Delen:
10 wilde verhalen uit de anti-marihuana-campagne
Recreatief marihuanagebruik is pas in de Verenigde Staten een probleem geworden na de Mexicaanse revolutie in de jaren 1910, toen immigranten die aankwamen in de VS hun bedwelmende keuze brachten. "Marihuana" was een Mexicaans slang voor een psychoactieve variëteit van de plant Cannabis sativa, waarvan al in de 17e eeuw een niet-psychoactieve variëteit bekend staat als hennep in Virginia en andere koloniën.
Vooroordelen tegen immigranten speelden een rol bij het verbod op marihuana in verschillende grensstaten, en dergelijke gevoelens bleven bestaan toen het Federal Bureau of Narcotics anti-marihuana-sentimenten in de jaren dertig veranderde in een nationale beweging. Met behulp van de gele pers om angstovertredingen te verspreiden, hielp het Bureau bij het genereren van steun voor de Marihuana-belastingwet van 1937, die het medicijn effectief criminaliseerde.
Featured image credit: Hygienic Productions10 'Reefer zorgt ervoor dat Darkies denken dat ze zo goed zijn als blanke mannen!'
Een man die baat had bij het verwisselen van drugsgebruik met ras was Harry J. Anslinger, die eerder voor het Bureau of Prohibition had gewerkt. Toen het verbod eindigde, gaf Anslinger het opjagen van rumrunners om drugsdealers te achtervolgen als hoofd van het nieuw opgerichte Federal Bureau of Narcotics.
Als Anslinger wilde dat zijn nieuwe bureau indruk maakte, dan was het in zijn belang om de dreiging van marihuana te overdrijven. De botanische term verwerpen Cannabis sativa in het voordeel van de buitenlands klinkende omgangstaal (die vaak verkeerd gespeld was "marihuana"), richtte Anslinger zijn boodschap op witte conservatieven.
"Er zijn in totaal 100.000 marihuana-rokers in de VS," zegt hij, "en de meesten zijn negers, Iberiërs, Filippino's en entertainers. Hun satanische muziek, jazz en swing komen voort uit het gebruik van marihuana. Deze marihuana zorgt ervoor dat blanke vrouwen seksuele relaties zoeken met negers, entertainers en anderen. "
De opmerkingen van Anslinger zouden vandaag tot opschudding leiden, maar in de jaren dertig konden de weinige politici die zich tegen hem uitspraken, zijn invloed in Washington niet aantasten.
9 Marihuana: Assassin of Youth
Tijdens het eerste decennium van Harry Anslinger als hoofd van het Bureau of Narcotics werden verschillende onafhankelijk gemaakte foto's met een marihuana-thema vrijgegeven. Gefinancierd en geregisseerd door exploitatiefilmmaker Dwain Esper, verdovend (1933) en Marihuana (1936) kan worden afgedaan als vuilnis dat op zoek was naar schurft op stoelen door een "verboden" onderwerp aan te pakken, maar Reefer Madness (1936) werd gefinancierd door een kerkgroep en is duidelijk anti-drugspropaganda.
Minder bekend maar even propagandistisch is Assassin of Youth (1937), genoemd naar een tijdschriftartikel geschreven door Anslinger in hetzelfde jaar. Oorspronkelijk gepubliceerd in De Amerikaan, opent het artikel met een jonge vrouw die uit haar appartement op de vijfde verdieping springt. "Iedereen noemde het zelfmoord, maar eigenlijk was het moord. De moordenaar was een narcoticum dat in Amerika bekend was als marihuana en de geschiedenis als hasj. '
Anslinger somt vervolgens een aantal vergelijkbare gevallen op, waarvan de meesten zijn ontleend aan het 'Gore-bestand', een verzameling misdrijven die (vaak tenuously) aan marihuanagebruik zijn gekoppeld. Verschillende van deze verhalen worden in de film genoemd wanneer een undercover reporter wordt getoond The Marijuana Menace, een korte film "samengesteld uit artikelen gepubliceerd in enkele van onze beste tijdschriften."
