Delen:
10 gruwelijke bloedbaden in de eerste wereldlanden
In het laatste decennium hebben bloedbaden plaatsgevonden in de ontwikkelde wereld. Sommige, zoals San Bernardino en Parijs, werden gepleegd door islamitische extremisten. Anderen, zoals Anders Behring Breiviks uitzinnigheid in Noorwegen, waren het werk van rechtse gekken.
Het is gemakkelijk om te denken dat dit niet normaal is, dat dit iets nieuws is. Maar moordpartijen hebben plaatsgevonden in bijna elk ontwikkeld land, vaak gepleegd door de regeringen zelf. Hier zijn 10 van de meest tragische voorbeelden.
10 De Atheense technische opstand
Griekenland
In 1973 werd Griekenland nog steeds bestuurd door een militaire dictatuur. Tegen het einde van het jaar bloeide er een democratie, maar het was geen transitie zonder bloedvergieten. Op 14 november begonnen studenten te verzamelen aan de Athene Polytechnic University. Ze bezetten de gebouwen op de campus en begonnen anti-Amerikaanse en pro-democratische slogans te reciteren. Grote aantallen politie omcirkelden de campus.
In de komende twee dagen verspreidde de opstand zich. Meer studenten deden mee en het radiostation van de campus begon smeekbeden uit te zenden voor de omverwerping van de regering. Deze werden overgenomen door andere radiostations in het hele land.
Dat was toen het regime begon te kraken, wat leidde tot gewelddadige botsingen tussen politie en studenten. Om middernacht reden tanks de straat op en ramde de hoofdingang van de universiteit naar beneden.
Soldaten en politieagenten begonnen in menigten te schieten. De volgende morgen waren 39 studenten dood. Hun opoffering wordt gezien als het keerpunt in de strijd tegen de Griekse dictatuur.
9 De tragische week
Spanje
Afhankelijk van wie je het vraagt, was de tragische week tussen 25 juli en 2 augustus 1909, nou ja, een tragische week of een glorieuze revolutie. Vanuit het perspectief van de rijken was het verschrikkelijk.
Arme arbeiders in Barcelona en andere steden in Catalonië (een regio in Spanje) kwamen in opstand, geleid door een coalitie van vakbondsleiders en anarchisten. Ze verbrandden honderden gebouwen, meestal van de kerk. En het enige waar ze over klagen was een kleine schets om een kleine koloniale oorlog in Marokko te bestrijden - wat toch niet zo erg kan zijn, toch?
De armen waren het daar niet mee eens. Ze kwamen in opstand nadat de Spanjaarden een tocht hadden besteld, waar mannen uit konden komen door een boete van 6.000 reales te betalen. (Het gemiddelde dagloon van een arbeider was tussen 5 en 20). Het ontwerp bevatte mannen die al in vorige oorlogen hadden gediend, hoewel hen was beloofd dat ze nooit meer zouden worden opgeroepen.
Om die reden en een hele hoop haat jegens elites en de kerk, stroomden de armen massaal naar demonstraties, die al snel duidelijk rioty werden. Uiteindelijk werd het leger binnengebracht en begon het op de menigte te schieten.
Tegen het einde van de Tragische Week waren meer dan 100 demonstranten dood. Na de protesten kraakte de Spaanse regering hard en arresteerde duizenden mensen.
8 Het bloedbad van Vyborg
Finland
Finland maakte lange tijd deel uit van Rusland. Toen Finland zich afscheidde, waren twee concurrerende krachten, de blanken en de roden, geïnteresseerd in het bestuur van het nieuwe land. De blanken waren anticommunistisch, de Roemeense pro-communist. De resulterende burgeroorlog werd gewonnen door de blanken, en daarom zijn Finnen tegenwoordig kapitalisten.
Tijdens deze burgeroorlog vond het bloedbad in Vyborg plaats in 1918. Destijds bezat Finland een groot deel van wat het hedendaagse Rusland is. Er woonden dus veel Russen in Finland, ook in Vyborg.
Omdat dit kort na de Russische revolutie plaatsvond, was er een verband tussen de Russen en het communisme. Toen het Finse Witte Leger na een moeilijk gevecht de stad veroverde en hoorde dat sommige leden van het Rode Leger zich daar nog steeds schuilhielden, duurde het niet lang voor de Blanken om een groep verdachten te beslissen.
