10 geweldige Op-Docs van 'The New York Times'

Het is veilig om te zeggen The New York Times is waarschijnlijk de beroemdste krant ter wereld. Al sinds 1851, de Times heeft belangrijke gebeurtenissen rond de planeet besproken en heeft de meningen van miljoenen lezers gevormd.

echter, de Times is veel meer dan een krant. Sinds 2011 heeft de krant regelmatig samengewerkt met een grote verscheidenheid aan filmmakers om een ​​aantal werkelijk verbazingwekkende documentaires te produceren. Deze op-documenten behandelen een reeks onderwerpen van Zuid-Amerikaanse sporten tot Aziatische verslaving aan de bekentenissen van een van de meest beruchte moordenaars in Californië.

Ongeacht het onderwerp, deze op-docs zijn prachtig gemaakt en ongelooflijk inzichtelijk. En hoewel de meeste minder dan 10 minuten duren, zijn deze korte filmpjes allemaal prachtig uniek en zeker de moeite waard.

10'Kite Fight '

Vliegers zijn over de hele wereld populair, maar in Brazilië zijn deze papieren vliegtuigen meer dan alleen speelgoed. Het zijn handgemaakte wapens, dansen en duelleren over de Zuid-Amerikaanse lucht. Hoewel voetbal ongetwijfeld de populairste sport van het land is, is vliegeren een goede tweede, vooral in Rio de Janeiro, waar de lucht vol staat met prachtige luchtgevechten.

In "Kite Fight" baant regisseur Guilherme Tensol zich een weg door de daken van Rio naar filmvliegers van alle leeftijden en geslachten die zich voorbereiden op oorlog. Ze vlechten hun vliegersnaren met een gevaarlijke mengeling van was en poedervormig glas. Zodra hun duikbommen klaar zijn voor actie, trekken de vliegers naar de hemel als hoogvliegend plankton, dobberend, wevend en snijdend door een touw.

Volgens een begeleidend artikel is de sport in sommige gebieden illegaal. De vliegersnaren zijn immers bekleed met vlijmscherp glas. Maar in de buurt van Rochina wordt vliegeren gestimuleerd door gemeenschapsleiders. Natuurlijk, er is veel gehuil en vloeken, maar het is allemaal leuk. De kinderen letten zelfs niet op hun bebloede, verbonden vingers. Ze wapperden zelfs hun wonden als erebadden.

9'Wie spreekt Wukchumni? '

Wanneer de meeste mensen denken aan indianenhelden, zijn ze waarschijnlijk legendes als Sitting Bull, Chief Joseph en Sacagawea. Natuurlijk zijn er genoeg moderne mannen en vrouwen die inductie verdienen in de Native American Hall of Fame. Neem Melanie Wilcox bijvoorbeeld. Gewapend met een microfoon en een computer, heeft deze oudere dame haar leven gewijd aan het redden van haar mensen tegen het verdwijnen in het verleden.

In deze negen minuten durende documentaire is mevr. Wilcox druk bezig op het werk, zwoegend aan haar passieproject: een uitgebreid woordenboek met een stervende taal. Melanie is lid van de Wukchumni, een subgroep van de Yokuts-stam. Helaas zijn er nog maar 200 Wukchumni over in de wereld. Erger nog, Melanie is de enige die vloeiend zijn moedertaal spreekt.

In de hoop haar geschiedenis en erfgoed te behouden, heeft Melanie zeven jaar lang een uitgebreid Wukchumni-woordenboek gemaakt. Regisseur Emmanuel Vaughan-Lee filmt ook Melanie in het proces van opname van haar taal, zodat toekomstige studenten de juiste uitspraken en verbuigingen kunnen horen. Het ziet eruit als een lang en moeizaam proces, vooral omdat Melanie per brief naar haar toetsenbord pikt, de verhalen van haar voorouders beschrijft. Maar ondanks de moeilijkheden is Melanie vastbesloten om Wukchumni te behoeden voor uitsterving. Immers, als een cultuur zijn taal verliest, wat blijft er dan over?

