Delen:
10 rare dingen die Nintendo heeft verkocht voordat ze videogames maakten
Nintendo maakte niet altijd videogames. Het bedrijf werd opgericht in 1889 en vóór Mario probeerden ze alles wat je kunt bedenken behoorlijk te verkopen. We hebben het over goederen en diensten die geen enkele gezonde man ooit zou koppelen aan videogames.
Het is onmogelijk om alles op te sommen wat Nintendo heeft geprobeerd te verkopen, omdat ze vrijwel alles hebben geprobeerd. Er zijn echter enkele hoogtepunten die het verhaal vertellen van een bedrijf dat wanhopig probeert zijn plekje te vinden - en je zult er versteld van staan hoeveel ervan het gaat om bordelen, de yakuza en lichte pornografie.
10 De illegale gokringen van de Yakuza leveren
De eerste grote klanten van Nintendo waren de yakuza: de georganiseerde misdaadsyndicaten in Japan. Lang voordat ze videogames maakten, specialiseerde Nintendo zich in het maken van speelkaarten, en hun grootste klanten waren de illegale casino's die door de yakuza werden gerund.
Het was een open geheim. Nintendo probeerde zelfs nauwelijks te verbergen hoe ze hun kaarten gebruikten - in feite was het precies in hun naam. De naam "Nintendo" is een toespeling op gokken die ruwweg vertaalt naar "uiteindelijk ligt het in de handen van de hemel".
Sommigen denken dat de naam een nog diepere betekenis heeft. Volgens sommige yakuza-leden was de naam van Nintendo vanaf het begin een subtiele verwijzing naar ninkyo, het yakuza-concept van ridderlijkheid. Dit zou betekenen dat ze vanaf het moment dat het bedrijf begon, verbonden waren met de Japanse menigte.
Nintendo verdiende een fortuin met het verkopen van speelkaarten. Ze werden al snel het grootste kaartbedrijf in Japan; ze kregen zelfs het contract voor Disney's officieel gelicentieerde speelkaarten in 1959. En, geloof het of, Nintendo verkoopt nog steeds niet hun oude speelkaarten vandaag en ze zijn nog steeds de grootste kaartproducent in Japan.
9 Love Hotels en Nudie-kaarten
Nintendo is niet altijd een gezinsvriendelijk bedrijf geweest. In de jaren zestig gingen ze door een rare fase als leveranciers van seks en pornografie.
Het begon allemaal kort nadat Hiroshi Yamauchi het bedrijf overnam. Hij was jong - hij stopte met school om het bestuur van het bedrijf van zijn grootvader over te nemen - en hij maakte zich zorgen over hoe alle oudgedienden zijn nieuwe ideeën zouden aannemen. Dus natuurlijk heeft hij iedereen ontslagen voordat ze konden klagen.
Om eerlijk te zijn, had hij gelijk. Toen ze zijn ideeën hoorden, waren ze waarschijnlijk toch gestopt. Onder Yamauchi begon het bedrijf nieuwe lijnen met pornografische speelkaarten uit te geven, met een andere naakte dame op elke kaart. Ze hebben zelfs een speciale regel uitgebracht met Marilyn Monroe's Playboy foto's op elke kaart.
Daarna zijn ze naar liefdeshotels verhuisd: hotels met betaald uur in roodverlichte wijken voor prostituees om af te spreken met hun klanten of voor twee geliefden om discreet seks te hebben. De liefdeshotels van Nintendo verdienden geen geld, maar in die tijd ging het gerucht dat Yamauchi ze alleen had opgezet zodat hij ze gratis kon gebruiken. Yamauchi, zo werd gezegd, was niet alleen de president - hij was de beste klant van Nintendo.
8 instant rijst
De liefdeshotelketen was niet het eerste willekeurige idee dat Nintendo probeerde. De eerste manier waarop Yamauchi zijn bedrijf probeerde uit te breiden met het maken van speelkaarten, ging over op de instant-rijstindustrie.
Yamauchi had gemerkt hoeveel mensen instant noodles kochten en hij raakte ervan overtuigd dat hij een fortuin kon verdienen door hetzelfde te doen met rijst. Dus begon hij een hele nieuwe lijn Nintendo-fastfood door individuele gedehydrateerde rijstschalen te maken in de supermarkt. Als mensen instant noedels zouden kopen, bedacht hij, stel je eens voor hoeveel mensen instant rijst zouden kopen.
Het antwoord bleek niemand te zijn. Nintendo verloor een fortuin met hun instant rijst, waarschijnlijk voor een deel omdat zijn briljante idee al bestond en al werd verkocht door bedrijven die al eerder voedsel hadden gemaakt.
