Delen:
10 historische figuren herinnerd voor het verkeerde ding
Door veel geld te schenken aan ziekenhuizen en universiteiten om hun namen te laten schitteren op gebouwen, kunnen rijke mensen ervoor zorgen dat het publiek ze in een genereus en stralend licht onthoudt. Maar de meesten van ons kunnen niet beslissen wat onze erfenis zal zijn als we weg zijn.
Bepaalde mensen worden niet herinnerd vanwege hun grootste prestaties of hun meest beruchte daden. In plaats daarvan worden ze vereeuwigd voor andere exploits die om de een of andere reden gedenkwaardiger zijn geworden in de geschiedenis.
10 Robert FitzRoy
Engelse vice-admiraal Robert FitzRoy wordt vandaag vooral herinnerd als het dienen als kapitein van de HMS Brak tijdens de iconische reis van Charles Darwin. De twee werden vrienden, ook al was de eerste een vrome man die zich grondig verzette tegen de profane ideeën van Darwin. Hij kwam zelfs met zijn eigen bijzondere hypothese om de verdwijning van de dinosaurussen te verklaren. Eigenzinnige ideeën terzijde, FitzRoy's belangrijkste claim op roem zou de weersvoorspelling moeten zijn.
In 1854 werd FitzRoy aangesteld als hoofd van een nieuwe meteorologische afdeling binnen de Board of Trade, wiens taak het was om weergegevens op zee te verzamelen. Dit zou de voorloper zijn van het Met Office, de moderne nationale weerservice van het VK.
Het hoofddoel van de afdeling was om betere windkaarten te ontwikkelen om de vaartijden te verkorten, maar FitzRoy raakte ervan overtuigd dat nader onderzoek hen in staat zou stellen stormen te voorspellen. Uiteindelijk ontwikkelde hij de eerste stormwaarschuwing na de Royal Charter gesloopt in 1859, waardoor de dood van honderden.
FitzRoy profiteerde van een andere recente uitvinding, de elektrische telegraaf. Het stelde hem in staat om weergegevens van over de kusten in real time te verzamelen en waarschuwingen uit te zenden wanneer dat nodig was vanuit zijn kantoor in Londen.
Omdat hij toch al stormwaarschuwingen gaf, redeneerde FitzRoy dat hij ze net zo goed naar de kranten kon sturen. Zijn eerste voorspelling werd gepubliceerd in De tijden op 1 augustus 1861.
9 Zeppo Marx
Herbert Marx, beter bekend onder zijn artiestennaam "Zeppo", maakte deel uit van de Marx Brothers, een van de meest succesvolle komedies van het vroege Hollywood. Naast Gummo wordt Zeppo beschouwd als een van de 'andere broers', degenen die de act vroegtijdig hebben verlaten om zich te concentreren op andere projecten, terwijl Groucho, Harpo en Chico de definitieve incarnatie van de Marx Brothers vormden.
Herbert was mechanisch geneigd, dus startte hij een bedrijf genaamd Marman Products dat verschillende machines en componenten produceerde. Hij bouwde een kortlevende motorfiets genaamd de Marman Twin die tussen 1948 en 1949 in productie was.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog vervaardigde zijn bedrijf meerdere onderdelen voor de oorlogsinspanningen, waarvan de Marman-klem die werd gebruikt om vracht vast te maken het meest opviel. Het hield de atoombom aan boord van de Enola Gay en wordt vandaag nog steeds gebruikt, zelfs op ruimtevaartuigen.
Zeppo bedacht ook een verwarmingsmatras voor de afgifte van dampen, maar zijn meest bruikbare uitvinding was een hartslagmeter. Hij observeerde de hartslag van de drager en waarschuwde hem voor een onregelmatige hartslag.
8 William Bligh
Kapitein William Bligh is vooral bekend omdat hij de leiding heeft over de HMS gave toen de beroemdste muiterij in de geschiedenis plaatsvond. Het verhaal van de Muiterij op de Bounty werd gepopulariseerd in de 20e eeuw dankzij meerdere films. Ze versterkten ook de rol van Bligh als een tiran, terwijl de leider van de muiterij, Fletcher Christian, altijd de held speelde. Meer opvallend was echter Bligh's rol in de Rum-opstand, de enige militaire coup in de Australische geschiedenis.
