10 alledaagse banen die onze voorouders met afschuw vervulden
Jobs. Er zijn er een miljoen en de meesten hebben één ding gemeen: verveling. Door menselijke wezens in hersenloze tandwielen in de machine te veranderen, kan de zielsverlammende verveling van moderne bezigheden zeker en vast angstaanjagend zijn.
Maar dat is niets vergeleken met de gruwelen die de werkkrachten van weleer hebben ondergaan. Duim eens door een geschiedenisboek, en plotseling komt zelfs de meest alledaagse baan tot een echt angstaanjagend leven. Houd deze vicieuze roepingen in gedachten de volgende keer dat je merkt dat je om vijf uur bidt.
10 wachttabellen
Foto credit: historynotes.infoWachttabellen waren lang het domein van worstelende acteurs en degenen die aan hun scenario's werkten; het is een soort vak uit een vasthoudpatroon, niet iets wat je ambieert. Maar de oude wereld vond op de een of andere manier een manier om dit meest bescheiden van beroepen nog minder winstgevend en zelfs meer vernederend te maken.
De rijken van het oude Rome waren dol op een goed feest. Ze zouden weelderige banketten bijwonen en zich vergapen aan wijn en verschillende lekkernijen, allemaal geserveerd door slaven, totdat ze eenvoudigweg geen andere hap konden eten. Maar wat moest een Romeinse aristocraat doen als een volle buik 's avonds iets te vroeg kwam? Ze maakten wat ruimte.
Excuses voor het feest, diners dwongen af en toe om over te geven aan het feest (op een niet al te grote manier vergeleken met sommige van onze eigen modellen en actrices in maat 0). De onderdrukte bedieningspersoneelslaven zouden dan de laatste koers opdweilen voordat ze terugkeren om de volgende te serveren. En ze kregen niet eens een fooi. Overigens, in tegenstelling tot wat vaak werd gedacht, zuiverden de Romeinen zich niet in kamers die vomitoria of vomitoria genoemd werden - dat waren eenvoudigweg passages in een amfitheater.
9 Haar knippen
Foto credit: factfile.orgTussen het vegen van andermans haar en het forceren van saaie praatjes, zijn de taken van een moderne kapper niet bepaald glamoureus. Maar gelukkig voor die ambitieuze stylisten die er zijn, hebben de laatste paar eeuwen geweldig werk verricht door de ongebreidelde horror uit een baan te filteren die ooit onze voorouders op meer dan één manier littekens bezorgden.
Naast het trimmen van het haar hadden de kappers van het middeleeuwse Europa nog tal van andere baantitels. Ze spraken in de tandheelkunde door de rotte tanden van hun cliënten te verwijderen. Ze speelden de dokter door verschillende primitieve medicijnen te verkopen, aderlatingen uit te voeren en zelfs klysma's te geven. Het meest schokkend waren de plichten van de beruchte barbier-chirurgen.
Zoals de angstaanjagende titel doet vermoeden, maakten deze barbiers hun broodwinning open voor hun klanten. Nauwelijks getraind en bijna nooit geletterd, waren de pogingen van deze maniakken om medicijnen te maken niet veel meer dan slagerij.
Het was gebruikelijk dat met bloed besmeurde lompen te zien waren die aan de wanden van de kapperszaak hingen en die de iconische rood-witte palen inspireerden die we vandaag nog steeds zien. Gelukkig mochten kappers niets anders doen dan haar in 1745 door koning George II te laten knippen.
8 Bartending
Fotocredit: yoliverpool.comDe grootste gevaren voor barkeeps vandaag zijn slechte tips en af en toe een dronken ruzie. Anders dan dat, het is behoorlijk knip-en-droog. Zelfs als een fout wordt gemaakt, is het ergste dat kan worden verwacht een gevraagde terugbetaling. Maar dat was niet het geval in het Europa van de zeventiende eeuw.
Tijdens het Tudor-tijdperk was het gebruikelijk voor brouwers om hun producten rechtstreeks aan alcoholverslaafde massa's te verkopen. Het bier werd in een paar dagen slecht, dus bierhuizen - of tavernes - brouwden hun bier ter plaatse om het zo snel mogelijk te serveren. Dit was een behoorlijk efficiënt systeem, maar het feit dat niet-professionals het brouwen behandelden, leidde vaak tot slechte batches. Mensen hielden niet van slechte batches.
De straffen voor inferieur bier waren snel en bizar ernstig. Naast de boetes, zou de brengende brouwer, die van oudsher een vrouw was, haar hele voorraad gratis in beslag nemen en distribueren aan de armen.
Maar het vreemdste van alles was het gebruik van de "barkruk". De "alewife" in kwestie zou aan een stoel aan het einde van een lange paal worden vastgebonden en in vuil water worden ondergedompeld. Dit primitieve waterboarding werd gebruikt op talloze vrouwen wier enige misdaden een paar slechte drankjes maakten.
