Delen:
10 mythes en onvertelde feiten over het oude Griekenland en Rome
Het oude Griekenland en Rome zijn fascinerend voor onze moderne geest en om een goede reden. De bakermat van de democratie, de waarheid over Nero en oude robots - hier zijn nog eens 10 dwingende redenen om terug te keren naar de Grieks-Romeinse wereld van de oudheid.
10 Athene heeft geen democratie uitgevonden
Als er iets is wat we ons allemaal herinneren van Western Civilization 101, dan is het dat Athene de democratie heeft uitgevonden. Niet velen van ons onthouden de exacte datum (480 v.Chr.), Maar we onthouden de uitvinding goed. En toch bezaten 18 oude Griekse stadstaten een democratische regering vóór Athene. Er zijn aanwijzingen dat sommige van die staten al een eeuw eerder een democratie hadden.
Het lijkt erop dat Athene, in plaats van een meer egalitaire vorm van regering uit te vinden, daadwerkelijk heeft gereageerd op een grotere Griekse trend, door een reeds beproefd type bestuur te implementeren. De stadstaat Ambracia bijvoorbeeld, werd geregeerd door een populaire vergadering die begon in 580 voor Christus. En deze democratische voorgangers waren geen obscure steden. Stadstaten zoals Syracuse en Elis - de stad die de oude Olympische Spelen organiseerde - behoren tot degenen die Athene verslaan om de democratische stoot te slaan. Syracuse en Elis waren ook de modellen voor vele opeenvolgende democratieën in hun respectieve regio's (Sicilië en de Peloponnesus).
Athene krijgt de eer vooral omdat er meer bronnen zijn die het bedekken, waardoor het de gemakkelijkste oude Griekse stadstaat is om te studeren. Ongeveer een derde van bijna elk Grieks geschiedenisboek is gewijd aan het klassieke Athene dankzij de overlevende literaire rijkdom van die stad. Het toekennen van de eer van de "eerste democratie" aan Athene is als het verklaren van de "eerste president" van Abraham Lincoln America omdat we meer foto's van hem hebben dan wij van George Washington.
9 Keizer Nero was ongelooflijk populair
In eerdere artikelen hebben we de mythen verdreven dat Nero speelde terwijl Rome brandde en dat hij een grimmige knul was, maar er is minstens nog een misvatting over Nero. Tegenwoordig wordt Nero herinnerd als een van de gekste en meest beschimpte tirannen van Rome. Toch was het Romeinse publiek dol op Nero tijdens en na zijn leven. Hoewel Nero de christelijke minderheid vervolgde die later het rijk kwam domineren en de westerse herinnering vormde, waren christenen precies dat: een minderheid. De rest van Rome hield van hem.
De keizer was zo populair bij de rest van het Romeinse publiek dat velen zichzelf hadden begraven met portretten van Nero, zelfs lang nadat hij stierf. Hij was vooral geliefd in vergelijking met zijn opvolgers. Het deed geen pijn tijdens zijn leven, hij leidde hulpinspanningen tijdens het Grote Vuur dat hij niet begon. De keizer liet ook weten dat hij het voedseldistributiesysteem voor de armen enorm heeft verbeterd.
Na zijn vroegtijdige dood in een staatsgreep, ontwikkelde Nero een Elvis-achtige navolging. Overal in het rijk zagen mensen Nero, die er alom van overtuigd was dat hij niet was gestorven. Ze dachten dat hij in ballingschap was, wachtend op de juiste dag om terug te keren en Rome te bevrijden van saaie, kortstondige keizers als Otho en Galba.
8 Caligula Did not Go Mad (tot de 19e eeuw)
Caligula's waanzin lijkt tot de 19e eeuw niet als historisch feit aanvaard te zijn, wanneer geleerden literair bronnenmateriaal kritiekloos lezen zonder het voordeel van vooruitgang in archeologie en numismatiek. Het kritiekloos lezen van de schaarse oude literatuur over Caligula is een groot probleem. De verhalen over Caligula's waanzin zijn allemaal geschreven lang na zijn regering en voldoen aan de gemeenschappelijke Grieks-Romeinse literaire traditie van de 'oude tiran' - een terugkerende trope (zoals de kwade stiefmoeder) in oude Griekse en Romeinse verhalen.
