Delen:
10 hartverscheurende rechts-naar-die-gevallen
Euthanasie gaat zoveel tegen de menselijke geest van vechten en proberen te overleven. Toch kiezen sommige mensen die route voor zichzelf of hun geliefden omdat ze denken dat sterven met waardigheid, met zo min mogelijk pijn en lijden, een fundamenteel mensenrecht zou moeten zijn.
Momenteel is euthanasie alleen legaal in Nederland, België en Luxemburg, terwijl geassisteerde zelfmoord is toegestaan in Albanië, Colombia, Duitsland, Japan en Zwitserland en in vijf Amerikaanse staten: Montana, New Mexico, Oregon, Vermont en Washington. Andere landen en staten overwegen echter om dergelijke praktijken te legaliseren.
10Brittany Maynard
Brittany Maynard was 29 toen ze erachter kwam dat ze zou sterven. In april 2014 werd bij haar de diagnose gesteld van een kwaadaardige hersentumor die haar binnen zes maanden zou doden. Het was ongeneeslijk. Ze had haar leven kunnen verlengen door een volledige bestraling, maar ze zou pijnlijk sterven terwijl iedereen om haar heen haar zag verslechteren.
Dit was niet de manier waarop Bretagne wilde gaan. Ze was maar een jaar getrouwd en wilde een gezin stichten. De dood is echter onvermijdelijk en Bretagne gebeurde sneller dan iemand had gewild. Dus, kijkend naar de mogelijkheden van een langzame dood ontsierd met enorme hoofdpijn, toevallen en geheugenverlies, koos ze ervoor om van Californië naar Oregon te gaan, waar geassisteerde zelfmoord legaal is.
Gefinancierd door donaties, kon Bretagne alle items van haar bucketlist checken, waaronder het bezoeken van Alaska en Yellowstone National Park. Het laatste item op haar lijst was een bezoek aan de Grand Canyon, die ze op 21 oktober deed.
Bretagne stierf op 1 november, twee dagen na de verjaardag van haar man, omringd door haar geliefden in haar huis in Portland.
Religieuze groepen, met name de katholieke kerk, verzetten zich sterk tegen het besluit van Maynard en assisteerden zelfmoord in het algemeen. Eén functionaris noemde het 'absurd'. Andere critici zeggen dat ze te snel was met haar beslissing. Zoals Brittany aangaf, werd ze echter niet beter, dus wanneer is precies het juiste moment om te sterven?
9Bernard Heginbotham
In 2004 waren Bernard en Ida Heginbotham 67 gelukkige jaren getrouwd. Samen had het koppel zes zonen. Bernard, die 100 jaar oud was, had al geruime tijd voor zijn 87-jarige zieke vrouw gezorgd. Na enkele valpartijen werd Ida overgebracht naar een aantal verpleeghuizen omdat haar gezondheid verslechterde. Ondertussen ondersteunde Bernard zijn vrouw zo veel als hij kon en bezocht ze haar elke dag.
In april 2004 kreeg Bernard een telefoontje van zijn oudste zoon, die zei dat Ida naar een ander huis zou moeten worden verplaatst. Dus op 14 april 2004 nam Bernard, die een toegewijde kerkbezoeker en een gepensioneerde slager was, een mes uit de bungalow van het stel. Hij liep naar het huis. Toen het oudere echtpaar alleen in Ida's kamer zat, sneed hij haar keel door. Hij verliet vervolgens het huis en probeerde zichzelf te doden. Hij werd gestopt en gearresteerd.
Bernard werd beschuldigd van moord, waardoor hij de oudste persoon was die beschuldigd werd van moord in de geschiedenis van Engeland. Hij pleitte schuldig aan doodslag op grond van verminderde verantwoordelijkheid en ontving een proeftijdjaar.
8Danny Bond
Danny Bond werd 12 weken vroeg geboren in Southampton, Engeland. Het was het begin van een levenslange strijd tegen ziekte. Toen hij nog in de speciale babyeenheid in het ziekenhuis was, ontwikkelde hij een infectie in zijn darmvoering. Niemand wist wat het probleem was totdat hij 11 jaar oud was.