7 Muziekinstrumenten maken
Foto credit: AnoixeModerne instrumentproductie wordt doorgaans uitgevoerd zoals elke andere moderne productie - op een koude, monotone assemblagelijn. Werknemers zijn in wezen zielloze levende machines, maar de ervaring is nog steeds beter dan de methoden die in de afgelopen eeuwen zijn gebruikt.
Vioolsnaren waren, en worden nu en dan nog steeds, alleen gemaakt van de beste schapenarmen. Vioolproducenten zetten vaak een winkel naast het plaatselijke slachthuis op om het griezelige lef in handen te krijgen zodra ze van de schapen werden gesneden.
Dan zouden de fabrikanten hun trek terughalen naar de fabriek en gaan ze de uitwerpselen, het bloed, het vet en het slijm wegkrabben. Dit zou allemaal met de hand gedaan worden, omdat de darmen te gevoelig waren voor machines om te hanteren.
Na het schoonmaken werden de ingewanden opgewonden en gedroogd om de vioolsnaren voort te brengen. Ironisch genoeg zou dit gruwelijke proces resulteren in de mooiste klinkende snaren. Als ze goed schoongemaakt zijn, is dat wel zo. Zo niet, dan was het bekend dat ze begonnen te rotten op de viool.
6 Kappers
Foto credit: thehistoryofthehairsworld.comModerne kappers kunnen door sommigen worden neergekeken, maar de stylisten van de antieke wereld waren het doelwit van bijna universele afkeer. Verre van hun spraakzame, haarspray gestraald moderne tegenhangers, kappers in het oude Rome waren slaven die stonk naar een aantal minder aangename stoffen.
Noemden ornatrixes, deze beklagenswaardige professionals brachten hun leven op zoek naar de grillen van de ultra-ijdele elite.De druk was groot omdat een fout een brute slag betekende, maar dat was nog steeds niet het slechtste deel van de klus.
Er waren op de dag geen haarproducten, waardoor de toegewijde ornatrix moest improviseren. Gal, inktvisinkt en zelfs ontbonden bloedzuigers werden gemengd om donkere haarverf te produceren, maar bleken was nog erger. Duifuitwerpselen en as werden op de hoofdhuid geslaterd en vervolgens met menselijke urine uitgewassen.
De ergste dagen van de ornatrix kwamen echter van roospatiënten, omdat de Romeinen geloofden dat een schilferige hoofdhuid kon worden genezen met menselijke uitwerpselen.
5 Kleding wassen
Foto credit: ostia-antica.orgAfgezien van stomerijen, zou je het moeilijk hebben om een wasserette te vinden in de moderne maatschappij. Wasmachines en wasmiddelen hebben de taak zo gemakkelijk gemaakt dat er echt geen behoefte is aan een toegewijde wasserijpersoon. Maar vroeger was hij er en zijn baan was echt walgelijk.
Nogmaals, het oude Rome is de schuld van de smerigheid van wat een piepend schoon beroep zou moeten zijn. Grote vaten waren een bekend gezicht op de Romeinse straten, die fungeerden als primitieve openbare toiletten. Burgers zouden voorbij dwalen, erin urineren en zaken doen. Toen de vaten vol waren, werden ze afgevoerd naar de lokale fullonica.
Dit gebouw was het oude equivalent van een wasserette. Arbeiders gooiden de enorme kannen urine van vreemden in grote kuipjes met het vuile wasgoed. Maar dat was slechts stap één.
Vervolgens stonden ze kniediep in de met urine gevulde kuipjes en stampten rond om de kleren te roeren. Ironisch genoeg is de ammoniak in de urine geweldig voor het afbreken van vuil en vet, waardoor dit een verrassend effectief proces is.
4 partijplanning
Foto credit: jeremyvarner.comOf het nu gaat om een afstudeerfeest, een bruiloftsreceptie of gewoon een weekendfeestje, er wordt veel gewerkt aan het maken van de perfecte samenzijn, zoveel dat veel mensen ervoor kiezen hun brood te verdienen door dergelijke evenementen te coördineren. Maar de kans is groot dat geen van hen ooit is gevraagd om een nacht van groepsseks te plannen.
Zoals je misschien al geraden hebt, komt deze extreem vuile klus vanuit het oude Rome naar ons toe. Keizers hadden hun eigen persoonlijke orgieplanners erop gericht om de grootste en smerigste seksfeesten die denkbaar waren te gooien. Vaak blijvende meerdere dagen, zou de elite van Rome elkaar ontmoeten bij deze vleselijke carnavals om zich over te geven aan daden zo legendarisch luguber dat ze op openbare muren zouden worden geschilderd voor iedereen om van te genieten.
