Delen:
10 afschuwelijke wreedheden begaan door de SS
De Schutzstaffel, beter bekend als de SS, was de zwarte ziel van het naziregime. De groep, wiens naam "Protection Squadron" betekent, werd in 1925 opgericht om veiligheid te bieden aan Hitler en andere Nazi-leiders. Toen Heinrich Himmler in 1929 het hoofd van de SS werd, was dit een keerpunt. Himmler wilde dat de SS een elite-organisatie zou worden die representatief was voor de overtuigingen van het meesterras van de nazi-partij. Hij gebruikte voorgeslacht en politieke loyaliteit om zorgvuldig allen te onderzoeken die als ideaal werden beschouwd voor de SS. Ze moesten de bewakers worden van 'raszuiverheid'.
Oorspronkelijk was het een kleine groep van acht mannen die in wezen lijfwachten waren, maar langzaam groeide hun belang binnen het gezelschap. Naarmate hun macht en aantallen toenamen, nam ook hun wreedheid toe. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog, toen de SS meer dan 580.000 man sterk was, werden dagelijks duizenden mensen gedood.
10 Politieke gevangenen martelen
Het eerste concentratiekamp opgericht door de nazi's was in Dachau, Duitsland, vóór het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het werd bekend na de oorlog vanwege de medische experimenten die daar werden uitgevoerd. Echter, in maart 1933 was dit huis van gruwelen een wachtplaats voor Duitse politieke gevangenen, niet voor Joden.
Hitler was een paar maanden eerder Duitslands kanselier geworden en het uitspreken van hem was nu een kapitaalmisdrijf. In het SS-bewaakte concentratiekamp Dachau werden dat jaar zo'n 4.800 gevangenen vastgehouden, waaronder veel communisten, socialisten en democraten. Zonder een rechtszaak werden de politieke tegenstanders gevangengezet of geëxecuteerd in het concentratiekamp. De moord op gevangene Sebastian Nefzger, slechts een paar maanden nadat het kamp was geopend, was aanleiding voor een zeer openbaar onderzoek door een officier van justitie van München.
Na ongunstige bevindingen beval Hitler dat het concentratiekamp niet langer onder gerechtelijk toezicht zou vallen en dat de SS alleen verantwoordelijk zou zijn voor zijn zaken. Dit betekende natuurlijk dat er geen onderzoek meer zou zijn naar de doden die in Dachau plaatsvonden en dat de SS de mogelijkheid zou hebben om gevangenen zonder vragen te doden. De nieuwe regelgeving voor Dachau stelde dat gevangenen die zich niet aan de regels hielden, zouden worden geslagen en dat iedereen die probeerde te ontsnappen ter plekke zou worden geëxecuteerd. Deze voorschriften werden standaard voor alle volgende concentratiekampen.
9 De nacht van de lange messen
Kort nadat de SS was opgericht, begon hun reputatie als harteloze boeven die het vuile werk van nazi-leiders uitvoerden vorm te krijgen. Al in 1921, toen hij de leider werd van de nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (nazi-partij), moedigde Hitler zijn volgelingen al aan om gewelddadig tegen zijn politieke tegenstanders op te treden.
In april 1934 was Himmler, al leider van de SS, ook benoemd tot hoofd van de Geheime Staatspolizei, of Gestapo, een geheime overheidspolitieorganisatie. In die rol werd hij beschuldigd van het opsporen en arresteren van Hitlers tegenstanders, maar hij keek niet alleen buiten de nazi-partij naar vijanden. Himmler richtte ook zijn aandacht op mensen die binnen de partij als bedreigingen werden gezien, vooral die in de paramilitaire organisatie die bekend staat als de Sturmabteilung (SA). De SS was oorspronkelijk een uitloper van de SA, maar tegen 1934 was de SA veel te onafhankelijk en potentieel krachtig voor Hitlers wens.
In een poging om de controle onder Hitler verder te consolideren, werd besloten om zijn tegenstanders te elimineren. De belangrijkste onder hen was het hoofd van de SA, Ernst Rohm. In een operatie die grotendeels door de SS werd georkestreerd, werden mensen die als tegenstanders werden beschouwd van 30 juni-2 juli 1934 opgepakt en geëlimineerd. In totaal werden meer dan 85 moorden uitgevoerd (hoewel honderden waarschijnlijk zijn), waarvan de meeste werden gedaan door leden van de SS. Deze driedaagse moordpartij kwam bekend te staan als 'De nacht van de lange messen', verwijzend naar de oude Saksische verrassingsaanval en het bloedbad van de Britten.
