Delen:
10 mensen beweren dat ze bewijzen hebben voor extra aardse leven
Het idee om intelligent leven elders in ons zonnestelsel te vinden, is grotendeels beperkt gebleven tot sciencefictionverhalen en films over in de maan wonende nazi's. Dat is echter niet altijd het geval geweest. Tientallen jaren hebben astronomen en theologen beweerd dat ze het bewijs van leven op onze planetaire buren hebben ontdekt of konden rationaliseren.
10 Franz von Paula Gruithuisen
In 1824 publiceerde Franz von Paula Gruithuisen, een Duitse astronoom en arts, een krant met de fameuze titel: "Ontdekking van veel verschillende sporen van maanbewoners, vooral één van hun kolossale gebouwen." In een reeks kranten verspreid over 28 jaar , definieerde hij wat hij dacht een echte maanstad te zijn nabij de krater genaamd Schroter.
In talrijke tekeningen interpreteerde Gruithuisen wat hij via zijn telescoop zag als kunstmatig geconstrueerde gebouwen, waterwegen en wegen. Hij tekende ongelooflijk mooie, gedetailleerde kaarten van het oppervlak van de maan, maar de meeste van zijn tijdgenoten verwierpen zijn 'Lunaire stad'-beweringen als onzin.
9 Giovanni Schiaparelli
Giovanni Schiaparelli was een Italiaanse astronoom die enkele van de meest complete en nauwkeurige observaties van Mars in de 19e eeuw maakte. In 1877 bereikte Mars een punt in zijn baan dat het dicht bij de aarde bracht.
Tijdens Schiaparelli's waarnemingen van de naderende planeet lichtte hij lichte en donkere gebieden op het oppervlak in. Hij gaf ook de namen van de gebieden en schreef een verhandeling waarin hij sprak over de duidelijk aardse kenmerken van Mars.
Schiaparelli tekende kaarten van canali ( “Kanaal”). Ook al gebruikte hij de term onderling uitwisselbaar fiumi ("Rivieren"), de connotatie van een kanaal dat iets was dat kunstmatig werd geconstrueerd door voelende handen, had al de verbeelding van het volk aangenomen.
Vanwege zijn kleurenblindheid, beïnvloedde Schiaparelli's perceptie van kleur zijn vermogen om de grachten te zien. Daardoor leek hij dingen te zien die anderen niet konden. Hoewel hij nooit suggereerde dat de grachten kunstmatig waren, was hij voorzichtig om te zeggen dat alles mogelijk was.
8 Guglielmo Marconi en Nikola Tesla
Hoewel Guglielmo Marconi en Nikola Tesla het meest worden geassocieerd met hun baanbrekend werk op verschillende wetenschappelijke gebieden, bracht hun werk met radiosignalen hen ertoe om te geloven dat zij berichten van marsmannetjes oppikten.
Tesla ontwikkelde voor het eerst het idee om radiogolven te gebruiken om contact te maken met buitenaards leven rond 1896. In 1899 nam zijn Knob Hill Tesla-spoelontvanger vreemde, regelmatig terugkerende signalen op. Hij geloofde dat ze afkomstig waren van mensen die op Mars woonden. Hij scheidde de signalen in groepen waarvan historici nu denken dat ze ofwel verkeerd geïnterpreteerde gegevens zijn of interferentie van de magnetosfeer van Jupiter.
Marconi nam signalen op waarvan hij geloofde dat ze het bewijs waren van het leven op Mars, en andere radio-pioniers werkten aan het idee om de nieuwe technologie te gebruiken om met de Rode Planeet te communiceren.
7 Sir David Brewster
Toen de wetenschappelijke wereld bevestigde dat de aarde een van een aantal planeten was, moest de religieuze wereld beslissen of de aarde uniek was en vervolgens bepalen waarom God al deze lege planeten schiep. Kosmisch pluralisme werd de populaire theorie. Het stelde dat andere werelden moeten worden bewoond door andere goede, godvrezende christenen, omdat er geen andere reden was om te bestaan.
