10 ongelooflijke verhalen over geheugenverlies dat herenigd wordt met hun families

Amnesia klinkt als een plot-apparaat in een soap-opera. Hoewel het zelden gebeurt, is bekend dat mensen ernstige amnesie hebben en tientallen jaren duren zonder te weten wie ze zijn. Dit probleem is nog erger wanneer het geheugenverlies ver van huis wordt gevonden. Maar soms worden ze onder miraculeuze omstandigheden opnieuw verbonden met hun familie.

10 Cheryl Ann Tomiczek

In september 1980 patrouilleerde een politieagent in Hugh Taylor Birch State Park in Florida toen hij iets vreemds tussen de bomen zag. Besloten om te onderzoeken, vond hij een vrouw die in een ondiep graf in het zand was gekoekt. Verbazingwekkend genoeg leefde ze nog.

Ze werd naar het ziekenhuis gebracht waar ze ontdekten dat de vrouw in de buurt van de hongerdood was, zweren over haar hele lichaam had en niets meer wist. Ze kon zich de smaak van mosterd niet eens herinneren.

Er waren maar weinig aanwijzingen hoe de vrouw in het bos was beland. Hoewel ze zei dat ze zich niet veel kon herinneren, wist ze zeker dat ze niet was aangevallen. Haar kleren waren netjes naast haar gevouwen en vier kopjes piepschuim lagen over de grond verspreid. De vrouw had slechts 12 cent in haar zak.

Haar lichaam was ook redelijk typisch. Behalve wat moedervlekken op haar gezicht had ze geen littekens, tatoeages, sporen of zelfs een litteken tegen vaccinatie, waardoor het onderzoek naar haar identiteit nog moeilijker werd.

In februari 1981 verscheen de vrouw, die 'Jane Doe' heette Goedemorgen Amerikain de hoop dat iemand haar zou herkennen. De politie werd overspoeld met telefoontjes en brieven van families in de hoop dat Jane Doe hun vermiste geliefde was.

Verbazingwekkend genoeg was een van de mensen die aan het kijken was Irene Tomiczek uit Roselle, Illinois. Ze wist dat Jane Doe haar 34-jarige dochter was, Cheryl Ann Tomiczek. Cheryl Ann was zeven jaar eerder naar Florida verhuisd.

Twee jaar nadat Cheryl Ann zich in Florida had gevestigd, verloor Irene het contact met haar dochter na een nogal verontrustend telefoontje. Cheryl Ann klonk van streek en Irene kon iemand op de achtergrond horen. Irene vroeg Cheryl Ann of ze naar huis wilde komen. Maar Cheryl Ann snauwde en zei dat ze nooit meer met haar moeder wilde praten.

In maart 1981 vloog Irene naar Florida om Cheryl Ann te zien, die nog steeds de naam Jane gebruikte omdat ze het geluid ervan leuk vond. Irene bevestigde dat Jane haar dochter was. In april keerde Cheryl Ann terug naar het huis van haar familie in Roselle. Ze herinnerde zich haar ouders niet maar zei dat ze 'aardige mensen' waren.

9 Jeffrey Alan Ingram

Op 10 september 2006 liep een man van eind dertig of begin veertig een ziekenhuis in Denver binnen en beweerde dat hij geen herinnering had aan wie hij was. Hij zei dat hij op straat was gewekt en vervolgens zes uur had doorgebracht met het vragen om hulp voordat hij naar het ziekenhuis kwam.

Hij werd gediagnosticeerd met een dissociatieve fuga, een zeldzame vorm van amnesie die vaak wordt veroorzaakt door stress. Zes weken lang had de man geen idee wie hij was. Op 22 oktober 2006 was de man te zien op enkele nationale nieuwsprogramma's. Hij vroeg iedereen die hem herkende naar voren te komen.

Gelukkig herkende iemand hem, en ze brachten zijn verloofde op de hoogte. De verloofde nam contact op met de politie en zei dat de man de 40-jarige Jeffrey Alan Ingram uit Olympia, Washington was. Hij woonde ongeveer 20 uur rijden van waar hij aanvankelijk wakker werd.

Ingram werd op 6 september vermist toen hij naar Canada reisde om een ​​vriend te zien die aan kanker leed. Nadat hij was geïdentificeerd, vloog Ingram naar Seattle, waar hij zijn verloofde en zijn moeder ontmoette. Maar hij kon zich nog steeds niet veel van zijn verleden herinneren.

