Delen:
Top 10 Manieren Ruimte kan beschaving zoals we het kennen vernietigen
Een sterrenhemel op een warme zomeravond is een prachtig uitzicht om te aanschouwen. We hebben de neiging ons vooral te concentreren op de wonderen van de ruimte - hoe het onze planeet zou kunnen redden, hoe we contact zouden kunnen maken met andere bevriende beschavingen, en hoe we zouden kunnen leren over natuurlijke wonderen die we ons alleen maar kunnen voorstellen.
Achter de twinkelende lichtjes verstoppen echter enkele van de gevaarlijkste verschijnselen die wij als soort ooit hebben gezien. Van brandende gasballen tot gewelddadige uitbarstingen van dodelijke straling, hier zijn 10 angstaanjagende manieren waarop de ruimte de beschaving zoals wij die kennen kan vernietigen.
10 Asteroïde
Elke dag wordt de aarde bekogeld door stof en stenen die uit de ruimte vallen. Gelukkig voor ons zal het meeste hiervan in de atmosfeer opbranden. Helaas voor de dinosaurussen, eens in de paar miljoen jaar, treft een asteroïde ter grootte van een klein stadje.
In feite crashte 66 miljoen jaar geleden een 10 kilometer lange asteroïde op het aardoppervlak en creëerde zo een 177 kilometer lange krater die ons klimaat verwoestte. Het vernietigde soorten die al meer dan 170 miljoen jaar over de aarde zwierven.
Hoewel het onwaarschijnlijk is dat een asteroïde de planeet zal vernietigen, geloven wetenschappers bij de NASA dat iets van meer dan 2 kilometer lengte negatieve gevolgen kan hebben voor de beschaving.
Voer 4179 Toutatis in. Deze 5,4-kilometer (3,4 mijl) asteroïde maakt frequent flybys langs een aantal planeten, waaronder de aarde. Hoewel de kans op een botsing klein is, maakt de chaotische baan van de asteroïde een vluchtpad onmogelijk te voorspellen. De volgende nabije ontmoeting van de aarde zal in 2069 plaatsvinden, dus laten we hopen dat NASA's Planetaire Defensie Coördinatiebureau de taak uitvoert.
9 Gamma-Ray Burst
Zoals de naam al doet vermoeden, zijn gamma-bursts zeer krachtige uitbarstingen van dodelijke gammastraling. We zijn niet duidelijk over hun oorsprong, maar men denkt dat ze worden veroorzaakt door botsende neutronensterren of zwarte gaten.
Meestal komt energie van een ster in vele vormen vrij. Tijdens een botsing met neutronensterren combineren de twee magnetische velden. Dit dwingt een grote hoeveelheid energie vrij te maken in gerichte stralen gammastraling. De release kan zo krachtig zijn dat hij halverwege het universum een uitbarsting van licht creëert die vanaf de aarde zichtbaar is.
Dus hoe dodelijk zijn gammastraaluitbarstingen?
Wel, dat hangt ervan af hoe ver weg ze zijn en of je in de vuurlinie verstrikt zit. De meeste gammastraals zijn onschadelijk tegen de tijd dat ze ons bereiken. Maar wetenschappers geloven dat elke vijf miljoen jaar een gammastraaluitbarsting optreedt die krachtig genoeg kan zijn om de aarde te beïnvloeden. Het zou het einde van onze ozonlaag en het einde van het leven op aarde kunnen zijn!
8 Solar Storm
Stel je voor dat je morgen wakker werd en dat alle kracht uit was. Niet alleen dat, maar er was geen manier om het weer aan te zetten. Het hele raster was opgeblazen en het kan dagen, maanden of zelfs jaren duren voordat het volledig is gerepareerd. Nou, zo onwaarschijnlijk als dat klinkt, is het heel goed mogelijk.
Een zonnestorm is elke uitbarsting op het oppervlak van de zon. Deze hebben meestal geen effect op de aarde. Maar soms geven ze voldoende magnetische energie vrij om langs het magnetische veld van de zon naar de onze te bewegen. Dit staat bekend als een coronal mass ejection (CME) en kan een aantal vreemde gebeurtenissen veroorzaken, met name elektrische stroomstoten en black-outs.
