Delen:
10 fascinerende verhalen uit de geschiedenis van de Brooklyn Bridge
Het is een van de meest iconische gebouwen van New York City, precies daar met het Empire State Building en het Vrijheidsbeeld. De Brooklyn Bridge beslaat 483 meter (1.595 voet) over de East River en 1.814 meter (5.989 ft) en is een bewijs van 19e-eeuwse engineering.
Zelfs vandaag zijn die gigantische pilaren, 84 meter hoog boven het water, een indrukwekkend gezicht. En als die bogen je niet uit je dak slaan, kijk dan eens naar dat 26 meter lange dek opgeschort door een netwerk van kriskras door elkaar getrokken staaldraden, allemaal hangend aan vier kabels van ongeveer 38 centimeter dik, elk bestaande uit 5.434 individuele draden. Het is een brug die sterk genoeg is om elke dag 145.000 voertuigen te bevatten.
Maar de Brooklyn Bridge is meer dan alleen een geweldige architectonische prestatie. Het is een stukje Amerikaanse geschiedenis. Ooit de langste hangbrug in deze wereld, en herhaaldelijk verkocht door oplichters aan de goedgelovigen, is dit Amerikaanse monument vol met verhalen, sommige inspirerend, sommige tragische en sommige ronduit gestoord.
10De winter van 1867
New York City was een enorm verschillende plaats in 1867. Er was geen Chrysler Building, geen Yankee Stadium, geen Naked Cowboy en - belangrijker nog - geen vijf stadsdelen. Tot 1868 waren Brooklyn, Queens en Staten Island hun eigen kleine steden, volledig gescheiden van de Big Apple. Heel wat mensen die in die steden woonden, werkten nog steeds op het eiland Manhattan en dat stelde soms een probleem voor de Brooklynieten.
Als je van Brooklyn naar Manhattan wilt, moet je de East River oversteken. In 1867 was er geen brug, dus mensen voeren over op veerboten. Dat was allemaal goed en wel, zolang de boten aan het rennen waren, maar af en toe stak Old Man Winter zijn lelijke kop op en bevroor de East River vast. Het water veranderde tussen 1813 en 1857 ten minste vijf keer in ijs, en de bevriezing van '67 was de druppel. Schepen kwamen vast te zitten in het ijs en mensen moesten serieus schaatsen naar hun werk. Het was voor iedereen - vooral degenen die niet konden schaatsen - vrij duidelijk dat iemand een brug moest bouwen en snel moest bouwen.
9Corruption en een geplette voet
De in Duitsland geboren ingenieur John Roebling droomde al vóór de winter van '67 over plannen voor een brug. Omdat de East River zo ruig en constant vol met schepen was, wilde Roebling een hangbrug bouwen. Water en boten konden gemakkelijk onder een brug door, hangend aan vier krachtige kabels. Een paar handpalmen moesten worden ingevet voordat de bouw kon beginnen, maar na de New Yorkse staat betaalde senator Henry C. Murphy de corrupte politicus William 'Boss' Tweed, Roebling kreeg het druk met het opstellen van blauwdrukken en het uitkiezen van zijn bemanning.
Alleen Roebling heeft de Brooklyn Bridge nooit voltooid. Hij is zelfs nooit echt begonnen. Op een dag in 1869 nam hij kompasuitlezingen toen hij per ongeluk zijn voet tussen een aanlegsteiger en een damwand aan de waterkant stak. Het schip sloeg tegen zijn voet, verbrijzelde botten en dwong artsen zijn tenen te amputeren. De operatie deed weinig goed, en slechts een paar dagen later gleed John Augustus Roebling in coma en stierf aan tetanus. De bouw van de Brooklyn Bridge viel ten prooi aan zijn zoon, Washington Roebling.
8Caissons And The Bends
Net als zijn oude man was Washington Roebling een meester in de bouw. Tijdens de burgeroorlog had hij bruggen gebouwd voor het leger van de Unie en later zijn vader geholpen met de Cincinnati-Covington Bridge. Hij was klaar met de taak in Brooklyn, wat goed nieuws was omdat dingen op het punt stonden moeilijk te worden.
