Delen:
10 historische feiten dat Herodotus hilarisch verkeerd is geworden
Geroepen de Vader van Geschiedenis door Cicero, schreef de Griekse historicus Herodotus (geboren in 484 v.C.) The Histories, het allereerste werk in de geschiedenis van de westerse wereld. Het verzamelen van onderzoek van zijn reizen in Egypte, Afrika en Azië, Herodotus opgenomen zijn observaties en interviews met de lokale bevolking op een grondige, consistente manier. Omdat hij sommige delen van overdreef en fabriceerde The Historieshet kan echter moeilijk zijn om feiten te scheiden van fictie en waarheid van vooringenomenheid. Zijn verklaarde doel was om vast te leggen wat mensen hem vertelden, zelfs als hij niet noodzakelijkerwijs geloofde wat hij hoorde. Hier zijn 10 dingen die Herodotus (ook wel de vader van leugens genoemd door historici die twijfelen aan zijn geloofwaardigheid) hoogstwaarschijnlijk fout zijn gegaan in The Histories.
10 Babylon De Behemoth
In Boek één van The Histories, wanneer Herodotus de fysieke en politieke atmosfeer in Perzië beschrijft, overdrijft hij enorm hoe massaal de stad Babylon is versterkt. Volgens Herodotus had de stad Babylon 'een grotere pracht dan alle andere steden waarvan wij kennis hebben'. Hij beweert dat er 100 bronzen poorten werden opgericht bij de ingang van Babylon, en dat de muren van Babylon 100 meter hoog waren, 22 kilometer (14 mijl) lang en 50 meter (164 voet) dik. Hij zegt ook dat hij een diepe, met water gevulde loopgraaf zag die de hele omtrek van de stad omringde.
Historici zijn het er niet over eens of Herodotus ooit daadwerkelijk Babylon heeft bezocht; sceptici beweren dat hij waarschijnlijk de details van zijn beschrijving van de stad heeft verzonnen. Archeologisch bewijs vertelt ons dat Babylon acht poorten had, geen honderd, en niet zo groots als Herodotus stoutmoedig beweerde. Dus hoewel hij over Babylon schreef alsof hij er zelf was geweest, heeft hij hoogstwaarschijnlijk nooit bezocht.
9 gigantische gouden mieren
In het derde boek beweerde Herodotus dat grote harige mieren, zo groot als vossen, in Perzië leefden en gouden stofdeeltjes verspreidden terwijl ze in de zandgrond groeven. Herodotus zei dat nadat deze reusachtige mieren het goudstof uit het zand zouden verjagen, de lokale bevolking het stof zou verzamelen.
Eeuwenlang bekritiseerden historici deze claim als ronduit verzonnen tot de jaren 1990, toen een Franse ontdekkingsreiziger ontdekte dat een marmot (een soort grote eekhoorn) die leefde in de Himalaya (India en Pakistan) goudstof verspreidde toen het de aarde groef. De mensen die in deze regio woonden, het Deosai-plateau, hadden een lange orale traditie om te beschrijven hoe hun voorouders goudstof uit de grond verzamelden. Het Perzische woord voor bergmier leek erg op het Perzische woord voor marmot, dus Herodotus heeft de Perzen die hij sprak waarschijnlijk verkeerd begrepen voordat hij het verhaal vertelde.
Hoewel zijn beschrijving van de dieren een misverstand bleek te zijn in plaats van een regelrechte leugen, beweerde Herodotus later in Boek Drie dat de "mieren" roofdieren waren van volwassen kamelen, jagend en verslindend. Marmotten hebben dit waarschijnlijk niet gedaan.
8 Egyptian Embalming: Evisceration Enemas
In het tweede boek geeft Herodotus lange beschrijvingen van Egypte, over de rivier de Nijl, mummificatie, Egyptische geslachtsrollen, dieren en heilige feesten. De meeste historici betwijfelen echter of Herodotus ooit daadwerkelijk Egypte heeft bezocht. Hij geeft bijvoorbeeld gedetailleerde beschrijvingen van de drie grote piramides en noemt nog de Sfinx, een zeer verdachte omissie. (Als hij de piramiden daadwerkelijk zou zien, dan zou hij zeker de Sfinx hebben gezien.) Daarnaast schrijft Herodotus over balsemen, waarbij de drie methoden worden beschreven, gaande van duurste tot minst dure. Herodotus beweerde dat de elite, de organen van overleden Egyptenaren werden verwijderd aan de linkerkant van hun buik, terwijl gewone mensen cederachtige klysma's kregen om de maag en organen snel uit het lichaam te verwijderen.