In feite deed een enorme zonnestorm in 1859, bekend als het Carrington-evenement, precies dat. Reizend langs de hoogspanningslijnen schokte het telefoonbedrijven en zette zelfs telegraafpapier in brand.
De schade was klein, maar fysicus Patricia Reiff gelooft dat dezelfde storm van vandaag "enorme gevolgen" zou hebben voor de moderne infrastructuur. Mogelijk kan het hele continenten in duisternis achterlaten.
7 botsende sterrenstelsels
Weinig dingen in deze lijst zijn gegarandeerd, maar deze is een trefzekere hit. Het Andromeda-stelsel raast door de ruimte met 110 kilometer per seconde (68 mps). Over vier miljard jaar botst het op onze eigen Melkweg, waardoor er een spoor van gas en sterrenstof achterblijft.
Sommige sterren zullen worden vernietigd tijdens de frontale botsing. Anderen zullen volledig uit hun sterrenstelsels worden gegooid. Het resulterende heen en weer van de twee melkwegstelsels die uit elkaar scheuren en dan weer naar elkaar worden gesleept, zal uiteindelijk eindigen in een superzwaar zwart gat in het midden en de geboorte van een geheel nieuw sterrenstelsel.
6 Schakelende magnetische velden
De gesmolten ijzerkern van de aarde genereert een opmerkelijk magnetisch veld. Dit speelt een cruciale rol in de manier waarop soorten ons beschermen en beschermen tegen de schadelijke straling van de zon.
Elke 200.000 tot 300.000 jaar verschuiven de polen en keren het magnetisch veld van de aarde om. Wat we kennen als de magnetische noordpool wordt de magnetische zuidpool. Omdat het 800.000 jaar geleden was sinds de laatste magnetische flip, zijn we bijna voor een ander.
Helaas voor ons, gebeurt deze flip niet onmiddellijk. Sterker nog, de omkering is extreem traag, het kan maximaal 10.000 jaar duren om deze te voltooien. Gedurende deze tijd beweegt het magnetische veld zich rond de planeet, waardoor tijdelijke kleinere magnetische polen worden gecreëerd die over de aarde zijn verspreid en de algehele sterkte ervan verzwakken.
Dit laat ons bloot aan DNA-vernietigende straling. Als het magnetische veld helemaal verdwijnt, zullen er enkele verwoestende gevolgen zijn.
5 Alien Invasion
Wat is het huidige bewijs van een buitenaardse invasie? Ruimteschepen in de Oostzee, persoonlijke verhalen over ontvoeringen van buitenaardse wezens en de bewering van de voormalige Canadese minister van defensie Paul Hellyer dat er ten minste vier uitheemse soorten leven onder ons.
Het debat over het bestaan van buitenaardse wezens is aan de gang.Echter, met de acceptatie dat de meeste zonnen komen met een zonnestelsel van planeten, dat zonnestelsels worden gebundeld in sterrenstelsels, en dat er tot 200 miljard sterrenstelsels in het universum kunnen zijn, lijkt het bijna vergezocht om te denken dat we de alleen intelligente levensvormen die er zijn.
Sommige van 's werelds beste wetenschappers, waaronder Stephen Hawking, beweren dat er buitenaards leven bestaat. Sterker nog, er is de afgelopen vijf jaar echt een duwtje geweest om contact te maken.
Maar Hawking spreekt over de gevaren van het bereiken van een samenleving waarvan we de intenties niet kennen: "Een beschaving die een van onze berichten leest, kan miljarden jaren voor ons liggen en nog veel krachtiger zijn. Ze zien ons misschien niet als waardevoller dan bacteriën. "
Als de geschiedenis ons iets heeft geleerd, is het dat de minder ontwikkelde mensen veel slechter zijn als het op oorlog aankomt.
4 Zonne-uitzetting
In het centrum van ons zonnestelsel is een buitengewone kleine ster. Het is dichtbij genoeg om te voorkomen dat de oceanen bevriezen, maar net ver genoeg om te voorkomen dat ze veranderen in woestijnen en ons er doorheen koelen.