De eerste fase betrof het opzetten van de twee torens, die op vast gesteente moesten zitten. Op de een of andere manier moesten de arbeiders onder water komen zodat ze al die zachte modder konden doorsnijden en een granieten basis konden leggen. De oplossing was niet leuk. Roebling besloot dat zijn bemanningen in caissons zouden werken, reusachtige houten kisten die onder water werden gedwongen door granieten blokken. Onder druk gezette zuurstof werd constant naar binnen gepompt, zodat werknemers, bijgenaamd "sandhogs", konden ademen terwijl ze groeven en wegblaastten naar de rivierbedding.
Zoals je misschien zou verwachten, was dit allemaal extreem gevaarlijk. De caissons zaten vol met samengeperste lucht en de sandhogs werkten met dynamiet- en gaslantaarns. Het was een recept voor rampen en er braken verschillende keren brand uit. Bovendien was het verstikkend heet en waren de werknemers vatbaar voor hoofdpijn en bloedneuzen. Deze sandhogs verdienden zeker hun twee dollar per dag.
Maar terwijl vuur een gevaar was, was het grootste gevaar een mysterieuze ziekte die "caissonziekte" werd genoemd. Het sloeg zonder waarschuwing, verlammende werknemers met intense pijn in de gewrichten, wilde stuiptrekkingen en misselijkheid die gepaard ging met buikpijn. Nog enger, sandhogs bevonden zich soms verlamd. Caissonziekte treft meer dan 100 mannen, claimt verschillende levens en laat veel hopeloze invaliden achter.
Het ging vooral slecht in de toren aan Manhattan. Terwijl de steen bij Brooklyn op een rotsblok van 13 meter (44 voet) lag, bleef de aarde onder de Manhattan-toren wijken. Dus toen graafmachines 24 meter bereikten, besloot Roebling dat het niet de moeite waard was om nog meer levens of geld te riskeren. Hij riep de arbeiders op, in de hoop dat het zand sterk genoeg was om de toren te ondersteunen. Gelukkig had hij gelijk.
Die caissonarbeiders hebben de hele dag in perslucht gewerkt. Toen hun shift voorbij was, reden ze zo snel naar de oppervlakte in de luchtsluizen dat ze geen tijd hadden om zich aan te passen. De plotselinge drukverlaging veroorzaakte dat stikstofbellen in hun weefsel en bloedbaan oplosten en hun lichamen met hevige pijn wreven. Tegenwoordig kennen we deze aandoening als de bochten of decompressieziekte.
Een van de slachtoffers van de caissonziekte was Washington Roebling zelf. De man die de leiding had over de Brooklyn Bridge leed twee slopende aanvallen en bleef gedeeltelijk verlamd. Plots hadden de sandhogs een nieuwe baas nodig.
7De vrouw die de Brooklyn Bridge heeft gered
Het is bijna alsof de Brooklyn Bridge wrok koesterde tegen de Roeblings. Zowel John als Washington wilden het bouwen en beiden werden dood of gewond. Verlamd en deels blind, doof en stom, Washington kon alleen de constructie van de brug vanuit zijn slaapkamerraam bekijken met behulp van een verrekijker. Maar zijn geest was nog vers en zijn bemanning had instructies nodig. Hoe kon hij zijn knowhow bij de sandhogs vandaan halen?
Dat is waar Emily Warren Roebling binnenkwam. De twee hadden elkaar ontmoet tijdens een militaire dans en trouwden in 1865, en meteen werd de knuppel in de wereld van de bouw gedompeld. De schoonvader die de Brooklyn Bridge al aan het plannen was, stuurde Washington de wereld rond om over caissons te leren. Emily ging mee en kreeg een behoorlijke opleiding in het bouwen van bruggen. En toen John stierf en Washington de nieuwe baas werd, leerde ze zichzelf alles wat er te weten viel over techniek. Meer dan wat dan ook, ze wilde haar man helpen met zijn nieuwe baan. Al snel kreeg ze meer dan waar ze op had gerekend.
Terwijl John ziek in bed lag, werd Emily zijn boodschapper. Ze bezocht regelmatig de bouwplaatsen, gaf de mannen de instructies van John en voerde vragen terug aan haar ongeschikte echtgenoot. Na verloop van tijd veranderde de rol van Emily echter. Al snel beschouwden arbeiders haar als de nieuwe baas, en naarmate haar kennis en zelfvertrouwen groter werden, werd ze effectief de hoofdingenieur, die de Roeblings en de brug naar de wereld vertegenwoordigde. Ze ontmoette functionarissen, discussieerde met ingenieurs en coachte de sandhogs.