Als gevolg van zijn ziekte heeft Bond nooit meer dan een paar maanden buiten het ziekenhuis doorgebracht. Hij heeft thuis maar twee verjaardagen en twee kerstdagen gevierd. Gedurende zijn 20 jaar heeft hij meer dan 300 operaties ondergaan en bijna elke dag geleden.
Tegen de tijd dat hij 13 was, begon hij te praten over willen sterven. Hij probeerde zelfmoord tweemaal zelf te plegen, maar zijn moeder bracht hem elke keer weer tot leven. Toen hij 21 was, werd Danny steeds zieker en werd hij in het ziekenhuis geplaatst. Deze keer besloot hij dat hij niet zou vertrekken. Zijn leven was gewoon te veel geworden.
De enige legale manier voor Bond om zelfmoord te plegen terwijl hij in het ziekenhuis lag, was om zichzelf uit te hongeren. Tegen de wens van doktoren zagen zijn moeder en stiefvader hem langzaam sterven in de loop van dagen. Bond stierf op 21-jarige leeftijd in juli 2002.
7Godelieva De Troyer
Veel opmerkelijke gevallen van euthanasie gebeuren in België, dat een van de meest open euthanasiebeleid ter wereld heeft. Mensen hoeven bijvoorbeeld niet ongeneeslijk ziek te zijn en er is geen minimumleeftijd om iemand te laten euthanaseren.
Een van de meest controversiële zaken was de dood van de 64-jarige Godelieva De Troyer, die aan een ernstige depressie leed. Begin 2012 reikte De Troyer uit naar haar vervreemde zoon, Tom Mortier, die zei dat ze contact had opgenomen met functionarissen over het feit dat ze geëuthanaseerd waren. Mortier dacht er niet veel aan, want hoewel hij wist dat euthanasie legaal was, dacht hij niet dat zijn moeder in aanmerking zou komen voor hulp bij zelfdoding omdat ze niet lichamelijk ziek was.
In april kreeg hij op zijn werk een bericht om zijn vrouw te bellen. Hij was geschokt toen ze hem vertelde dat zijn moeder de dag ervoor was geëuthanaseerd en dat hij haar lichaam moest oppakken. Mortier was niet van tevoren over de zelfmoord verteld vanwege de bekendmakingsregels.
Sinds zijn moeders dood is Mortier een sterke, vocale criticus van gelegaliseerde euthanasie.
6 De Belgische tweeling
Voor doven wordt het gezichtsvermogen zelfs nog belangrijker omdat ze er voor bijna alles afhankelijk van zijn. Maar in 2013 werden twee 45-jarige tweelingen in België geconfronteerd met de realiteit van blind worden nadat ze al doof waren. In plaats van dat te verdragen, besloten de tweeling om hun leven te beëindigen.
De zaak was toen ongebruikelijk, omdat ze niet ziek of pijnlijk waren.Ze wilden gewoon niet zo'n verschrikkelijk lot tegemoet zien. Op 14 december 2013 hadden ze samen koffie en namen ze afscheid van hun broer en hun ouders. Toen gingen ze naar hun kamer, gaven elkaar een kleine golf en gingen voorzichtig die goede nacht in.
5Chantal Sebire
Chantal Sebire was een gepensioneerde leraar en moeder van drie kinderen woonachtig in Plombieres-les-Dijon, Frankrijk. In 2000 werd bij haar de diagnose esthesioneuroblastoma gesteld, een zeldzame vorm van kanker die de neusholte treft. De kanker verspreidt zich door het gezicht en ontsiert slachtoffers. Het verblindt hen ook en laat ze achter zonder een reuk of smaak. Uiteindelijk komt de kanker in de hersenen en doodt het individu.
Sebire wist dat de kanker haar in de loop van de jaren zou vermoorden op een zeer pijnlijke en groteske manier die haar niet toestond om zelfs in het openbaar op pad te gaan. Haar misvorming was behoorlijk diep; mensen staarden en kinderen renden weg in angst.