Hij was echter wanhopig om iets te proberen. Yamauchi had een kleine paniekaanval toen hij de speelkaartmaatschappij van de Verenigde Staten bezocht en zag dat ze vanuit een klein kantoor werkten en amper winst maakten. Kaarten spelen, begon hij te beseffen, zou niet de wilde rage met de jeugd voor altijd blijven. Hij was bereid alles te proberen.
7 Een corrupte taxibedrijf
De eerste keer dat Nintendo winst boekte op iets dat geen kaart speelde, was toen ze hun eigen taxibedrijf opende. Het heette Daiya, en het maakte hen feitelijk geld - en ze reden die golf van succes voor een stevige maand of twee voordat alles instortte.
De enige reden waarom de taxiservice van Nintendo winstgevend was, was dat ze niet de moeite namen om hun werknemers een leefbaar loon te betalen. Hun werknemers hongeren zo slecht dat ze het amper een maand lang verdragen voordat ze zich verenigen en kiezen voor beter salaris.
Nintendo kon niet allebei een winstgevend taxibedrijf runnen en hun werknemers genoeg geld betalen om voedsel te kopen, dus gaven ze het op. En nog een andere van hun zakelijke ondernemingen viel uit elkaar. Deze heeft zelfs een volledig jaar niet overleefd.
6 knock-out LEGO-blokken
Voordat ze genoegen namen met videogames, probeerde Nintendo een hoop speelgoed te vinden. Redelijk alles wat je je maar kunt voorstellen, maakte Nintendo. Ze maakten bordspellen, puzzels, honkballaders, wipzagen en zelfs babywandelwagens. Ze werkten aan een businessmodel dat, blijkbaar, alles wat denkbaar was op een dartbord zou gooien en zou zien wat vastzit.
Degene die hen in de problemen bracht, was echter N & B Block, hun versie van LEGO. Nintendo nam de beste ideeën achter LEGO en gaf hen een creatieve nieuwe wending: ze krabden het woord "LEGO" van de doos en plaatsten het woord "Nintendo".
Afgezien van de naam waren N & B Block-stukken vrijwel identiek aan LEGO-stukken.(De stenen van de twee bedrijven worden hierboven met elkaar vergeleken.) Het enige verschil was dat de connectoren aan de onderkant van de blokken van Nintendo, in plaats van cirkels te hebben, de vorm van halve cirkels hadden. Die verandering was niet bedoeld als een verbetering - het werd puur gedaan om te voorkomen dat LEGO hen zou aanklagen.
Het werkte niet. LEGO klaagde ze hard aan. Nintendo was, om eerlijk te zijn, niet bepaald subtiel geweest. Hun advertenties waren meestal gewoon foto's van een pissig jongetje dat klaagde over LEGO-sets terwijl zijn veel gelukkiger vriend speelde met N & B Blocks van Nintendo.
Nintendo heeft uiteindelijk de rechtszaak gewonnen, maar dat deed er niet toe. Hun LEGO-knockoff ging sowieso failliet. Ze waren zo slecht gemaakt dat alles wat je bouwde uit elkaar zou vallen in de geringste bries.
5 A Love Tester
Het eerste internationale succes van Nintendo was de Nintendo Love Tester. In 1969 verschenen ze met hun eigen versie van de machine die al jarenlang duikbars en bowlingbanen in 's werelds smerigere krotten siert.
Hun liefdesmeter had twee elektroden, en jij en je significante andere moesten allemaal een einde maken terwijl ze liefdevol in elkaars ogen, praten of wat dan ook staarden. De wijzerplaat op de machine zou naar boven gaan om u te vertellen hoe waar uw liefde echt was, hoewel het in werkelijkheid meestal alleen maar om het testen van uw hartslag ging.
De maker legde zijn uitvinding uit op de meest griezelige manier die denkbaar was: "De liefdesmeter kwam van me en vroeg me af of ik dit op de een of andere manier kon gebruiken om meisjes mijn hand te laten houden," legde hij uit. "Ik heb de handen ineengeslagen met een flink aantal meisjes dankzij het."
Toen, blijkbaar bezorgd dat hij mensen nog niet ongemakkelijk genoeg had gemaakt, wierp hij zich in: "Natuurlijk begon ik ergens aan de lijn te voelen dat ik meer wilde dan alleen maar een hand vasthouden."
Hoe raar het ook is, Nintendo's Love Tester was het eerste product dat ze ooit met succes in het buitenland hebben verkocht en keerde in 2010 terug naar de markt.
4 Een van de eerste elektronische drummachines
Een van de eerste programmeerbare elektronische drummachines ooit gemaakt, is gemaakt door Nintendo. Het was de Ele-Conga, en het kwam uit in 1972, exact hetzelfde jaar als de drummachine die meestal het eerbewijs krijgt als eerste.
