10 zeldzame en onthullende dingen gered van oude schepen

Wanneer oude schepen worden ontdekt, is grotendeels alleen overblijfsel van hout overblijfselen. Eonen onder de golven zullen organisch materiaal ontmantelen en binnen decennia worden ladingen en passagiers gewist. Af en toe worden de ijzige diepten een onaangeroerde tombe, met behoud van momenten van honderden, zelfs duizenden jaren geleden. Van wat het koningshuis droeg, snacks die de voorkeur van matrozen hadden, tot het vinden van bewijsmateriaal dat uiteindelijk beruchte geruchten deed uitkomen. Verloren verhalen over tragedie en handel duiken op, evenals het onbekende en zeldzame.

10De lading van de mentor

Een geval van kleverige vingers wordt nog steeds betwist tussen Griekenland en Groot-Brittannië. In 1801 vulde Lord Elgin 16 kratten met marmeren kunst die hij uit het Parthenon had verwijderd. Het volgende jaar voer het Britse schip Mentor naar Londen, waar hij de buit (of rechtmatige eigendom, afhankelijk van iemands mening) en Lord Elgin droeg. Dichtbij het eiland Kythera, werd het door een storm bedolven.

Kort daarna werden de kratten geborgen en hun inhoud tentoongesteld in het British Museum in Londen. De 17 sculpturen en 56 panelen die ooit het Parthenon decoreerden, blijven de kern van een eigendomsrechtelijke ruzie tussen de twee landen.

Meer recent bezochten archeologen de 200 jaar oude schipbreuk om te zien of deze meer artefacten bevatte. Ze waren op zoek naar extra Parthenon-knikkers die mogelijk achterbleven, maar de reis was ook een poging om het gerucht te bevestigen dat Lord Elgin andere antiquiteiten uit Griekenland had meegenomen. De twee weken durende enquête bleek dat hij dat deed. Duikers vonden een stenen schip en de handvatten van oude Rhodian-amforen, waarvan sommige gestempeld waren, daterend uit de derde eeuw voor Christus.

9 Iets als kaas

Terwijl hij zich schrap zette voor de strijd in 1676, zakte het koninklijke oorlogsschip Kronan per ongeluk zelf neer. Het Zweedse vaartuig zwenkte te plotseling en helde diep genoeg over zodat zeewater door de schietpoorten naar binnen stroomde. Overstromingen waren al erg genoeg, maar op de een of andere manier ontbrandde buskruit aan boord en de explosie stuurde 800 zielen naar de bodem van de Oostzee. Na de herontdekking van het wrak in 1980 werden meer dan 20.000 artefacten naar de oppervlakte gebracht, inclusief hersenweefsel van de verloren zeelieden.

In 2016 vonden Zweedse wetenschappers een zwarte tinnen pot op de zeebodem. Binnen was een stijve geit ruikende naar kaas en gist. Zonder verdere tests kan het stinkende product niet met zekerheid worden geïdentificeerd. Onderzoekers zijn er echter vrij zeker van dat het een zuivelproduct is. Omdat het lijkt op Roquefort, een korrelige blauwe kaas, lijkt de favoriete traktatie van muizen de meest waarschijnlijke kandidaat. De ijzige modder van de Oostzee en de verzegelde container behielden de inhoud goed. Als het 340-jaar-oude kaas blijkt te zijn, zou het ons begrip van hoe het was om te leven van een 17e-eeuws Zweeds oorlogsschip kunnen verrijken.

8De geschenken van Encarnación

Archeologen waren op zoek naar de verloren vloot van piratenkapitein Henry Morgan toen ze de Encarnación vonden. Ze was niet beladen of bekend, maar het was nog steeds een zeldzame vondst. In 2011 ontdekte apparatuur tijdens het zoeken naar de vijf piratenschepen in een storm, metaal in de buurt van de Chagres-rivier, Panama. De locatie was perfect voor de Morgan-schepen. Duikend om te onderzoeken, vonden ze in plaats daarvan een koopvaardijschip. Wat haar zo kostbaar maakte, was dat ze uit de 17e eeuw kwam, een tijd waarin informatie over Spaanse schepen ontbrak.

Het opmerkelijkst was dat de tribunes van Encarnación vol waren. Welke jaren en scheepsramp vernietigen niet, plunderaars vliegen meestal weg. Ondanks dat ze slechts 10 meter onder water zaten, vonden geen dodgy personages ooit de dozen met zwaarden, spijkers en metalen zegels die ooit stof vasthielden. De lading laat een glimp toe van een tijd waarin de Spaanse koloniën floreerden en meer goederen nodig had. Haar goedbewaarde staat onthult hoe kolonieschepen werden gebouwd, inclusief het gebruik van granel. Een permanent type ballast gemengd uit zand, rotsen en kalk, de Encarnación zou kunnen helpen bepalen of granel afkomstig is uit de Oude of Nieuwe Wereld.

