Delen:
10 verrassende feiten over het verbod in de VS.
Het achttiende amendement op de Amerikaanse grondwet trad in werking in 1920 en werd pas in december 1933 ingetrokken. Het doel van het Verbod was om de Amerikaanse samenleving te genezen van alle kwalen die het zogenaamd hadden overkomen.
Voor de meeste mensen was het verbod echter een prettige periode die gekenmerkt werd door een toename van drinken, gokken en corruptie. Bovenal moedigde het Verbod een hoge mate van creativiteit aan in pogingen om de wet op alle niveaus van de samenleving te omzeilen.
Uitgelicht beeldtegoed: worldeventer.com10 De 'droge baas' die het verbieden doorverbond
Wayne Wheeler werd in 1869 geboren op een boerderij in het oosten van Ohio. Op een dag, sputterde een dronken landarbeider per ongeluk het stuur van een jonge Wheeler met een hooivork, een incident dat hem waarschijnlijk in de richting van een bijna evangelische antipathie duwde om te drinken.
In 1894 kreeg Wheeler een fulltime baan aangeboden bij de Anti-Saloon League, waar hij al snel werd bewonderd voor zijn drukpolitiek (ook bekend als Wheelerism). In tegenstelling tot andere matigheidsgroepen week de Anti-Saloon League niet af van haar hoofddoel: de afschaffing van alcohol uit het Amerikaanse leven.
De competitie werkte op grote schaal door kerken en ondersteunde of tegengestelde regeringskandidaten, afhankelijk van hun positie met betrekking tot het Verbod. Vanwege zijn invloed en macht werd Wheeler bekend als de 'droge baas'.
Wheeler drong aan op strikte naleving van het verbod. Hij verzette zich ook tegen het gebruik van zeep en andere onschadelijke stoffen in gedenatureerde alcohol, in plaats daarvan koos hij voor giftige chemicaliën door te stellen dat "de persoon die deze industriële alcohol drinkt ... een opzettelijke zelfmoord is".
9 Verbodsagenten werden minder betaald dan afvalverzamelaars
Bijdragen aan het falen van het Verbod was het feit dat de meeste Prohibition-agenten zwaar onderbetaald waren. In feite verdienden de meeste Verbodsagenten minder dan vuilnismannen.
Het gemiddelde nationale inkomen was $ 3,143 in 1922 en steeg tot $ 3,227 in 1923. Ter vergelijking, het salaris van de Prohibition-agenten varieerde van $ 1200 tot $ 2500 voor 98 procent van het Verbodsbureau. In 1930 bedroeg het basissalaris van een Prohibition-agent $ 2.300, twee derde van het nationale gemiddelde.
De kustwacht verdiende nog minder. Mannen aangeworven in de Coast Guard verdiend slechts $ 36 dollar per maand, maar dat omvatte accommodaties en gratis uniformen.
Zoals je je wel kunt voorstellen, hebben onderbetaalde agenten vaak steekpenningen gepakt van bootleggers en soms zelfs maneschijn als chauffeur voor hun vermeende doelen. Als gevolg hiervan werd meer dan een tiende van de agenten van het Verbodsbureau ontslagen.
8 'Cow Shoes' werden gedragen door bootleggers om hun voetstappen te verbergen
Om drugsverslaafden te ontduiken, bedachten veel bootleggers inventieve manieren om alcohol te smokkelen. Een van de meest ongewone uitvindingen was 'koeienschoenen', die werden gebruikt om voetafdrukken te bedekken in de bossen waar locaties voor maneschijnbrouwerijen vaak verborgen waren.
De 'koeienschoen' was een strook metaal die was geplakt met een houten blok dat was gesneden om op de hoef van een koe te lijken. Toen het apparaat op een menselijke voet werd vastgemaakt, verliet het een spoor dat leek op dat van een koe. Vermoedelijk zullen deze verwarde en afgeschrikt agenten criminele operaties volgen.
Men geloofde dat het idee voor "koeienschoenen" kwam uit een verhaal van Sherlock Holmes waarin het paard van de slechterik werd beschoeid met schoenen met afdrukken van de hoeven van een koe.
7 Wijn voor 'sacramentele doeleinden' was op de stijging
De Volstead Act, die werd aangenomen in het jaar voordat het verbod begon, verleende federale agenten toestemming om iedereen die de drankwetgeving verbood te onderzoeken en te vervolgen. Maar wijnen die voor sacramentele doeleinden werden gebruikt, waren vrijgesteld, wat betekende dat een beperkte hoeveelheid wijn thuis en in wijnhuizen kon worden gemaakt.
Om sacramentele wijn te krijgen, gingen sommige mensen zelfs zover dat ze zich konden voordoen als priesters en rabbijnen. In 1925 ontdekte een onderzoek dat de vraag naar sacramentele wijn in de VS in een periode van twee jaar met 3 miljoen liter (800.000 gal) steeg.
6 wijnstokken bespaard veel wijnhandelaren van faillissement
Omdat er niet langer wijn kon worden gemaakt, begonnen veel wijnboeren met de productie van 'wijnstenen', stenen van geconcentreerd druivensap. De doelmarkt waren huisbrouwers die deze wijnstenen in de privacy van hun eigen huis konden oplossen en gebruiken.
Aangezien druivensap niet illegaal was volgens de Verbodswetgeving, waren wijnstenen echt een ingenieus idee voor wijnbouwers die niet het hart hadden om hun wijngaarden af te breken. De wet kon niets doen omdat de stenen met waarschuwingen kwamen dat ze alleen voor niet-alcoholische consumptie waren.