Verbazingwekkend genoeg is dit niet de enige keer dat Ingram een ​​dissociatieve fuga heeft ondergaan. In 1995 ging hij naar de supermarkt en verdween. Negen maanden later werd hij in een ziekenhuis in Seattle gevonden. Maar hij herstelde niet al zijn geheugen na dat incident.

8 Ruth Ellish

Op 10 december 1989 werd een vrouw wakker met vreselijke hoofdpijn in een motelkamer in Nashville zonder herinneringen aan wie ze was of hoe ze daar was terechtgekomen. Haar armen en benen waren gekneusd en ze had een blauw oog. In een zak van haar jas vond ze een briefje met de naam Kitty Jordan erop en nam aan dat dat haar naam was.

Ze ging naar een vrouwenopvang waar ze een baan als kok kreeg. In september 1989, meer dan tien maanden nadat ze in Nashville was aangekomen, vroeg de politie de hulp van het publiek om haar te identificeren.

Toen het verhaal nationaal werd, keken sommige familieleden toe en identificeerden de vrouw als de 50-jarige Ruth Ellish, een gescheiden moeder van twee uit Dayton, Ohio. De politie onderzocht de beweringen en ontdekte dat Ruth Ellish verdwenen was op 8 december 1989, twee dagen voordat Kitty wakker werd in het motel.

Ellish's familie reisde naar Nashville. Ze was van plan om met hen terug te gaan voor een kort bezoek, maar was van plan terug te keren naar Nashville, omdat ze zich daar thuis voelde. Ze bewaarde ook de naam Kitty omdat ze het meer leuk vond dan Ruth.

Wat haar familie betreft, ze herkende haar moeder of haar zus niet, maar twijfelde er niet aan dat ze haar familieleden waren.

7 Celestine Gandy Thompson

In 1957 verliet Celestine Gandy Thompson, 14, haar thuisstaat Mississippi en vestigde zich uiteindelijk in Buffalo, New York. In 1992 overleefde Thompson een brand maar bleef twee jaar in coma. Toen ze wakker werd, kon ze zich niet veel herinneren van haar vroege leven of haar biologische familie.

De volgende decennia werkte Thompson aan het herwinnen van haar geheugen. Maar ze kon zich maar één naam uit haar verleden herinneren: Clarence Woolard. Hij was haar neef en was in staat contact te leggen met de rest van haar familie. Ze dachten allemaal dat ze misschien was gestorven omdat ze al jaren niets van haar hadden gehoord.

Toen ze weer contact maakten vloog een deel van de familie naar Buffalo om haar te zien. In 2014 werd een grote familiereünie gepland.Voor de eerste keer in bijna 60 jaar heeft Thompson opnieuw contact gemaakt met veel van haar verloren familie. Ze kwam er ook achter dat ze 23 nichtjes en neven had, 64 grootheden en achterneefjes, 66 overgrootzadigen en achter-achterneefjes, en 34 overgrootoften en achterkleinknoppen.

6 Ashley Manetta

In februari 2015 werd een vrouw van middelbare leeftijd aangetroffen in een strandgemeenschap in Carlsbad, Californië. Toen de politie haar oppakte, had ze geen idee wie ze was. Ze brachten haar naar het ziekenhuis en de artsen diagnosticeerden haar met eierstokkanker. Ze geloofden dat de antilichamen van de tumoren haar geheugenverlies hadden gegeven.

De volgende vijf maanden probeerden de politie en de FBI de vrouw te identificeren, die zichzelf 'Sam' noemde. Maar hun zoektocht leverde geen resultaten op. Eind juni 2015 kregen de verpleegsters in het ziekenhuis waar Sam verbleef het lokale nieuws en het verhaal ging viraal.

Twee dagen later identificeerde de neef van de vrouw haar als de 53-jarige Ashley Manetta. Ze was het contact met haar familie kwijt nadat ze in 2013 naar Californië was verhuisd. Na de ontdekking zei Manetta dat ze naar Maryland zou vliegen waar haar zus woonde, zodat ze met haar familie kon worden herenigd.

5 Mary Joyce Howard

In februari 1998 werd een vrouw van achter in de veertig kritisch gewond bij een interstate bij Erick, Oklahoma. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht waar artsen grote hersenoperaties uitvoerden, waardoor ze een tijdje niet kon spreken.