8 'Lives Of Sin, Horror, Corruption And Murder!'
Lila Leeds was een 20-jarige actrice met een handvol (meestal niet genoemde) rollen onder haar riem op 1 september 1948, toen ze samen met Robert Mitchum werd gearresteerd. Veroordeeld tot 60 dagen voor bezit van marihuana, ontdekte ze bij het verlaten van de gevangenis dat niemand haar wilde inhuren, behalve Kroger Babb, een duistere producer die haar nieuwe bekendheid wilde uitbuiten.
Cast als Anne Lester in de film uit 1949 Ze Shoulda Said No! (aka Wild Weed en andere titels), Leeds speelt een jonge wees die een neerwaartse spiraal na het proberen van marihuana bij een "theekransje" begint, de schande waarvan haar broer dwingt om zelfmoord te plegen. Gearresteerd en een rondleiding gegeven door de psychiatrische ziekenhuizen waar marihuanaverslaafden terechtkomen, Anne serveert 50 dagen en maakt de film schoon en klaar om met de politie samen te werken om meer dealers naar beneden te halen.
Publiciteit voor de "semi-documentaire" beweerde dat de film liet zien hoe "het gebruik van de wiet leidt tot gebruik van heroïne, cocaïne, opium ... en daadwerkelijk leidt tot levens van zonde, corruptie, horror en moord!" Realistisch klonk de bewering dat Leeds "een van de leidende vrouwelijke sterren in de filmindustrie zou worden." Ze Shoulda Said No! was haar laatste gecrediteerde schermweergave.
7 Denk aan de kinderen
In Moordenaar van de jeugd, Anslinger riep op tot "voorlichtingscampagnes op elke school, zodat kinderen niet bedrogen worden door de listen van de marskramers, maar zullen weten van de waanzin, de schande, de gruwel die marihuana kan brengen voor het slachtoffer." om zijn wens te krijgen.
Gepubliceerd in 1938, Eenvoudige feiten voor jonge vrouwen over marihuana, verdovende middelen, alcoholische drank en tabak begint met twee jonge vrouwen die schuldig pleiten tegen hun misdaden ("deze marihuana-sigaretten die ik rook, maakten het goed om auto's te stelen en hold-ups te plegen") en vervolgens een strenge antidrugcollege af te leveren.Als het beoogde publiek niet gealarmeerd was door hoofdstukken getiteld "Maybelle The Doper," "Marihuana The Assassin," en "Are Smoking Women Attractive?", Dan zijn illustraties getiteld "Narcotica binden hun slachtoffers als met kettingen" en "Marihuana-marskramers zijn een bedreiging naar middelbare scholieren "drive the point home.
Het volgende jaar zag de publicatie van Feiten eerst over narcotica, dat begint met een opmerking over uitspraak ("marihuana wordt als volgt uitgesproken: ma-re-hwa'na") voordat studenten worden gewaarschuwd dat "het slechts een paar stappen verwijderd zijn van een marihuana-rook naar het gestoorde asiel". Aan de achterkant van het boek is een "Things To Do" -lijst met suggesties als "Schrijf een boekje waarin je vertelt waarom venters van drugs, waaronder marihuana, kinderen graag de gewoonte hebben om drugs te gebruiken."
6 hallucinaties
Beweren 'jarenlang onderzoek te hebben gedaan naar en lezingen te geven over marihuana [sic] en andere verdovende middelen', hebben Earle Albert Rowell en zijn zoon Robert geschreven On The Trail Of Marihuana: The Weed Of Madness, een kort antidrugboek dat verschillende valse claims maakt. Een van de meest amusante is deze kleurrijke beschrijving van de hallucinatie van een marihuana-verslaafde:
Straatlantaarns worden orangoutangs [sic] met ogen van vuur. Grote slijmerige slangen kruipen door kleine spleten in de stoep en prehistorische monsters, gericht op zijn vernietiging, komen tevoorschijn uit sleutelgaten en vervolgen hem op straat. Hij voelt eekhoorns over zijn rug lopen, terwijl hij wordt aangevallen door een onzichtbare vijand met bliksemschichten.