En zij was niet iemand met wie je wilde rotzooien. Toen de American Society of Civil Engineers overwoog om John te vervangen, werd ze de eerste vrouw die de groep toesprak en een gepassioneerde toespraak hield ter verdediging van haar man. De commissie was onder de indruk en besloot John - en dus Emily - op het werk te houden.
De Brooklyn Bridge heeft 14 jaar nodig om te bouwen. In 11 van die jaren was Emily de baas. Toen het uiteindelijk op 24 mei 1883 werd geopend, was zij een van de eerste mensen die de brug oversteeg, samen met president Chester A. Arthur. Congreslid van New York Abram S. Hewitt vertelde de verrukte menigte dat Emily Roebling evenveel verdienste verdiende als John, die de hele affaire vanaf zijn slaapkamerraam gadesloeg.
Emily leidde een behoorlijk leven voor haar dood in 1903. Ze ontmoette koningin Victoria, woonde de kroning bij van tsaar Nicolaas II, hielp bij de hulpverlening tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog en behaalde zelfs een licentiaat in de rechten aan de New York University. En dat deed ze terwijl ze voor twee kinderen zorgde.
6 olifanten op de brug
Tegen de tijd dat de brug klaar was, had het ongeveer 15 miljoen dollar gekost en het leven van 27 mannen geëist. Naast caissonziekte werden sommige ongelukkige sandhogs verpletterd onder vallende apparatuur. Minstens één arbeider werd naar zijn dood geslingerd toen een kabel brak en hem van zijn voeten sloeg.
De doden hielden niet op toen de bouw klaar was. Op 30 mei, slechts een paar dagen na de grote opening, sloeg de tragedie opnieuw toe.
Iedereen was nog steeds een beetje nerveus over het oversteken van de brug. Natuurlijk was het een wonder van moderne techniek, maar het ding hing gewoon over een rivier terwijl het bedekt was met mensen, paarden en koetsen. Dus toen een vrouw per ongeluk struikelde, raakte iemand in paniek en schreeuwde: "De brug stort in!" In de chaos die volgde om van de brug af te komen, werden 12 mensen verpletterd en 36 gewond.
In de hoop iedereen te kalmeren, wendde de stadsambtenaar zich tot een van de beroemdste mannen van het land: P.T. Barnum. Hoofd van het Barnum & Bailey Circus, P.T. bezat de meest iconische dieren op de planeet, Jumbo de olifant. Barnum verklaarde trots dat Jumbo 'het grootste bekende dier in de schepping' was en dat stadsambtenaren wilden dat Barnum het machtige beest over de Brooklyn Bridge zou leiden. Altijd op zoek naar gratis publiciteit, sloeg Barnum de kans.
Op 17 mei 1884 leidde hij een massale optocht van Brooklyn naar Manhattan. Eenentwintig olifanten liepen voorop, gevolgd door 17 kamelen. Achteraan kwam Jumbo zelf, 3,5 meter lang en pakte 5,5 ton (6 ton) Afrikaans vermogen in. Tienduizend mensen kwamen opdagen om dit massieve wezen te zien timmeren aan, en na het aanschouwen van een dergelijk spektakel was iedereen er uiteindelijk van overtuigd dat de Brooklyn Bridge veilig was.
5 De eerste man die van de Brooklyn Bridge springt
In 2013 explodeerden de roddelbladen van woede toen een vrouw een selfie maakte voor de Brooklyn Bridge - met een springer op de achtergrond. Natuurlijk was hij niet de eerste om te proberen en het allemaal te beëindigen door zichzelf in de East River te gooien, maar niet iedereen die een duik neemt, probeert zelfmoord te plegen. In 1993 haakte een Franse durfal genaamd Thierry Devaux zich vast aan een bungee-koord en sprong met succes acht keer van de brug.
Interessant genoeg was Devaux niet veel anders dan de allereerste man die van de brug sprong. Net als de Fransman probeerde professor Robert Emmet Odlum zichzelf niet te doden. In feite was zijn doel precies het tegenovergestelde. Door van de brug af te springen, probeerde Odlum levens te redden.
Odlum hield van twee dingen: lesgeven over veiligheid en gevaarlijke stunts uitvoeren. Een van zijn grootste zorgen was mensen ervan te overtuigen om uit gebouwen te springen. Toen gebouwen in brand vlogen, moest iedereen op de bovenste verdieping op een vangnet springen, maar velen vreesden dit, vreemd genoeg denkend dat ze op de weg naar beneden zouden stikken. Odlum, die deze theorie wilde ontkrachten, sprong van verschillende bruggen om zijn punt te bewijzen. En toen de Roeblings de Brooklyn Bridge voltooiden, wist hij dat hij die duik in de East River moest nemen.