Ze had geen ID op haar en de enige dingen in haar tas waren korte broeken en een haltertop. Het enige wat haar kon identificeren was een roze tatoeage boven haar linkerborst. Uiteindelijk kreeg de vrouw, die 'Jane Doe' heette, weer enige vaardigheid om te spreken, maar ze kende haar naam niet.

Toen, op 10 januari 2000, werd ze in het ziekenhuis opgenomen in Oklahoma City met een longontsteking. Toen een verpleegkundig technicus Jane Doe haar naam vroeg, zei ze: "Joyce." Toen corrigeerde ze zichzelf en zei: "Mary Joyce."

De verpleegster bleef vragen stellen om het terugkomende geheugen van haar patiënt aan te porren. Mary gaf haar de volledige naam, haar verjaardag, haar geboorteplaats en de namen van een aantal van haar familieleden. De doorbraak kwam toen Mary zich de eerste paar cijfers van haar sofinummer herinnerde.

Met behulp van die informatie vond de politie vingerafdrukken van een arrestatie in 1980 voor een Mary Joyce Howard uit High Point, North Carolina. Vanaf daar konden ze contact opnemen met haar vader. In februari 2000 reisden een arts en twee paramedici, alle vrijwilligers, 18 uur om Mary thuis te brengen om herenigd te worden met haar familie.

4 David Yerke

Op de dag na Kerstmis 1945 vertrok de 28-jarige David Yerke, een echtgenoot en vader van een, op een solo-trip vanuit Tarpon Springs, Florida, om te gaan vissen. Een week later werd de bijboot van zijn boot gevonden in Bayport, Florida, waar hij niet ver vandaan was. Maar er was geen teken van Yerke en zijn familie veronderstelde dat hij was verdronken.

Yerke was eigenlijk helemaal over de Golf van Mexico in New Orleans, Louisiana, vermoedelijk lijdt aan geheugenverlies. Hij gebruikte de naam "Reuben David Dry." In februari 1946 trouwde hij opnieuw.

Uiteindelijk kreeg hij een baan als ordonnance in een verpleeghuis. Vijf jaar later, in het najaar van 1951, had Yerke blijkbaar een milde paralytische beroerte, die hem hielp zijn geheugen te verbeteren. Hij herinnerde zich dat hij David Yerke heette en dat hij familie had in Detroit, Michigan.

Met deze herontdekte herinneringen zocht David zijn broer Norman in Detroit op en noemde hem. Norman was geschokt en maakte van David het geld af om naar huis te vliegen. Norman riep toen de vrouw van David en vertelde haar dat David was gevonden. Zij en de dochter van David, die nu zes was, vlogen naar Detroit, en ze brachten allemaal samen Thanksgiving voor het eerst in vijf jaar.

Interessant genoeg had Yerke's vrouw in New Orleans geen idee waar hij naartoe was gegaan toen hij naar Detroit ging. Ze diende het rapport van haar vermiste persoon in. Onnodig te zeggen dat ze geschokt was om te ontdekken dat hij een andere familie had.

3 Jack Duffey

In mei 1941 bevond een jongeman van ongeveer 13 jaar oud zich op een blauwe fiets nabij Rochelle, Illinois. Hij kon zich niet herinneren waarom hij daar was of wie hij was. Na een vriendschap gesloten te hebben in Rochelle, woonde en werkte hij drie jaar met hen samen onder de naam "Gerald Smith." Daarna kreeg hij een baan als vrachtwagenchauffeur.

Twaalf jaar na het verlies van zijn geheugen reed Smith met collega-vrachtwagenchauffeur Albert H. Gargione het land door toen Smith uitlegde dat hij zich niets kon herinneren vóór die dag toen hij op zijn fiets reed. Gargione raakte geïntrigeerd en besloot ernaar te kijken.

Op 30 december 1943 ging hij naar de afdeling vermisten van de politie om hulp. Hij nam ook contact op met de Chicago Daily News. De krant deed een verhaal over Gerald Smith, met drie informatie die Smith zich herinnerde - de naam 'Betty Shumaker', het adres '426 Erie Avenue' en tenslotte de datum '26 juni 1927.'