Al 2000 jaar geleden klaagden meer betrouwbare Romeinse historici over hun leeftijdsgenoten die het leven van Caligula en andere vroege keizers verdrongen uit haat. En in de afgelopen eeuw zijn er vier belangrijke wetenschappelijke biografieën geschreven over het onderwerp van Caligula (één door Balsdon, Barrett, Winterling en Ferril) met drie besluiten die Caligula gezond, maar jong en arrogant was. De biografie die concludeerde dat Caligula gek was - die van Arther Ferril Caligula- is de minst geleerde en de meest betrouwbare literaire bronnen.
We hebben maar één enkele bron, die feitelijk actueel is voor Caligula. Philo van Alexandrië bezocht Caligula om een verzoekschrift in te dienen bij de keizer voor Joodse rechten en schreef kort over de ervaring in Op de ambassade bij Gaius. Philo ontmoette geen gek, maar een vijandige, egocentrische jeugd.
7 Het Romeinse rijk was niet altijd smerig rijk
De woorden "het oude Rome" roepen een beeld op van oneindige welvaart en weelde. Al die kwistige uitgaven en het opbouwen van rijken hadden echter een prijs, en talloze regeringsministers moesten het nieuws van "We're brak!" Aan een keizer overbrengen - die antwoordde: "Nogmaals?"
Het Romeinse rijk bracht een groot deel van zijn bestaan door op de rand van een faillissement of in de greep van de financiële crisis. Het rijk was voortdurend aan het onderhandelen over problemen met de geldhoeveelheid. Een tekort aan valuta trof het imperium in zijn ontluikende jaren, in 33 A.D. Verminderde overheidsuitgaven volgden, die de Romeinse economie praktisch doodden. De regering verlichtte uiteindelijk de ramp toen ze enorme leningen zonder rente aangeboden om handel te bevorderen en volledige stagnatie te voorkomen.
Beginnend bij het bewind van Nero en eeuwenlang voortgaand, werd de Romeinse munt herhaaldelijk vernederd toen het rijk leed door perioden van inflatie, private oppotten, lagere inkomsten en torenhoge militaire en administratieve uitgaven. In de derde eeuw na Christus was Romeinse munt een slechte grap, waarvan het werkelijke edelmetaalgehalte op zijn best twijfelachtig was. De zaken werden zo slecht dat de Romeinse regering geen belastingbetalingen in haar eigen valuta zou accepteren.
Om dit te verhelpen en de troepen te blijven betalen, werden verlammende belastingen op de massa's geheven, waardoor het Romeinse bestuur steeds onaanvaardbaarder werd. De meeste West-Europeanen raakten ervan overtuigd dat ze misschien beter af zijn onder barbaarse heersers.
6 De coalitie tegen Perzië was niet precies gewaagd
Als je het niet hebt gezien 300: Rise of an Empire, het grootste deel van de spanning van de film draait om de vraag of de veelsoortige Griekse stadstaten zich zullen verenigen en de Perzische invasie zullen bestrijden. Een Griekse alliantie wendde de tweede Perzische invasie af en Sparta was zeer achterdochtig over Atheense motieven. Dat concludeert het documentaire deel van 300: Rise of an Empire.
Veel Grieken, voornamelijk de Atheners, waren niet tevreden met het sturen van Xerxes naar Perzië. Een bondgenootschap bleef dus intact na de Tweede Perzische invasie onder het mom van de bevrijding van de Grieken van Ionië (het hedendaagse Turkije). Deze alliantie werd bekend als de Delian League, hoewel misschien "alliantie", is het verkeerde woord. Werken met Athene om de Perzen te bestrijden was een kwestie van kiezen voor een van de twee kwaden.
Deelnemen aan de confederatie geleid door Athene was als lid worden van de maffia: je was in voor het leven. Vrijheidslievende, democratische Athene zorgde voor samenwerking door de steden te veroveren die probeerden de coalitie te verlaten. Stadstaten die geweigerde alliantie helemaal vergaan nog erger. Eén, het eiland Melos, weigerde, en Athene blokkeerde het, hongerde de inwoners uit, en maakte de overlevende vrouwen en kinderen tot slaaf. De zogenaamd gedeelde schatkist van de Liga? Athene heeft dat uiteindelijk alleen maar gevorderd.
De heerschappij van Athene werd zo onaanvaardbaar dat veel stadstaten zich bij Sparta voegde in een reeks oorlogen tegen de door Athene geleide Delian League, waarbij het Griekse schiereiland voor het grootste deel van drie decennia werd verwoest. De Peloponnesische oorlogen eindigden pas toen Sparta zich verenigde met Perzië.