Ons begrip van Egyptische balseming en mummificatie komt grotendeels van Herodotus en andere Griekse historici zoals Diodorus van Sicilië, maar Herodotus heeft veel mis. Antropologen gebruikten in 2013 CT-scans van mummies en driedimensionale reconstructies om Herodotus 'beschrijving van het Egyptische balsemingsproces in diskrediet te brengen als onnauwkeurig en niet representatief voor wat er feitelijk gebeurde. We weten niet precies welke bronnen Herodotus gebruikte om zijn informatie over Egyptische gebruiken te krijgen, maar hij vertrouwde hoogstwaarschijnlijk zwaar op gesprekken met locals (die geen Grieks spraken), zoals de mensen van Chemmis (de moderne Egyptische stad) van Akhmim).
7 goudhoge cyclopen en griffioenen
Herodotus maakt meerdere verwijzingen in Books Three and Four naar one-eyed men (cyclopen, het meervoud van cyclops) genaamd Arimaspoi. Bewerend dat deze cyclopen goud stelen van Grypes (griffioenen) in Noord-Europa, vertelt Herodotus niet alleen een mythisch verhaal of gedicht over deze wezens; hij lijkt serieus en oprecht te geloven dat ze bestaan. Om zijn punt te bewijzen dat cyclopen en griffioenen in Europa leven en dat het de taak van de griffioenen is om voorraden goud te bewaken, verwijst hij naar de Griekse dichter Aristeas en de Issedones (oude bewoners van Centraal-Azië), die de cyclopen en griffioenen vermelden in hun verhalen.
Om zijn lezers ervan te overtuigen dat zijn geschriften over de cyclopen en griffioenen correct zijn, gebruikt Herodotus een beetje taalkundig bewijs: hij zegt dat de Scythen (Iraanse nomaden) cyclopen "Arimaspoi" noemen omdat ze in de Scythische taal Arima betekent "één" en Spou betekent 'oog'. Tenzij en totdat archeologisch bewijs eenogige mensen en een half leeuw, half adelaar schepsel blootlegt, heeft Herodotus volkomen ongelijk.
6 Waarom de rivier de Nijl overstromingen
In het tweede boek vertelt Herodotus over de rivier de Nijl, die regelmatig overstroomt en de Nijldelta en de gebieden aan weerszijden van de rivier overspoelt.Hij was gefascineerd door het gedrag van de Nijl, omdat hij nog nooit een rivier had gezien of had gehoord die zich zo gedroeg. Herodotus wilde echt ontdekken waarom de Nijl 100 dagen lang opstijgt, beginnend bij de zomerzonnewende, voordat deze zich in de winter terugtrekt voor eb.
Na correct de Griekse verklaringen te hebben weggenomen voor de oorzaak van de opkomst van de Nijl - de Etresische winden, de stroming van de oceaan en de smeltende sneeuw - verklaart Herodotus zijn theorie over waarom de Nijl tijdens de zomer opzwelt. Zijn theorie is een beetje ingewikkeld, met betrekking tot winterstormen die de gebruikelijke loop van de zon verstoren, die de stromen in Libië die de Nijl voeden, uitdroogt. Helaas heeft Herodotus zich vergist over de Nijl. We weten nu dat de rivier in de zomermaanden echt overstroomt door zware tropische regenval in Ethiopië.
5 Grieken versus Perzen: David en Goliath
overal The Histories, Herodotus bespreekt de Perzische oorlogen (499-449 v. Chr.), Een reeks veldslagen waarin Griekse stadstaten hun land en politieke macht beschermden tegen het naderende Perzische rijk. Omdat er vandaag geen Perzische primaire bronaccounts van de Perzische oorlogen bestaan, moeten we vertrouwen op Griekse bronnen. (Herodotus's account is de meest uitgebreide en relatief gelijktijdige.)
