Delen:
10 Redenen 19e eeuw Parijs was net zo ellendig als Les Mis
Inmiddels heb je waarschijnlijk de film gezien, het stuk bekeken of het boek Les Miserables gelezen, het klassieke levensverhaal van Victor Hugo in het negentiende-eeuwse Parijs. Maar heb je je ooit afgevraagd of het leven in Parijs op dat moment echt zo ellendig was als de film laat zien? Hier zijn tien redenen waarom het nog erger was:
Vrouwen hadden het echt heel ruw
Mogelijkheden voor vrouwen van lagere klasse om verder te komen, waren op zijn zachtst gezegd maar weinigen. De wereld was zeker niet hun oester: onder hun paar carrièremogelijkheden waren de rollen van huishoudster, naaister, wasvrouw - en toen al het andere faalde, prostituee. En elke bezetting bracht een bepaald aantal uitdagingen met zich mee.
Prostituees werden natuurlijk gezien als de laagste van allemaal, en ze leden vaak aan vervolging door de politie. Maar nog schokkender dan dat was het feit dat veel vrouwen in werkelijkheid vals beschuldigd werden van prostitutie. Veel van die vrouwen waren huisknechten, beschuldigd door de vrouwen van de gezinnen waarvoor ze werkten nadat ze door de echtgenoten waren verleid.
Vrouwen werden ook regelmatig beschuldigd van laster en openbare dronkenschap. Geen van beide misdrijven is genderspecifiek - maar alleen bij vrouwen werd het gedrag als misdadig beschouwd.
9 Kinderen werden regelmatig verlaten
Kinderen werden op vrij regelmatige basis verlaten. De gelukkigen werden afgezet in hospices door de staat, waar ze meestal bleven tot ze vijfentwintig werden. In de hospices kregen de kinderen basisbehoeften: eten, kleding en onderdak. Er werd geen opleiding gegeven - en als gevolg van ernstige overbevolking werd er heel weinig aandacht besteed aan elk kind.
De nog unluckier kinderen werden gedwongen om op straat te leven en voor zichzelf te zorgen. In deze gevallen wendden kinderen zich tot bedelen en diefstal om te overleven.
Als ze (misschien wel) een beetje meer geluk hadden, zouden ze door vreemdelingen worden ingenomen - net als Cosette in Les Mis - en in dat geval zouden ze vaak gedwongen worden zware arbeid te verrichten. Ze kregen meestal minimaal voedsel en onderdak en zouden regelmatig worden mishandeld of verwaarloosd. Maar de ongelukkigste kinderen van allemaal werden gedwongen zich tot:
Kinderprostitutie
Kinderprostitutie heerste in het negentiende-eeuwse Parijs. De jonge meisjes - gewoonlijk pre-puberaal - werden gedwongen tot seksuele ontmoetingen door mannen van de hogere klassen, en werden gewoonlijk slechts voor één enkele frank uitbetaald. Meestal werd de act voltrokken in een steegje of onder een brug. Soms is een kamer in het eigen huis van het meisje voldoende.
Sommige legitieme bedrijven dienden als fronten voor prostitutie; ze zouden kinderen naar rijke huizen sturen als 'bevallingen'. Als een meisje oud genoeg was om geïmpregneerd te worden door de cliënt, zou haar familie haar in veel gevallen de straat op gooien om schaamte bij de familie te brengen. Verlaten en alleen achtergelaten, zou het meisje dan een full-time streetwalker worden.
7 Lagere klassen werden veracht door hogere klassen
Ze waren misschien wel de meest hardwerkende, godvrezende mensen in Parijs, maar volgens de hogere klassen waren de armen en de opeengepakte massa's gevaarlijk en verachtelijk.
Misdaad was weliswaar overal in het negentiende-eeuwse Parijs, en echte criminelen waren zeker gevaarlijk. Dit veroorzaakte ernstige problemen voor de vele arme mensen die geen criminelen waren, omdat de hogere klasse hen allemaal zag - onschuldige arbeiders zoals Jean Valjean inbegrepen - als de 'gevaarlijke klasse', die met minachting en spot moest worden gevoerd.
6Mannen hadden het net zo slecht
Hoewel vrouwen zowat vastzaten op hun plek, lijkt het erop dat mannen het niet beter hadden.
Parijse mannen - vooral ongeschoolde arbeiders - leden hoge sterftecijfers als gevolg van ongelukken op scheepvaartdokken, in werkplaatsen en op bouwplaatsen. Naast deze gevaarlijke werkomstandigheden hadden mannen te maken met gevaarlijke rivaliteit tussen arbeiders uit verschillende regio's in Frankrijk. Als bijvoorbeeld een arbeider uit Saint Georges toevallig op dezelfde bouwplaats als een arbeider uit Montparnasse zou werken, zou het resultaat dodelijk kunnen zijn.
