Delen:
10 fascinerende ontdekkingen van meteorietinslagkraters
Meteorieten zijn oncontroleerbaar, onvoorspelbaar en overal. De aarde draagt al de littekens van talloze gevolgen. Door ernaar te kijken krijgen we vreemde inzichten in hoe onze wereld is gevormd en mogelijk wat ons in de toekomst te wachten staat.
Aanbevolen afbeelding tegoed: Fredrik10 The Human-sized Sea Scorpions
We weten allemaal dat de prehistorische wereld angstaanjagende wezens had. In 2015 werd een andere ontdekt in de fossiele overblijfselen van een meteorietkrater in Decorah, Iowa. Nadat de meteoriet ongeveer 470 miljoen jaar geleden de aarde trof, werd het gebied overspoeld met oceaanwater. Het resulterende dikke, brakke oceaanwater creëerde de perfecte omgeving voor de mensachtige zeeschorpioen die wetenschappers hebben genoemd Pentecopterus naar een type oud Grieks oorlogsschip.
Toen een nabijgelegen rivier in 2010 werd afgedamd, verschenen de fossielen in de nieuw geopenbaarde krater. Wetenschappers hebben een schat aan volwassen en juveniele exemplaren gevonden, waarvan sommige nog steeds de patronen op hun huid vertonen. Lijkend als iets uit een sciencefictionfilm, bereikten de volwassenen grootten tot 2 meter lang en droegen enorme ledematen om hun prooi te grijpen en vast te houden.
Sommige fossielen vertoonden zelfs kleine haartjes die hun harde exoskeletten bedekten. Deze haartjes zouden het schepsel hebben geholpen veranderingen en bewegingen in zijn omgeving te detecteren en uitstekende manoeuvreervaardigheden in het donkere water te bieden. Bovenal konden ze de Schorpioen helpen bij alles wat in de buurt was.
Hun gepantserde lichamen omvatten een massief hoofdschild en hun aanpassingen maakten ze waarschijnlijk de grootste roofdieren van hun tijd. Met hun vermogen om te leven in het zuurstofarme water op de bodem van de krater, hadden ze de overhand als het ging om vechten om te overleven.
Deze ontdekking duwde ook de stamboom van de eurypterids terug, wat bewees dat ze 467 miljoen jaar geleden rond de aarde zaten, ongeveer negen miljoen jaar eerder dan eerder werd gedacht. Als dat allemaal niet griezelig genoeg is, hebben ze nog steeds moderne afstammelingen: teken en spinnen.
9 Reidite The Super Diamond
De meteorietkrater Rock Elm in het westen van Wisconsin werd 465-475 miljoen jaar geleden gemaakt. Een meteoriet die rond 110.000 kilometer per uur (70.000 mph) reed raakte de aarde en creëerde een gat dat ongeveer 6 kilometer (4 mijl) breed en 300 meter (1.000 voet) diep was. Het was pas in 2014 dat de krater iets onverwachts opleverde, een zeldzaam mineraal dat ook een van de moeilijkste op aarde is.
Reidite is alleen gevonden in drie andere meteorietkraters. Het Rock Elm-voorbeeld is het oudste. Een vorm van zirkoon, reidiet werd voor het eerst geïdentificeerd in 1960 en gevonden in kraters in Virginia, Duitsland en China.
Volgens de wetenschapper die het vond, was de ontdekking zeldzamer dan een 4.4-miljard jaar oude zirkoon. Maar dat is niet verrassend, omdat de sporen van mineralen dunner zijn dan die van een mensenhaar. Ze worden alleen afdoende onder een microscoop geïdentificeerd, waardoor wetenschappers kunnen kijken hoe het monster licht reflecteert.
Reidite vormt zich onder druk, zoals zirkoon en diamanten. Hoewel het alleen de druk van de aarde nodig heeft om een diamant te maken, vereist het de druk van een meteorietinslag om reidiet te maken. Het eindproduct heeft dezelfde samenstelling als zirkoon, maar is ongeveer 10 keer zo dicht.
8 Twin Meteorite-effecten
Het is verwoestend genoeg als een enkele meteoriet de aarde raakt, maar twee tegelijkertijd? Waarschijnlijk en onwaarschijnlijk, maar het gebeurde in Zweden.
