Delen:
10 Vergeten terroristische wreedheden zo dodelijk als moderne aanvallen
Toen kapers in 2001 twee vliegtuigen in het World Trade Center ploegden en bijna 3.000 leden doodden, luidde het een nieuw tijdperk van terreur in. Sindsdien hebben meerdere aanvallen zichzelf aangebonden op het publieke bewustzijn. Gebeurtenissen zoals de 7/7 aanvallen in Londen, de bomaanslagen op Madrid, de schietpartijen in Charleston en de aanslagen in Noorwegen zullen nog lang worden onthouden.
Maar niet elke verwoestende terreuraanslag gaat de geschiedenis in. Soms vergeet het grote publiek alles over hen. Hier zijn 10 minder bekende aanvallen die dodelijk zijn als alles in de periode na 9/11.
101987 Hipercor Bombing
Op vrijdag 19 juni 1987 parkeerden Baskische separatisten een auto beladen met explosieven onder de drukke Hipercor-supermarkt van Barcelona. Toen de spits in het midden van de middag toesloeg, belden ze een waarschuwing naar de lokale media, wachtten ze 30 minuten en drukten ze op de ontsteker. De resulterende explosie zou de dodelijkste zijn in de geschiedenis van terreurgroep ETA.
Dankzij een meningsverschil tussen de politie en het winkelmanagement was het gebouw niet leeggemaakt tegen de tijd dat de bom afging. Het gevolg was dat de Hipercor vol was met shoppers die het weekend volhielden. De explosie nivelleerde één hele verdieping van de supermarkt. Er brak brand uit en er vielen tientallen mensen onder. De paniek daalde af en de shoppers stampten naar de uitgangen. Tegen de tijd dat het stof was neergedaald, waren 15 mensen dood, waaronder een zwangere moeder en twee kleine kinderen.
In die tijd was het de dodelijkste terreuraanval die Franco in Spanje had gezien. In de komende dagen zou het dodental stijgen tot 21, met nog eens 45 gewonden. Het veranderde ook de publieke opinie scherp tegenover de verantwoordelijke groep. Toen moslimterroristen in 2004 verschillende treinen in Madrid bombardeerden en 191 doden leden, waren de herinneringen aan Hipercor nog steeds zo rauw dat de regering ETA aanvankelijk de schuld gaf.
9 De slachtpartijen in Rome en Wenen Airport
Op 27 december 1985 om 8:15 uur liepen zes mannen de vertrekhal van de internationale luchthaven van Rome in, haalde machinepistolen tevoorschijn en opende het vuur. Op hetzelfde moment gooiden drie mannen op de luchthaven van Wenen vier handgranaten naar passagiers die op een vlucht naar Tel Aviv wachtten. De daaropvolgende minuten regeerde chaos in twee landen.
Passagiers zeiden later dat ze zich op de grond hadden gegooid toen de gewapende mannen de vertrekhal beschoten. Italiaanse en Oostenrijkse politie hadden vuur teruggegeven, resulterend in een bloedbad. Gebroken glas viel op passagiers en bloed spetterde over de hal. In vijf korte minuten waren 18 mensen, waaronder vier schutters, dood. Nog eens 120 raakten gewond. In de duizelingwekkende nasleep begonnen mensen op zoek te gaan naar een motief. Het duurde niet lang voordat Palestijnse verzetsgroepen in de schijnwerpers kwamen te staan.
In 1988 werd de Fatah Revolutionaire Raad onder Abu Nidal bij verstek veroordeeld voor de aanslagen. Nidal, een voormalige medewerker van Yasser Arafat, had uiteindelijk de relatie met de Palestijnse leider verbroken ten gunste van gewelddadigere methoden. Hoewel het nooit werd bewezen, beweerden de Italiaanse autoriteiten dat de aanslagen waren doorgegaan met de toestemming van Syrië. Het was niet de enige keer dat een regionaal conflict overging op de Europese luchthavens ...
8De Orly Airport Attack
Toen de bom van 1983 explodeerde op de luchthaven Orly in Parijs, wisten de aanvallers meteen dat ze het hadden verpest. Geplaatst in een ruimbagage die werd gedropt bij een incheckbalie van Turkish Airlines, moest het in de lucht ontploffen, waardoor de vlucht op de grond crashte. Het werd uitgevoerd door de Armeense terreurgroep ASALA en moest een wraakactie zijn voor de genocide in Turkije in 1915. In plaats daarvan raakte het een catastrofale ramp op Franse bodem.