Veel mannen werden ook gedwongen tot militaire dienst. Degenen die het lang hebben overleefd, zouden niet kunnen trouwen terwijl ze werden gediend door een slechte beloning en strikte legerregels.
De armen van het negentiende-eeuwse Parijs concentreerden zich in het oude centrum van de stad, waar de gebouwen in een staat van verval verkeerden en gezinnen van zes tot tien mensen woonden in eenkamerappartementen. Deze appartementen hadden geen stromend water en geen binnenleidingen - en het dichtstbijzijnde toilet was vaak buiten op straat.
In de buitenwijken van Parijs delen gezinnen vaak hutten met hun vee. Het gezin en vee gebruikten dezelfde ingang naar de hut, maar werden gescheiden door een scheidingswand die de dieren scheidde van een kamer die zowel als keuken als als slaapkamer diende. Een hok boven de keuken werd gebruikt om het veevoer uit te drogen. Het voer zou zich over een plankenvloer verspreiden, wat betekent dat stukjes zaad en stro vaak op de keukentafel zouden vallen waar het gezin hun maaltijden at.
4Life Stunk
Aangezien er in veel van de huizen geen binnenleidingen waren, was de geur van onbehandeld rioolwater absoluut overal: of je nu rijk of arm was, je zou moeite hebben om aan de vuile stank te ontsnappen.
De rioolgeur werd pittiger gemaakt door onvermijdelijke lichaamsgeuren, want het was vaak te koud of te ongelegen om te baden. In de zeldzame gevallen dat mensen zich baden, gebruikten ze lage kuipjes gevuld met slechts enkele centimeters water, wat niet bepaald de beste remedie was voor de dikke lagen slijm die hun poriën verstopten.
3 Cholera Epidemie
Met al het ruwe rioolwater waarmee Parijs te kampen had, was het slechts een kwestie van tijd voordat cholera de stad hard zou raken.
Artsen vonden het moeilijk om de ziekte te diagnosticeren.De symptomen omvatten alles van hoge koorts tot pijn op de borst en braken tot hoofdpijn, en de ziekte kon zijn slachtoffers in een paar uur bedlegerig achterlaten. De cholera-epidemie van 1832 duurde zes maanden en resulteerde in 19.000 doden.
2The Morgue Became A Place of Entertainment
De dood was overal - en voor veel Parijzenaren was de dood iets om te omarmen in plaats van gevreesd. Wat vandaag als morbide werd beschouwd, wekte slechts de nieuwsgierigheid van veel Parijzenaren, die de meest angstaanjagende verhalen over het slachten net zo genoten als het gruwelijke spektakel. In geen enkel geval is dit duidelijker dan de populariteit van het Morgue van Parijs.
Het Morgue van Parijs, gebouwd in 1864, was de plaats waar de lichamen van de niet-geïdentificeerde doden - veel van hen zelfmoordzaken - werden getoond op marmeren platen voor vrienden of familie om te identificeren. Het mortuarium werd al snel een vaste waarde voor Parijzenaars, met tientallen of zelfs honderden mensen schuifelend de kamer in om naar de doden te staren en over hun doodsoorzaak te roddelen.
1 The Reign of Terror
Deze vermelding is misschien niet strikt van toepassing op de negentiende eeuw, maar de repercussies waren zeker gevoeld gedurende die periode (en in Les Mis), en het leek te gruwelijk om de lijst te verlaten. De heerschappij van de terreur vond plaats tussen juni 1793 en juli 1794, terwijl Franse revolutionairen er moeite voor deden om hun macht te behouden na de omverwerping van de monarchie. Parijs werd in chaos geworpen en de nieuwe regering in een staat van volkomen paranoia.
Nadat koning Lodewijk XVI en zijn vrouw Marie Antoinette in 1793 werden geëxecuteerd, groeide Maximiliaan Robespierre uit tot een van de machtigste en meest gevreesde mannen van het land. Onder zijn vreselijke bewind werden duizenden hoofden van burgers afgehakt bij de guillotine - velen zonder proeven of zelfs uitleg.
Commoners, intellectuelen, politici en prostituees - niemand was veilig voor de Terror. Alleen al een vermoeden van 'misdaden tegen vrijheid' was voldoende om een afspraak te maken met Madame Guillotine, ook wel het nationale scheermes genoemd. De uiteindelijke dodentol voor deze meest ellendige perioden is vermoedelijk tussen de 16.000 en 40.000.