De Rowells beweerden ook te hebben gesproken met Dr. James Munch, een 'wereldberoemde wetenschapper' die marihuana had gerookt en zijn reactie had geregistreerd. "Nadat ik een tijdje had gerookt, merkte ik dat ik in een inktfles zat," schreef Dr. Munch. "Ik zat tweehonderd jaar in die inktfles. Toen vloog ik verschillende keren over de wereld. "
Misschien niet toevallig, huurde Harry Anslinger Dr. Munch in als de expert op het gebied van marihuana van het Narcotics Bureau, een positie die hij tot 1962 bekleedde. Dr. Munch verklaarde voor het Congres op hoorzittingen die voorafgingen aan de Marihuana Tax Act van 1937 en gaf toe te experimenteren met honden met marihuana.
"De reden dat we honden gebruiken," zei hij, "is omdat de reactie van honden op dit medicijn sterk lijkt op de reactie van de mens."
5 'Drie vierde van de misdaden van geweld in dit land vandaag zijn toegewijd door Dope Slaves!'
Geschreven door Annie Laurie (ook bekend als Winifred Black) voor het nieuwssyndicaat van William Randolph Hearst, het bovenstaande citaat vertelt je alles wat je moet weten over Hearst's houding ten opzichte van marihuana.
Als eigenaar van uitgestrekte hellingen van timberland, was Hearst vastbesloten om te voorkomen dat hennep de belangrijkste papierbron van Amerika zou worden. Hij werd geconfronteerd met een zware strijd omdat in de jaren 1930 de technologie bestond om niet alleen het maken van hennep papierwerk realiteit te maken, maar het ook goedkoper en duurzamer te maken dan het maken van bomenpulp. De oplossing: start een campagne tegen Cannabis sativa.
Het was Hearst die voor het eerst Anslingers essay 'Assassin of Youth' publiceerde, hoewel het zijne was San Francisco Examiner was marihuana aan het aanvallen al in 1923, bewerend dat het medicijn "een moordenaar maakt die doodt voor de liefde van het doden van de mildste gemanierde man." Een andere factor in zijn oorlog tegen de "Mexicaanse drug" was de revolutie, die resulteerde in de verlies van zo'n 800.000 hectare Hearst timberland.
4 De achtste stadia van verslaving
Volgens On The Trail Of Marihuana: The Weed Of Madness, er zijn acht fasen waardoor een marihuanaverslaafde passeert. De eerste is de euforie, gevolgd door intellectuele opwinding en illusie over ruimte en tijd. Intense auditieve gevoeligheid wordt dan gevolgd door fixatie van ideeën en overbalancering van emotionele stoornissen.
De voorlaatste fase is de manifestatie van dergelijke emotionele verstoringen, waarbij de verslaafde op hun impulsen reageert en gewelddadige, onverantwoordelijke daden begaat voordat ze uiteindelijk bezwijken voor angstaanjagende hallucinaties.
De auteurs Robert en Earle Albert Rowell schrijven deze bevindingen toe aan ene Dr. Moreau, 'een Franse wetenschapper van de vroege negentiende eeuw die vele jaren experimenteerde met en hasjiesj bestudeerde.' De enige 19e-eeuwse wetenschapper die Google vond was de antagonist van HG Wells Het eiland van Dr. Moreau, gepubliceerd in 1896. Misschien vergissen de auteurs zich?
3 'Marihuana is een middel tot witte slavernij!'
Dit is een andere valse bewering van de Rowells in hun boek, maar deze keer gaan ze niet zo ver als het uitvinden van bronnen.
