10 fascinerende feiten over leven in de ruimte

Leven in de ruimte is de ultieme sciencefiction-droom. Het is ook een droom die vele dappere mannen en vrouwen hebben kunnen realiseren, dankzij de vele shuttle- en ruimtestationmissies van verschillende ruimteagentschappen.

Het is echter gemakkelijk om te vergeten dat de tijd die ze in de ruimte doorbrengen niet alle ruimtewandelingen en wetenschappelijke experimenten zijn. Tijdens hun missies moeten astronauten zich aanpassen aan een (zeer) andere manier van leven.

10 Monsterlijke microben

"Zieke" huizen zijn gebouwen die lijden aan een enorm schimmelprobleem en daarom een ​​gezondheidsrisico vormen voor hun bewoners. Ze zijn niet prettig om in te wonen, maar de bewoner kan altijd naar een nieuwe plek verhuizen of naar buiten gaan om wat frisse lucht in te blazen.

"Zieke" ruimteschepen en ruimtestations hebben deze optie niet.

Schimmels, microben, bacteriën en schimmels vormen een serieus probleem in de ruimte. Voldoende grote groei kan kwetsbare apparatuur beschadigen en gezondheidsrisico's veroorzaken, en ongeacht hoe goed de shuttles worden gedesinfecteerd voordat ze de atmosfeer verlaten, deze kleine beestjes vinden altijd een manier om mee te taggen.

Eenmaal in de ruimte stoppen de microben met handelen als een gewone vorm en worden ze rechtstreeks uit een videospel. Ze ontwikkelen zich in vocht, dat uiteindelijk condenseert in verborgen, vrij zwevende bolletjes microbe-aangetast water. Deze zwevende waterconcentraties kunnen zo groot zijn als een basketbal en ze zitten zo vol gevaarlijke microben dat ze zelfs roestvrij staal kunnen aantasten. Dit maakt ze een verschrikkelijk gevaar voor de bemanning en het ruimtestation zelf, als de juiste veiligheidsmaatregelen niet worden gehandhaafd.

9 Space Adaptation Syndrome

Space Adaptation Syndrome is in wezen 2-3 dagen van vreselijke ziekte die begint wanneer de zwaartekracht verdwijnt. Het wordt ervaren door tot 80 procent van alle space-gangers.

Omdat het lichaam niets weegt in microzwaartekracht, raken de hersenen in de war. Onze ruimtelijke oriëntatie (de manier waarop onze ogen en hersenen kunnen vertellen waar alles zich bevindt) is meestal afhankelijk van de zwaartekracht. Als het weg is, kunnen onze hersenen de situatie niet begrijpen, en de veranderingen die plotseling in het lichaam plaatsvinden, dragen alleen maar bij aan de verwarring. De hersenen gaan hiermee om door de persoon vreselijk ziek te maken, op een manier die niet erg lijkt op bewegingsziekte (vandaar dat de aandoening ook wel Space Motion Sickness wordt genoemd). Symptomen kunnen alles omvatten, van misselijkheid en mild ongemak tot onbeheersbaar braken en hallucinaties. Hoewel gewone reisziektemedicatie kan helpen, wordt deze over het algemeen niet gebruikt omdat het beter is om op natuurlijke wijze aan te passen.

Senator Jake Garn, een voormalig astronaut, is de recordhouder voor het ergste geval van Space Adaptation Syndrome in de geschiedenis. Het is onduidelijk hoe ziek hij eigenlijk was, maar zijn bemanningsgenoot heeft veelbetekenend opgemerkt dat "we dit soort verhalen niet zouden moeten vertellen." Ter ere daarvan, het Astronautenkorps maakt nog steeds gebruik van een onofficiële "Garn Scale", waarbij een Garn een staat van totaal betekent ziekte en absolute incompetentie. Gelukkig zullen de meeste mensen nooit boven 0,1 Garn komen.

8 Slaapproblemen

Je kunt je gemakkelijk voorstellen dat slapen in het stille donker van de ruimte vrij eenvoudig is. In werkelijkheid is het een vrij lastig bedrijf. De slaper moet zichzelf vastbinden in een kooi om te voorkomen dat hij ronddrijft en tegen dingen botst. Een spaceshuttle heeft slechts vier stapelbedden, dus bij missies met meer mensen moeten sommige astronauten een slaapzak gebruiken die aan een muur is vastgemaakt, of zelfs alleen maar een stoel. Zodra ze een ruimtestation bereiken, wordt het iets comfortabeler: er zijn twee eenpersoonscabine-cabines, compleet met grote ramen voor ruimtekijken.

Wonen in de ruimte (tenminste het kleine deel dat mensen hebben bezocht) kan ook enorme verstoringen in slaappatronen veroorzaken. Het internationale ruimtestation ISS is zo gepositioneerd dat het ongeveer 16 keer per dag een "zonsopkomst" en "zonsondergang" ervaart. Deze "dag" van 90 minuten duurt lang om aan te passen.