Dit gebeurde ook al was de Russische bevolking van de stad overwegend pro-blank. Om met hun verzonnen probleem om te gaan, pakte het Witte Leger alle Russische mannen in de stad bijeen die mogelijk leden van het Rode Leger konden verbergen en executeerden. Honderden mensen tussen de leeftijd van 12 en 60 werden afgeslacht.
7 Het bloedbad van het metrostation Charonne
Frankrijk
Eens was het praktisch illegaal om in Frankrijk te protesteren. De prijs was echter meestal niet de dood. Zoals een getuige van het bloedbad in het metrostation Charonne zich herinnerde: "We wisten dat de demonstratie illegaal was verklaard, maar we gingen ervan uit dat we gewoon als gewoon in elkaar zouden worden geslagen in plaats van gedood."
Op 8 februari 1962 doodde de Franse politie negen demonstranten in het metrostation Charonne in Parijs. De demonstranten waren meestal arbeidersleiders, die meededen in een protest tegen de Franse koloniale oorlog in Algerije.
Wat het bloedbad in de Charonne zo bijzonder maakt, is hoe meedogenloos het was. De Franse politie wachtte tot de mensen in het station waren gedrongen voordat ze zware gewichten van bovenaf lieten vallen, waardoor de schedels van mensen onmiddellijk werden verpletterd. Het was geen poging tot beheersing van de menigte; het was gewoon moord.
6 Bloedbad van Haximu
Brazilië
Brazilië heeft een probleem. Grote delen van het land, vooral in de Amazone, zijn ver buiten het bereik van de wet. Immers, geen enkele agent wil door 480 kilometers (300 mijl) aan muggen en krokodillen geteisterde jungle slenteren om te reageren op een klacht over lawaai.
Maar in deze in wezen wetteloze delen van het land zijn er twee dingen: inheemse mensen en voldoende natuurlijke hulpbronnen om iemand heel, heel rijk te maken. Wanneer de locaties van die twee dingen toevallig samenvallen, kunnen de resultaten genocidaal zijn.
Het bloedbad van Haximu is daar een goed voorbeeld van. In 1993 gingen goudzoekers de jungle in en ontmoetten de Yanomami-mensen. Conflict begon snel.De goudzoekers wilden het land van de Yanomami, en de Yanomami wilden dat de goudzoekers vertrokken.
Het conflict escaleerde toen de goudzoekers een Yanomami-dorp aanvielen en uiteindelijk 16 mensen vermoordden. De goudzoekers werden nergens van beschuldigd. Hun latere activiteiten veroorzaakten zelfs een uitbraak van malaria en doodden nog meer Yanomami.
5 Gwangju-opstand
Zuid-Korea
Zuid-Korea was vroeger een militaire dictatuur. Het duurde jaren voordat het land zichzelf had bevrijd, maar een van de cruciale momenten is gemakkelijk te identificeren: de Gwangju-opstand.
Gwangju is een stad in het zuiden van Zuid-Korea en op 18 mei 1980 kwam de hele bevolking in opstand. Bijna een kwart miljoen mensen gingen de straat op en dwongen 18.000 regeringstroepen zich terug te trekken uit de stad. Het volk verklaarde een democratie en drong er bij de rest van Zuid-Korea op aan zich bij hen te voegen.
De opstand mislukt.
De volgende week omsingelde het leger de stad. Op 27 mei vielen ze binnen. Tanks rolde door de straten en helikopters vuurden zonder onderscheid. Volgens de statistieken van de overheid werden meer dan 200 burgers gedood, maar sommige plaatsen het aantal dichter bij 2.000.
Hoewel de Gwangju-opstand werd onderdrukt, diende het als een belangrijk verzamelpunt en symbool voor het pad van Zuid-Korea naar democratie.
4 De algemene aanval
Argentinië
In het eerste deel van de 20e eeuw was Argentinië een van de rijkste landen op aarde en leek het klaar om een zelfstandige macht te worden. Het was in die context dat de Algemene Staking van 1919 plaatsvond.
Op 7 januari 1919 begonnen arbeiders in Buenos Aires te staken, waarbij werd opgeroepen tot gekke eisen zoals een werkdag van acht uur. De situatie werd al snel gewelddadig, waarbij de midden- en hogere klassen tegen de arbeidersklasse werden geplaatst.
De dood begon op 9 januari toen de politie en brandweerlieden een groep arbeiders in de val lokte die terugkwamen van een begrafenis, waarbij 50 van hen om het leven kwamen. Dat was de startbel. Al snel vielen de militairen lagere buurten aan en aan het eind van de dag waren 100 mensen dood.