8'My Life After Manson '

Onder de heerschappij van Charles Manson vermoordden Patricia Krenwinkel en een handvol 'familieleden' in 1969 zeven mensen, waaronder een zwangere vrouw. Na het binnenvallen van het huis van Sharon Tate, vermoordde Krenwinkel koffie-erfgename Abigail Folger en de volgende nacht stak ze Rosemary Bianca voor ze 'DEATH TO PIGS' en 'Helter Skelter' op de muren in bloed schreef.

Bijna 45 jaar later verleende Krenwinkel documentairemaakster Olivia Klaus een interview, haar eerste sinds 1994. Maar anders dan haar voormalige goeroe (die bekend staat om zijn kleurrijke tv-optredens) was Krenwinkel emotioneel, inzichtelijk en verrassend eerlijk. Ervan uitgaande dat ze het niet voor de camera's vervalst, lijkt deze veroordeelde moordenaar echt spijt te tonen.

In deze New York Times op-doc, Krenwinkel reflecteert op haar vreselijke verleden. In plaats van haar acties te rechtvaardigen of de schuld te verschuiven, neemt ze eigenlijk de verantwoordelijkheid voor haar zonden op zich. Ze gaat in op wat haar naar Manson bracht en waarom ze zijn krankzinnige bevelen opvolgde. Krenwinkel legt ook uit hoe haar tijd in de gevangenis haar leven heeft veranderd en haar de mogelijkheid heeft gegeven om haar eigen keuzes te maken en haar eigen gedachten te vormen, zij het voor een vreselijke prijs.

7'Seeing The Invisible '

Voor het grootste deel van de menselijke geschiedenis wisten we niet van de kleine wezens die door de lucht zweefden, zwommen in het water en kruipend over onze huid. Toen, in de jaren 1600, gebruikte een haberdasher-gedraaide wetenschapper genaamd Anton von Leeuwenhoek enkele krachtige lenzen om de verborgen wereld van "ditergens" of "kleine dieren" te ontdekken.

Na verloop van tijd zag Leeuwenhoek alles van bacteriën tot rode bloedcellen tot sperma. En sinds de 17e eeuw hebben we geleerd dat er 10.000 keer meer wezens in onze ingewanden leven dan er mensen op aarde zijn. Dat is nogal verbijsterend.

Maar deze documentaire is veel meer dan een snel profiel van een beroemde wetenschapper. Geregisseerd, geproduceerd en bewerkt door Flora Lichtman en Sharon Shattuck, "Seeing the Invisible" verschilt van de andere documenten op deze lijst omdat het volledig geanimeerd is.

Met papieren poppetjes op adembare draden, vullen Lichtman en Shattuck het scherm met een caleidoscoop van wezens. We maken kennis met worsten die in het donker gloeien, vlooien die op gesynchroniseerde zwemmers lijken en mysterieuze spiralen die nooit ophouden met draaien.De animatie is zo charmant dat de film bijna als een fantasie voelt, alleen al deze beestjes bestaan ​​echt. Om te lenen van Leeuwenhoek, bekennen we dat we ons bij deze film alleen maar kunnen afvragen.

6'China's Web Junkies '

Het Daxing Center heeft een griezelige gelijkenis met een krijgsgevangenenkamp. De gevangenen worden elke ochtend gewekt met harde schreeuwen en flikkerende lichten. Ze passen zich aan in de camo, marcheren door gemene gangen door de deuren van de gevangeniscellen en de tuin in waar ze in militaire formatie over de compound joggen. Alleen de gevangenen zijn allemaal tieners en ze zijn allemaal verslaafd aan 'elektronische heroïne', ook wel het internet genoemd.

In "China's Web Junkies" krijgen we een verontrustende blik in Beijing's Internet Addiction Treatment Center. Het is eigenlijk een bootcamp voor kinderen die elke dag meer dan zes uur op internet spelen. Het idee is om de kinderen te 'de-programmeren' en hen te leren hoe om te gaan met echte mensen in de echte wereld. Natuurlijk zijn de methoden tamelijk extreem en omvatten ze bewakers, medicatie en militaire oefeningen.