Het bewijs van Sir David Brewster kwam in de vorm van een argument. Omdat planeten te ver weg waren om het leven te zien dat er duidelijk was, moesten we vertrouwen op de rede. We konden zien dat de oppervlakken van de planeten op zijn minst oppervlakkig vergelijkbaar waren met die van de aarde. Dat betekende dat ze voor hetzelfde doel waren gemaakt: om het leven te ondersteunen.
Brewster vergeleek het met de analogie van een oog. Alle wezens hebben verschillende maten en vormen van ogen, maar ze waren allemaal bedoeld om te zien. Daarom waren alle planeten om op te leven.
6 John J. O'Neill
John J. O'Neill was een wetenschapseditor voor de New York Herald Tribune. In de zomer van 1953 was hij vooral geïnteresseerd in het landschap van de maan. Op 29 juli maakte hij wat hij dacht dat een verbazingwekkende ontdekking was: een brug gebouwd tussen twee rotsachtige uitstulpingen langs de Mare Crisium-krater.
Omdat hij schatte dat de brug ongeveer 19 kilometer (12 mijl) lang was, gaf O'Neill zijn observaties vrij aan de wetenschappelijke gemeenschap. Anderen bevestigden dat er iets was.
O'Neill en andere astronomen gingen naar buiten met de bevindingen en het idee dat de brug een kunstmatig gebouwd stukje maantechnologie was. Latere observaties bewezen dat de brug een illusie was die werd veroorzaakt door licht en schaduw, maar het idee werd later vereeuwigd in een boek van Arthur C. Clarke.
5 Michail Vasin en Alexander Shcherbakov
Hoewel ze lid waren van de Sovjet Academie van Wetenschappen, hadden Michail Vasin en Alexander Shcherbakov nooit veel geluk, steun krijgen voor hun theorie gepubliceerd in Spoetnik tijdschrift met betrekking tot hun bewijs dat mannen op de maan leefden.
Volgens de onderzoekers was het bewijs altijd al voor iedereen geweest. De kraters van de maan waren te ondiep in verhouding tot hun diameter, waardoor het onwaarschijnlijk was dat ze werden veroorzaakt door inslaggebeurtenissen op een rotsoppervlak.
Dat betekende alleen maar dat het niet echt een maan maar een ruimtestation was. Ze suggereerden verder dat de maan eigenlijk een soort van Ark van Noach was, misschien gevuld met een oude beschaving die al miljoenen jaren door de melkweg wandelde.
Dat was het enige bewijs dat ze hadden aangeboden, en andere leden van de wetenschappelijke gemeenschap waren niet onder de indruk.
4 Percival Lowell
Giovanni Schiaparelli was misschien een van de eersten die de zogenaamde kanalen op het oppervlak van Mars documenteerde, maar Percival Lowell populariseerde het idee dat ze het bewijs waren van een beschaving. Lowell bracht verschillende boeken en talloze schetsen uit die aantoonden hoe de grachten duidelijk werden gemaakt door intelligent leven.
Hij beweerde dat de grachten de laatste poging waren van een stervende beschaving om zichzelf te behoeden voor uitsterving. De kanalen waren ontworpen om bronnen van de ijskappen van Mars aan te boren in een verhaal dat duidelijk geïnspireerd was op enkele van de grootste nieuwsverhalen van de dag: de Panamese en Suez-kanalen. Lowell beweerde ook dat er soortgelijke kanalen zichtbaar waren op het oppervlak van Venus, die vermoedens begonnen te wekken.
Latere vergelijkingen tussen de kaarten van Lowell en het patroon van bloedvaten in het menselijke netvlies suggereren dat hij helemaal niet het oppervlak van een planeet in kaart bracht. Hij bracht de beelden in kaart die waren geprojecteerd vanuit zijn eigen oogbol.