Bligh bleef een succesvolle carrière na het verlies van de HMS gave en, in 1806, werd benoemd tot gouverneur van New South Wales. In die tijd stond een onevenredig groot deel van de rijkdommen en eigendommen van de staat onder de controle van het New South Wales Corps. De officieren bezaten veel bedrijven, vertegenwoordigden het grootste deel van de hogere klasse van Sydney en domineerden het rechtssysteem.
Verder waren ze betrokken bij de particuliere handel in goederen zoals rum, tegen overheidsregulering in. Veel historici geloven dat een reglementaire tuchtregisseur zoals Bligh opzettelijk tot gouverneur was benoemd in de hoop hun invloed te kunnen minimaliseren.
Het is niet verwonderlijk dat Bligh regelmatig heads-up koppelde aan Sydney's ondernemers, vooral John Macarthur. De voormalige kapitein beschreef Macarthur als de belangrijkste agitator, maar een andere prominente rol werd gespeeld door majoor George Johnston, de commandant van het New South Wales Corps.
De spanningen tussen de twee kampen escaleerden totdat Bligh van plan was verschillende officieren met hoogverraad te belasten. Op dat moment verzamelde Johnston zijn 400 mannen, ging naar het huis van de gouverneur en liet Bligh afzetten. Zijn partij voerde aan dat de gouverneur zijn macht misbruikte en niet geschikt was voor plicht. Uiteindelijk koos de Britse regering de kant van Bligh en verklaarde de Rum-rebellie illegaal.
7 Barbara Cartland
Barbara Cartland was de Britse romanschrijver die bekend staat om de enorme snelheid waarmee ze boeken over de Victoriaanse romantiek verzamelde, gemiddeld ongeveer één per maand. Ze beëindigde haar carrière met 723 gepubliceerde romans. Toen ze niet druk aan het schrijven was, had Cartland ook een actieve interesse in de luchtvaart en hielp ze met het ontwikkelen van het militaire zweefvliegtuig.
De auteur werd een fan van zweefvliegtuigen tijdens de jaren 1920. Ze zag ooit een show in Duitsland waarbij de luchtvaart betrokken was. (Een klein vliegtuig nam het zweefvliegtuig met een sleepkabel de lucht in en stuurde het op korte ritten.) Cartland vond dit leuk, maar ze dacht dat het zinloos was, tenzij het ook voor lange afstanden kon worden gebruikt.
In 1931 riep ze de hulp in van twee RAF-officieren en bouwde haar eigen zweefvliegtuig genaamd De Barbara Cartland. Ze begon aan een reis van 320 kilometer (200 mijl).Terwijl ze een zak met letters aan boord droeg, vloog ze ook 's werelds eerste luchtpostvlieger.
Het idee om zweefvliegtuigen op lange reizen te gebruiken, sprak het leger aan, die geloofden dat ze konden worden gebruikt voor troepentransport naar gevechtszones. Tijdens de Tweede Wereldoorlog telden de Britten, Duitsers, Sovjets en Amerikanen allemaal militaire zweefvliegtuigen. Cartland werd geëerd voor haar bijdragen met de Bishop Wright Air Industry Award in 1984.
6 Amelia Bloomer
Voorstander van de rechten van de vrouw Amelia Bloomer is voor altijd verbonden met de stijl van de jurk die ze heeft helpen populariseren en die haar naam draagt. Haar inspanningen voor het kiesrecht van vrouwen reiken echter verder dan een fashion statement.
Ongetwijfeld was haar grootste prestatie het publiceren De lelie, de eerste krant in de Verenigde Staten uitgegeven door en voor vrouwen. In eerste instantie richtte het zich uitsluitend op het bevorderen van matigheid, maar geleidelijk kwamen ook andere vrouwenzaken erbij. De inaugurele kwestie verscheen op 1 januari 1849.
De lelie werd snel gevolgd door andere periodieken uitgegeven door vrouwen. Dit omvatte De revolutie, een krant opgericht door suffragists Susan B. Anthony en Elizabeth Cady Stanton. Ze werden door Bloomer aan elkaar voorgesteld.
Ze schreef voor het eerst over de beroemde kleding in een uitgave van april 1851 De lelie. De ruimvallende Turkse broek in combinatie met de rok die tot onder de knie eindigde, was veel praktischer en comfortabeler dan de jurken in Victoriaanse stijl die van vrouwen verwacht werden te dragen. Interesse in de nieuwe mode was onmiddellijk. Adopters van de stijl werden bekend als 'Bloomerites', terwijl de pantalons 'bloeiers' werden genoemd.