7De Arabische Dhow

Bijna 20 jaar geleden merkten duikers op zeekomkommers tussen de Indonesische eilanden Bangka en Belitung dat keramiek in koraal zit. Het bleek de grootste onderwaterarcheologische ontdekking van Zuidoost-Azië te zijn. Vlakbij was het wrak van een Arabische dhow uit de negende eeuw. Het is de eerste Arabische dhow gevonden in deze wateren - en de rijkste. Het droeg een enorme lading van meer dan 60.000 handgemaakte artikelen uit China. Honderden inktpotten, potten en identieke Changsha theekommen getuigden dat de Tang-dynastie China, zoals tegenwoordig, massaproducten voor de export produceert.

Sommige van de Changsha-schatten zijn in gloednieuwe staat, iets dat nog nooit eerder is gevonden. De goederen zorgden voor een grote markt en werden mogelijk op bestelling gemaakt. Decoraties omvatten motieven uit het boeddhisme en de islam. Wit en groen aardewerk, gewild in Iran, was ook opgenomen. Zo was de grootste Tang-beker in recordtijd. Een zilveren artefact kan een deel van het doel van de voorraad onthullen; de fles draagt ​​twee mandarijneenden, wat een harmonieus huwelijk betekent. Andere sierlijke dozen tonen ook dieren in paren, misschien gemaakt als huwelijksgeschenken.

6Story van de São José

Vele slavenschepen hebben eens de zeeën bevaren. Toch is het verrassend moeilijk om hun wrakken te vinden. In 2010 volgde het Smithsonian een leidende rol die men kon vinden voor de kust van Zuid-Afrika. Een dramatisch papieren spoor leidde onderzoekers naar het enige slavenschip ooit gevonden waarop slaven op zee waren omgekomen.

Portugal's archieven registreerden het vertrek van een van haar schepen, de São José, uit Lissabon in april 1794. Ze droeg 1500 blokken ijzerballast. Ballast is belangrijk omdat het werd gebruikt om het gewicht van een levende lading te compenseren. Een document uit Mozambique, gedateerd 22 december 1794, beschreef een zwarte man verkocht aan de São José, waardoor er geen twijfel over het doel van het schip was.

Een laatste schrijnend record, afkomstig uit Zuid-Afrikaanse archieven, was een onderzoek van de kapitein die de laatste momenten van zijn schip vertelde. Op 27 december raakte de São José uit elkaar op riffen bij Kaap de Goede Hoop. Van de 400 mannen en vrouwen die in Mozambique zijn ontvoerd, overleefden er ongeveer de helft, samen met de bemanning. De identiteit van het wrak werd bevestigd toen duikers schakels en ijzeren ballast vonden.

5De scheepswrak van Columbus-Era

In 1503, nabij Oman, vernietigde een storm twee schepen en hun bemanning. De ene, de Esmerelda, was opgetogen over de Britse archeologen die haar vonden. Zinken in ondiepe wateren verzekerde de complete vernietiging van het Portugese vaartuig, maar duizenden voorwerpen stikten het zand in de baai. De zeldzaamste vondst is een zilveren muntstuk genaamd een indio, waarvan er slechts één andere ooit is gevonden. Initialen gegraveerd op stenen kanonskogels bevestigden dat de kapitein van het schip Vicente Sodre was, een oom van de beroemde ontdekkingsreiziger Vasco da Gama.

Een mysterieuze metalen schijf toont het embleem van de Portugese koning en het wapen van het land. Goed gemaakt, het was duidelijk belangrijk, maar niemand weet wat het is. Deskundigen gokken dat het deel uitmaakt van een onbekend navigatieapparaat. Ondanks het afleveren van het zeldzame en onbekende, ligt de betekenis van de Esmerelda niet zozeer bij de artefacten als haar leeftijd. Ze is een van de vroegste schepen die nog moet worden teruggevonden in de tijd dat Europa zeevaarten begon te verkennen tot aan Azië. De Esmerelda zonk slechts tien jaar nadat Columbus de Nieuwe Wereld in 1492 vond.

4The Lahore Carpet

Texel, in de Waddenzee, is een echt scheepskerkhof. Het was een drukke stop-over voor schepen die vertrokken of richting Amsterdam trokken. De baan werd vaak ontsierd door zware stormen die veel matrozen naar de bodem van de zee trokken. In 1642 navigeerde de Royal English-vloot vanuit Dover naar Nederland toen het weer knorrig nabij het Texelse eiland werd.

