Delen:
10 Interessante feiten over kruisiging
Crucifixion is misschien wel de wreedste vorm van executie. Wanneer we oude bronnen lezen, is het moeilijk om de praktijk van kruisiging te onderscheiden van andere soortgelijke straffen zoals impalement.
De Romeinen leerden het van hun buren en gebruikten het vooral in de provincies, meestal om hun onderdanen te disciplineren en opstanden te ontmoedigen. Weinig dachten de Romeinen dat de kruisiging van een eenvoudige Jood in een verloren hoek van hun territorium de kruisiging een blijvende roem zou geven.
Aanbevolen afbeelding tegoed: Carl Heinrich Bloch10 Kruisiging in Perzië
Veel oude heersers gebruikten de kruisiging om hun onderwerpen een bericht te sturen over de dingen die ze niet zouden moeten doen. Tijdens de regering van de Perzische koning Darius I (522-486 v.Chr.), Wees de stad Babylon de Perzische autoriteiten af en kwam ze rond 522-521 v. Chr. In opstand tegen hen.
Darius lanceerde een campagne om Babylon te heroveren en belegerde de stad. De poorten en muren van Babylon hielden 19 maanden vast totdat de Perzen de verdedigingswerken braken en de stad bestormden.
Herodotus (Histories 3.159) bericht dat Darius de muur van Babylon heeft weggerukt en al zijn poorten heeft afgebroken. De stad werd teruggebracht naar de Babyloniërs, maar Darius besloot een bericht te sturen dat opstanden niet zouden worden getolereerd door 3.000 van de hoogst geplaatste Babyloniërs te kruisigen.
9 Kruisiging in Griekenland
In 332 voor Christus veroverde Alexander de Grote de Fenicische stad Tyre, die door de Perzen als marinebasis werd gebruikt. Dit werd bereikt na een lange belegering die duurde van januari tot juli.
Nadat Alexander's leger de verdedigingswerken had verbroken, werd het Tyrische leger verslagen en sommige oude bronnen beweren dat 6000 mannen die dag werden gedood. Op basis van Griekse bronnen meldden de oude Romeinse schrijvers Diodorus en Quintus Curtius dat Alexander de kruisiging van 2000 overlevenden van de militaire leeftijd langs het strand beval.
8 Kruisiging in Rome
Kruisiging was geen algemene vorm van doodstraf onder het Romeinse recht. Het was alleen toegestaan onder specifieke omstandigheden. Slaven konden alleen worden gekruisigd voor diefstal of rebellie.
Romeinse burgers waren immuun voor kruisiging, tenzij ze schuldig werden bevonden aan hoogverraad. Echter, tijdens latere keizerlijke tijden, konden nederige burgers worden gekruisigd voor specifieke misdaden. In de provincies gebruikten de Romeinen kruisiging om te straffen wat zij 'weerbarstige' mensen noemden die waren veroordeeld voor diefstal en andere soorten misdaden (Metzger and Coogan 1993: 141-142).
7 Spartacus's Revolt
Spartacus, een Romeinse slaaf van Thracische afkomst, ontsnapte in 73 v.Chr. Uit een trainingskamp voor gladiatoren in Capua en nam ongeveer 78 andere slaven met zich mee. Spartacus en zijn mannen exploiteerden de pathologische concentratie van rijkdom en sociale ongerechtigheid van de Romeinse samenleving door duizenden andere slaven en behoeftige plattelandsmensen te rekruteren. Uiteindelijk bouwde hij een leger dat twee jaar lang de militaire machine van Rome trotseerde.
De Romeinse generaal Crassus beëindigde de opstand, die de basis vormde voor een van de beroemdste gevallen van massale kruisiging in de Romeinse geschiedenis. Spartacus werd gedood en zijn mannen werden verslagen. De overlevenden, meer dan 6000 slaven, werden gekruisigd langs de Via Appia, de weg tussen Rome en Capua.
6 Kruisiging in de joodse traditie
Hoewel de praktijk van kruisiging niet expliciet in de Hebreeuwse Bijbel wordt vermeld als een Joodse vorm van straf, wordt in Deuteronomium 21.22-23 gesuggereerd: "En als een man een zonde heeft gepleegd die de dood waardig is, en hij moet ter dood worden gebracht en je hangt hem aan een boom: zijn lichaam zal niet de hele nacht op de boom blijven staan, maar je zult hem die dag in ieder geval begraven. "
In de oude rabbijnse literatuur (Mishnah Sanhedrin 6.4) werd dit geïnterpreteerd als de blootstelling van het lichaam nadat de persoon was gedood. Maar deze opvatting is in tegenspraak met wat er geschreven staat in de oude tempelrol van Qumran (64.8), die zegt dat een Israëliet die hoogverraad pleegt, moet worden opgehangen zodat hij sterft.
Joodse geschiedenis registreert een aantal slachtoffers van kruisiging. Misschien is de meest opvallende gerapporteerd door de oude Joodse schrijver Josephus (Oudheden 13.14): De koning van Judea, Alexander Jannaeus (126-76 v.Chr.) Kruisigde 800 Joodse politieke vijanden die hoogverraad werden gepleegd.
5 De positie van de nagels
Het idee dat de spijkers de handpalmen van het slachtoffer doorboren, is het dominante beeld dat we krijgen van schilders en beeldhouwers die de kruisiging van Jezus hebben voorgesteld. Tegenwoordig weten we dat spijkers door de handpalmen niet in staat zijn om het lichaamsgewicht te ondersteunen en waarschijnlijk uit de vingers te strippen.
