Delen:
Top 10 oude pijnstillers
Velen geloven dat patiënten vóór het begin van de 20e eeuw tandheelkundige reparaties, tandextracties of een algemene chirurgische ingreep in ondraaglijke pijn moesten doorstaan, grotendeels ongeremd behalve door slakken van whisky of wijn. Archeologie suggereert dat dat niet het geval was - althans niet voor iedereen.
Sommige van onze oude voorouders waren heel creatief als het op geneeskunde aankwam. Hoewel we niet precies weten hoe ze hun kennis en overtuigingen hebben verworven, hebben ze goed gebruik gemaakt van natuurlijke stoffen als het gaat om het verlichten of blokkeren van pijn.
10 Opium
Al in 3400 voor Christus werden opiumpapavers in het lagere Mesopotamië gekweekt. De oude Sumeriërs noemden de papaver Hul Gil ("Vreugdeplant"), wat suggereert dat hun euforische en anesthetische eigenschappen bekend waren bij hen.
De kennis betrokken bij het verzamelen van papavers en het extraheren van opium van hen ging van de Sumeriërs naar de Assyriërs naar de Babyloniërs naar de Egyptenaren. Tegen 1300 voor Christus cultiveerden de oude Egyptenaren hun eigen papavers. De opiumhandel bloeide tijdens het bewind van de farao's Thoetmosis IV, Achnaton en Toetanchamon.
In 330 voor Christus bracht Alexander de Grote opium naar de Perzen en de Indianen. Vanaf 1300 werd het gebruik van opium in heel Europa onderdrukt als "demonisch", maar in 1527 werd het opnieuw voor medicinale doeleinden gebruikt.
Als verdovingsmiddel was opium een grote weldaad. Maar het werd ook gebruikt voor recreatieve doeleinden en was betrokken bij smokkel, drugshandel en andere criminele ondernemingen. Tot op de dag van vandaag wordt opium, afhankelijk van het gebruik ervan, nog steeds beschouwd als een voordeel of een bedreiging voor de samenleving.
9 Henbane
Net als sommige andere kruiden en bloemen die voor medicinale doeleinden worden gebruikt, Hyoscyamus niger, beter bekend als bilbes, kan psychotrope effecten hebben. Toch is het sinds de oudheid als verdovingsmiddel gebruikt.
Zoals andere Hyosciamus soorten, bevat henbane zowel atropine (een gif dat wordt aangetroffen in planten van de nachtschadefamilie dat wordt gebruikt als spierverslapper) en scopolamine (een giftige alkaloïde die wordt gebruikt om braken te voorkomen, personen kalm te maken of slaap te veroorzaken). Henbane werd in de eerste eeuw na Christus gebruikt om pijn te verzachten.
In het oude Turkije werd Bijlban genoemd beng of benc. Genomen als een pil of gerookt, werd het gebruikt om tandpijn, oorpijn en andere kwalen te verlichten.
Als tandpijnremedie werd bilbes gebruikt om de mond te ontsmetten. Nadat een patiënt zijn of haar mond had gespoeld met warm water, werden bastaardzaden, die bijzonder rijk zijn aan atropine en scopolamine, over hete kolen gesprenkeld. De opkomende rook kwam in de mond en verlichtte de pijn van de kiespijn.
8 Acupunctuur
The Yellow Emperor's Classic of Internal Medicine (ca. 100 v.Chr.) is de eerste tekst waarin acupunctuur wordt omschreven als "een georganiseerd systeem van diagnose en behandeling." Gedeeltelijk geschreven in een antwoordformat stelt het document vragen van de keizer, die wordt beantwoord door zijn minister chhī-Po.
Het document is waarschijnlijk gebaseerd op eeuwenoude tradities ingebed in de taoïstische filosofie. Het vermeldt levenskrachtkanalen (meridianen), een concept dat belangrijk is om verschillende aandoeningen te behandelen door naalden in te brengen op precieze locaties die bij deze kanalen horen.
De praktijk raakte in de 17e eeuw in ongenade en werd in 1929 verboden. Het werd opnieuw respectabel in 1949, toen het opnieuw werd opgericht als een medisch alternatief. Daarna verspreidde het gebruik van acupunctuur zich naar Japan en door heel Europa en de Verenigde Staten, hoewel weinig klinisch onderzoek de effectiviteit van acupunctuur bij de behandeling van pijn of andere aandoeningen ondersteunt.
Volgens de theorie wordt een verscheidenheid aan naalden op een van de honderden punten in het lichaam ingevoegd om de stroom te balanceren yin en yang door de meridianen van het lichaam.
