9 Obscure concentratiekampen

De term "concentratiekamp" is synoniem geworden met nazi-Duitsland - en terecht - maar toch vergeten we vaak de vergelijkbare kampen die vóór en na de Tweede Wereldoorlog bestonden. Als je erop drukt, denk je aan de goelags van Stalin en de moordvelden van Cambodja. Sommigen noemen Guantanamo Bay zelfs een moderne goelag. Maar er zijn veel meer kampen, vaak vergeten, die net zo schokkend waren en zijn.

9 Sri Lankaanse concentratiekampen

Er is enige discussie over de vraag of de kampen gevormd tijdens de burgeroorlog in Sri Lanka legitieme concentratiekampen waren of, zoals de Sri Lankaanse regering ze beschreef, 'welzijnscentra'.

Oorspronkelijk werden onschuldige burgers in de kampen gestationeerd voor hun eigen bescherming, omdat honderdduizenden van hen gevangen zaten in de gevechtszone. In plaats van gedetineerden of gedetineerden te worden genoemd, werden de mensen 'intern ontheemden' (IDP's) genoemd. Ongeacht hun label, het feit dat ze daar tegen hun wil en met minimale voorzieningen werden vastgehouden, suggereert dat de faciliteit op zijn minst een interneringskamp was. Amnesty International, hulporganisaties en de internationale gemeenschap in het algemeen spraken zich uit tegen de deplorabele omstandigheden totdat de Sri Lankanen uiteindelijk onder druk werden gezet om de openheid van de kampen te vergroten door de ontheemden toe te staan ​​de gronden voor beperkte tijd te verlaten.

De kampen werden officieel gesloten in 2012, maar naar schatting 100.000 ontheemden verblijven nog steeds in de kampen of in transitcentra.

8 Spanje's 'Reconcentratie'-kampen in Cuba

In 1896 had Spanje het gerommel van de Cubaanse opstand niet onderdrukt en het was voor de Spanjaarden duidelijk dat ze de controle over hun kolonie moesten herwinnen. Dus stuurden ze de genadeloze generaal Valeriano Weyler in, later Butcher Weyler genoemd, die zijn toevlucht zocht in concentratiekampen om de opstand te beheersen.

Generaal Weyler sloot de Cubanen op het platteland op en beweerde dat het voor hun eigen bescherming was, verhuisde hen naar kampen waar ze minimale voorzieningen kregen en in wezen vertrokken om voor zichzelf te zorgen op een plaats met vrijwel geen middelen. Na het bekendmaken van zijn herconcentratiebeleid hadden de burgers acht dagen om verslag uit te brengen aan de kampen of ze zouden worden neergeschoten. De gevangenen werden gemaakt om te leven in een smerige omgeving met onvoldoende schuilplaatsen, schaarse voedsel en ongebreidelde ziekte. Meer dan 400.000 Cubanen stierven in de kampen, wat sommigen ertoe heeft aangezet ernaar te verwijzen als de Cubaanse Holocaust.

Verhalen van Cubaanse steden gevuld met naakte, skeletachtige mensen bereikten de VS en waren behulpzaam bij het duwen van de Amerikanen naar de 1898 Spaans-Amerikaanse oorlog.

7 Cuba's Camps For 'Social Deviants'

Blijkbaar zijn ze de wreedheden vergeten die ze in concentratiekampen onder Spaanse heerschappij doorstaan, in de jaren zestig begon Cuba sommige van zijn eigen burgers in kampen te plaatsen, zonder proces en vaak zonder uitleg. Kennelijk waren contrarevolutionairen en degenen die tegen het nieuwe Castro-regime waren, opgesloten, maar de zogenaamde 'devianten' waren ook hoofddoelwitten. Dat waren onder meer homoseksuelen, mensen met hiv of aids - er was een verplichte landelijke test - Jehovah's Getuigen en anderen. Handelend onder het gezag van Che Guevara, gingen functionarissen overal in de stad huis en stad door iedereen te arresteren die in de "afwijkende" beschrijving past.

Homoseksuele mannen werden door de duizenden gegrepen en naar werkkampen gestuurd, waar het motto "werk zal je mannen maken" hun leven regeert. Als ze niet in suikerrietvelden zwoegden, leden deze gevangenen grote vernederingen, martelingen, honger en dood. Velen namen hun toevlucht tot zelfmoord in plaats van de eindeloze ellende en mishandeling te ondergaan. Afgezien van het klimaat zijn de beschrijvingen van deze kampen niet te onderscheiden van de goelags van Stalin.

6 Groot-Brittannië's concentratiekampen in Zuid-Afrika

Tijdens de Zuid-Afrikaanse oorlog van 1900-1902 probeerden Britse troepen de Boers-Nederlandse kolonisten in de regio te verzwakken en te demoraliseren door hun vrouwen en kinderen te stesten in 45 concentratiekampen in heel Zuid-Afrika. Bovendien werden 107.000 zwarte mensen in de kampen geduwd waar velen als slaven werden gebruikt.