Maar regisseurs Shosh Shlam en Hilla Medalia richten zich niet alleen op de griezelige praktijken die grenzen aan misbruik. Deze op-doc kijkt ook naar de andere kant van het probleem: de kinderen die niet van hun computer af komen. In verschillende korte interviews geven de kinderen toe dat ze dagenlang niets anders doen dan naar een scherm staren. Een jongetje geeft toe binnen te blijven en een online spel een maand lang online te spelen. Het lijkt erop dat zowel de ziekte als de genezing even verontrustend zijn.

Naast aandacht voor de tieners, kijkt "China's Web Junkies" ook naar de ouders die naast hun kinderen therapiesessies bijwonen. In alle eerlijkheid zeggen de mensen die het Daxing Center runnen niet echt schouderklopjes voor hun goede opvoedingsvaardigheden. Maar misschien is het meest memorabele moment van de film de afsluiting. Een noodlijdende moeder leest de hartbrekende brief van haar zoon en het wordt duidelijk dat zijn problemen veel complexer zijn dan alleen 'internetverslaving'.

5'De man die de maan verkoopt '

In 1980 maakte Dennis Hope een vervelende scheiding door, had bijna een jaar niet gewerkt en had geen geld meer. Op een avond keek hij op naar de nachtelijke hemel en zag de maan. Plots begonnen de wielen in zijn hoofd te draaien en hij bedacht een briljant idee. Hij zou zijn eigen onroerendgoedbedrijf openen en onroerend goed op de maan verkopen.

Natuurlijk klinkt het gek, maar Hope heeft tot nu toe meer dan 600 miljoen hectare verkocht. En dat is niet de 325 miljoen hectare op Mars of de 125 miljoen op Venus, Mercury en Io. Dus, hoe kan een man in Gardnerville, Nevada, interplanetaire eigendommen verkopen? Welnu, volgens Dennis, zegt artikel II van het Kosmische Ruimteverdrag van 1967 dat landen "geen van de satellietlichamen" kunnen controleren, maar het zegt niets over individuen.

Na het indienen van een verklaring van eigendom bij de VN (en nooit horen van iemand die de leiding heeft), begon Hope percelen te verkopen voor $ 24 per stuk, en hij heeft dit meer dan 30 jaar volgehouden. Uiteindelijk kwam filmmaker Simon Ennis bij hem aan de deur en interviewde hij Hope over zijn gestoorde zakelijke plan. In deze korte documentaire zien we een gemiddelde dag rond de Lunar Embassy Corporation, leren we over het plan van Hope om een ​​gigantische maankiramide te bouwen en zijn hightechmethoden te bekijken om te kiezen welk pand hij vervolgens gaat verkopen.

4'Sex Offender Village '

Slechts een paar kilometer buiten Pahokee, Florida, omringd door hectares suikerriet en groene bonen, is er een klein stadje genaamd Miracle Village. De bevolking zweeft rond de 200, maar meer dan de helft van de mensen die hier wonen, heeft een aantal behoorlijk duistere geheimen. Vanaf 2014 was Miracle Village de thuisbasis van ongeveer 150 veroordeelde zedendelinquenten.

In deze documentaire 2013 zien we een korte blik in een gemeenschap vol mannen die een van de ultieme taboes in de maatschappij hebben doorbroken: seksueel contact hebben met minderjarigen. Volgens de wet van Florida, kunnen deze misdadigers niet leven binnen 1000 voet van waar kinderen zouden kunnen samenkomen. Dat maakt het vinden van een huis ongelooflijk moeilijk. Maar in 2009 stapte een christelijk ministerie in om te helpen, een plaats te bieden voor criminelen om te leven.

Miracle Village is afgesloten van de rest van de samenleving en de inwoners zijn behoorlijk divers. In de film ontmoeten we een ex-racquetballcoach die seksueel contact had met elf minderjarigen. Aan de andere kant van het spectrum komen we een man tegen die veroordeeld was voor seks met zijn 16-jarige vriendin toen hij 18 jaar oud was. Volgens de documentaire is 'zedendelinquent' gewoon een te brede term en moet verkleind om te onderscheiden tussen wie echt een roofdier is en wie niet.