Hoewel dit voor sommigen een droombaan kan zijn, komt het met een vangst. Vernederd familielid van feestgangers "ontluchtte soms hun frustraties" op de orgy planner of zijn werkgever. Dat is een diplomatieke manier om te zeggen dat de familie de orgieplanner bruut heeft gemarteld en vermoord.
3 Werken in een carnaval
Foto credit: sideshowbobdada.blogspot.comWerken in een carnaval is geenszins een aangename ervaring. Buiten zitten, naar schreeuwende kinderen luisteren en de rook van de Tilt-A-Whirl opwaaien is niet bepaald een paradijs. Gelukkig is de hedendaagse carnavalspreker iets meer overmoedig dan zijn tegenhanger uit de vroege 20e eeuw of zou het nog veel erger zijn.
Het woord 'geek' wordt meestal gebruikt om het sociaal onhandige te beschrijven, maar het begon als de titel voor een carnavalsuitvoerder. Deze performer deed maar één ding: hij beet de hoofden af van dingen, inclusief slangen en ratten, maar leefde meestal kippen. De rol spelen van een wilde "wilde man", de carny geschrokken drukte met zijn gruwelijke en bloederige displays.
Maar het wordt erger. Vanzelfsprekend zouden maar weinigen zich als vrijwilliger opgeven voor deze functie, dus carnavalbezitters waren berucht om het vinden van dakloze drugsverslaafden voor het onderdeel. De eigenaren zouden de verslaafden eenvoudig hun oplossing bieden in ruil voor een optreden.
De verslaafde kreeg een scheermesje om stiekem de nek van het dier af te snijden, wat zijn taak gemakkelijker maakte - in het begin. Zodra de "performer" volledig afhankelijk was van de eigenaar, werd het scheerapparaat weggenomen en liet het carnaval een gloednieuwe nerd achter.
2 Hoeden maken
Fotocredit: nationaal instituut voor veiligheid en gezondheid op het werkZoals zoveel beroepen, is het werk van hatmaking vereenvoudigd tot het punt van uitfasering. Machines hebben de meeste werknemers vervangen, waardoor moderne hoeders weinig meer zijn dan veredelde fabrieksuitrusting. Maar dat is misschien niet zo erg.
De 17e eeuw gaf ons een van de slechtste innovaties in de geschiedenis. "Carroting" was een hatcut-sneltoets waarmee hatters hun stijve materialen gemakkelijker in complexe vormen konden verwerken. Door simpelweg de stof te wassen met kwiknitraat - waardoor het tijdelijk oranje werd, vandaar de naam - was de stof veel werkbaarder, waardoor de productietijd afnam. Het leek een wonder - totdat de hoeders hun verstand verloren.
Het blijkt, dat het jarenlang vasthouden van een met kwik doordrenkte lap stof van je gezicht niet het gezondste tijdverdrijf is. Door ademen met kwikdampen kan het dodelijke metaal zich ophopen in het lichaam en zowel het zenuwstelsel als de tanden en tandvlees aanvallen.
Dit leidde tot een uitbarsting van "gekke hoedenmakers." Hun vergiftiging leidde hen naar kwijlen, tanden verliezen, ongecontroleerd schudden en uiteindelijk lijden aan hersenbeschadiging. Dit is eigenlijk waar we de uitdrukking "gek als een hoedenmaker" krijgen.
1 Matchsticks maken
Fotocredit: pocketdentistry.comNiemand zou beweren dat lucifers gevaarlijk zijn. Maar hoe kan het maken van de kleine, onschadelijke stokken mogelijk schadelijk zijn, afgezien van een vreemd vuur? Dompel een paar stukjes hout in een brandgevaarlijke sludge en noem het een dag. Natuurlijk, het zou vervelend zijn, maar het is gemakkelijk geld. Rechts?
Welnee. Het blijkt dat een van de meest gruwelijke werkplekepidemieën van de 19e en 20e eeuw werd geleden door werknemers die overal "strike anywhere" -wedstrijden produceerden.Geel fosfor, dat we nu witte fosfor noemen, was nodig om deze lucifers te produceren en fabrieksarbeiders brachten 10-15 uur per dag door met het omgaan met de gevaarlijke stof. Het gevaar bestond echter niet uit het potentieel voor brandwonden maar uit de dampen die het produceerde.
In 1838 werd het eerste geval van "phossy jaw" geregistreerd. Na het inademen van giftige fosfordampen in een luciferfabriek, begonnen werknemers intense pijn en zwelling in hun lagere gezichten te ervaren. Ze begonnen tanden te verliezen en grote, open wonden verschenen langs hun kaken.
Zowel huid als bot rotten en vielen weg, waardoor de ongelukkige werknemer permanent misvormd werd. De enige manier van handelen was een volledige verwijdering van de kaak. Gelukkig zag het begin van de 20e eeuw strikte regelgeving, zo niet regelrechte verboden, op de fosfor-matchproductie.