De bom had net de transportband bereikt toen die explodeerde, waardoor een muur van vlammen over de wachtende menigte naar buiten vloog. Het resultaat was bloedbad op grote schaal. Mensen in de rij voor de vlucht stampten als een dikke, scherpe wolk van rook neer, verblindend. Degenen die het dichtst bij de ontploffing waren, hadden de kleren van hun huid verbrand en leden gruwelijke verwondingen. Anderen werden gezien die wankelden op bloedende ledematen. Al met al stierven acht mensen en 55 anderen raakten zwaar gewond.
Verantwoordelijkheid viel uiteindelijk af bij ASALA-lid Varoujan Garabedian. Geprobeerd en gevangen gezet in de late jaren 1980, werd Garabedian uiteindelijk vrijgelaten en naar Armenië gedeporteerd in 2001. Daar begroette de Armeense premier hem persoonlijk als een terugkerende held.
7Het incident met Matsumoto
In 1995 bracht de apocalyptische cultus Aum Shinrikyo een wolk van sarin uit in het Tokio metrosysteem. Dertien mensen stierven en meer dan 5.500 raakten gewond. Hoewel dit incident bekend is in het Westen, weten maar weinigen dat dit niet de eerste Sarin-aanval van Aum Shinrikyo was. Het jaar daarvoor testten ze hun nieuwe wapen in het pittoreske bergstadje Matsumoto. Hun droge run zou bijna 500 mensen verwonden.
In die tijd bezat de sekte genoeg sarin om meer dan vier miljoen te doden. Ze telden ook chemische en virologische deskundigen onder hun leden, die hen hielpen een bestelwagen in een mobiele chemische wapenseenheid te veranderen. Op 27 juni 1994 om 10:40 uur reden ze hun laboratorium in een woonwijk, waar een groep rechters woonde die tegen de groep hadden geregeerd. Toen spoten ze een dikke wolk gas de straat op, voordat ze de nacht in verdwenen.
Afgezien van het doden van zeven mensen, zorgde de aanval ervoor dat slachtoffers onder verdenking kwamen te staan. Yoshiyuki Kouno raakte zwaar gewond door de sarin en moest toekijken hoe zijn vrouw het volgende decennium langzaam bezweek aan complicaties, waardoor ze het achtste slachtoffer werd. Toch schreven de media hem als de schuldige, dankzij zijn eerdere ervaring bij een chemisch bedrijf.Kouno noemde zijn rechtszaak later door media "psychologisch verwoestend". De politie die de media van zijn schuld verzekerde, heeft zich nooit verontschuldigd.
6Bloody vrijdag
De schietdoden van 13 ongewapende Ierse demonstranten in handen van het Britse leger in 1972 zorgden ervoor dat de spanningen in Noord-Ierland een kookpunt bereikten. Bekend als Bloody Sunday, blijft het incident beroemd. Minder bekend is de even gewelddadige reactie van de IRA. Op een vrijdag in de zomer van dat jaar plantte de groep 23 bommen verspreid over Belfast. In minder dan 90 minuten explodeerden 19 van hen. De aanvallen werden bekend als 'bloederige vrijdag'.
De eerste bom ontplofte om 14.40 uur buiten de Ulster Bank. Een negen jaar oude jongen die tegen de auto had geleund, werd door de ontploffing 3 meter (10 voet) in de lucht gegooid. Vijf minuten later wiegden nog twee explosies de stad. Tegen 15.00 uur waren er al zeven aanvallen geweest en het ergste moest nog komen. Om 15:02 uur ontplofte een autobom op een busstation en doodde zes mensen, waaronder een tiener. De kracht was zo groot dat de lichamen later in plastic zakken moesten worden verzameld. Nog geen 15 minuten later sloeg een autobom een religieus gemengd winkelgebied binnen, waarbij zowel protestanten als katholieken werden vermoord.
Binnen 75 minuten na de aanval met de Ulster Bank waren ongeveer 20 bommen ontploft in elke uithoek van Belfast. Tegen de tijd dat de rook op was, waren negen mensen dood en 130 gewonden. Latere tellingen bevestigden dat 77 van de gewonden vrouwen en kinderen waren, een aantekening die zo schandelijk is dat de IRA er uiteindelijk voor excuses heeft aangeboden.