Een ander, even groot probleem is dat de binnenkant van space shuttles en stations eigenlijk vol geluid zijn. Filters, ventilatoren en motoren gieren constant rond en zoemen overal om je heen. Totdat de astronauten aan het lawaai wennen, zijn zelfs oordopjes en slaappillen soms niet genoeg om het te annuleren.

Aan de positieve kant kan de kwaliteit van de slaap die je in de ruimte krijgt, veel beter zijn dan op aarde. Slapen in een gewichtloze toestand blijkt slaapapneu en snurken te verminderen, wat leidt tot een veel vredigere sluimer.

7 Persoonlijke verzorging Problemen

Als we ons heldhaftige ruimtevaarders voorstellen voor hun missies, is hygiëne misschien niet het eerste wat ons bezighoudt. Stel je toch een stel mensen voor die voor een langere periode in een afgesloten ruimte wonen, en het is gemakkelijk in te zien waarom astronauten hun persoonlijke hygiëne serieus moeten nemen.

Douches zijn duidelijk geen optie in een gewichtloze omgeving. Zelfs als je genoeg water aan boord had, zou het water uit de douchekop gewoon aan je lichaam blijven kleven of rondzweven in kleine bolletjes. Daarom heeft elke astronaut een speciale hygiëneset (kam, tandenborstel en andere verzorgingsproducten) die kan worden bevestigd aan kluisjes, muren en andere armaturen. De astronauten wassen hun haar met een speciale spoelvrije shampoo, oorspronkelijk ontwikkeld voor immobiele ziekenhuispatiënten. Ze wassen hun lichaam met sponzen. Alleen scheren en tandenpoetsen worden op dezelfde manier uitgevoerd als op aarde ... behalve dat ze uiterst voorzichtig moeten zijn. Als zelfs een losstaand haar zou ontsnappen, zou het in het oog van een collega-astronaut kunnen wegglijden (of erger nog, een belangrijk deel van de machine verstoppen) en een ernstig gevaar veroorzaken.

6 Het toilet

De meest voorkomende vraag voor mensen die naar de ruimte zijn geweest is, verrassend genoeg, niet "Hoe zag de aarde eruit?" Of "Hoe voelde nul zwaartekracht?" In plaats daarvan is het "Hoe ben je naar het toilet gegaan?"

Het is een goede vraag, en ruimteagentschappen hebben ontelbare uren besteed aan het zoveel mogelijk stroomlijnen van het proces. De eerste ruimtetoegangen werden bediend met een eenvoudig luchtmechanisme: lucht zuigen de uitwerpselen in een container. Er was ook een speciale vacuümbuis om te plassen. Sommige vroege shuttles maakten ook gebruik van een meer directe versie, een "ontlastingsbuis". Zoals in de film wordt getoond Apollo 13, de urine uit deze buis werd direct in de ruimte geleegd.

Een van de belangrijkste systemen van het toilet was het luchtfiltersysteem. De lucht die de uitwerpselen vervoerde, had dezelfde lucht die nodig was om te ademen, dus een storing in de filters kon de cabine een zeer oncomfortabele plaats maken. In de loop van de tijd werden de ontwerpen diverser. Toen vrouwen het ruimtegame betraden, werd een speciaal plasmasysteem met een ovale "verzamelaar" voor hen gemaakt. Roterende ventilatoren, opslagmethoden en afvalbeheersystemen werden toegevoegd en verbeterd. Tegenwoordig zijn sommige ruimtetoiletten zo geavanceerd dat ze de urine zelfs terug in drinkwater kunnen recyclen.

Wil je een leuk feit om je astronautenvriend in verlegenheid te brengen? De mensen die de ruimte ingaan, moeten oefenen met het gebruik van een ruimtetoilet met een heel speciaal apparaat dat de "positionele trainer" wordt genoemd. Het is een trainingstoilet met een videocamera onder de rand. De astronaut moet er goed op zitten ... terwijl hij zijn eigen blote rug van een monitor bekijkt. Dit staat bekend als een van de 'diepste, donkerste geheimen over ruimtevluchten'.

5 Kleding

Het meest bekende stuk ruimtekleding is natuurlijk het ruimtepak. Deze zijn er in vele maten, kleuren en vormen, van Yuri Gagarin's primitieve SK-1 overall tot NASA's omvangrijke AX-5-hardshell. Het gemiddelde ruimtepak weegt ongeveer 270 pond (in normale zwaartekracht) en heeft 45 minuten nodig om er in te komen. Het is zo omslachtig dat astronauten de speciale Lower Torso Assembly Donning Handles moeten gebruiken om het onderste deel van het pak aan te trekken.

Er zijn echter nog veel meer dingen over ruimtekleding die de aandacht waard zijn. Het leven in de ruimte vereist een veel kleinere garderobe dan op aarde. Immers, hoe zou een persoon vies worden? Je gaat zelden naar buiten (en als je dat doet, is daar een speciaal pak voor), en het interieur van de shuttle of het station is helemaal schoon. Je zweet ook veel minder, omdat er weinig fysieke belasting is in de zwaartekracht. Ruimteteams wisselen meestal om de drie dagen van kleding.