3 Richard Proctor
In de jaren 1860 en 1870 voerde de Britse astronoom Richard Proctor een uitgebreide studie uit van de planeten van het zonnestelsel om te zien of zij kandidaten waren om het leven te ondersteunen. Nadat hij alles had meegewogen, van het klimaat en de atmosfeer tot de veranderende seizoenen, concludeerde Proctor dat hij genoeg bewijs had om te bewijzen dat er leven was op andere planeten - niet noodzakelijk een intelligent leven.
Met behulp van de theorieën van Darwin als basis voor zijn eigen werk, stelde Proctor dat de gespecialiseerde omstandigheden die hij op elke planeet zag, inhielden dat er gespecialiseerde levensvormen bestonden. Omdat Mars dingen leek te hebben zoals oceanen en water, beschouwde hij het als een miniatuurre fl ectie van de aarde.
Als gevolg hiervan geloofde Proctor dat Mars de enige plek was die het leven zoals wij het kennen kon ondersteunen. Aan de andere kant kon Jupiter alleen zeer kleine levensvormen ondersteunen, als die er waren.
2 Eerwaarde Thomas Dick
Dominee Thomas Dick, een Schotse leraar en theoloog, beweerde dat wetenschap en religie naast elkaar konden bestaan als er een groots plan was om alle planeten op één lijn te krijgen. Dat betekende dat God bedoelde dat alle regels op aarde overal elders zouden gelden. Dick beweerde ook dat hij de populatie van de andere planeten kon bepalen op basis van de populatie van de aarde.
Hij studeerde zijn wiskunde op het idee dat Engeland een bevolkingsdichtheid had van 108 mensen per vierkante kilometer (280 mensen / mijl). Door die verhouding te vergelijken met het aantal vierkante mijlen op elke planeet, de satellieten van elke planeet en zelfs de ringen van Saturnus, schat Dick het aantal intelligente wezens dat op elke planeet leefde.
Jupiter, zei hij, had een bevolking van zeven biljoen, en zijn satellieten werden bewoond door nog eens 27 miljard mensen.
1 Leonid Ksanfomaliti
In 2012 maakte Leonid Ksanfomaliti, een professor van het Moscow Space Research Institute, een mededeling die de meeste mensen onwaarschijnlijk vonden. Hij beweerde dat toen hij een reeks foto's analyseerde die in 1982 door de Venera 13 waren gemaakt, hij het bewijs vond dat er leven was op Venus.
Hij wees naar een zogenaamde gigantische schorpioen die door een reeks opeenvolgende foto's leek te bewegen. Ksanfomaliti zei dat het wezen een zichtbaar lichaam en staart had die bewogen en vervolgens uit het cameraserie van de sonde verdwenen.
Een soortgelijk wezen verscheen op foto's gemaakt door een andere Venus-sonde. Hoewel dat sommige mensen heeft laten huilen over de mogelijkheid van het leven op Venus, zegt de NASA dat er een andere, volkomen alledaagse verklaring is voor wat er op de foto's met de tamelijk lage resolutie te zien is.
Het is de lensdop van de sondcamera.
+ Verder lezen
Of je nu gelooft dat ze er zijn of niet, je kunt nog steeds genieten van lezen en speculeren! Dus hier zijn nog enkele ET-lijsten voor uw leesplezier:
10 overheidsfunctionarissen die het bestaan van aliens hebben erkend
10 Bizarre manieren waarop wetenschappers geloven dat buitenaardse wezens contact met ons opnemen
Top 10 vermeende veldslagen tussen mensen en buitenaardse wezens
10 Crazy Conspiracy-theorieën over buitenaardse wezens
Na een aantal klusjes gedaan te hebben van schuur-schilder tot grafdelver, houdt Debra van schrijven over de dingen die geen geschiedenisles zal leren. Ze brengt veel van haar tijd door, afgeleid door haar twee veedrijvershonden.