5 De 1920 Wall Street Dynamite Attack
Massa-terroristische bomaanslagen zijn zeker geen modern fenomeen. Bijna 100 jaar geleden stopte een door paarden getrokken karretje buiten JP Morgan bank op Wall Street. Achterin lag een grote bom en 225 kilogram kleine ijzergewichten. Om 12:01 uur kwam de timer op nul. De ontstane ontploffing werd gevoeld over de stad.
De explosiekracht wierp de ijzergewichten in alle richtingen met hoge snelheid. De granaatscherven scheurden door auto's, ramen, muren en de lichamen van mensen alsof ze papier waren, en veroorzaakten onmiddellijk 30 doden. De grond schudde zo erg dat er twee blokken verderop een trolleywagen ontspoorde. Glas stroomde naar beneden uit verbrijzelde ramen, waardoor meerdere verwondingen ver beneden. Acht meer mensen zouden later in het ziekenhuis sterven. De JP Morgan-bank was bijna volledig verwoest. Lange tijd had niemand enig idee wie het gedaan had.
Hoewel hun bom het Amerikaanse kapitalisme in zijn kern had geschud, honderden mensen had verwond en 38 mensen had gedood (plus één ongelukkig paard), namen de daders nooit verantwoordelijkheid. Pas 24 jaar later, in 1944, besloot de FBI dat dezelfde Italiaanse anarchisten achter de bombardementen van 1919 waarschijnlijk verantwoordelijk waren. Niemand werd ooit aangeklaagd.
4De Oktoberfestaanval uit 1980
Vijfendertig jaar geleden voerde een verlegen jonge aardrijkskundestudent de bloedigste aanval uit in de naoorlogse geschiedenis van Duitsland. Gundolf Kohler, 21, wandelde op 26 september het drukke Oktoberfest in München binnen. Om tien uur 's avonds liet hij een pakje vallen in een vuilnisbak bij de ingang en liep weg. Enkele seconden later explodeerde de bom met voldoende kracht om 13 mensen te doden. Nagels scheurden door de lichamen van 200 anderen. Dankzij een mislukte timer stierf Kohler zelf tijdens de aanval, zijn lichaam werd onherkenbaar beschadigd.
In het onderzoek dat volgde, werd vastgesteld dat Kohler alleen handelde. Hij was een eenzame revolver, kennelijk geïnspireerd door extreemrechtse leringen. Maar er blijven nog belangrijke vragen over het bombardement hangen. Een van de belangrijkste getuigen werd later geïdentificeerd als een prominente neo-nazi en mogelijke dubbelagent voor de Duitse regering. Een afgehakte hand die ter plekke is gevonden, is nooit vergeleken met een van de slachtoffers en wordt ervan verdacht behoord te hebben tot een mogelijke tweede bommenwerper. Er waren zelfs berichten dat de bom van Kohler op afstand was ontploft om te zorgen dat hij naast zijn slachtoffers zou sterven.
Er bestaat nu een sterk vermoeden dat de aanval door de neonazigroep Wehrsportgruppe Hoffmann werd georkestreerd om de verkiezingen negen dagen later te beïnvloeden. Helaas zijn alle fysieke bewijzen met betrekking tot het bombardement in 1997 vernietigd. In dit stadium lijkt een conclusie van dit grimmige verhaal hoogst onwaarschijnlijk.
3The King David Hotel Bombing
Op 22 juli 1946 betraden zionistische paramilitairen het King David Hotel op het grondgebied dat toen bekend stond als het Britse Mandaat Palestina. Gewapend met 250 kilo (500 lb) TNT plaatsen ze bommen langs de zijkant van de kolommen van de kelder en blijven ze rustig achter. Hierboven krioelde het hotel van Britse officieren en gewone toeristen. Ergens in de drukte ging een telefoon over die een bommelding meldde. Er is geen actie ondernomen. Dergelijke bedreigingen werden de hele tijd gemaakt.