Een van een dozijn schepen verloren die dag werd gevonden in de buurt van het eiland in 2014. Dubbed the Palmwood Wreck, ze bewaarde iets dat normaal niet overleeft 400 jaar in de oceaan - een delicaat tapijt gemaakt van wol en zijde. Het verval werd op afstand gehouden omdat het wrak in zand was ingesloten. Het zeldzame textiel was in stukken, maar de rijke bloem- en dierenmotieven zijn nog steeds duidelijk te zien. Om te bepalen waar het vandaan kwam en wanneer het werd geweven, bestudeerden kunsthistorici de kleuren, patronen en productietechnieken van het tapijt. Ze vonden dat het ergens in de 17e eeuw in Lahore werd gemaakt, wat tegenwoordig Pakistan is.

3Lady Kerr's jurk

Naast het tapijt heeft het Palmwood Wrak de meest waardevolle maritieme vondst van Nederland opgeleverd. Een blik op de mode van topklasse verbaasde onderzoekers toen ze een 400 jaar oude kleerkast vonden die toebehoorde aan een elitevrouw. Mantels, lijfjes en kousen in bijna perfecte staat waren versierd met grote hoeveelheden zilver en gouddraad. Het hoogtepunt was een plus-sized jurk gemaakt van Japanse damastzijde. Het was opmerkelijk om kleding uit de jaren 1600 te halen nadat je eeuwenlang onder water was geweest, maar een naam zou nog meer zijn.

Goed speurwerk identificeerde de eigenaar - een spion van middelbare leeftijd in het hof van James I. Er was geen naamplaatje op de uitgebreide kledingstukken, allemaal gemaakt voor een grotendeels geproportioneerde vrouw, maar een brief wees historici in de goede richting. Geschreven in 1642 door prinses Elizabeth Stuart, vermeldt het hoe de Engelse koningin Henrietta haar bagage schepen verloor en dat haar twee hofdames hun kledingkast verloren. De elegante stijl van de jurk was van een oudere vrouw en de oudste was de 56-jarige Jean Kerr, gravin van Roxburghe en informant voor Spanje.

2Roman Eye Medicine

De meeste kennis over oude geneeskunde komt uit oude geschriften. In 2004 kregen archeologen de kans om de real deal in handen te houden. De overblijfselen van het Romeinse schip, de Relitto del Pozzino, werden gevonden in de buurt van de kust van Toscane in de jaren tachtig, maar pas later gaf het 2000 jaar oude schip zijn prijs op - de locatie waar de borst van een arts ooit rustte op de zeebodem.

De doos was verdwenen, maar er waren nog houten medicijnflesjes, een mortel, een operatiehaak en blikken containers over. Een röntgenfoto van de laatstgenoemden vond wat leek op vijf ronde tabletten in een van de vaten. De platte, grijze pillen bleven droog en intact dankzij de verzegelde capsule. Dit maakte een grondige chemische analyse mogelijk van wat Romeinen gebruikten in de geneeskunde en mogelijk welke kwaal de tabletten moesten behandelen. De ingrediënten omvatten zetmeel, ijzeroxide, bijenwas en dennenhars. Dit maakte wetenschappers voorlopig theoretiseren over een mogelijk oogdruppel of remedie. De Latijnse naam voor oogdouche, collyrium, is afgeleid van het Grieks voor "kleine ronde broden", die ook past in de vorm van het mysterie-medicijn.

1Atlantis-ingots

In het zuiden van Sicilië, vlakbij de kust van Gela, zonk een schip ongeveer 2.600 jaar geleden. In 2015 ontdekten scheepsarcheologen twee Corinthische helmen, een kruik en vele stukken van een mysterieus metaal, alleen bekend uit de Griekse mythologie en de Atlantische legenden. Orichalcum werd beschreven als een kostbare rode metalen seconde alleen voor goud, en Plato's geschriften beweerden dat het werd gedolven in Atlantis, en het bekleedde bijna elk oppervlak van de tempel van Poseidon.

Onlangs, in februari 2017, produceerde hetzelfde wrak nog 47 ingots van de oude legering. Samen met de 39 maten die twee jaar eerder zijn gevonden, is de opgebouwde storting uniek in de uitvoering, maar helaas niet waardevol. De legering bestaat uit maximaal 80 procent koper, 15-20 procent zink en kleinere hoeveelheden lood, nikkel en ijzer. Toch neemt dit niet het mysterie weg dat nog steeds de echte leeftijd en oorsprong van orichalcum omhult.

Er is weinig bekend over het schip dat het legendarische metaal aan de wereld heeft teruggegeven. Het kwam hoogstwaarschijnlijk uit Griekenland of Klein-Azië.Onderzoekers zijn er vrij zeker van dat de bestemming de weelderige stad Gela was en dat de blokken op weg waren naar de ateliers die gespecialiseerd waren in gewilde ornamenten.