Zo opmerkelijk als deze ster voor ons is, het is eigenlijk gewoon een normale gele dwergster in zijn hoofdfase van het leven. Tijdens dit stabiele stadium smelten waterstofatomen in de kern samen tot heliumatomen en produceren ze de zonnestraling die zowel onze planeet verlicht als verwarmt.
Helaas moet dit, net als bij alle goede dingen, tot een einde komen. Op ongeveer 4,5 miljard jaar oud heeft onze zon nog maar de helft van zijn waterstof over.
Terwijl de brandstof opraakt, krimpt de kern van de zon, waardoor de buitenste lagen naar binnen worden getrokken door de sterkere zwaartekracht. Om stabiel te blijven, stijgt de kerntemperatuur van de zon en breiden de buitenlagen zich uit.
Uiteindelijk zal de zon zich uitbreiden naar een nieuwe levensfase - de Rode Reus - die de oceanen verdampt, de mensheid tot een krokant verbrandt en ten slotte de aarde inslikt.
3 De maan verliezen
De maan drijft elk jaar weg van de aarde met een snelheid van 3,8 centimeter (1,5 inch). Hoewel het onmogelijk is om helemaal weg te gaan, roept dit de vraag op: wat als onze maan verdwenen is?
Stel je voor: een gigantische asteroïde die de aarde vernietigt, gaat op deze manier opzij maar raakt de maan. Wat zou er dan gebeuren?
Nou, als de grootste zwaartekracht in de buurt, zou het stof van de maan zich hervormen en rond de aarde verzamelen in ringen (net als die van Saturnus). Meteorieten zouden deze ringen afbreken, voortdurend tegen het aardoppervlak botsen en alles op hun pad vernietigen.
Het verlies van de zwaartekracht van de Maan zou ook verschrikkelijke gevolgen hebben voor klimaat en weer. Het getijverschil van de maan vertraagt de rotatie van onze planeet. Zonder dat zouden de dagen 10 uur lang worden en de aarde nog eens 60 graden kantelen, waardoor onze vaste seizoenen in beroering zouden raken.
2 'Shooting Stars'
Een "vallende ster" verwijst meestal naar het spoor van het lichtgevende gas dat door meteoren achtergelaten is terwijl ze in de atmosfeer opbranden. Maar echte vallende sterren bestaan. Dat klopt, brandende gasballen die vrij door het universum vliegen, bestaan wel.
Dit gebeurt wanneer de snelheid van een ster zo groot is dat hij in staat is om zijn melkweg te verlaten, en vrij rond te reizen door het universum met tienduizenden kilometers per seconde.
Deze enorme ballen van kernenergie verbranden alles op hun pad en vernietigen het delicate evenwicht van de planetaire banen die ze passeren. Gelukkig voor de aarde, zijn slechts een tiental van deze sterren met hyperversiteit ooit ontdekt.
De kansen om er daadwerkelijk één tegen te komen in ons enorme universum zijn klein. Natuurlijk zal dat ons er niet van weerhouden om ons uit te wissen als het zou besluiten om door ons zonnestelsel te schieten.
1 Dag Bye Waterstof
Naarmate het universum ouder wordt in zijn gouden jaren, zal het kosmische landschap er heel anders uitzien. Net als onze zon, branden de meeste sterren in het universum langzaam door hun brandstof en zullen uiteindelijk in niets dan koolstof uiteenspatten.
Grotere sterren worden supernova's, of misschien zelfs neutronensterren of zwarte gaten, maar zelfs deze zullen verdampen of hervormen om kleinere sterren met hetzelfde lot te maken.
Als alle vrije waterstof is opgebruikt, is er geen brandstof meer om nieuwe sterren te maken en blijft het universum in totale duisternis achter. Het zal ook onder het vrieskou zijn, -273 graden Celsius (-459 ° F) of absolute nul om precies te zijn. Onder deze omstandigheden kan geen leven overleven. Gelukkig, op dit punt, zijn we allemaal miljarden jaren weg geweest.