Daarom is het mogelijk dat de bovenste ledematen van het slachtoffer met touwen aan de dwarsligger zijn vastgemaakt om extra ondersteuning te bieden. Er is echter een eenvoudigere oplossing. De spijkers kunnen tussen de ellepijp en de radius worden ingebracht in plaats van de handpalmen. De botten en pezen van de pols zijn sterk genoeg om het gewicht van het lichaam te houden.
Het enige probleem met het doorboren van de polsen is dat het in tegenspraak is met de beschrijving van Jezus 'verwondingen in de evangeliën. In Johannes 24:39 staat bijvoorbeeld dat Jezus zijn handen had doorboord. Veel geleerden hebben geprobeerd deze tegenstrijdigheid te verklaren met saaie en voorspelbare beweringen over fouten in de vertaling.
De realiteit is dat geen van de auteurs van de evangeliën directe getuigen van de gebeurtenissen waren geweest. De vroegste van de evangeliën, het Evangelie van Marcus, dateert uit c. AD 60-70, ongeveer een generatie na de kruisiging van Jezus, dus het is niet redelijk om een hoge mate van nauwkeurigheid in dergelijke details te verwachten.
4 Romeinse methode
Er was geen standaardmanier om een kruisiging te doen. De algemene praktijk in de Romeinse wereld betrof een eerste fase waarin de veroordeelde was gebrandmerkt. Literaire bronnen suggereren dat de veroordeelden niet het hele kruis droegen. Hij hoefde alleen de dwarsbalk naar de plaats van de kruisiging te dragen, waar een paal die aan de grond was bevestigd, voor meerdere uitvoeringen werd gebruikt.
Dit was zowel praktisch als kosteneffectief. Volgens de oude Joodse historicus Josephus was hout in de eerste eeuw na Christus een schaars goed in Jeruzalem en zijn omgeving.
De veroordeelde werd vervolgens uitgekleed en met spijkers en koorden aan de dwarsbalk bevestigd. De straal werd getrokken door touwen tot de voeten van de grond waren. Soms werden de voeten ook vastgebonden of genageld.
Als de veroordeelde in staat was om de marteling te lang te volhouden, konden de beulen zijn benen breken om de dood te versnellen. Het evangelie van Johannes (19,33-34) vermeldt dat een Romeinse soldaat de zijkant van Jezus doorstak terwijl hij aan het kruis was, een oefening om te verzekeren dat de veroordeelden dood waren.
3 oorzaken van de dood
In sommige gevallen konden de veroordeelden sterven tijdens het stadium van de geseling, vooral wanneer botdelen of lood aan de zwepen werden toegevoegd. Als de kruisiging plaatsvond op een warme dag, zou het verlies van vloeistof door zweten in combinatie met het bloedverlies van de geseling en verwondingen kunnen leiden tot de dood door hypovolemische shock. Als de executie op een koude dag plaatsvond, konden de veroordeelden sterven aan onderkoeling.
Noch de trauma's veroorzaakt door de nagelblessures, noch het bloeden waren de voornaamste doodsoorzaken. De positie van het lichaam tijdens de kruisiging veroorzaakte een geleidelijk en pijnlijk proces van verstikking. Het diafragma en de intercostale spieren die bij het ademhalingsproces betrokken zijn, zouden zwak en uitgeput raken. Gegeven genoeg tijd was het slachtoffer eenvoudigweg niet in staat om te ademen. De benen breken was een manier om dit proces te versnellen.
2 Forensisch bewijs
Analyse van de botten van een slachtoffer van kruisiging gepubliceerd in de Israel Exploration Journal heeft een vorm van kruisiging onthuld die zelden op schilderijen wordt getoond of in literaire bronnen wordt genoemd. In dit geval vertoonden de botblessures dat de spijkers de zijkant van het hielbot binnendrongen.
In plaats van de traditionele positie van de benen die we in veel afbeeldingen van slachtoffers van kruisiging zien, suggereert de studie dat "de benen van het slachtoffer zich uitstrekten over de verticale schacht van het kruis, één been aan elke kant, waarbij de spijkers de hielbotten binnendrongen."
Deze studie verklaart ook waarom de overblijfselen van slachtoffers van kruisiging soms worden gevonden met de nagels. Blijkbaar vond het gezin van de veroordeelde het onmogelijk om de nagels te verwijderen, die normaal gebogen waren door het hameren, zonder het hielbot te vernietigen. "Deze terughoudendheid om verdere schade toe te brengen aan de hiel leidde [naar zijn begrafenis met de nagel nog in zijn bot, en dit leidde op zijn beurt] tot de uiteindelijke ontdekking van de kruisiging."
1 Afschaffing door keizer Constantijn
Onder de Romeinen onderging het christendom een verrassende transformatie. Het begon als een uitloper van de Joodse religie, veranderde in een outlaw-cultus, werd een getolereerde religieuze uitdrukking, ontwikkelde zich tot een door de staat gesponsord geloof en werd uiteindelijk de hegemonische religie van het laat-Romeinse Rijk.
De Romeinse keizer Constantijn de Grote (272-337 n.Chr.) Riep het Edict van Milaan uit in 313 na Christus, waarbij de tolerantie van het christelijk geloof werd uitgesproken en de christenen volledige wettelijke rechten kregen. Deze cruciale stap heeft ertoe bijgedragen dat het christendom de officiële Romeinse staatsreligie werd.
Na eeuwen van het beoefenen van kruisiging als een marteling en executiemethode, schafte keizer Constantijn het af in 337 na Christus, gemotiveerd door zijn verering voor Jezus Christus.
Cristian is een freelance schrijver en redacteur van Ancient History Encyclopedia. Hij studeert momenteel archeologie (University of Leicester) en heeft een sterke passie voor het menselijke verleden.