Critici van de procedure suggereren dat de effectiviteit ervan als een verdovingsmiddel en als middel voor het behandelen van andere aandoeningen grotendeels te danken is aan placebo-effecten. Het is echter mogelijk dat sommige acupunctuurpunten "triggerpoints zijn die fysiologische reacties in het lichaam stimuleren".
7 Mandragora
Een van de eerste anesthetica die patiënten bewusteloos maakt lijkt dat te zijn Mandragora. De Griekse arts Dioscorides (40-90 na Christus) schreef over dit effect in de eerste eeuw na Christus toen hij ernaar verwees Mandragora wijn. De wijn werd gemaakt van de mandrake-plant en veroorzaakte een diepe slaap om chirurgische patiënten in te halen. Dioscorides beschreef de aldus geïnduceerde slaap als "anesthesie."
In het 13de-eeuwse Italië introduceerde Ugo Borgognoni (Hugh van Lucca) het gebruik van de "slaapverwekkende spons" (ook bekend als "slaapspons") om een verdovende slaap te veroorzaken. "Een spons was gedrenkt in een opgeloste oplossing van opium, Mandragora, hemlocksap en andere stoffen [voordat ze] gedroogd en opgeslagen worden. "Nadat hij was bevochtigd, werd hij over de neus van de patiënt gehouden totdat de dampen hem het bewustzijn deden verliezen.
6 verdovingsmiddel
Hoewel het was afgeleid van een giftige plant, verdovingsmiddel (doornappel of jimsonweed) was een populaire, oude pijnstiller en slaapverwekker. Het wordt genoemd in medische teksten door Dioscorides (40-90 nC), Theophrastus (370-285 v. Chr.), Celsus (n.Chr. 37) en Plinius de Oudere (23-79 n.Chr.).
Het medicijn had verschillende ernstige bijwerkingen. Een drachme (3.411 gram) genomen met wijn kan hallucinaties veroorzaken, terwijl twee drachmen tot drie dagen lang waanzin kunnen veroorzaken. Grotere hoeveelheden kunnen permanente krankzinnigheid of zelfs de dood veroorzaken.
Hoewel verdovingsmiddel was effectief in het verlichten van de pijn van patiënten tijdens oude chirurgische ingrepen, het resulteerde ook in hun dood als het verkeerd werd toegediend.Om deze reden is een andere populaire naam voor verdovingsmiddel is "Devil's apple."
5 Ethyleen
Bij het orakel van Delphi, sprak de Pythische priesteres van Apollo profetieën na het inademen van gassen van breuklijnen onder de tempel van de zonnegod. Die gassen kunnen ethyleen omvatten, een anestheticum toegediend via inhalatie.
In 1930 werd ethyleen geprezen als de "nieuwe" algemene verdoving. Het zou chloroform vervangen, dat op zijn uitweg was vanwege ernstige post-op effecten zoals plotselinge dood en ether, wat vaak resulteerde in misselijkheid en braken na een operatie.
Volgens een chirurg die in 800 operaties ethyleen had gebruikt, maakte de substantie patiënten binnen drie tot acht minuten bewusteloos ... meestal zonder opwinding of gevoel van verstikking. De patiënt herstelde zich net zo snel van de effecten nadat het anesthesiemasker was verwijderd .
Het gebruik van ethyleen had ook vele andere voordelen. Omdat ethyleen "minder toxisch was voor het zenuwstelsel of de lichaamscellen", was het ook niet waarschijnlijk dat het hoofdpijn veroorzaakte. Het irriteerde de longen van de patiënt niet, had een nadelige invloed op de bloeddruk, of veroorzaakte overmatig bloeden of postoperatief zweten. Ethyleen produceerde ook minder acidose (overmatig zure weefsels of lichaamsvloeistoffen) en veroorzaakte zelden gaspijnen.
Etheen had echter enkele nadelen. Aan de kleine kant, het had een vluchtige geur. Meer serieus, het was buitengewoon explosief, wat het gebruik ervan met thermocauterisatie (cauterisatie met een verwarmd instrument), de aanwezigheid van open vuur en chirurgie in een röntgenkamer uitsluitte.
Maar ethyleen kan voor elk ander type bewerking worden gebruikt. Zonder twijfel zou de priesteres van Apollo het eens zijn met de beoordeling door de chirurg van het dampvormige verdovingsmiddel.
4 Cannabis
Al in 2900 voor Christus merkte de Chinese keizer Fu dat cannabis bekend stond als een pijnstiller. Het kruid was een van de vermeldingen in de Rh-Ya, een Chinese farmacopee uit de 15e eeuw voor Christus die in wezen een encyclopedie van medicijnen was. Vanuit China verspreidde het gebruik van cannabis om pijn te verlichten zich naar andere delen van de wereld.