In feite geven ze geen verifieerbare details van welke aard dan ook. Terwijl ze lezingen gaven in 'de kleinere steden rond een grote stad in het Midwesten', hoorden ze 'herhaalde geruchten dat meisjes op mysterieuze wijze verdwenen waren. Er werd gevreesd dat ze in de metropool waren, de slachtoffers van blanke slaven. '
De Rowells moeten zich gewaagd hebben tot 'de metropool' en hebben de zaak zorgvuldig gevolgd omdat ze vervolgens verwoede ouders tegenkwamen die 'de sheriff vreemde verhalen vertelden over geruchten die verband hielden met marihuana. Op een zaterdagavond, vergezeld van een groep afgevaardigden, deed de sheriff een inval in de beruchte huizen van de stad en trof daar enkele van de verdwenen meisjes aan. Bijna zonder uitzondering onthulden hun verhalen marihuana als het aas en de oorzaak van hun ondergang. '
2 Jazzmuzikant = Marihuana-verslaafde
"Het was al enige tijd bekend dat de muzikant die de 'heetste' effecten van zijn spel wilde hebben, zich vaak tot marihuana wendde voor hulp ', schrijft Harry Anslinger in' Assassin Of Youth '." Terwijl hij onder invloed van marihuana was, beseft niet dat hij de toetsen tikt met een razende snelheid die onmogelijk is voor iemand met een normale gemoedstoestand. '
Voor Anslinger's oren was jazzmuziek het bewijs dat hij nodig had dat degenen die het speelden marihuanaverslaafden (en waarschijnlijk krankzinnig) waren. Zijn agenten instruerend om de wil van Thelonius Monk, Charlie Parker en Louis Armstrong te volgen, stuurde hij de volgende memo: "We zullen een grote nationale razzia-arrestatie van al deze personen op een enkele dag hebben. Ik zal je laten weten welke dag. "
Door Washington de verzekering te geven dat hij zich niet zou richten op 'de goede muzikanten, maar op het jazztype', vond Anslinger de jazzgemeenschap niet gemakkelijk te breken. Hij kon niemand vinden die bereid was zijn collega's te bekennen of op te geven. Zodra een muzikant werd gearresteerd, hebben zijn vrienden hem gered. Toen het ministerie van Financiën het geduld verloor, veranderde Anslinger in plaats daarvan zijn focus op Billie Holiday, een gemakkelijk doelwit omdat ze niet alleen heroïne gebruikte, maar haar achtergrond betekende dat er gewetenloze karakters klaarstonden om informatie over haar door te geven aan de autoriteiten.
Anslingers achtervolging van de zangeres begon in 1939 en duurde tot haar dood in 1959. Zelfs terwijl ze stervende lag in het Metropolitan Hospital in New York, boeiden narcotica-agenten haar in het bed, namen haar bezittingen in beslag en beperkten bezoekers. Ze smeekte een vriend: "Ze gaan me vermoorden. Ze zullen me daar binnen doden. Laat ze niet. "
1 'Hij heeft zijn gezin vermoord met een bijl!'
Een van de meest beruchte marihuanaverhalen, herhaald in de films Reefer Madness en Assassin of Youth, betreft een jeugdige verslaafde die zijn familie met een bijl vermoordde.
Op 17 oktober 1933 vermoordde de 19-jarige Victor Licata zijn ouders, zus en twee broers terwijl ze sliepen. Volgens Harry Anslinger vonden de opsporingsambtenaren Licata dwalend in een roes, niet in staat om het plegen van de misdaad te herinneren, maar toen ze hem ondervroegen, gaf hij toe dat hij "iets rookte dat jonge vrienden muggies noemden." Licata ging vervolgens naar een psychiatrisch ziekenhuis, waar hij de dood vond een andere patiënt voordat hij zijn eigen leven neemt.
Hoewel de misdaad leek te passen in het geloof van Anslinger dat marihuana de grens tussen goed en kwaad uit de weg ging, was er een moeilijkere verklaring voor het gedrag van de tiener. Omdat Licata's ouders neef en nicht waren, en twee andere familieleden in asielen zaten, concludeerde de onderzoekende psychiater dat zijn acties het gevolg waren van erfelijke krankzinnigheid.
De conclusie werd versterkt door het feit dat de politie eerder geprobeerd had Licata te laten plegen en dat een van zijn broers de diagnose dementie praecox had. Toegewijd aan het Staatsziekenhuis van Florida, werd Licata gediagnosticeerd als lijdt aan dementie praecox met moorddadige neigingen.