8 De destructieve Poolse campagne van SS Einsatzgruppen
De grootste zorg voor de SS was het vernietigen van alles en iedereen die als een bedreiging voor de nazi's werd beschouwd. Eén manier waarop ze dit deden was met de Einsatzgruppen. De SS Einsatzgruppen was een paramilitaire groep die werd opgericht in 1938, toen Oostenrijk en delen van Tsjechoslowakije werden geannexeerd en bezet door Duitsland.
Aanvankelijk dienden de Einsatzgruppen hoofdzakelijk als een steungroep voor het leger, maar dat veranderde allemaal met de invasie van Polen in 1939. Toen de Poolse Campagne begon, waren ongeveer 3.000 mannen in de Einsatzgruppen georganiseerd in zes eenheden. Hun doel was om het Joodse volk en de Poolse politieke oppositie te elimineren die overbleef nadat de Duitse troepen een gebied overstroomden.
Van 1 september - 25 oktober 1939 waren de Einsatzgruppen verantwoordelijk voor meer dan 16.000 doden en de vernietiging van meer dan 500 steden in Polen. In de eerste weken van de Poolse invasie alleen al waren er 10.000 arrestaties. Hoewel er in eerste instantie processen werden gehouden, beval Reinhard Heydrich, de commandant van de SS-inlichtingendienst Sicherheitsdienst (SD), dat mensen zonder berechting worden neergeschoten of opgehangen. Zijn reden - de moorden waren niet snel genoeg.
De Einsatzgruppen schoten meestal mensen neer die zij als de oppositie beschouwden, maar er zijn verslagen van honderden die levend in synagogen worden verbrand. De moorden waren zo wreed dat Duitse legercommandanten klaagden over de activiteiten van de Einsatzgruppen.
7 De oprichting van het Generalgouvernement
Toen Duitsland in 1939 Polen binnenviel, lanceerde het de Tweede Wereldoorlog en gaf het de nazi's meer territoriale controle. Polen werd opgesplitst in drie regio's en de centrale regio werd bekend als Generalgouvernement.Vanaf het allereerste begin moest Generalgouvernement een plaats zijn waar de SS enkele van zijn ergste gruweldaden tegen het Joodse volk kon uitvoeren.
Hoewel Hans Frank de gouverneur-generaal van Generalgouvernement was, was het SS-Obergruppenführer Friedrich Kruger die de regio feitelijk bestuurde. Hij, zijn SS-ers en de politiediensten die ze bestuurden, waren daar om het rassenbeleid van de nazi's uit te voeren. Ze gebruikten ook de 12 miljoen mensen die in het Generalgouvernement woonden als goedkope arbeidskrachten. Niets dan volledige gehoorzaamheid was acceptabel. Als de Poolse oppositie een Duitser zou doden, zou de SS 50-100 Polen publiekelijk uitvoeren.
De SS voerde ook massamoorden en arrestaties uit om eenvoudig een bericht te sturen en de oppositie onderdrukt te houden. Veel Poolse instellingen werden vernietigd, kunst en historische artefacten werden gestolen en hun financiële instellingen werden misbruikt. De Duitsers controleerden zelfs de voedselbronnen en lieten de Polen met nauwelijks genoeg voedsel over om te overleven. Maar de situatie was veel slechter voor Joodse Polen. Kort na de invasie werd hun bezit meegenomen en gedwongen tot slavenarbeid. Drie jaar later werden velen naar nabijgelegen vernietigingskampen gestuurd, waar de overgrote meerderheid van hen werd gedood.
6 De nacht van kristal
Kristallnacht, ook wel bekend als de Nacht van Kristal of de Nacht van Gebroken Glas, was een bloedige tweedaagse opstand die werd geregisseerd door nazi-functionarissen en de SA. Op 9 november 1938 kregen lokale nazi-kantoren in Duitsland, Oostenrijk en Sudetenland, in Tsjechoslowakije, orders dat er een "spontane" pogrom zou plaatsvinden. "Pogrom" is een Russische term die rellen en aanvallen op joden door niet-joden beschrijft.
De orders voor de pogrom omvatten niet-schadende niet-joodse Duitsers en buitenlanders, het verwijderen van synagoge-archieven voordat het gebouw wordt vernietigd, en het brengen van de archieven naar functionarissen van de geheime dienst. Brandweerlieden werden opgedragen om te blijven staan terwijl Joodse synagogen en bedrijven platbrandden en alleen tussenbeide te komen als het vuur eruitzag alsof het zich naar Arische eigenschappen kon verspreiden. De lokale politie werd ook verteld om zoveel mogelijk gezonde, jonge joodse mannen te arresteren.