Ongeveer 460 miljoen jaar geleden troffen twee asteroïden tegelijkertijd het Jamtland. Onderzoekers van de Universiteit van Göteborg traceren de gebeurtenis tot een grote botsing tussen twee nabijgelegen asteroïden die in de asteroïdengordel tussen Jupiter en Mars hadden rondgevlogen. De botsing creëerde talloze kleinere stukken, die vervolgens de aarde en de andere nabijgelegen planeten bombardeerden.
Monsters van de inslagkraters zijn verouderd om aan te tonen dat ze precies op hetzelfde moment gebeurden in een uniek toeval. De bizarre, dubbel-kraterformatie is enigszins scheef, met de diameters van de twee kraters die respectievelijk ongeveer 8 kilometer (5 mijl) en 700 meter (2300 voet) meten.
Op dat moment was het gebied van de inslagen volledig onder water. De gevolgen van deze meteorieten zouden de zeeën hebben gescheiden, waardoor de zeebodem volledig droog zou zijn gedurende meer dan 1,5 minuut voordat de wateren met een gigantische golf terug stormden die het oppervlak van de planeet volledig veranderde.
7 Quasicrystals
Kristallen worden gevormd door een zich herhalend patroon van atomen die aan elkaar vast zitten, waarbij de moleculaire structuur van natuurlijk gevormde kristallen vrijwel gelijk is. Wanneer ze bijvoorbeeld zeszijdige atomen hebben, verbinden ze zich zonder enige hiaten.
In 2015 vonden onderzoekers iets heel anders in een 4,5 miljard jaar oude meteoriet die was teruggewonnen uit een Russische krater. Ze noemen het een quasi-kristal omdat, in tegenstelling tot aardse kristallen, dit vreemde materiaal bestaat uit een reeks van 10-zijdige atomen die op elkaar worden gestapeld om een buis te vormen.
Hun 10 zijden betekenen dat wanneer ze combineren, ze dat ongelijk moeten doen, waardoor ze een nogal rommelige versie worden van de geordende kristallen die op aarde worden gevormd. De atomen gevonden in dit quasicrystal binden meestal niet samen in de natuur. Aluminium bindt zich meestal eerst aan zuurstof, waardoor het zich niet aan andere dingen zoals ijzer en nikkel bindt zoals in dit quasicrystal.
Slechts één ander quasicrystal is ooit gevonden en dat was in 2009 van een andere meteoriet in Rusland. Dat kristal had vijf zijden, een andere structuur die we meestal niet op onze planeet vinden. De leeftijd van de meteorieten betekent dat de kristallen van buitenaardse oorsprong zijn en werden gevormd rond de tijd dat het universum werd gecreëerd.
De implicaties zijn duizelingwekkend.Deze onregelmatige kristallen hebben enkele van de hoofdregels van de kristalwetenschap geschonden. Onderzoekers weten niet zeker hoe zo'n kristal zich zou hebben gevormd en of het een veel voorkomend verschijnsel is op andere werelden dan het onze.
6 De oude asteroïde
Wanneer een meteoriet de aarde raakt, verdampt de kracht van de inslag meestal. Alleen stukjes en beetjes zijn over. Dus de versteende meteoriet die werd opgegraven in de Morokweng-krater van Zuid-Afrika was een beetje een verrassing.
Het meteorietfragment had een diameter van ongeveer 25 centimeter en lag 750 meter onder het aardoppervlak. Hoewel het niet de grootste meteoriet is die onze planeet treft, is het het grootste stuk van een meteoriet dat eind 2015 is gevonden.
Ontdekt in de jaren 1990, wordt de krater geschat op ongeveer 145 miljoen jaar oud en is ongeveer 70 kilometer (45 mijl) breed. Het is ongelooflijk dat zoveel van de meteoriet intact is gebleven, vooral wanneer de vorming van een inslagkrater slechts een fractie van de grootte van Morokweng temperaturen tot 14.000 graden Celsius (25.000 ° F) kan genereren. Die temperatuur verdampt de meteoriet of smelt het in de omringende rots, waardoor er meestal slechts kleine fragmenten overblijven om te studeren.