Kleding heeft ook een grote rol gespeeld in de strijd van NASA om met menselijk afval om te gaan. Het oorspronkelijke plan was om toiletten rechtstreeks in ruimtepakken te installeren. Toen dit onmogelijk bleek te zijn, creëerde het bureau een speciaal "maximaal absorptiekledingstuk" om te dienen als noodbadkamer voor ruimtevaarders. Het zijn in wezen hightech shorts die tot ongeveer twee liter (één liter) vloeistof kunnen bevatten.

4 Atrofie

Hoewel de verhoudingen van het lichaam cartoonachtig Superman-achtig worden in de ruimte, maakt microzwaartekracht ons niet sterker. In feite is het het tegenovergestelde. Op aarde gebruiken we voortdurend onze spieren: niet alleen om dingen op te tillen en rond te bewegen, maar gewoon om de zwaartekracht te bestrijden. In de ruimte leidt het ontbreken van spieractiviteit in een gewichtloze omgeving al snel tot spieratrofie (de spieren beginnen kleiner en zwakker te worden). Na verloop van tijd worden zelfs de wervelkolom en de botten zwakker omdat ze geen gewicht hoeven te dragen.

Om deze degeneratie te bestrijden en hun spiermassa te behouden, moet een ruimtebewoner heel veel oefenen. Zo moet de bemanning van het ISS (International Space Station) elke dag 2,5 uur trainen in een speciale ruimte-gym.

3 Winderigheid

Winderigheid kan zeer onaangenaam en gênant zijn. Wanneer u zich in de ruimte bevindt, kan dit een reëel gevaar voor de gezondheid worden. Althans, dat dacht NASA in 1969, toen ze een onderzoek produceerden met de naam "Intestinale waterstof en methaan van mensen die een ruimteleideten kregen." Dit lijkt misschien grappig, maar de bezorgdheid was heel reëel en legitiem. Winderigheid heeft veel meer in zich dan alleen een stank. Het produceert aanzienlijke hoeveelheden methaan en waterstof, die beide ontvlambare gassen zijn. Het tweede deel van het probleem is dat ruimtevoedsel heel anders is dan een normaal dieet van Earthling. Het voedsel dat vroege astronauten kregen, bleek ernstig gas te veroorzaken. Hun ongebreidelde winderigheid werd beschouwd als een zeer reëel explosiegevaar, dus sommige arme wetenschappers moesten hun gassen analyseren om een ​​minder gasvormig dieet te creëren.

Tegenwoordig wordt winderigheid niet behandeld als een enorm, levensbedreigend risico. Toch is het goed om aandacht te schenken aan wat je eet in de afgesloten omgeving van een ruimteschip. Niemand houdt van de man die maandenlang wind in een lift doorgeeft.

2 Space Can Ruin The Brain

Astronauten zijn over het algemeen erg resistent tegen psychologische druk - tenslotte voeren ruimteagentschappen psychologische tests uit om te zorgen dat mensen de stress kunnen weerstaan ​​en niet gek worden tijdens een missie. Maar leven in de ruimte kan nog steeds gevaarlijk zijn voor de hersenen. In feite kan de ruimte zelf ernstige problemen veroorzaken voor mensen die daar geruime tijd wonen. Het probleem is kosmische straling: de achtergrondstraling van het universum die in wezen de ruimte tot een extreem lage intensiteit magnetronoven maakt. De atmosfeer van de aarde beschermt ons tegen kosmische straling, maar als je eenmaal buiten bent, is er geen effectieve bescherming. Hoe langer iemand in de ruimte doorbrengt, hoe meer zijn of haar hersenen worden beïnvloed door de straling. Dit kan onder andere het begin van de ziekte van Alzheimer versnellen.

Dus wanneer de mensheid uiteindelijk Mars en andere planeten gaat veroveren, kan de reis onherstelbare schade aan onze hersenen veroorzaken.

1Hypische wijzigingen

Het menselijk lichaam begint zich heel vreemd te gedragen in de microzwaartekracht van de ruimte. De ruggengraat, vrij van constante trek van de aarde, begint meteen recht te lopen.Dit kan tot 5,72 centimeter (2,25 inch) toevoegen aan de lengte van de persoon. De interne organen schuiven omhoog in de romp, waardoor de taille met enkele centimeters afneemt. Het cardiovasculaire systeem verandert het uiterlijk van de persoon nog verder. Zodra de zwaartekracht is verwijderd, beginnen de krachtige beenspieren (die het bloed tegen de zwaartekracht in drukken) bloed en vloeistoffen in het bovenlichaam te forceren. Deze nieuwe, gelijkmatige vloeistofverdeling zorgt ervoor dat de romp aanzienlijk wordt opgeblazen, terwijl de beenomtrek aanzienlijk kleiner wordt. NASA noemt dit fenomeen gekscherend 'kippenpoten'.
 
In wezen verandert een normaal mens in een cartoonsterke man met kleine stokpoten, kleine taille en een onevenredig groot bovenlichaam. Zelfs de gezichtskenmerken worden cartoonachtig, omdat de bloedstroom in het bovenlichaam de persoon een gezwollen, gezwollen gezicht zal geven.

Dit alles klinkt misschien verontrustend, maar het is eigenlijk vrij onschuldig.