Bloomer droeg de mode die naar haar is vernoemd slechts enkele jaren voordat ze terugkeerde naar de oude stijl. Ze voelde dat mensen te gefixeerd waren op de jurk, en het verminderde aandacht van belangrijker onderwerpen.
5 Epicurus
Merriam-Webster definieert een "epicure" als een met gevoelige en onderscheidende smaken, vooral in voedsel en wijn. Het woord is gebaseerd op Epicurus, de Griekse filosoof die een nieuwe hedonistische filosofie bedacht, genaamd epicurisme. In eerste instantie lijkt het een passende manier om de oude geleerde te eren, behalve dat het indruist tegen wat Epicurus eigenlijk geloofde.
Hedonisme is een school van denken die stelt dat het nastreven van plezier en intrinsieke goederen de belangrijkste doelen in het leven moeten zijn. Strikt genomen was Epicurus een hedonist omdat hij geloofde dat plezier het grootste goed was. Maar zijn idee van plezier was grimmig anders dan moderne epicures.
Epicurus had geen interesse in weelderige feesten of dure bezittingen. Hij geloofde dat de hoogste staat van geluk werd bereikt door een combinatie van ataraxie en aponie. De eerste betekent een staat van rust die vrij is van angst en leed, terwijl de laatste verwijst naar de afwezigheid van pijn.
Epicurus bepleitte dat geluk voortkwam uit een vermindering van verlangens. Hij classificeerde luxevoedsel specifiek als een natuurlijk maar onnodig verlangen. Met andere woorden, men mag deze extravagantie niet afwijzen als het toevallig beschikbaar is, maar men zou het niet moeten opzoeken. Als je dat doet, zal dat leiden tot ongelukkigheid door angst te creëren in afwachting van het vervullen van het verlangen en de pijn wanneer het onvervuld wordt.
4 John Montagu, Earl Of Sandwich
De naam John Montagu zal waarschijnlijk bij veel mensen geen belletje doen rinkelen, maar mogelijk herkennen ze hem wel van zijn titel, Earl of Sandwich. Hij is de man die de naam gaf aan het populairste, veelzijdige eten in de wereld - de sandwich.
Volgens het verhaal was Montagu een fervent gokker en wilde een voedsel dat hij kon eten zonder de kaarttafel te verlaten. Zijn maatjes begonnen al snel te vragen om "hetzelfde als Sandwich", dat uiteindelijk een broodje werd. Volgens een meer gratis versie was Montagu zo'n harde werker dat hij iets wilde dat hij aan zijn bureau op zijn kantoor kon eten.
De grootste positie van Montagu in zijn carrière was First Lord of the Admiralty. Hij had de post van 1748 tot 1751, in 1763 en van 1771 tot 1782. Zijn laatste stint werd niet als bijzonder succesvol beschouwd, vooral vanwege zijn bestuur tijdens de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog. Hij deed wel iets de moeite waard, en dat was de sponsoring van de reizen van James Cook.
Toen Montagu de leiding over de marine kreeg, was Cook net klaar met zijn eerste reis naar Australië. Hij kreeg de opdracht voor een andere reis en de graaf van Sandwich gaf hem de HMS Resolutie, een sloep die Cook omschreef als "de fitste voor service aan iedereen die ik heb gezien."
Hij gebruikte het tijdens zijn volgende twee reizen. In 1778 werd Cook de eerste Europeaan die de Hawaiiaanse eilanden ontdekte, die hij in eerste instantie de Sandwich-eilanden noemde ter ere van zijn beschermheer.
3 Elisha Gray
Het verhaal van Elisha Gray is redelijk bekend. Zowel hij als Alexander Graham Bell hebben rond dezelfde tijd telefoonprototypes uitgevonden, maar Bell versloeg hem binnen een paar uur naar het octrooibureau. In een andere versie stal Bell het gebruik van vloeibare zenders voor zijn telefoonontwerp van Gray door illegaal naar zijn octrooiaanvraag te kijken.
De twee gingen naar de rechtbank. Bell won, en Elisa Gray werd een van de prominente voorbeelden van mensen die uit de geschiedenisboeken werden geschrapt. Het verhaal van Grey eindigde daar echter niet. Hij bleef uitvinden en had ongeveer 70 patenten tegen de tijd dat hij stierf in 1901. Hij richtte ook de Western Electric Manufacturing Company op, die vandaag nog steeds voortleeft als het Fortune 500-bedrijf Graybar.