De volgende dag werden er 50 vermoord en het leger omsingeld in Buenos Aires. Op 11 januari werd het geweld gedomineerd door antisemitische burgerwachten. Ze vielen joodse buurten aan, doodden mensen en brandden synagogen.
Tegen de tijd dat de stakingen eindigden op 13 januari, wist niemand precies hoeveel er dood waren. Maar alle bronnen zetten het getal in de honderden, zo niet de duizenden. Bijna waren allen arbeiders.
3 Kafr Qasim Massacre
Israël
Het bloedbad van Kafr Qasim vond plaats op 29 oktober 1956, nabij het dorp Kafr Qasim. Het lag aan de toenmalige Groene Lijn tussen Israël en de Jordaanse Westelijke Jordaanoever.
Omdat een oorlog op het Sinaï-schiereiland tegelijkertijd plaatsvond, werden Israëlische soldaten langs de grens op alarm gezet en werd verteld dat er een avondklok van kracht was. Iedereen die het heeft gebroken, kan worden neergeschoten.
Niemand dacht echter de inwoners van Kafr Qasim dat te vertellen. Toen ze onwetend terugkwamen van de velden bij het dorp, openden drie Israëlische soldaten het vuur op hen.
Tegen de tijd dat het vuur stopte, waren 49 mensen dood. De soldaten werden allemaal aangeklaagd maar uiteindelijk gratie verleend. Hun commandant werd gedwongen een symbolische boete van 10 cent te betalen. In december 2007 heeft Shimon Peres, de president van Israël, zich formeel verontschuldigd voor het bloedbad.
2 Colfax-bloedbad
Verenigde Staten
Zoals sommigen hebben opgemerkt, heeft de burgeroorlog racisme niet beëindigd. Hoewel het vrij duidelijk was vanaf het moment dat de oorlog eindigde, duurde het bloedbad van Colfax om het absoluut duidelijk te maken.
In 1872 verkozen de kiezers in Louisiana tegelijkertijd twee afzonderlijke gouverneurs - één Republikein, één Democraat. In die tijd hadden Afro-Amerikanen zojuist het recht om te stemmen gekregen. Ze kwamen uit voor Republikeinen, de vertegenwoordigers van de partij van Lincoln.
De federale regering nam de kant van de Republikeinen en stuurde troepen. Als reactie daarop stichtten Southern Democrats hun eigen regering met hun eigen leger, de White League. Hun doel was om Afro-Amerikanen en Republikeinen te onderdrukken en ervoor te zorgen dat alleen witte Democraten de macht in Louisiana konden overnemen.
Het geweld groeide tussen de White League en de overweldigend zwarte Louisiana State Militia. Het kwam tot een hoogtepunt in het kleine stadje Colfax, waar leden van de Witte Liga erin slaagden een groep staatsmilities te verslaan en aanboden hen over te geven.
De militie nam ze op hun aanbod, en de White League vermoordde prompt ongeveer 100 ongewapende Afro-Amerikaanse militieleden. Na het bloedbad in Colfax escaleerde de situatie in Louisiana tot een oorlog tussen de Witte Liga en de federale regering.
1 Parijs bloedbad
Frankrijk
Vijftig jaar voordat ISIS besloot zich te richten op Parijs, leed de stad opnieuw een nog groter bloedbad. Deze keer was het in handen van de Parijse politie. De details ervan waren jarenlang verborgen voor het Franse publiek. Zelfs vandaag de dag is het exacte aantal doden onbekend.
In 1961 vocht Frankrijk voor controle over zijn kolonie Algerije. Er was sterke oppositie tegen de oorlog in Frankrijk en op 17 oktober 1961 verzamelde zich een groot vreedzaam protest in het centrum van Parijs.
De commandant van de Parijse politie in die tijd was Maurice Papon. Jaren later zou hij worden berecht en veroordeeld voor misdaden tegen de mensheid begaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was tijdens zijn proces dat informatie over het bloedbad van Parijs van 1961 werd ontdekt.
Onder leiding van Papon omsingelde en bombardeerde de politie de demonstranten. De politie sloeg de demonstranten dood met knallen en schoot ze neer voordat ze hun lichamen van bruggen in de Seine dumpten. Aan het eind van de dag waren 200 mensen dood in het hart van Parijs.De volgende dag vertelde de politie de kranten dat slechts drie mensen waren gestorven.
Het verhaal van de politie domineerde de media jarenlang. Het was pas in de jaren negentig dat de waarheid werd onthuld. De Franse regering heeft zich tot 2012 niet verontschuldigd of het bloedbad erkend.