In de twee dagen van de Kristallnacht werden 267 synagogen verwoest, honderden meer beschadigd, meer dan 7.500 joodse bedrijven werden vernield, minstens 91 Joden werden vermoord en ontelbare verkrachtingen werden genoteerd in politieregisters. Tijdens de Kristallnacht arresteerden de SS en de Gestapo meer dan 30.000 joodse mannen en zetten ze opgesloten in concentratiekampen, waar uiteindelijk honderden stierven. Het was de eerste keer dat de nazi's een massale opsluiting uitvoerden op basis van etniciteit, maar het zou niet de laatste keer zijn. Kristallnacht was het excuus dat de nazi's nodig hadden om het proces van emigratie van Joden uit Duitsland te beginnen en hun bezit over te dragen aan Arische individuen.
Om nog erger te maken, kondigden Duitse ambtenaren publiekelijk aan dat de joodse gemeenschap de schuld was van de pogrom en Duitse joden een boete van 400 miljoen dollar oplegde. Het Derde Rijk greep ook verzekeringsuitkeringen aan van de joodse huiseigenaren en bedrijfseigenaars die tijdens het evenement materiële schade leden.
5 Ontvoering en germanisering van arische kinderen
De SS werd beschuldigd van het beschermen van het nazi-idee van raciale zuiverheid. Dit betekende het elimineren van niet-Ariërs en ook het vergroten van het aantal erfelijk waardevolle mensen. Met andere woorden, het Derde Rijk wilde dat de raciaal geselecteerde SS-leden zoveel mogelijk blauwogige, blonde kinderen hadden om het Arische ras te bouwen.
Maar de SS nam hun plannen veel verder. Ze wilden niet dat Arische eigenschappen verloren gingen, alleen omdat kinderen Pools waren of uit een ander land buiten Duitsland. Wat de SS betrof, waren hun genetische eigenschappen wenselijk en een bewijs dat Noords bloed door hun aderen stroomde.
In 1939 maakte Himmler tijdens een toespraak duidelijk dat de bedoeling in Polen was om de Arische kinderen te ontleden. Hij verklaarde: "Een fundamentele vraag is het racistisch screenen en zeven van de jongeren. Het is duidelijk dat in deze mengeling van mensen van tijd tot tijd een aantal zeer goede racetypes verschijnen. "De Duitsers gingen systematisch alle Poolse kinderen tussen de leeftijden van 2-12 beoordelen en categoriseren ze als raciaal waardevol of raciaal waardeloos. De 'waardeloze' kinderen die oud genoeg waren, werden in Duitsland naar het werk gestuurd in plaats van naar huis te worden gestuurd. De 'waardevolle' kinderen werden uit hun familie gerukt om deel uit te maken van de Duitse masterrace.
Kinderen ouder dan zes werden naar instellingen gestuurd voor germanisering, oftewel indoctrinatie. De jongere kinderen werden verder beoordeeld en vervolgens gegeven aan kinderloze SS-leden en 'families van goed ras'. Correspondentie van SS-leiders zoals luitenant-generaal Ulrich Greifelt maakte duidelijk dat de operatie in het geheim moest worden gehuld. De leiding verzon het verhaal dat deze gestolen kinderen Duitse weeskinderen uit de teruggekeerde gebieden waren. Dientengevolge, waren veel van de Duitse families volledig onbewust dat de geadopteerde kinderen eigenlijk waren ontvoerd.
Naar schatting zijn ongeveer 200.000 kinderen in Polen uit hun familie gehaald en zijn er nog eens 200.000 ontvoerd uit andere landen in Oost-Europa. Uiteindelijk, jaren later, werden sommige kinderen hersteld bij hun ouders, maar tegen die tijd herinnerden veel van de jongere kinderen zich niets meer dan hun Duitse familie. In wezen zijn veel liefhebbende gezinnen opnieuw uiteengereten, waardoor de beproeving zo veel slechter voor de kinderen was.
4 Verkrachting en sterilisatie gebruiken om vrouwen te degraderen
In de loop der jaren hebben slachtofferinterviews, dagboeken, geschriften en ooggetuigenverslagen ontdekt dat duizenden Joodse vrouwen door pseudo-leden werden verkracht tijdens pogroms en in concentratiekampen.Er zijn ook verslagen van minstens 10 bordelen in concentratiekampen, waar vrouwen gedwongen werden tot prostitutie.
Hoewel de wet de Arische SS-leden verbood seksuele relaties te onderhouden met Joodse vrouwen, zijn er veel verhalen over alleen dat wat er gebeurt. De bordelen, die werden vergeven door Himmler, werden ingesteld als een stimulans voor mannelijke gevangenen om harder te werken en voor de kampbewakers. Er zijn gruwelijke verhalen ontdekt en lichamen zijn opgegraven die bewijzen dat vrouwen seksueel worden mishandeld en strikt gefolterd voor het plezier van de SS-bewakers. Deze aanvallen werden ook gebruikt als een vorm van marteling, bedoeld om de vrouwen te degraderen en hun geest te breken.