5 Veel Griekse steden verzamelden belastingen via schaamte
De meeste oude Griekse burgers beschouwden directe belastingen als tiranniek. Steden met republikeinse of democratische regeringen vermeden directe belastingen zoveel mogelijk. Hoewel het volkomen acceptabel was om niet-staatsburgers te belasten, waren dergelijke belastingen meestal symbolisch en de inkomsten waren klein genoeg om nooit legers, tempels, columns of iets anders wat een stad nodig had te kunnen betalen. Iemand moest betalen voor die dingen, dus de Grieken ontwikkelden een systeem dat burgerbetrokkenheid verzekerde.
De Grieken geloofden dat een rijke burger moreel verplicht was naar zijn stad omdat de stad en zijn arbeiders de rijke man in staat stelden om die rijkdom te vergaren. Een plicht of een schuld aan het algemeen belang was impliciet onder rijke burgers in Griekse steden. Geen geschreven wet bepaalde wat een bepaalde burger moest bijdragen. Dienst aan de gemeenschap kwam in de vorm van de bouw van gemeenschappelijke gebouwen en marineschepen, bevoorrading van het leger, enzovoort.
In theorie kan een rijke man überhaupt weigeren een bijdrage te leveren. Maar in de praktijk was het gewicht van de verwachtingen groot genoeg dat de schaamte van de weigering de rijken dwong de gemeenschap te ondersteunen. De eer in verband met het dienen van de stad op deze manier was zo groot dat het de concurrentie tussen de rijken in Athene inspireerde. Veel burgers gingen bijkomende burger- of religieuze projecten aan om hun bekendheid binnen de stad te waarborgen en hun leeftijdsgenoten te overtroeven.
Wie heeft belastingcodes en wetten nodig als je moraal, ethiek en schaamte hebt?
4 Oude onderwateronderzoek
Lang voor onderzeeërs en duikpakken, bedachten de oude Grieken ingenieuze manieren om de tijd van duikers en ontdekkingsreizigers onder water te verlengen.
De Grieken pionierden het gebruik van duikerklokken, die omgekeerde ketels en tonnen waren die waren ondergedompeld in gewichten. De ingesloten lucht verplaatste het water en creëerde een luchtzak, waardoor duikers herhaaldelijk terug kunnen keren naar de bel om te ademen zonder naar de oppervlakte te komen. Als je hebt gekeken piraten van de Caraïben, je hebt iets gezien dat dit benaderde.
Aristoteles nam de duikerklok op in gebruik door Griekse duikers in 360 voor Christus. Ongeveer 30 jaar later zou Alexander de Grote bij meerdere gelegenheden een soortgelijk onderwatervaartuig bemand hebben. Met behulp van een glazen vat of een vat met een glazen venster, dook Alexander met het uitdrukkelijke doel van onderzeese verkenning. Later gebruikte Alexander duikerklokken bij de belegering van de eilandstad Tyrus.
De Romeinen verdienden later hun eigen bijdragen aan onderzeese technologie. Schrijvend in de late eerste eeuw A.D. beschreef Plinius de Oudere Romeinse duikers met snorkelachtige apparaten om onder het zeeoppervlak te blijven.
3 Animatronics (en robots) zijn oud
https://www.youtube.com/watch?v=x5e4SLhD5Ps
De mechanische figuren en dieren die automatisch spreken en bewegen in pretparken over de hele wereld, lijken recente uitvindingen te zijn. Ze zijn echter niet, omdat 2000 jaar geleden Heron van Alexandrië Greco-Romeins Egypte vermaakte met een ongelooflijke reeks automaten.
Heron was een wiskundige, ingenieur, docent en all-round wetenschapper die in de eerste eeuw na Christus in Alexandrië woonde en werkte. Naast het schrijven van ten minste 13 boeken over wiskunde en natuurkunde, creëerde Heron automatische brillen voor religieuze en theatrale doeleinden. Om tempeldeuren te openen en te sluiten, bedacht Heron een op stoom gebaseerd mechanisme dat alleen een verlichte vuurpot nodig had om te werken.
Hoe indrukwekkend het ook is, het verbleekt in vergelijking met de automatische theaters van Heron. Met zand als een timer om een systeem van verborgen gewichten te bedienen, creëerde Heron een theater van miniaturen dat was geprogrammeerd om een heel stuk te spelen. Dolfijnen sprongen op en doken, nimfen dansten, schepen voeren op en figuren van poppetjes gingen naar binnen en verlieten het podium. En geen enkele beweging vereiste menselijk ingrijpen na de eerste omschakeling.