Omstreeks 1000 v.Chr. Begonnen indianen cannabis te mengen met melk om zo een pijnstiller te maken die bekend staat als Bhang. Later werd cannabis gebruikt om pijn geassocieerd met oorpijn, zwelling en ontsteking te verlichten.
In 200 na Christus bereidde Hua To, een Chinese arts, een verdovingsmiddel voor door cannabis te mengen met hars en wijn, waardoor de operaties in de buik, de lendenen en de borst bijna pijnloos werden uitgevoerd. In 800 na Christus, gebruikten Arabische artsen cannabis om de pijn van migrainehoofdpijn te verlichten.
3 Corydalis Fabriek
In het oude China, de knollen van de Corydalis planten werden opgegraven, gekookt in azijn, en gebruikt om de pijn veroorzaakt door hoofdpijn en rugpijn te verlichten. Een lid van de papaverfamilie, de Corydalis plant groeit meestal in centraal-oostelijk China.
Volgens moderne wetenschappers is het een effectief analgeticum omdat het dehydrocorybulbine (DHCB) bevat, een natuurlijke pijnstillende verbinding. "Dit medicijn gaat duizenden jaren terug en het is nog steeds in de buurt omdat het werkt," zei Olivier Civelli, een farmacoloog bij UC Irvine.
Oude Chinese artsen geloofden dat de Corydalis fabriek verholpen pijn omdat het de stroom van de levenskracht chi verbeterde. Uit recent onderzoek is gebleken dat DHCB op dezelfde manier werkt als morfine. DHCB werkt echter op receptoren die dopamine binden in plaats van op morfinereceptoren. Ook is DHCB, in tegenstelling tot morfine, niet verslavend.
Ironisch genoeg kan een plant die eeuwenlang in China wordt gebruikt nieuwe manieren bieden om de pijn bij moderne patiënten te verlichten. Wetenschappers geloven dat de DHCB geproduceerd van de Corydalis de knollen van planten kunnen het medicijn van de toekomst worden bij het bestrijden van verschillende soorten pijn.
2 Carotiscompressie
Een van de middelen om pijn te verlichten was om een patiënt buiten bewustzijn te brengen. Oude artsen perst soms de halsslagaders in de nek van hun patiënten, waardoor de bloedstroom van het hart naar de hersenen wordt verminderd, zo niet tijdelijk wordt afgesloten.
Aristoteles schreef over de effectiviteit van carotiscompressie bij het veroorzaken van bewusteloosheid. "Als deze aderen [buiten] worden ingedrukt, worden mannen, hoewel ze niet echt verslikt, ongevoelig en vallen ze plat op de grond."
Het besef van de ouden dat onbewustzijn op deze manier geproduceerd zou kunnen worden, wordt aangegeven door het feit dat het woord karotids of Karos betekent "stomverbaasd zijn of een diepe slaap inslaan". Rufus van Ephesus (ongeveer 100 na Christus) beweerde dat de nekaders aderverkalking werden genoemd omdat de compressie ervan stupor of slaap veroorzaakte.
Een beeldhouwwerk aan de zuidkant van het Parthenon in Athene toont een centaur die de linker halsslagader van een Lapith-krijger samenperst. Dit geeft ook aan dat de oude Grieken zich bewust waren van de effectiviteit van deze techniek om een individu onbewust te maken. Dezelfde manoeuvre die in de oorlog werd gebruikt, werd soms in de geneeskunde gebruikt.
1 wilgenbast
Eeuwenlang werd de schors van de wilg gebruikt als een ontstekingsremmend middel dat de pijn verlichtte. Langs de oevers van de Nijl groeiden witte wilgen, die een gemakkelijke bron van schors opleverden.
De Ebers Papyrus, een compilatie van medische teksten daterend van rond 1500 voor Christus, beschreef het gebruik van de schors als pijnstiller. De oude Chinezen en de oude Grieken gebruikten ook wilgenschors voor dit doel. Dioscorides merkte op dat het de kracht heeft om ontstekingen te verminderen.
Modern onderzoek suggereert dat wilgenschors een effectieve pijnstiller is omdat het salicine bevat, "een chemische stof die lijkt op aspirine." Studies hebben ook aangetoond dat wilgenschors effectiever is in het behandelen van pijn dan aspirine en in kleinere hoeveelheden. Vanwege de doeltreffendheid wordt deze eeuwenoude remedie nog steeds gebruikt om pijn te verlichten als gevolg van hoofdpijn, rugpijn en artrose.