Hoewel het vanaf het begin onrechtvaardig was, werd het des te erger toen Herbert Kitchener, de legendarische aanhanger van het 'beleid voor verschroeide aarde', de leiding van Zuid-Afrika overnam. Onder zijn controle werden vrouwen, kinderen en zwarte mensen gedreven door de honderdduizenden en willekeurig in de toch al inadequate en overbevolkte kampen geworpen. Op dezelfde manier werden duizenden mannen - degenen die niet ter plekke werden neergeschoten - in gevangeniskampen gezet, waar de meesten van hen stierven of naar het buitenland werden gestuurd.

Degenen in de kampen werden verwaarloosd, kregen schrale voedselrantsoenen, en lieten lijden omdat mazelen, tyfus en andere ziekten wijdverspreid waren. Meer dan 26.000 vrouwen en kinderen stierven en men geloofde dat ongeveer 14.000 zwarte gevangenen omkwamen.

5 Amerikaanse concentratiekampen in de Filippijnen

Ongeveer in dezelfde tijd dat de Britten probeerden de controle over Zuid-Afrika over te nemen, probeerden de Verenigde Staten een bolwerk te behouden over een van zijn nieuw verworven koloniën, de Filippijnen. Tijdens de Filipijns-Amerikaanse oorlog bestelden de Amerikanen hele bevolkingen van mensen in concentratiekampen met de belofte dat degenen die zich niet aan de regels hielden, geacht werden voorstander te zijn van de opstandige troepen en "dienovereenkomstig handelden" - met andere woorden, neergeschoten. En net als bij de aanpak van verschroeide aarde door Herbert Kitchener verbrandde het Amerikaanse leger alles wat de gevangenen achterlieten zodat het niet door de 'vijand' kon worden gebruikt.

Ironisch genoeg was het "reconcentrado-beleid" griezelig vergelijkbaar met de Spaanse kampen in Cuba, die de Amerikanen slechts een paar jaar eerder publiekelijk hadden verafschuwd.De omstandigheden waren ook vergelijkbaar, aangezien de ziekte hoogtij vierden en de Filippino's niet over fatsoenlijk voedsel, kleding en huisvesting beschikten - om maar te zwijgen van het feit dat ondervragingen en folteringen gebruikelijk waren.

Ongeveer 300.000 Filippino's werden in kampen verdreven en daar onder schot gehouden. Hoewel het onduidelijk is hoeveel mensen omgekomen zijn in een dergelijke vijandige omgeving, stierf in een aantal kampen 20 procent van de bevolking.

4 Reeducation Camps in Vietnam

Aan het einde van de oorlog in Vietnam hadden de Zuid-Vietnamese mensen die met de VS hadden gevochten twee keuzes: vlucht uit het land en wordt een bootbewoner of blijft en riskeert bestraffing door de Socialistische Republiek Vietnam. Ondanks dat hen verteld werd dat ze alleen een 10-daags heropvoedingskamp hoefden bij te wonen, werden de Zuid-Vietnamezen die achterbleven in gruwelijke concentratiekampen geduwd waar het gemiddelde verblijf feitelijk drie tot tien jaar was.

Hoewel de kampen specifiek voor voormalige militairen en overheidswerkers in Zuid-Vietnam waren, werd vrijwel iedereen die verdacht werd van het hebben van anti-socialistische neigingen, zonder proces naar de gevangenis overgebracht. Uiteindelijk werden maar liefst 2,5 miljoen mensen ingezet voor heropvoeding.

De Vietnamezen presenteerden de kampen als humane plaatsen waar verraderlijke mensen zich konden bekeren en re-integreren in de maatschappij. Helaas leek het idee van heropvoeding van de overheid meer op martelende hersenspoeling. Onder andere werden gevangenen geslagen, gekluisterd, voortdurend gedwongen om hun 'misdaden' te bekennen en voortdurend geïndoctrineerd over het kwaad van Amerika en de superioriteit van Vietnam. Boven alles werd dwangarbeid gezien als de sleutel tot heropvoeding. Zo zwoegden de gevangenen jaren en decennia weg in baanbrekend en gevaarlijk werk, zoals het graven van putten, het opklaren van de jungle en het vegen van mijnenvelden.

Zoals zoveel andere kampen die we hebben genoemd, was het sterftecijfer hoog, omdat ziekte en verhongering onvermijdelijk waren. Er zijn weinig gegevens over de gevangenen, maar naar schatting zijn 165.000 mensen in de kampen omgekomen.

