Delen:
10 Nieuwsgierige anomalieën van politieke geografie
De menselijke gewoonte om land op te splitsen in pakketten met het label "theirs" en "ours" heeft geresulteerd in een aantal behoorlijk rare configuraties. De politieke en sociale gevolgen van dergelijke eigenaardigheden variëren van amusant tot licht ongemakkelijk tot tragische verschrikkingen van conflicten en ontreddering.
10De noordwestelijke hoek
Dit stuk Minnesota kan alleen op het land worden bereikt door door Canada te gaan, en het was het resultaat van een defecte kaart. De grens die het eerst werd voorgesteld in een verdrag tussen de VS en Groot-Brittannië bepaalde een lijn ten westen van het meest noordwestelijke punt van het meer van Woods tot de rivier de Mississippi. Landmeters ontdekten later dat de kaart die de diplomaten hadden gebruikt verkeerd was en dat de Mississippi verder naar het zuiden lag. Dit maakt het fysiek onmogelijk om een lijn naar de Mississippi te lopen vanaf het Lake of the Woods.
De kaart gaf ook de onjuiste indruk dat het meer van het bos eivormig was met een gemakkelijk te identificeren noordwestpunt. In 1818 stemden de Amerikanen en Britten in met de 49e breedtegraad als de noordgrens van het aankoopgebied van Louisiana. Om deze lijn te verbinden met het noordwestelijke punt van het meer (dat tegen die tijd nauwkeuriger was afgebakend), werd een lijn getrokken die van noord naar zuid liep, waardoor een deel van Minnesota van de toegang tot de rest van de VS over land werd afgesneden.
In het voorjaar van 1998 kondigden sommige ingezetenen van Angle hun wens aan om zich van de VS te scheiden en zich bij Canada aan te sluiten, klaagde van de inactiviteit van de Amerikaanse overheid op de discriminerende visserijverordeningen die hen op naburig Ontario wordt opgelegd. Voor degenen die vissen in Canadese wateren, deze omvatten hoge kosten, vangst-en-release voorschriften en enorme hoeveelheden papierwerk. Het afscheidingsplan was natuurlijk een truc om de aandacht van de regering te krijgen, maar het werkte. De Canadese regelgeving werd beschouwd als een schending van de Noord-Amerikaanse vrijhandelsovereenkomst en werd ingetrokken.
9De kortste internationale grens
Penon de Velez de la Gomera is een 1,9 hectare groot rotsfort dat door Spanje voor de kust van Marokko is bezet. Het was een eiland tot 1934, toen een krachtige storm zand opzoog tussen het en het vasteland, waardoor een smalle landengte ontstond en het eiland veranderde in een schiereiland dat verbonden was met Marokko. Deze smalle nek van het land gaf aanleiding tot 's werelds kortste internationale grens. Het meet slechts 85 meter (279 ft) lang en scheidt Penon de Velez de la Gomera uit Marokko.
Penon de Velez de la Gomera is een van de drie Spaanse forten die grenzen aan Marokko. Ze worden genoemd plazas de soberaniaof 'plaatsen van soevereiniteit', en Spanjaarden en Marokkanen hebben er in de loop van de geschiedenis voor gevochten. Penon de Velez de la Gomera zelf werd vijf keer belegerd tussen 1680 en 1790. Afgezien van de plazas de soberania, Spanje heeft twee steden op het Afrikaanse vasteland. Ceuta heeft een bevolking van 79.000 en is het dubbele van Gibraltar, terwijl 73.000 mensen de stad Melilla naar huis bellen.
Hoewel Marokko de soevereiniteit opeist, is Spanje vastbesloten om vast te houden aan de gebieden. Ceuta in het bijzonder is strategisch belangrijk, met zijn 15e-eeuwse kathedraal, scheepswerven en visverwerkende fabriek. Niettemin laten beide landen niet toe dat hun verschillen in de weg staan van hartelijke relaties. Aangezien ze deel uitmaken van Spanje, vormen Ceuta en Melilla een andere geografische anomalie: het zijn de enige steden in de Europese Unie op het vasteland van Afrika.
8Lied Constance
Het Bodenmeer is het op twee na grootste meer in Midden-Europa. Het wordt de Bodensee door de Duitsers genoemd, maar het wordt Constance genoemd sinds het voorheen obscure Konstanz in 1414 de plaats werd van een groot kerkbestuur. Je kunt zwemmen, zeilen, windsurfen of kanoën in het meer, en als je dat doet, zul je letterlijk in het midden van nergens zijn.