Als uitvinder bleef Gray vooral bezig met het verbeteren van de telegraaf. Een creatie van noot was de telautograaf, die een voorloper was van het faxapparaat.Het ontvangende station had een pen bevestigd aan servo's die kon reproduceren wat de zender aan het andere einde aan het schrijven was. Het kan worden gebruikt om een handtekening, een brief of zelfs een tekening te verzenden en werd al snel populair in banken, ziekenhuizen en treinstations.
2 Victor Noir
Drie-en-een-half miljoen mensen gaan elk jaar naar de beroemde begraafplaats Père-Lachaise in Parijs. Een van de meest bezochte graven is die van de Franse journalist Victor Noir, die werd neergeschoten door prins Pierre-Napoleon Bonaparte in 1870. De meeste toeristen zijn echter slechts in één ding geïnteresseerd: de genitaliën van Victor Noir wrijven.
Dit is wat er is gebeurd.
Noir vond zich verwikkeld in een vete tussen Prins Bonaparte en Henri Rochefort, de eigenaar van de krant waarvoor Noir werkte. Uiteindelijk daagde de prins Rochefort uit voor een duel. Paschal Grousset, de redacteur van de krant, stuurde Noir en een andere man genaamd Ulrich de Fonvielle als zijn secondanten om de voorwaarden te stellen voor een duel tussen de prins en Grousset.
Maar de prins wilde alleen maar duelleren met Rochefort, een collega-edelman. Een ruzie tussen Noir en de prins escaleerde in een gevecht en Bonaparte neerschoot Noir. Of de prins of de journalist het eerst slaat, is een kwestie van wiens verhaal je gelooft.
Noirs dood en de daaropvolgende vrijspraak van Bonaparte maakten de bevolking woedend in een tijd dat het keizerlijke gezin niet zo populair was om mee te beginnen. Noirs martelaarschap gaf revolutionairen de gelegenheid die ze nodig hadden om een opstand te leiden. Hoewel de opstand faalde, overleefde het rijk niet lang. De Frans-Pruisische oorlog leidde later dat jaar tot de opkomst van de Derde Republiek.
Na de oprichting van de republiek werden de overblijfselen van Victor Noir verplaatst naar de begraafplaats Père-Lachaise, waar beeldhouwer Jules Dalou een bronzen standbeeld maakte voor het graf van Noir. Om de een of andere reden gaf Dalou de beeltenis van Noir een royale uitstulping in zijn broek. Het werd al snel een traditie voor vrouwelijke bezoekers om het beeldhouwwerk op de lippen te kussen en zijn geslachtsdelen te wrijven om het seksleven van vrouwen te verbeteren.
1 George Washington Carver
In 1941, Tijd tijdschrift genaamd George Washington Carver de "Black Leonardo." Hoewel hij in een slavenfamilie werd geboren, werd Carver een van de toonaangevende experts in de landbouw van het land, die zelfs adviseur was van meerdere Amerikaanse presidenten. Ondanks dit alles wordt hij herinnerd als de "pindakaaskerel".
Dit bagatelliseert zijn inspanningen niet alleen grof, het is zelfs niet juist. Carver ontwikkelde honderden nieuwe toepassingen voor pinda's, maar pindakaas was daar niet bij. De Azteken maakten eeuwen geleden pinda pasta. Zelfs in de moderne tijd bestonden er al octrooien voor verschillende bereidingsmethoden voor het eetbare.
De belangrijkste bijdragen van Carver waren het versoepelen van de benarde situatie van de Amerikaanse boer. Katoen was het primaire gewas in het zuiden, maar het was een veeleisend gewas met hoge nutriëntenbehoeften. Het heeft de grond vaak arm verlaten en resulteerde in de daaropvolgende jaren in slechtere opbrengsten.
Carver moedigde boeren aan om hun gewassen te roteren en wisselde katoen af met grondverrijkende planten, wat goedkoper en effectiever was dan bemesting. Hij testte de bodem om te zien wat het beste zou groeien in de regio en adviseerde vooral pinda's en zoete aardappelen.
Dit leverde natuurlijk een nieuw probleem op: wat zouden de boeren doen met al die pinda's en zoete aardappelen, omdat ze niet breed werden geconsumeerd? Carver begon honderden nieuwe toepassingen voor "ongewenste" gewassen te ontwikkelen en veranderde de pinda in een van de toonaangevende gewassen van de natie.