3'Holocaust Survivor Band '

Saul Dreier en Reuwen "Ruby" Sosnowicz zijn twee van de meest sympathieke oude jongens die je ooit zult tegenkomen. Beide eind jaren tachtig laten deze oudere mannen hun ouderdom niet vertragen. In plaats van hun pensioenjaren gemakkelijk te maken, besloten deze tachtiggenen om hun eigen band te vormen. Met Saul op de drums en Ruby die de accordeon of het klavier bespeelt, heeft dit dynamische duo overal gespeeld, van verpleeghuizen tot een casino in Vegas.

Onder al die klezmer-muziek is er echter veel pijn en lijden. Hoewel hun liedjes vrolijk en pepers zijn, noemden Dreier en Sosnowicz hun band de 'Holocaust-overlevende band'. Oorspronkelijk kwamen ze uit Polen en beide mannen overleefden nauwelijks Hitlers terreurstreek. Ruby bracht de Holocaust door, verstopte zich in een schuur en zocht door vuilnis, en Saul werd naar een concentratiekamp gestuurd.

Maar zelfs tijdens de Holocaust vonden de mannen vrede met hun instrumenten. In deze korte op-doc vertelt Saul het verhaal van hoe muziek hem hielp om door die helse maanden achter prikkeldraad heen te komen.En nadat de twee hun weg naar Amerika hadden gevonden, begonnen ze hun klezmerband als een manier om opnieuw contact te maken met het verleden en de vreugdevolle dagen te herbeleven voordat de nazi's hun thuisland binnenvielen.

2'The Umbrella Man '

De beroemdste filmmaker die op onze lijst verschijnt, Errol Morris is geen onbekende in het maken van documentaires. Hij heeft geregisseerde historische films zoals Poorten van de hemel en De dunne blauwe lijn, en in 2011 nam hij een scheur in een van de belangrijkste momenten in de Amerikaanse geschiedenis: de moord op Kennedy.

In "The Umbrella Man" duikt Morris in de mysterieuze wereld van complottheorieën en belicht hij een van de meest raadselachtige personages van de Kennedy-moord: de Umbrella Man. Maar wanneer Morris auteur Josiah "Tink" Thompson interviewt, leren we enkele verrassende waarheden over deze beruchte figuur.

Hoewel het zich richt op de meest controversiële complottheorie aller tijden, gaat 'The Umbrella Man' niet echt over de vraag wie Kennedy heeft vermoord. In plaats daarvan richt Morris zich op de waanzinnige willekeurige details die onze wereld zo'n rare plek maken. Samenzweringstheoretici hebben ontelbare uren gediscussieerd over de Umbrella Man, maar Thompson onthult dat zijn motieven veel minder kwaadaardig en veel vreemder waren dan welke crackpot zich ooit zou kunnen voorstellen. Met andere woorden, feit is vreemder dan fictie, en de gekste theorieën die je zou kunnen koken verbleken in vergelijking met de totale waanzin van het echte leven.

1'A huwelijk om te onthouden '

Volgens de Alzheimer's Association lijden ongeveer 5,2 miljoen mensen aan de ziekte van Alzheimer in de VS. Een van die mensen heet Pam White. Als maatschappelijk werkster en moeder van drie werd Pam in 2009 gediagnostiseerd op 61-jarige leeftijd. Langzaam begon haar wereld weg te glippen.

Na het tragische nieuws vernomen te hebben, ging filmmaker Banker White naar het huis van zijn ouders om voor zijn moeder te zorgen. Terwijl de ziekte zijn tol eiste, interviewde Banker zijn moeder en vader op film en legde hun gesprekken vast voor het nageslacht toen Pam's geheugen verdween.

In deze acht minuten durende op-dok zien we Pam langzaam wegzinken in de mist van Alzheimer, verward en verloren groeiend in de loop van de jaren. Gelukkig staat haar man Ed altijd aan haar zijde. Hij is Pam's primaire verzorger, de man die haar uit bed helpt, begeleidt haar de trap af en borstelt haar elke dag. Hoewel het geheugen van Pam vluchtig is, is haar huwelijk rotsvast. Kortom, deze elegant mooie film is een bewijs van ware liefde. Natuurlijk klinkt dat afgezaagd, maar in dit geval is het absoluut waar.