Inderdaad, in het midden van Europa terecht een 'zwart gat' genoemd, heeft het Bodenmeer de grenzen van Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland overschaduwd. Alle grenslijnen eindigen aan de rand van het water en er was nooit een verdrag dat het meer tussen de drie buren verdeelde.
Het bezit van de Bodensee is een geografisch mysterie. De Zwitsers beweren dat de internationale grens door het midden van het meer loopt. De Oostenrijkers zeggen dat alle drie de landen een gelijk aandeel hebben in een arrangement dat bekend staat als een 'condominium'. De Duitsers hebben geen officiële houding, maar u kunt er zeker van zijn dat Duits de voorkeurstaal is als u rond het meer reist. In deze verwarde situatie, die jurisdictie heeft over wat een probleem kan opleveren. Vraagstukken van praktische aard, zoals visrechten of belasting van woonboten, worden geregeld via afzonderlijke verdragen.
7Jungholz
Punten waar de grenzen van drie of vier landen of staten elkaar ontmoeten, zijn gemakkelijk te begrijpen. Denk aan het Four Corners Monument, waar Colorado, Arizona, New Mexico en Utah samenkomen. Meer zeldzaam zijn echter punten waarbij vier grenzen door slechts twee landen worden gedeeld. Deze anomalie, een 'grenskruis' genaamd, komt op slechts drie plaatsen op aarde voor. Twee zijn in Baarle-Hertog / Baarle-Nassau aan de Belgisch-Nederlandse grens en het district Cooch-Behar tussen India en Bangladesh. De derde ligt in de buurt van het Oostenrijkse dorp Jungholz in de Alpen.
Jungholz is bijna geheel omringd door Duitsland, alleen verbonden met Oostenrijk door een grenskruis dat, voor alle praktische doeleinden, slechts een klein puntje is. Deze configuratie leidt tot ingewikkelde vragen die alleen wiskundigen en filosofen kunnen waarderen. Omdat het grenskruis slechts een punt is, is Jungholz echt verbonden met Oostenrijk? Is het echt volledig omringd door Duitsland?
Om Jungholz te bereiken, moet men eerst Duitsland vanuit Oostenrijk binnenkomen en dan Oostenrijk inrijden.Je kunt Jungholz niet vanuit Oostenrijk binnenkomen, tenzij je bereid bent om het ongemak van het beklimmen van de berg Sorgschrofen te doorlopen en over een rots te stappen die is geëtst met een kruis gemarkeerd met "110" op de top.
6Pheasant Island
Pheasant Island ligt aan de Bidasoa-rivier en scheidt Frankrijk van Spanje. In Frankrijk bekend als de Ile de la Conference, was dit eiland, zoals de naam al doet vermoeden, een favoriete koninklijke ontmoetingsplaats. Na elkaars zussen als hun bruid te hebben aangenomen, ontmoetten koning Lodewijk XIII van Frankrijk en Philip IV van Spanje eerst hun respectieve vrouwen op het eiland nadat ze bij volmacht met hen waren getrouwd. Het was ook op dit eiland dat Lodewijk XIV Maria Theresia van Spanje ontmoette.
Afgezien van het ruilen van bruiden, wisselden de buren ook hier gevangenen uit. Wat nog belangrijker is, was Pheasant Island de site voor het historische Verdrag van de Pyreneeën in 1659, die de grens tussen de twee naties vaststelde, waarmee de 24-jarige Frans-Spaanse oorlog werd beëindigd. De grens volgt de Pyreneeën als een natuurlijke scheidingslijn, maar Pheasant Island zelf werd uitgeroepen tot een condominium om gemeenschappelijk te worden gedeeld door Frankrijk en Spanje.
Een monument ter herdenking van het verdrag staat op het eiland, maar geen bezoekers mogen het zien. Dit maakt Pheasant Island 's werelds meest exclusieve en oudste nog bestaande condominium. Ook uniek in condominiums, delen Frankrijk en Spanje niet gelijktijdig de soevereiniteit over Pheasant Island, maar afwisselend: het is Frans voor zes maanden per jaar, Spaans voor de resterende helft. Het is als een bal die heen en weer wordt geslingerd tussen de twee naties. Sinds 1659 is het meer dan 700 keer van eigenaar veranderd.
Overigens heeft het Verdrag van de Pyreneeën ook een andere geografische eigenaardigheid gecreëerd: de exclave van Llivia, die Spaans is maar volledig omringd door Frankrijk. Toen het verdrag Frankrijk alle dorpen ten noorden van de Pyreneeën toekent, betoogde Llivia dat het een stad was en ontsnapte om door Frankrijk te worden geabsorbeerd op deze technische aard. Tegenwoordig is het officieel onderdeel van de Catalaanse provincie Girona.