Een analyse toonde aan dat dit meteorietfragment een hogere hoeveelheid uranium bevat dan de meeste fragmenten. Dat maakt het een beetje meer radioactief dan de meeste meteorieten. Het is ook veel ouder dan enig substantieel stuk dat tot nu toe is bestudeerd.
5 The Origins Of Life On Earth
Toen onderzoekers van de University of Western Ontario rotsen uit de inslagzone van de Haughton-krater in Canada onder de loep namen, ontdekten ze dat de ongelooflijke druk en temperaturen die tijdens een botsing werden gegenereerd, de rotsen veranderden om ze veel geschikter te maken voor een vroeg leven.
Naast het creëren van microscopische poriën in de rotsen die perfect zijn voor de kleinste organismen en bacteriën, maakt het trauma van een botsing de rotsen in staat om een grotere dan normale hoeveelheid ultraviolette stralen te blokkeren. Deze zogenaamde geschokte rotsen hebben hun interne structuur veranderd om UV-licht weer te geven, terwijl ze toch voldoende zonlicht binnenlaten om fotosynthetische bacteriën te laten bloeien.
Tot nu toe zijn de condities van meteorietinslagen een van de weinige omgevingen die het leven op een jonge planeet zonder atmosfeer lijken te ondersteunen. Een soortgelijke situatie van druk, verwarming en koeling vindt plaats in vulkanische omgevingen waar het lang duurt voordat lava afkoelt. Degenen die op andere planeten op zoek zijn naar het leven, kijken eerst naar impactkraters.
4 Lake Cheko
Op 30 juni 1908 schudde een enorme ontploffing de Podkamennaya Tunguska-rivier in Siberië. Voor honderden vierkante kilometers meldden mensen dat ze felle lichten zagen. Toen het uiteindelijk werd onderzocht, bleek dat rijen op rijen bomen waren afgeplat.
De exacte oorzaak van de explosie is decennialang besproken, grotendeels omdat niemand een inslagkrater voor de veronderstelde meteoriet heeft kunnen vinden. Hoewel sommige mensen geloven dat dit verwijst naar het werk van buitenaardsen, denken reguliere wetenschappers dat ze eindelijk de oorzaak van de vreemde gebeurtenis hebben gevonden.
In 1999 voerde een team van het Marine Science Institute van Bologna in Italië metingen uit in het nabijgelegen Lake Cheko, een paar mijl ten noorden van de locatie die naar schatting nul was voor de ontploffing. Maar ze ontdekten dat het niet de typische ronde, bekkenvormige inslagkrater was. In plaats daarvan was het precies wat er zou gebeuren als de impact een boog met weinig banen had die een groef in de aarde ploegde in plaats van er direct op te botsen.
Ze veronderstellen dat een stuk rots van ongeveer 10 meter lang de verdamping overleefde en met een relatief lage snelheid de grond raakte voor een buitenaardse impact - ongeveer 1 kilometer per seconde. Nadat het landde, smolt het de permafrost in een proces dat het meer opende en zijn oneven vorm en trechtervormige bodem produceerde. Boormonsters uit het meer ondersteunden hun theorie.
3 De Popigai-diamanten
Ongeveer 100 kilometer (60 mijl) breed, de Popigai-krater in de verlaten Siberische vlakte werd ongeveer 36 miljoen jaar geleden gevormd door een asteroïde die waarschijnlijk ongeveer 8 kilometer (5 mijl) breed was. Volgens het Novosibirsk Institute of Geology and Mineralogy liet de meteoriet ook biljoenen karaat diamanten achter.
De Russen beweren al sinds de jaren zeventig bekend te zijn met de diamantreserves, maar hielden het geheim om te voorkomen dat de diamantmarkt de waarde van hun Mirny-mijn zou destabiliseren en verminderen. Nu de mijn gesloten is, zeggen ze dat ze bereid zijn om deze andere bron te gebruiken die diamanten bevat die twee keer zo hard zijn als de standaardvariëteit.
Volgens geologen van de Colgate University zijn er een paar manieren waarop Rusland met deze schat aan diamanten terecht zou kunnen komen. De meteoriet heeft mogelijk een diamantrijke ader geraakt in kimberlietpijpen, wat vulkanische afzettingen zijn die al goed gedocumenteerd zijn in Siberië. Theoretisch gezien zou de impact super diamanten hebben gecreëerd, maar een dergelijke gebeurtenis zou een lange slag zijn.