De verpakking voor wijnstenen bevatte een notitie waarin werd uitgelegd hoe het concentraat in 4 liter (1 gal) water moest worden opgelost. Vervolgens "waarschuwde" de handleiding de consument "om de kan gedurende 21 dagen niet in een koele kast te laten staan, anders zou het wijn worden.
Wijnmakers maakten ook gebruik van de smaken (zoals Bourgondië of Bordeaux) die een persoon zou kunnen tegenkomen als ze "per ongeluk" het sap zouden laten gisten.
5 'Medical Beer' campagne was bijna een succes
In 1921 probeerde een groep brouwers, artsen en enthousiaste alcoholconsumenten het Amerikaanse Congres ervan te overtuigen dat bier - een stof die matige competities had geassocieerd met luiheid, verlaten vrouwen en werkloosheid - in feite een vitale geneeskunde was.
De zogeheten "biernood" werd zowel door aanhangers als door tegenstanders begrepen als een referendum over het verbod zelf. Voorstanders van bier wezen op de ontspannende eigenschappen en voedingswaarde ervan.Eén schrijver suggereerde zelfs dat bier zo vol vitamines zat dat het de "Britse race" tijdens de pestjaren zelfs voor uitsterven behoedde.
Tot grote ergernis van advocaten van de gematigde competitie, verklaarde procureur-generaal A. Mitchell Palmer dat de "drankclausule" in het 18e amendement artsen toestond om bier voor te schrijven op elk moment, onder elke omstandigheid en in elke benodigde hoeveelheid.
Een paar maanden na het besluit van Palmer nam het Congres echter de rekening voor het noodgeval van bier op en verbood bier volledig. Tegen het einde van 1921 was de wet wet geworden, tot grote wanhoop van enthousiaste biervoorstanders.
4 Prohibition Administrators Vaak Drank Booze zichzelf
Sommige beheerders van Verboden hebben zich niet zelf aan de wet gehouden. Kolonel Ned Green, de beheerder van San Francisco, werd bijvoorbeeld in 1926 van zijn taken ontheven nadat Alf Oftedal, de assistent-commissaris van het Verbod voor de handhaving, Green te hulp kwam bij alcoholische dranken op privé-feesten.
Later vertelde Green vriendelijk aan verslaggevers dat hij al lang geleden had moeten worden geschorst. Naar aanleiding van de imbroglio van Green werd aan elke beheerder gevraagd om een verklaring van onthouding af te tekenen.
Verbodsambtenaren hielpen ook bootleggers om whisky uit geheime pakhuizen te halen. Twee beheerders van het Verbod werden zelfs beschuldigd van het verstrekken van intrekkingsvergunningen voor $ 1 miljoen drank in slechts één dag.
3 brouwerijen vonden innovatieve manieren om zaken drijvend te houden
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het land al op weg naar een volledig alcoholverbod. Brouwerijen konden alleen bier produceren dat een alcoholgehalte van 2,75 procent niet overschreed, beter bekend als "bijna-bier". Toen het verbod van kracht werd, daalde het aantal tot 0,5 procent.
Niet alle brouwers waren tevreden met de productie van 'bijna-bier'. Sommigen, zoals F.M. Schaefer Brewing Company en Nuyens Liquers besloten om kleurstoffen te gaan maken. Dit bleek een succesvolle onderneming dankzij het toenmalige tekort aan kleurstof in het land en het feit dat bestaande apparatuur van brouwers kon worden omgezet in het maken van kleurstoffen. Interessant is dat sommige kleurstofchemische planten ook de overeenkomsten tussen alcohol en kleurstofproductie opmerkten en begonnen illegale drank te produceren.
Andere brouwers, zoals Schlitz, Miller en Pabst, draaiden zich om met het produceren van moutextract, dat werd aangekondigd als een kookproduct. In werkelijkheid kochten mensen het echter met het doel hun eigen bier of "thuisbrouwsel" te maken.
Weer anderen, zoals Anheuser-Busch en Yuengling, richtten hun aandacht op ijs.
2 Kindermenu's ontstaan tijdens verbod
Vóór het verbod aten kinderen zelden uit. In feite moest een kind relatief goed zijn en een gast in een hotel om in het openbaar te kunnen dineren. Restaurants die niet aan hotels zijn gekoppeld, serveren zelden kinderen omdat ze het plezier van door alcohol veroorzaakte drank in de weg staan.
Toen Verbod in werking trad, veranderden de eigenaren van restaurants en andere horecagelegenheden plotseling van mening, beseffend dat kinderen konden helpen om de verloren drankopbrengsten te compenseren.
In 1921 werd het Waldorf Astoria in New York de eerste vestiging die een kindermenu produceerde. Andere restaurants volgden snel. Maar deze nieuwe menu's betekenden een nieuwe beperking: in restaurants konden kinderen niet langer eten wat hun ouders aten.
1 'Cruises to Nowhere' waren populair
Tijdens Verbod, kunt u legaal alcohol drinken buiten de 5-kilometer (3 mijl) territoriale limiet van de Verenigde Staten. Dientengevolge, "booze cruises" of "cruises naar nergens" werd populair. Zoals de naam al doet vermoeden, waren cruises naar nergens korte cruises zonder bestemming, waar gasten naar hartelust konden genieten van alcohol.
Beroemde voeringen zoals de Berengaria en Aquitania van Cunard, de majestueus van White Star, en de Leviathan van United States Lines boden deze reizen allemaal aan. Sommigen waren gewoon weekendcruises naar de Atlantische Oceaan, terwijl anderen ook stopten in Nova Scotia of Bermuda.
Korte zeiltochten naar de Bahama's en Havana werden ook populair. Daar ontstonden clubs en andere drankgelegenheden om tegemoet te komen aan dorstige Amerikanen.