In 2008 vroeg ze de Franse rechtbank om hulp bij zelfdoding. Ze werd geweigerd. In 2005 had Frankrijk een wet aangenomen die zei dat het de behandeling kon onthouden aan een terminaal zieke patiënt, maar een arts kon niet actief deelnemen aan de dood. Op 17 maart verloor ze het recht op hulp bij haar overlijden.
Twee dagen later werd haar lichaam in haar huis gevonden. Ze was twee dagen eerder overleden aan een overdosis pentobarbital, die niet wordt opgeslagen door Franse apotheken. Het medicijn wordt gebruikt in Zwitserland, België en de Amerikaanse staat Oregon voor euthanasie.
4Frank Van Den Bleeken
Frank Van Den Bleeken heeft 30 jaar in een Belgische gevangenis doorgebracht. Hij heeft een lange geschiedenis van seksuele aanvallen, en hij vermoordde een 19-jarige vrouw in 1989. Hij werd vrijgelaten na zeven jaar in de gevangenis; In drie weken tijd viel hij echter nog drie slachtoffers aan, waaronder een elfjarig meisje. Die misdaden hebben hem voor onbepaalde tijd gevonnist en hij weet dat hij er nooit meer uit zal komen. Hij noemt zichzelf een gevaar voor de samenleving. Hij heeft om therapie gevraagd maar beweert nooit adequate behandeling te hebben gehad.
Interessant is dat België in 1996 de doodstraf heeft afgeschaft, maar in 2002 hebben ze een euthanasiewet aangenomen die niet vereist dat de persoon ongeneeslijk ziek is. Dus in 2011 solliciteerde Van Den Bleeken op zijn recht om te sterven. Hij zei dat opgesloten worden "ondraaglijk psychologisch lijden" was.
Medio september 2014 kreeg Van Den Bleeken zijn wens en mocht hij sterven door euthanasie. Hij zei dat hij op een dag zou sterven, maar op het moment van dit schrijven moet hij nog worden geëuthanaseerd. De casus van Van Den Bleeken was een primeur in België en maakte de weg vrij voor 15 andere criminelen die ook een beroep doen op hun eigen dood.
3Tracy Latimer
23 november, 1980, tijdens de geboorte van Tracy Latimer dichtbij haar huis in Wilkie, Saskatchewan, was er een onderbreking in zuurstof aan haar hersenen; dit liet haar achter met ernstige hersenverlamming. Functioneel ontwikkelde ze zich tot het stadium van de meeste drie maanden oude baby's. Ze kon niet lopen of praten, en ze reageerde redelijk niet, hoewel ze wel van genegenheid hield. Het meest wat ze deed, was glimlachen, hoewel slechts af en toe.
Verder had Tracy ook voortdurend pijn. Ze liet verschillende operaties op haar uitvoeren. Vlak voor haar 13e verjaardag zou Tracy gaan opereren om een van haar dijbeenderen te laten verwijderen.
Haar vader, Robert Latimer, was het zat om zijn kind zo te zien lijden. Op 24 oktober 1993, terwijl zijn vrouw en drie andere kinderen in de kerk waren, zette Robert Tracy in de cabine van zijn truck en verbond vervolgens een slang aan de uitlaatpijp. Hij keek door het achterraampje terwijl Tracy stierf aan koolmonoxidevergiftiging. Hij plaatste haar lichaam vervolgens in haar bed.
De politie onderzocht het en Robert bekende het leven van zijn dochter te nemen. Hij werd beschuldigd van moord in de eerste graad, maar werd veroordeeld voor tweedegraads moord en bracht tien jaar cel door. Hij werd in 2011 vrijgelaten op voorwaardelijke vrijlating.
Toen hem in 2011 werd gevraagd of hij spijt had van wat hij deed, zei hij dat hij niet terug zou gaan en zijn acties zou veranderen, behalve om zijn zwangere vrouw naar een ander ziekenhuis te brengen.