5De ridders van Malta
De Soevereine Militaire Orde van Malta wordt, zoals de naam al aangeeft, erkend als een soevereine entiteit door 104 landen waarmee het diplomatieke banden heeft. Maar de Orde tart de definitie van soevereiniteit als "de kwaliteit van de hoogste, onafhankelijke autoriteit over een territorium." De Ridders van Malta bezitten helemaal geen territorium, tenzij je twee gebouwen telt in Rome, waar het extraterritoriale privileges geniet. Toch heeft de Orde ambassades in andere landen en geeft het zijn eigen paspoorten, postzegels en valuta uit. Het heeft ook een militair korps. Het heeft de status van permanente waarnemer gekregen in vele internationale organisaties, waaronder de Verenigde Naties.
De Orde begon tijdens de kruistochten als de hospitaalridders van Jeruzalem. Van 1530-1798 hield het Malta als zijn grondgebied, maar Napoleon verdreef de Ridders van het eiland. De Orde herstelde zich in Rome als een militair-medische organisatie maar behield zijn soevereine status. Het is een anachronistisch overblijfsel van middeleeuws feodalisme en het blijft inderdaad feodaal van structuur. Tot de jaren 1990, bijvoorbeeld, was een nobele afkomst vereist van zijn officieren. Net als in de Middeleeuwen is nobelheid van geest en gedrag een voorwaarde voor degenen die streven naar ridderschap. De Grootmeester is zowel het soevereine als het religieuze hoofd van de Orde. De scheiding van wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht wordt uitgeoefend.
In de 21e eeuw vechten de Ridders niet langer met zwaarden. In plaats daarvan lopen ze voorop in de strijd tegen armoede, ziekte, intolerantie en andere sociale problemen. Het militaire corps is grotendeels bezig met humanitaire diensten.
4Congo's aanhangsels
In een poging om Congo toegang te geven tot maritieme en andere natuurlijke hulpbronnen, gaven Europese koloniale mogendheden per ongeluk twee vreemde uitsteeksels die op tentakels lijken. Deze twee rudimentaire ledematen zijn nu de bron van politieke en economische problemen in de regio.
Het eerste aanhangsel is de regio Bas-Congo, die in 1884 door het Congres van Berlijn werd gecreëerd om Congo toegang tot de Atlantische Oceaan te geven. Het splitste de rest van Angola van het noordelijke territorium van Cabinda, en als gevolg daarvan lobbyt de verweesde Cabinda nu voor zijn onafhankelijkheid van Angola. Het andere uitsteeksel is de Congo Pedicle (wat "kleine voet" betekent), die Zambia bijna in tweeën splijt. Het is het resultaat van Belgische pogingen om naar Lake Bangweulu en omringende wetlands te komen die rijk waren aan vis en wild. De pedikel is een indringende indringer die de ontwikkeling van Zambia nu moeilijk maakt.
Van noordoost naar centraal Zambia reizen en vice versa betekende het nemen van een omweg langs de Pedicle door de bijna onbegaanbare wetlands van Bangweulu, dus bouwden de Britten de Pedicle Road, die de saillant doorsneed om de twee helften van Zambia gemakkelijk te verbinden. Dat betekende dat de Zambianen hun land moesten verlaten om de overkant te bereiken. Met de uitbarsting van de burgeroorlog in Congo in de jaren negentig moesten de Zambianen een alternatief vinden voor de Pedicle Road. Ze hadden geen andere keuze dan bijna 20 kilometer (12 mijl) verhoogde weggetjes aan te leggen over de wetlands, de Samfya-Serenje Road genaamd.
3 De gevangengenomen marine van Bolivia
Bolivia is een geheel door land omgeven land zonder kustlijn. Dit kleine feit ontraadt het Zuid-Amerikaanse land niet om een marine te handhaven. Voor sommigen is de marooned marine een grap: Minachtende Chilenen praten over het uitnodigen van Bolivianen naar het strand. Maar voor Bolivianen is het houden van de marine een vorm van protest tegen wat zij beschouwen als een historisch onrecht.