Omdat hij echter Grieks was, was Herodotus niet volledig onpartijdig en moeten we zijn verhaal van pro-Griekse, anti-Perzische vooroordelen nauwkeurig bekijken om dicht bij de waarheid te komen. Herodotus beschrijft het einde van de Slag om Marathon en beweerde dat de lijken van 6.400 Perzen op het slagveld waren achtergelaten, terwijl slechts 192 Grieken (Atheners) werden gedood. Ja, het is waar dat het Perzische leger aanzienlijk groter was dan de Griekse strijdkrachten, en het is juist dat de Grieken de Perzen tijdens de Marathon hebben veroverd. De aantallen die Herodotus gebruikt, zijn echter op zo'n grote schaal overdreven dat historici de behoefte voelen om de juistheid van de rest van zijn verslagen over militaire aangelegenheden te onderzoeken. Sinds Herodotus zes jaar na de slag bij Marathon werd geboren, waren zijn bronnen voor die informatie Grieken die waren beïnvloed en vooringenomen door het Atheense politieke klimaat na de Marathon. Het perspectief van de Atheners was dat hun overwinning op Marathon Athene de leider van Griekenland maakte, die zij als de belangrijkste rechtvaardiging voor het Atheense imperiale beleid gebruikten.
4 leeuwenwelpen klauwen hun weg uit de baarmoeder
Toen Herodotus schreef The Histories aan het eind van de jaren '40 van de vorige eeuw waren veel filosofen geïnteresseerd in het bespreken van de voortplanting in het dierenrijk, met name waarom sommige dieren in één keer de geboorte gaven aan meerdere nakomelingen. Herodotus beweerde dat timide wezens regelmatig meerdere baby's baren, zodat sommigen zullen overleven, ook al worden er veel gedood door roofdieren. Omgekeerd worden harde wezens (zoals leeuwen) slechts eenmaal in hun leven bevrucht, omdat ze minder snel worden gedood en daarom niet het gevaar lopen uit te sterven. Wat leeuwen betreft, zegt Herodotus dat leeuwenwelpjes hun scherpe klauwen gebruiken om te krabben in de baarmoeder van hun moeder, steeds krakerend totdat ze geboren zijn. De leeuwin kan zogenaamd maar één keer bevallen omdat haar baarmoeder na het baren een verminkt, gekrabd stuk waardeloos vlees is.
Aristoteles noemde Herodotus belachelijk voor deze bewering, en de moderne natuurlijke geschiedenis heeft bewezen dat Herodotus volkomen ongelijk heeft. Hij vermoedde misschien dat het geboorteproces pijnlijk was omdat de nakomelingen moeite hadden om eruit te komen. Hij heeft zijn aanspraken misschien ook gebaseerd op oude medische geschriften, zoals die van de Griekse filosoof Democritus, maar veel verhalen overleven het vandaag niet. Om zijn geloof te beschrijven dat konijnen zwanger kunnen worden terwijl ze al zwanger was, gebruikte Herodotus het woord epikuisketai, een uiterst ongebruikelijke en wetenschappelijk technische term, die aangeeft dat hij waarschijnlijk medische geschriften heeft gelezen over reproductie van dieren.
3 massale begraafplaatsen slagveld van de Marathon
De slag bij Marathon was enorm belangrijk voor de Grieken omdat het hun eerste overwinning op de Perzische tirannie symboliseerde. Herodotus beweerde dat de overlevende Grieken de 192 gesneuvelde Atheense soldaten begroeven in het midden van het slagveld om hulde te brengen aan hen. Al honderden jaren hebben archeologen en onderzoekers de Marathon opgegraven om te proberen deze Atheense overblijfselen te vinden.