2Terri Schiavo
Op 25 februari 1990 zakte de 26-jarige Terri Schiavo in elkaar in de gang van het appartement dat ze deelde met haar man, Michael Schiavo. Het is onduidelijk waardoor ze het bewustzijn verloor, maar ze had abnormaal lage kaliumspiegels. Terwijl ze buiten bewustzijn was, bereikte onvoldoende zuurstof haar hersenen. Hoewel de dokters haar nieuw leven inblazen, kon ze alleen maar ademen. De artsen zeiden dat ze geen gedachten of emoties had. Haar lichaam leefde, maar al het andere was verdwenen.
In 1998 zei Michael dat de vultrechter moet worden getrokken; dat is wat ze zou hebben gewild. Haar ouders, Robert en Mary Schindler, zeiden in plaats daarvan dat ze ervoor had gekozen om op de vreetbuis te blijven omdat ze dachten dat ze misschien zou ontwaken uit haar hardnekkige vegetatieve toestand.
De ouders en de man streden de volgende zeven jaar om het leven van Terri. De hoven kozen de zijde van Michael, maar de ouders deden een beroep op het leven van Terri. In 2005, in de laatste oproep, hebben vijf artsen getuigd, twee gekozen door Michael, twee door de Schindlers en één door de rechtbank. De dokters van de Schindlers zeiden dat er een kans was dat ze wakker kon worden. De andere drie zeiden dat er geen kans was en dat Terri tot de dood in coma zou blijven.
Begin 2005, toen het laatste beroep verloren was gegaan, maakte de zaak internationale krantenkoppen. Iedereen van president Bush tot South Park woog over het probleem. De vultrechter werd verwijderd op 18 maart 2005 en Terri stierf net twee weken later op 31 maart.
Na haar dood toonde een autopsie dat de hersenschade onomkeerbaar was geweest en dat ze nooit zou zijn gewekt.
1Ramon Sampedro
In augustus 1968 was Ramon Sampedro 25 jaar oud. Hij was een visser en ging trouwen. Hij dook op een dag in een ondiep gedeelte van de oceaan nabij zijn huis in de regio Galicië in Spanje. De duik verbrak zijn rug en verlamde hem van de nek naar beneden.
Sampedro lag in een bed tot 1993, toen hij besloot dat hij klaar was om te sterven. Hij beschouwde zijn toebrengen als een vorm van slavernij en hij beschouwde zichzelf als een levend hoofd op een lijk. Als hij zou kunnen hebben, zou hij zijn eigen leven hebben genomen, maar hij kon het niet op een waardige en vredige manier vanwege zijn verlamming. Hij kon ook niemand vinden om hem te helpen zijn eigen leven te nemen. Zelfbestuurde zelfmoord was illegaal in Spanje en heeft een straf van 20 jaar.
Het probleem was dat Sampedro zo vol leven was dat hij inspirerend was. Hij was ongelooflijk gepassioneerd over zijn zaak. Hij schreef poëzie; hij las Franz Kafka en Oscar Wilde. Hij schreef aan leden van de Spaanse regering, met behulp van een pen in zijn mond. Al zijn brieven werden verzameld in boekvorm, met de titel Letters from Hell. Hij was een dynamische en gearticuleerde man, die het nog moeilijker maakte om hem zijn doodswens te schenken.
Ondanks het feit dat hij zijn juridische strijd niet heeft gewonnen, heeft Sampedro op 12 januari 1998 zijn eigen leven genomen met de hulp van een onbekende persoon. Hij zei: "Als ik dit drink, heb ik de meest vernederende slavenarbeiders afgezworen: een levend hoofd vasthouden aan een lijk." Daarna dronk hij met een rietje water vermengd met cyanide. Op de leeftijd van 55, een verlamde voor 29 van die jaren, Sampedro kreeg zijn wens en stierf vreedzaam.
De zaak was enorm in Spanje, zelfs toen een clip van de 50 minuten durende zelfmoordvideo van Sampedro werd uitgezonden op een Spaans nieuwsprogramma. Hoewel het de dood zelf niet liet zien, toonde het wel Sampedro aan het water dat hem had gedood.
Sampedro's leven was de basis voor een Oscar-genomineerde film met in de hoofdrol Javier Bardem, genaamd De zee binnen.