Bolivia had toegang tot de Stille Oceaan tot het einde van de 19e eeuw.Beschuldig het verlies van de kustlijn van Bolivia aan uitwerpselen, vogeluitwerpselen of "guano", om precies te zijn. Geschillen tussen Bolivia en Chili over de guano-rijke Atacama woestijn culmineerden in de Oorlog van de Stille Oceaan (1879-1883), ook bekend als de Guano-oorlog, waarin Chili de buurlanden van de Litoralse provincie opslokte. Bolivia is nooit gestopt met rouwen om het verlies: elke 23 maart viert het Sea Day en kiest een jaarlijkse Miss Litoral in een schoonheidswedstrijd. Het land hunkert naar de dag waarop de door land ingesloten marine, momenteel beperkt tot het Titicacameer en de binnenwateren, opnieuw de open zee kan bereiken.
In een gebaar van vrijgevigheid gaf Peru zijn buurman een dok, een vrijhandelszone en het recht om hun marineschepen op de Stille Oceaan te bevaren. Peru en Bolivia hebben ook Chili onder druk gezet om het gewonnen land uit de Guano-oorlog terug te geven. Het bescheiden aanbod van Peru is misschien niet de kust waar Bolivia van droomt, maar het is een begin.
2De twee Pakistanen
De Moslim-meerderheid regio's in het westen en oosten van wat eens Brits India was, kregen autonomie in 1947. Ze werden West Pakistan en Oost-Pakistan genoemd, ze waren een enkel land volledig in het midden gescheiden door honderden kilometers vijandig Hindu India. Deze fysieke scheiding bracht onoplosbare politieke, sociale en economische problemen met zich mee.
De twee helften van de natie waren ook verdeeld door etniciteit en taal. Het Westen had een meerderheid van de Urdu-sprekende Punjabis, terwijl het Oosten de thuisbasis was van Bengalen. De Bengalis wilden dat de hoofdstad Dhaka zou zijn in plaats van Karachi in het Westen, erop wijzend dat 55 procent van de bevolking in hun helft van het land woonde. Met de zetel van de regering in Karachi, werden de nationale rijkdom en economische en politieke privileges oneerlijk en ongelijk verdeeld, waarbij het Westen het grootste deel van de taart opsloeg. Oost-Pakistani konden alleen hulpeloos over de kloof kijken terwijl hun landgenoten uit het westen zichzelf hielpen.
Omdat ze het gevoel hadden dat het Westen hen uitbuitte, schreeuwden de Bengali's al snel om afscheiding en onafhankelijkheid. Burgerlijke onrust volgde toen de regering de separatisten neersloeg, waardoor West-Pakistaanse troepen beschuldigd werden van verkrachting en genocide. Op 22 november 1971 trad India in dienst om de belegerde Bengalen bij te staan. In een van de kortste oorlogen van de geschiedenis, die slechts 13 dagen duurt, heeft India een complete nederlaag toegebracht aan West-Pakistan. Het onlangs onafhankelijke Oost-Pakistan werd omgedoopt tot Bangladesh.
1Hotel Arbez Franco Suisse
Dit tweesterrenhotel in La Cure, 8 kilometer ten noorden van Genève, is uniek omdat het direct over de grens tussen Frankrijk en Zwitserland ligt. In 1862 stelden de regeringen van beide landen een verdrag op dat hun grens in de Valley of the Dappes aanpaste. In de overeenkomst werd gespecificeerd dat geen enkel gebouw dat op het moment van bekrachtiging bestond door de nieuwe grens zou worden beïnvloed, dus besloot een sluwe zakenman genaamd Monsieur Ponthus een gebouw te bouwen van zijn eigendom dat gepland was om te worden gedeeld door de voorgestelde lijn met de voornemen om grensoverschrijdend zaken te doen.
Het gebouw met drie verdiepingen, met een bar aan de Franse kant en een winkel in Zwitserland, werd met succes voltooid vóór de ratificatie in februari 1863. In 1921 werd het gebouw gekocht door Jules-Jean Arbeze, die het ombouwde tot het hotel dat het is. vandaag. De Frans-Zwitserse grens loopt door de keuken, de eetkamer, de cadeauwinkel en verschillende andere kamers. Er zijn twee slaapkamers waar je kunt slapen met je hoofd in Zwitserland en je voeten in Frankrijk. In een andere is de badkamer in Frankrijk, dus je moet van het ene land naar het andere gaan om jezelf te ontlasten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog konden Duitse soldaten het hotel alleen betreden vanuit deuren aan de Franse kant. De Duitsers konden niet naar boven gaan, aangezien de trap in Zwitserland begon, dus de bovenste verdiepingen werden een toevluchtsoord voor voortvluchtigen en verzetsstrijders. In 1962 bood het hotel een neutrale plek waar de historische akkoorden van Evian die de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog beëindigden kunnen worden ondertekend.