De elektronische drummachines van Nintendo zagen eruit als een kleine bongo met vijf knoppen bovenop, waarop je kon tikken om kleine geluiden te spelen. Hun meest revolutionaire idee was echter de Autoplayer - een kleine add-on waarmee je je eigen beats kon programmeren.
De drummachine kwam met ponskaarten die je op een wiel kon plaatsen dat de drum vertelde wat te doen. Je moest een handje draaien om het op gang te krijgen, dus het maakte muzikanten niet echt vrij om iets anders te doen, maar het was een begin. Het kwam zelfs met een riem en een manier om hem in een versterker te pluggen, zodat je live kon rocken.
3 stofzuigers
Eind jaren zeventig was er een korte periode dat Nintendo huishoudartikelen maakte. Iemand in je huishouden kan zijn eigen Nintendo Chiritori kopen: de Nintendo-stofzuiger.
Het was eigenlijk een vrij unieke kleine uitvinding. Nintendo's stofzuiger was op afstand bestuurbaar, dus je kon achterover leunen en ontspannen terwijl het je huis schoon maakte. Het leek zelfs een vroege versie van de Roomba.
Het verkocht nog steeds niet erg goed. Zo handig als de gimmick was, zuigen hun stofzuigers - of, beter gezegd, zuigen niet. De kleine, kleine stofzuigers konden nauwelijks iets oppakken en waren te klein om meer dan een paar huisstofmijten op te slaan. Ze bewogen ook zo langzaam dat het een groot deel van de dag zou duren om een enkele kamer schoon te maken.
Ze waren meestal gewoon leuk gemaakt. Ze kwamen zelfs met schattige kleine stickerogen, zodat je je stofzuiger een persoonlijkheid kon geven.
2 Kantoorbenodigdheden
Nintendo had een hele Office Equipment Division in de jaren zeventig. Nintendo was al een paar jaar uw one-stop-shop voor kantoorbenodigdheden met korting.
Ze maakten klokken, papier en alles wat je maar kon bedenken. Ze hadden meestal vrij unieke gimmicks voor elk. Ze verkochten opslagplanken die op elkaar klikten als LEGO-stenen. Ze kregen allemaal een geheim paneel en een set zakdoeken zodat je op elk moment indruk kon maken op je vrienden door de zakdoeken op magische wijze te laten verschijnen.
Ze maakten zelfs een kopieermachine. Het heette de Nintendo Copilas, en het was een knockoff, goedkope Xerox-machine, speciaal ontworpen om een van de goedkoopste fotokopieerapparaten op de markt te zijn.
Een beetje, hoe dan ook. Het bedrijfsmodel van Nintendo was om een goedkoop fotokopieerapparaat te maken dat bijna leeg was en bijna helemaal kapot ging toen je het kocht. Ze gaven het weg voor bijna niets, maar zorgden ervoor dat je om de paar weken terugkwam voor onderhoudsmateriaal.
1 De Ultrahand
De Ultra Hand klinkt misschien niet zo veel, maar het was een grote deal voor Nintendo. Het was een van die uittrekbare speelgoedklauwen die je kunt gebruiken om dingen vast te pakken, een soort van stok waarmee je dingen kunt bereiken bij Walmart als je geen zin hebt om van je scooter af te stappen. En geloof het of niet, het redde het bedrijf eind jaren zestig.
Nintendo heeft meer dan een miljoen van deze dingen verkocht, precies op het moment dat hun aandelen rechtstreeks in een faillissement vielen. Het was de uitvinding die het bedrijf weer in het zwart zette en na verloop van tijd Nintendo zou leiden tot het maken van videogames.
De uitvinder, Gunpei Yokoi, die begon als conciërge van het bedrijf, maakte de Ultra Hand voor de lol in zijn vrije tijd. Nadat hij het naar de CEO had gebracht, verdiende het bedrijf zoveel geld dat het een beleid was om elk idee dat Yokoi voorstond groenlicht te maken.Dat was een enorm moment voor het bedrijf - omdat die voormalige conciërge uiteindelijk het Game & Watch-systeem zou opzetten, Nintendo's eerste videogamesysteem. Hij zou ook de Nintendo Game Boy maken.
Dat was het keerpunt in de geschiedenis van het bedrijf: een uitschuifbare klauw waarmee je dingen uit de hoge schappen kunt halen. En als Nintendo het niet had verkocht, zouden ze nooit één videogame hebben gemaakt.
Mark Oliver levert regelmatig bijdragen aan Listverse. Zijn schrijven verschijnt ook op een aantal andere sites, waaronder StarWipe van The Onion en Cracked.com. Zijn website wordt regelmatig bijgewerkt met alles wat hij schrijft.