Daarnaast zijn er gegevens die aantonen dat tienduizenden vrouwen in de kampen werden gesteriliseerd en vele anderen werden gedwongen abortussen te ondergaan, waardoor ze steriel werden. Voor anderen zorgden de gewelddadige aanvallen ervoor dat ze geen kinderen konden baren.
3 Biologische oorlogsvoering
Als het Protection Squadron werd verwacht dat de SS de interne veiligheid zou bieden. Het uitzoeken van de meest effectieve manieren om oorlog te voeren en te doden was een deel van het werk, dat de SS-leiding gretig op zich nam en vol vuur verkend. Hun inspanningen omvatten het experimenteren met biologische oorlogsvoering.
Gearchiveerde documenten tonen aan dat in 1942 in het concentratiekamp Dachau een entomologisch onderzoeksinstituut werd gevestigd. Daar voerden de nazi's experimenten uit met als einddoel biologische wapens te maken, hoewel Hitler dergelijke wapens had verboden. Himmler riep de hulp in van Eduard May bij het testen of insecten zoals muggen konden worden gebruikt om hun vijanden met malaria te besmetten. Mei onderzocht verschillende soorten om te bepalen welk type mug het meest geschikt was voor de taak. Hij deed ook onderzoek naar vlooien en ratten en probeerde de hersenen van pestexperts te pikken.
Uiteindelijk weigerde May te experimenteren met mensen en behandelde nooit infectieziekten. Zijn rol lijkt meer een onderzoeker te zijn geweest, met de taak om te identificeren welke insecten de beste biowapens zouden zijn. Gelukkig had de SS niet de tijd en middelen om hun plan uit te voeren.
2 mobiele gaskamers
Naarmate de Tweede Wereldoorlog vorderde, trok Duitsland de Sovjet-Unie binnen. Nadat ze terrein gewonnen hadden, was de primaire rol van de SS Einsatzgruppen-squadrons, die zich vertaalt naar "mobiele moordeenheden", het afronden en doden van raciale en politieke vijanden in het gecontroleerde Sovjetunie-gebied.
Een manier waarop de Einsatzgruppen hun missie uitvoerden, was met mobiele gaskamers. De SS herconfigureerde het uitlaatsysteem van busjes zodat koolmonoxide achterin het voertuig werd gepompt, waar nietsvermoedende slachtoffers zaten. De Einsatzgruppen reden naar de huizen van mensen, grepen ze en doodden hen terwijl ze naar een massagraf trokken, waar ze de lichamen dumpten.
Deze mobiele gaswagens werden gebruikt aan de eerste moordfabriek, Chelmno, aan het einde van 1941. In 1943 waren de speciaal ontworpen doodmachines verantwoordelijk voor het doden van minstens 152.000 mensen. Veel experts beschouwen de acties van de Einsatzgruppen als de eerste stap in de '' Eindoplossing '' van de nazi's.
1 De dodingscentra van de eindoplossing
Het is zo onheilspellend als het klinkt. De laatste oplossing was de codenaam die werd gegeven aan het antwoord van de nazi's op de joodse kwestie. Die "oplossing" was massale genocide. Na jarenlang haat en extreme discriminatie te hebben opgebouwd, besloot het SS-leiderschap dat zo'n vuile daad het antwoord was.
Er is weinig bekend over de discussies die achter gesloten deuren plaatsvonden of hoe lang de SS-generaals de volledige vernietiging van het Joodse volk hadden overwogen. Maar op 31 juli 1941, nadat Hitler alle veiligheidsverantwoordelijkheden had overgedragen aan Himmler, kreeg SS-generaal Reinhard Heydrich te horen dat hij moest beginnen met de voorbereidingen voor het orkestreren en uitvoeren van de vreselijke daad.
Hun plan, om eerst hun oplossing in Generalgouvernement te testen, werd "Operatie Reinhard" genoemd. Hier richtte de SS drie moordstations op die bedoeld waren om zoveel mogelijk Joodse mensen zo snel mogelijk te vermoorden. Deze 'dodenfabrieken', gelegen in Sobibor, Belzec en Treblinka, zijn de plaatsen waar de gaskamers voor het eerst werden opgezet. In korte tijd beval Himmler dat er een moordcentrum zou worden gevestigd in Auschwitz-Birkenau. Dit is waar 1.000.000 Joden hun doel ontmoetten. In totaal vermoordden de Duitse SS-troepen bijna 2,7 miljoen Joden in de moordcentra, allemaal als onderdeel van hun uiteindelijke oplossing.