Heron maakte zelfs gevechten tussen grote figuren van Heracles en draken. Zijn meest indrukwekkende prestatie zou kunnen zijn zijn programmeerbare robots die tegengewicht motoren en zorgvuldig geordende touwen gebruikten om de bewegingspatronen van figuren en constructies te dicteren.
De reikwijdte van de uitvindingen van Heron is enorm en hun mechanismen weerstaan een keurige samenvatting. Er zijn voldoende gedetailleerde records van zijn automaten die door moderne onderzoekers met succes zijn nagemaakt.
2 Alexander transformeerde het eiland Tyrus naar een schiereiland
Hoewel er enige discussie is over de vraag of de Macedonische veroveraar als Grieks telt, is zijn centrale plaats in de latere Grieks-Romeinse cultuur niet te ontkennen.
Na het veroveren van Klein-Azië richtte Alexander de Grote zijn aandacht op de Levant in 332 voor Christus. Op dit punt bezat Alexander een goed leger, maar hij miste marine-kracht. Zo leek het dat de belangrijke eilandstad Tyrus onoverwinnelijk kon zijn voor de veroveringsgezinde Alexander.
Gelegen net buiten de kust van wat nu Libanon is, reikten de verdedigingswerken van Tyrus verder dan zijn eilandgeografie. Zelfs als Alexander op de een of andere manier de kilometer water zou kunnen oversteken die Tyrus scheidde van het vasteland, zou zijn leger nog steeds te kampen hebben met de 45-meter (150 voet) muren van de stad gebouwd op de rand van de zee om landingen te voorkomen. En dan waren er de verdedigers van Tyrus - tienduizenden van hen.
Onverschrokken liet Alexander zijn ingenieurs aan boord gaan van een van de grootste belegeringswerken van de geschiedenis: een 60 meter brede landbrug die Tyrus met de kust verbindt. Omdat de bouwers van Alexander moesten werken binnen het bereik van Tyre's katapulten, construeerden de Macedoniërs twee mobiele 45-meter hoge (150 ft) belegeringstorens om de arbeiders te beschermen. Ondanks voortdurende aanvallen van de verdedigers van Tyrus, was de landbrug voltooid. Alexander's verovering van de vloot van een andere stad en het daaropvolgende gebruik van die armada maakte uiteindelijk de nederlaag van Tyre mogelijk.
Alexander's landbrug, gebouwd op een stenen fundering, bestaat vandaag nog steeds en verbindt Tyrus met de kust van Libanon.
1 Rome's verbazingwekkende beton
Modern beton, niet verwonderlijk, is tien keer sterker dan de oude Romeinse variant. Niettemin is Romeins beton ontelbare malen duurzamer dan moderne mengsels.
Voor al zijn brute kracht is het typische beton van vandaag niet bestand tegen de elementen, vooral zeewater. Tegen zeewater begint erosie al na 50 jaar. Niet zo met de mix die de Romeinen gebruikten voor hun havens en golfbrekers - die, na bijna 2000 jaar zee-ongeluk, nog steeds bruikbaar zijn. Zelfs buiten het water is er een aanzienlijk verschil in duurzaamheid, waarbij veel recente betonconstructies zijn gebouwd met slechts ongeveer een eeuw diensttijd in het achterhoofd. Romeins beton is ook aanzienlijk milieuvriendelijker, gebruikt minder hulpbronnen en vereist minder warmte.
Het exacte recept voor Romeins beton leek tot voor kort verloren te zijn gegaan. Minerale analyse laat zien dat Romeinse bouwers een mengsel van vulkanische as gebruiken. Niet alleen een vulkanische as zal het doen, en de Romeinen wisten het. Onder keizer Augustus was de betonproductie gestandaardiseerd en werd beton gemengd met vulkanische as uit zorgvuldig gekozen afzettingen.
Terwijl de Romeinen grote en duurzame gebouwen over de hele Middellandse Zee bouwden, stuurden ze duizenden tonnen van deze vulkanische as naar hun verre bouwers. En nu, dankzij de minerale analyse van monsters van Romeinse bouw, weten onderzoekers de samenstelling van deze as en ontrafelen ze de mechanismen waarmee dit puzzolaanaarde as reageert met zout water om de weerstand van Romeins beton tegen erosie te verbeteren.