3 Chili's Dawson Island Camp

Buiten Stalins Siberische goelags was er misschien geen ander concentratiekamp dat zo koud, geïsoleerd en klimatologisch hard was als Dawson Island. Dit eilandkamp lag midden in de Straat van Magellan, in een van de zuidelijkste menselijke nederzettingen vóór Antarctica. Natuurlijk betekende de nabijheid van de Zuidpool dat het vaak werd afgeranseld door het bevriezen van het Antarctische weer en blakende stormen.

De geschiedenis van het eiland als concentratiekamp stamt uit de jaren 1800, toen Italiaanse missionarissen het Selknam-volk, een Patagonische aboriginalgroep, vervoerden voor educatie en religieuze studie. Meer recentelijk werd Dawson Island gebruikt als een militair gevangenkamp na de Chileense staatsgreep van 1973. Het heeft hoge politieke gevangenen opgesloten van de afgezette regering van Salvador Allende.

De details van het leven in het kamp zijn inmiddels deprimerend bekend. Er was minimaal voedsel, een gebrek aan schoon water, vermoeiend werk en karige medische zorg. Ondanks de temperaturen onder het vriespunt werden veel gevangenen dekens en kleding geweigerd, en de onverklaarbare verdwijning van medegevangenen hield de mannen voortdurend in angst.

In 1974, na een onderzoek door het Rode Kruis, werd het kamp gesloten en werden de gevangenen overgebracht naar andere gevangenissen op het vasteland.

2 Tarrafalkamp van Portugal In Kaapverdië

Na 300 jaar als slavenhandel te hebben gediend, vervolgde Kaapverdië zijn tumultueuze pad door thuis te worden in het vreselijke Tarrafal-kamp, ​​ook wel bekend als het 'kamp van de langzame dood'.

Het werd in 1936 in het leven geroepen door de Portugese dictator Antonio de Oliveira Salazar voor communisten, anarchisten, anti-kolonialisten, liberalen en iedereen die tegen zijn conservatieve (maar autoritaire) regime was.

Gevangenen die gewend waren aan de koelere klimaten van Europa, werden overweldigd door de verzengende temperaturen van het hele jaar door. Een van de meest beruchte vormen van straf was de 'koekenpan', een stevige, concrete, doosvormige cel waar gevangenen in de zon moesten bakken. Velen leefden in deze omstandigheden jarenlang en anderen hebben het nooit levend gemaakt.

Onder druk van de internationale gemeenschap werd het kamp in 1954 gesloten. In de jaren zeventig heropende het echter om Afrikaanse leiders gevangen te zetten die de Portugees vochten voor onafhankelijkheid. Alsof de condities niet erg genoeg waren in de jaren 1930 tot 1950, verhoogden de Portugezen de onderdrukking van Afrikaanse gevangenen. Moerachtige loopgraven, betonnen muren, prikkeldraad en andere toevoegingen deden het kamp lijken op een middeleeuws fort. En geïnspireerd door de nazi's, werden folterkamers opgezet om de meest onaangename gevangenen te behandelen.

Tijdens de Anjerrevolutie werden de belegerde en zwakke gevangenen eindelijk vrijgelaten - het kamp is sindsdien gesloten.

1 Omarska Camp in Bosnië-Herzegovina

Tijdens de Bosnische oorlog van 1992-1995 werden honderden concentratiekampen opgezet door de Bosnische Serven met als doel het land van niet-Serviërs te zuiveren. Omarska, een van de meest beruchte kampen, hield 5.000 tot 7.000 Bosnische moslims (Bosniaks) en Kroaten gevangen.

In een poging om te bewijzen dat ze alleen vluchtelingen in 'centra' huisvesten en geen ongewenst gedrag in 'kampen' gevangen hielden, lieten de Servische autoriteiten de media een korte blik werpen in de eetgelegenheden van Omarska. Natuurlijk, hun poging tot openheid mislukte, want de wereld was geschokt toen uitgemergelde mannen met holle ogen naar hen keken in het nachtelijke nieuws. De scènes leken iets rechtstreeks uit Auschwitz en veroorzaakten zo'n internationaal incident dat het kamp binnen een maand na de berichtgeving in de media werd gesloten.

Vóór de sluiting werden gevangenen gedwongen te leven in een open mijnenmijn waar ze werden blootgesteld aan extreme weersomstandigheden en zo dicht opeen gepropt dat liggen onmogelijk was. Ongeveer 2000 Bosniaks en Kroaten werden gedood of stierven aan de omstandigheden, en de overlevenden zeggen dat de lijken zo hoog waren gestapeld dat ze met een vorkheftruck moesten worden afgevoerd.

Ongeveer 100.000 mensen stierven tijdens de Bosnische genocide - bijna de helft van de Bosniaks - en de Servische leiders worden nog steeds berecht voor oorlogsmisdaden vandaag.