De politie was niet gek op het plan en op 19 mei 1885, de dag van Odlum's duik, kwamen ze uit. Dat deed de stad ook: duizenden burgers kwamen opdagen om te kijken, en waakzame officieren controleerden elke wagen die over de brug rende, op zoek naar de potentiële springer. Odlum had dit voorzien en stuurde een stroman over de brug om de aandacht van de politie te trekken. Terwijl ze bezig waren met het ondervragen van de aanvalsman, haastte de echte Odlum zich naar de reling, hief een van zijn handen boven zijn hoofd op om als een roer te fungeren en maakte zijn dramatische duik.
Het verliep niet volgens plan. Ongeveer 30 meter boven het water draaide Odlum per ongeluk, dus hij raakte de rivier als eerste. De kracht sloeg hem bewusteloos, en een vriend werd gedwongen om te zwemmen naar zijn redding. Nadat hij op een boot in de buurt was getrokken, werd Odlum wakker en vroeg of hij het goed had gedaan. Dat waren zijn laatste woorden.
De man begon meteen bloed te spugen. Tegen de tijd dat er een ambulance arriveerde, was Odlum gestorven, zijn ribben gebroken en zijn nier, lever en milt gescheurd. Toch had hij zijn punt bewezen. Het is niet de val die je doodt, het is de landing.
4De Koude Oorlogsbunker
De jaren 1950. De Koude Oorlog woedt, de Space Race escaleert en de superkrachten testen kernwapens. Overal in het land bouwen nerveuze Amerikanen schuilplaatsen in het geval de Ruskies een sneak attack lanceren. Zelfs New Yorkers komen aan het werk, bukken en bedekken en houden de Rode Dreiging in de gaten. Tijdens de Koreaanse oorlog werden schijnwerpers en prikkeldraad over de bruggen van de stad gespannen om vijfde columnisten op afstand te houden.
Spring vooruit naar 2006 en de Sovjet-Unie is ingestort. Niemand werd genaaid en de meeste New Yorkers zijn gestopt met denken aan de Koude Oorlog, totdat een groep arbeiders die de Brooklyn Bridge inspecteert een fascinerende ontdekking doet. Verborgen in een van de structuren op de Manhattan-oprit is een kamer vol met dozen en tonnen. Bij nadere inspectie merken de werkers dat veel van de dozen zijn gemarkeerd als 'Alleen voor gebruik na vijandelijke aanval'. Ze waren in een bunker uit de Koude Oorlog gestruikeld.
De bunker zat vol met benodigdheden die je nodig had om de nucleaire holocaust te overleven. Werknemers vonden dozen met medicijnen, een stel dekens, lege metalen vaten om water vast te houden of als toiletten te dienen, en ongeveer 352.000 crackers. Bijna alles dateert uit 1957 of 1962, respectievelijk de jaren Spoetnik en de Cubaanse rakettencrisis.
Paranoia liep toen vrij hoog, maar deze benodigdheden zouden waarschijnlijk geen goed werk hebben gedaan. In 1959 bepaalde de regering dat als de Sovjets twee waterstofbommen op de stad zouden laten vallen, ongeveer 6,1 miljoen mensen in toast zouden veranderen. De kans is groot dat de brug dat ook doet.
3The Abandoned Champagne Cellars
De bunker uit het Koude Oorlog-tijdperk is niet het enige geheim dat verborgen zit in de Brooklyn Bridge. Aan beide zijden, verborgen onder hellingen die leiden naar de ankerplaatsen, zijn enorme stenen grotten, waarvan sommige 17 meter hoog zijn. Tegenwoordig slaan ze onderhoudsbenodigdheden op, en van tijd tot tijd dwaalt af en toe een dwaalgast naar binnen en zet het kamp op. Maar toen de brug voor het eerst openging, waren deze mysterieuze gewelven omzoomd met rijen en rijen champagneflessen.
In de hoop om wat geld te verdienen dat ze in de constructie van de brug hadden verzonken, huurden stadsfunctionarissen deze kluizen uit aan wijnhandelaren die een plek nodig hadden om hun champagne op te bergen. De kelders van Brooklyn Bridge waren de perfecte plek om drankjes lekker koel te houden, vooral omdat de temperatuur meestal rond de 15 graden Celsius (60 ° F) bleef. Tijdens het Verbod bewaarden de kamers krantenpapier en gereedschap, maar zodra het Congres het 21e Amendement goedkeurde, gingen de kelders terug in het bedrijf met ontelbare flessen.