Nadat het verhaal liep, schreef een vrouw met de naam Betty Peterson aan de krant en zei dat haar meisjesnaam Betty Shumaker was. Ze had ooit op 4622 West Erie Avenue gewoond. In de overtuiging dat ze misschien zou kunnen helpen het mysterie op te lossen, nodigde de krant haar uit om de man te ontmoeten die zichzelf Gerald Smith noemde.

Toen Peterson Smith zag, zei ze: 'Jij bent Jack Duffey, ik ken je overal.' Ze hadden dertien jaar eerder op een zomerkamp van twee weken in Wisconsin kennis gemaakt. Peterson herinnerde zich ook dat Jack uit Rockford, Illinois was gekomen.

De politie onderzocht hun gegevens en ontdekte dat de 13-jarige Jack Duffey op 19 mei 1941 als vermist werd beschouwd.Hij was voor het laatst gezien op een blauwe fiets op weg naar de boerderij van zijn tante.

Op 13 januari 1953, bijna 13 jaar nadat hij vermist was, werd Jack herenigd met zijn moeder en zus. Ze herkende hem meteen. Andere mensen op de vergadering merkten ook de sterke gelijkenis op tussen de drie familieleden. Wat betreft het derde stuk informatie dat Duffey zich had herinnerd, was het de datum van zijn geboorte.

2 Edgar Latulip

https://www.youtube.com/watch?v=M6QSPtyE7Sw

Op 2 september 1986 verliet Edgar Latulip, een 21-jarige ontwikkelingsachterstand man met het mentale vermogen van een 12-jarige, zijn huis in Kitchener, Ontario, zonder zijn medicatie. De politie dacht dat hij een bus had genomen richting de Niagara Falls, Ontario, op ongeveer 90 minuten afstand.

Behalve dat wisten ze niet wat er met hem was gebeurd. De politie dacht dat hij misschien naar Niagara Falls was gereisd om zelfmoord te plegen. Edgar's moeder was bang dat iemand misbruik had gemaakt van zijn ontwikkelingsproblemen. Ze was bang dat iemand Edgar zou misbruiken of hem had vermoord.

Latulip leefde echter nog. Hij was naar Niagara Falls gereisd, maar onderweg had hij op een of andere manier een hoofdwond opgelopen. Daarna kon hij zijn naam of iets over zijn identiteit niet meer onthouden. Voor de komende 30 jaar leefde Latulip onder een veronderstelde naam in St. Catharines, een naburige stad van Niagara Falls.

Vervolgens, in januari 2016, had Latulip een ontmoeting met een maatschappelijk werker en zei dat hij dacht dat zijn naam Edgar Latulip was. De maatschappelijk werker doorzocht zijn naam en vond een verhaal over hem in een krant in Niagara Falls uit 2014.

De politie interviewde Latulip en testte zijn DNA, waaruit bleek dat zijn ware identiteit Edgar Latulip was. Korte tijd later werd zijn moeder gecontacteerd met het nieuws. Ze was opgetogen en wilde hem zo snel mogelijk ontmoeten.

1 Roland Franklin Gilman

Op 14 april 1955 verliet Roland Franklin Gilman, 34, zijn huis in Bridgeton, New Jersey, om naar zijn werk te gaan. Hoewel het de derde verjaardag van zijn dochter was, keerde Gilman niet naar huis terug naar zijn vrouw en twee dochters.

Hij was dicht bij een zenuwinzinking toen hij verdween. Na zeven jaar naar Roland te hebben gezocht, liet zijn familie hem dood verklaren. Ze kwamen er pas 36 jaar later op dezelfde datum achter dat hij was verdwenen.

Volgens Gilman was hij naar Philadelphia gegaan en had hij die dag doelloos rondgelopen. Toen besefte hij dat hij zich niet kon herinneren wie hij was. Hij begon de naam "Bob Greene" te gebruiken en werkte als timmerman. Maar hij kon zich zijn leven vóór 1955 niet herinneren.

In 1985 bezocht hij Shiloh, New Jersey, dichtbij Bridgeton, en sommige van zijn herinneringen begonnen terug te komen. Maar hij zocht pas een paar jaar later naar zijn ware identiteit toen hij de sociale zekerheid aanvroeg.

In 1989 ontdekte hij eindelijk zijn ware identiteit. Drie jaar later hervatte hij opnieuw zijn gezin. Gilman wenst dat hij zich kon herinneren wat er gebeurde, omdat hij voelt dat hij die ontbrekende jaren nooit zal terugkrijgen.