Het is ook mogelijk dat de meteoriet was gevuld met koolstofstructuren die bij het raken van de flitser tot diamanten waren samengesmolten. Ten slotte is het koolstofrijke gebied misschien al op aarde geweest en heeft de impact diamanten gecreëerd.
2 De asteroïde vernietigers
Veel kleinere meteorieten genaamd L-chondrieten vielen op de aarde zonder enorme inslagkraters achter te laten. Tot voor kort waren wetenschappers verbaasd over de oorsprong van deze ruimterots, waarvan er vele ongeveer 460-470 miljoen jaar geleden landden.
De steengroeve in Thorsberg in Zweden, een bron van roze kalksteen, heeft door de jaren heen ook veel fossiele meteorieten opgeleverd.In 2011 hebben werknemers een 470 miljoen jaar oude rots opgegraven die anders was dan alles wat eerder werd gevonden. Wetenschappers noemden het 'mysterieus object', maar dat doet het geen recht. Structureel is het vergelijkbaar met een groep die primitieve achondriteiten worden genoemd. Maar het is geen L-chrondrite.
Tot dusverre zijn alle meteorieten die in de steengroeve zijn gevonden, afkomstig van dezelfde cataclysmische gebeurtenis: de botsing van twee buitenaardse lichamen. Tot voor kort vonden we alleen resten van een van die lichamen die de aarde zo'n 470 miljoen jaar geleden troffen. Maar het is waarschijnlijk dat "mysterieus object" deel uitmaakte van de rots die de andere helft van de botsing vormde: de asteroïde moordenaar.
Het duurde ongeveer een miljoen jaar voordat stukken van de verwoeste asteroïde de aarde bereikten. Dit stuk heeft wetenschappers geholpen om spinellen te isoleren en te identificeren, de kenmerkende mineralen achtergelaten door verschillende soorten meteorieten. Door de kenmerkende kenmerken van deze mineralen kunnen onderzoekers bepalen hoeveel meteorieten de aarde in de afgelopen 2,5 miljard jaar hebben getroffen.
1 De Impact Crater zonder uitsterven evenement
De Chicxulub-inslagkrater in Mexico haalde het nieuws toen werd bevestigd dat het ongeveer 65 miljoen jaar geleden de belangrijkste oorzaak was van het uitsterven van de dinosauriërs. Extinctie-incidenten gebeuren met meteorieten van die omvang, met de mogelijke uitzondering van een meteoriet die Australië zo'n 300 miljoen jaar geleden trof.
De krater in Australië is nu ondergronds begraven. Nauwkeuriger gezegd, het zijn twee massieve koepels die mogelijk zijn opgetreden toen een enorme asteroïde van ongekende omvang in tweeën werd gespleten bij impact om de twee kraters te vormen.
Als je het vergelijkt met de doomsday krater van de dinosaurus, wordt het nog angstaanjagender. Chicxulub is ongeveer 180 kilometer (110 mijl) breed. Wetenschappers schatten dat de asteroïde die deze krater veroorzaakte ongeveer 10 kilometer (6 mijl) breed was. Ter vergelijking: de impactzone van de Warburton Basin-asteroïde in Australië is twee keer zo groot en ligt nu 30 kilometer onder de grond begraven.
Toen een geothermisch onderzoeksteam de Australische krater ontdekte, vonden ze geen uitstervingsgebeurtenis om mee te gaan met de impact, die de grootste is die ooit op aarde is gevonden. Magnetische beeldvorming toont duidelijk de resulterende verwoesting en kromtrekken van de rots van de inslag. Dit had op dat moment een enorme verandering in het leven op aarde moeten creëren.
Bovendien kunnen wetenschappers geen aslaag of een andere marker in de gesteentelagen vinden die de neerslag aangeeft van de enorme explosie die zich heeft voorgedaan. Dus hoewel we tot nu toe het grootste litteken op de oppervlakte van de planeet hebben gevonden, hebben we gewoon geen idee wat er na de botsing is gebeurd.
Na een aantal klusjes gedaan te hebben van schuur-schilder tot grafdelver, houdt Debra van schrijven over de dingen die geen geschiedenisles zal leren. Ze brengt veel van haar tijd door, afgeleid door haar twee veedrijvershonden.