De kelders organiseerden een aantal zangfeesten om mee te gaan met de eindeloze flessen bubbels. Gasten verzamelden zich binnen om champagne te drinken, terwijl bands muziek speelden om de feestgangers te vermaken. De muren waren bedekt met pakkende uitspraken, sommige in het Frans, Duits en Italiaans. Maar anderen waren in het Engels, zoals het slimme motto dat luidt: "Wie houdt niet van wijn, vrouwen en gezang, hij blijft zijn hele leven lang een dwaas." En elke kelder had zijn eigen bijnaam en persona. Zo werd er eentje de "Blue Grotto" genoemd, dankzij een standbeeld van de Madonna die feestgangers zag drinken en dansen.
2De Brooklyn Bridge-opnamen
In 2003 kookte een nogal incompetente terrorist genaamd Iyman Faris een gek plan om de Brooklyn Bridge te verlaten. Deze Al-Qaeda Einstein was van plan om met behulp van een steekvlam elke kabel door te snijden die de brug omhoog hield. Zijn plot kwam niet precies uit. Helaas was een andere terrorist met zijn ogen op de brug veel succesvoller.
Een 28-jarige Libanese inwoner, Rashid Baz, was een boze jongeman die zichzelf als een "Arabische soldaat" beschouwde en een voorraad wapens bewaarde in zijn appartement in New York. De kanonnen waren niet voor zelfverdediging. Nadat een in Brooklyn geboren arts genaamd Baruch Goldstein 29 moslims op de Westelijke Jordaanoever neerschoot, bewapende Baz zich tot het uiterste en vertrok hij op wraak.
Op 1 maart 1994 kruiste een busje met chassidische tieners de Brooklyn Bridge toen Baz's Chevy Caprice achter hen aan kwam rijden. Hij opende het vuur met een machinepistool en sprenkelde kogels in de achterruit en de bestuurderskant van het busje. Toen zijn wapen vastklom, haalde hij zijn pistool tevoorschijn en schoot tot het ook in de storing zat. Bazan verwondde drie studenten en vermoordde een 16-jarige.
Na zijn rooftocht probeerden Baz en twee medewerkers de misdaad te verdoezelen door lege granaten leeg te gooien en het verbrijzelde raam van de auto te repareren. Maar het duurde slechts een kwestie van tijd voordat de politie zijn intrek nam en weldra stond Baz voor de rechter.Nadat hij eerst beweerde dat het hele gebeuren te wijten was aan woede op de weg, smeekte hij waanzin en zei hij dat zijn jeugd in het door oorlog verscheurde Libanon hem een flashback op de brug gaf. De jury kocht zijn verhaal niet en veroordeelde de moordenaar uit Brooklyn tot 141 jaar achter de tralies.
1 De liefdesvergrendelingen van de Brooklyn Bridge
Tal van mensen associëren de Big Apple met romantiek en de Brooklyn Bridge is een nogal dromerige bestemming voor jonge stellen. Heel wat geploeterde partners hebben hangsloten op de brug gehangen om hun eeuwige liefde te vertegenwoordigen.
De sloten zijn er in alle soorten en maten, maar ze hebben allemaal dezelfde overeenkomst. Elk hangslot draagt de naam van het koppel dat het op de brug sloot. Sommige geliefden schrijven hun naam met gewone oude Sharpies terwijl anderen de moeite nemen hun naam op te lichten met een laser. Nadat het slot dicht is, gooien de geliefden de sleutel in de East River, symbolisch voor hun tijdloze romantiek. Nou ja, 'tijdloos' tot een stadsmedewerker langskomt en het slot met een paar schroevendraaiers afbreekt.
Stadsbeambten houden niet van het concept. De brug is een nationaal herkenningspunt, dus mensen mogen het op geen enkele manier wijzigen. Bovendien konden de sluizen de brug beschadigen, net als de eveneens versierde Pont de Arts-brug in Parijs. Dus twee of drie keer per maand trekken bemanningen emmers sloten weg. Vanaf maart 2014 hadden ze in minder dan een jaar bijna 5.600 van hen weggewerkt. Laten we hopen dat al die geliefden toch nog steeds samen zijn.