Al jaren een heuvel die bekend staat als de Soros (grafheuvel) werd beschouwd als de enige serieuze kandidaat voor de begraafplaats op het slagveld van Herodotus. Een groot aantal begrafenissen vond zeker plaats op deze locatie; velen van hen waren mannen die een gewelddadige dood stierven. Enkele begrafenissen omvatten keramiek daterend uit rond de tijd van Marathon. Echter, nieuw onderzoek dateert het grootste deel van het keramiek dat begraven lag met de doden vanaf de zesde eeuw v.Chr., Lang voor de Slag om Marathon. Een ander probleem is dat de Soros omvat de botten van twee vrouwen, die zeker niet vochten bij Marathon.
2 Perzische pederastie
Pederasty, een relatie tussen volwassen mannen en adolescente jongens, was een veel voorkomende culturele praktijk in het oude Griekenland. In Boek één van The Histories, Herodotus stelt dat de Grieken pederastie hebben geïntroduceerd bij de Perzen. In een passage die de kledingkeuzes en polygame levensstijl van de Perzen beschrijft (zij trouwen met meerdere vrouwen en concubines houden), merkt Herodotus op dat de Perzen ook met jongens omgaan - een praktijk die ze leerden van de Hellenen (Grieken).
Geleerden zijn het sinds de oudheid oneens over de herkomst (en) van de Perzische pederastie en er zijn niet veel bronnen die de beweringen van Herodotus ondersteunen. Plutarchus argumenteerde bijvoorbeeld dat Perzische mannen relaties hadden met eunuch-jongens lang voordat ze de Griekse cultuur ontmoetten. We moeten echter onthouden dat Plutarch dacht dat Herodotus een totale gekte was, schreef hij On The Malice Of Herodotus, een essay dat kritiseert The Histories vanwege de onjuistheden en onjuiste voorstellingen. Sextus Empiricus, een Griekse filosoof, schreef dat de Perzische wet (die ouderwetse Perzische blootstelling aan Grieken was) pederastie aanbeval. Of Herodotus het bij het verkeerde eind had of niet, we weten wel dat de Grieken trots waren op hun cultuur. Plato maakte pederastie, filosofie en naaktsporten op als drie bepalende kenmerken die de Grieken van barbaren scheiden.
1 De dolfijn die een beroemde muzikant heeft gered
In Boek één van The Histories, Herodotus vertelt het verhaal van Arion, een vermaarde harpiste die optrad voor Periander, de heerser van Korinthe. Na het winnen van geld in een muziekcompetitie op Sicilië, zeilde Arion terug naar Korinthe. Toen de bemanning van zijn schip samenzweerde om hem voor zijn geld te doden, zong Arion nog een laatste lied voordat hij overboord sprong en dolfijn droeg hem naar de kust van Taenarum. Periander twijfelde aan het fantastische verhaal van Arion totdat de gekonkel van de zeilers opdook, verbaasd was om Arion levend te zien en hun plot toegaf.
We weten niet zeker of Herodotus geloofde dat een dolfijn Arion heeft gered, maar hij erkende dat het een wonder was. Het is gemakkelijk om het verhaal van Arion af te doen als fictie, mythe of metafoor of om te beweren dat de dolfijn waarschijnlijk een stuk drijfhout of een andere boot was. Er zijn echter enkele overtuigende aanwijzingen dat het verhaal waar zou kunnen zijn. Ten eerste levert Herodotus bevestigend bewijs - hij zegt dat de Korinthiërs en de lesbiennes het met elkaar eens zijn in hun verslag van het verhaal, inclusief de dolfijn. Ten tweede beschrijft Herodotus een klein bronzen standbeeld, opgedragen aan Arion, van een man op de rug van een dolfijn in Taenarum. Pausanias, een Griekse reiziger in de tweede eeuw na Christus, schreef dat hij dit standbeeld in Taenarum zag. Ten derde tonen munten geslagen in Korinthe en Tarentum naakte mannen die rijden op dolfijnen. Ten slotte zijn er meerdere moderne rapporten van dolfijnen die mensen redden van maritieme gevaren zoals haaien.
Geen van deze dolfijn-reddingsrapporten is echter volledig bevestigd. Ook is het beeld van een dolfijn die een man naar de kust vervoert erg populair in de Griekse mythologie. Dit feit, dat ook het beeld en de munten kan verklaren, werpt enige twijfel op Herodotus 'verhaal over de redding van Arion.