De oproep kwam op een moment van verhoogde spanningen in de regio. Britse soldaten waren op straat en voerden wrede hardhandig optreden uit, en het ontbreken van een veilig Joods thuisland was duizenden frustrerend. In deze vluchtige mix stapte zionistische paramilitaire groep Etzel. Zelfbenoemde vrijheidsstrijders, de groep had als doel de Britse heerschappij met alle mogelijke middelen te beëindigen. Hoewel ze zich niet aan geweld hebben onttrokken, probeerden ze geen burgers te schaden. Voordat ze een bom afzetten, zorgden ze ervoor dat ze vooruit telefoneerden en de autoriteiten vertellen onmiddellijk te evacueren.
Deze keer werkte de dreiging niet. Kort na het middaguur explodeerde de TNT en stortte de zuidvleugel van het hotel in. Er vonden geen evacuaties plaats, 91 mensen stierven, waaronder 41 Arabieren, 28 Britten en 17 Joden. De overige vijf waren mensen zonder partij in dit conflict die toevallig op de verkeerde plaats waren. De meerderheid van de slachtoffers waren burgers.
Vandaag is er onzekerheid over hoe je de bomaanslag kunt onthouden. Sommigen beschouwen de aanval als een nobele actie die helaas tot doden heeft geleid. Anderen, zoals deze schrijver bij Haaretz, beschouwen het als een lelijk bloedbad. Het heeft mogelijk bijgedragen aan de geboorte van de Joodse staat, maar tegen wat een prijs.
2De bombardementen op de Antwerpse synagoge
In de nacht van 19 oktober 1981 reed er langzaam een busje de Hoveniersstraat in en werd verlaten voor een synagoge. In die tijd verkeerde de grotendeels Joodse lokale gemeenschap in een staat van grote angst. Slechts een jaar eerder had een Libanese schutter een granaat onder een bus van schoolkinderen gerold in een zinloze terreuraanval. Weinig besefte de lokale bevolking dat dit binnenkort zou worden overschaduwd door een nog dodelijker evenement.
De volgende ochtend zat de plaatselijke synagoge vol met aanbidders die een viering bijwoonden van Simhath Torah. De dienst zou beginnen net nadat de winkels in de buurt waren geopend en de hele straat vol was. Toen, kort voordat de vieringen konden beginnen, explodeerde de bus buiten. Met een misselijk gebrul scheurde de explosie door de straat. Worshippers, shoppers en lokale handelaars werden allemaal geraakt. Even later waren er drie lijken en meer dan 100 mensen met gruwelijke verwondingen. Het was precies een jaar geleden dat een bijna identieke bombardement Parijs had geschud. Tot op heden zijn er nooit verdachten aangeklaagd.
1De Mumbai-aanslagen in 1993
In 2008 bestormden gewapende mannen gebouwen in Mumbai, India, waarbij 174 mensen omkwamen. Het was een van de ergste terreuraanvallen van het decennium en een dieptepunt in de hindoe-moslimrelaties in India. Maar zelfs dit bloedbad kon niet vergeleken worden met wat er 15 jaar tevoren gebeurde. In 1993 voerde een lokale maffiafamilie een bombardement van 75 minuten in de stad uit. Aan het einde waren meer dan 250 mensen dood en 1.100 mensen waren ernstig gewond geraakt.
De aanval begon om 1:25 PM, toen een auto onder de Mumbai-beurs explodeerde met een ontploffing krachtig genoeg om 30 voertuigen te vernietigen. In de stormloop die volgde, werden handelaren en tussenhandelaars vertrapt. De aanvallen begonnen maar net. In snel tempo ontploften bommen op de kantoren van Air India, de Bank of Oman en het Searock Sheraton Hotel. De impact wierp mensen en meubels door ramen en maakte de grond glad van het bloed. Inmiddels waren er tientallen gestorven. En de bommen bleven maar komen.
Het volgende uur werden regeringsgebouwen, bioscopen, ziekenhuizen, banken, bazaars en universiteiten allemaal geschud door explosies. Een bus blies in stukken in het midden van een drukke straat. Al met al schudden 15 grote bommen de stad, waardoor $ 10 miljoen aan schade en catastrofaal verlies van mensenlevens werd veroorzaakt. In de meerjarige rechtszaak die volgde, werden leden van de Memon-misdaadfamilie aangeklaagd voor de aanslagen. Blijkbaar was dit wraak voor anti-moslimrellen die de stad eerder in het jaar deden schudden. Het blijft een van de dodelijkste aanslagen in de Indiase geschiedenis, waarvan we hopen dat ze nooit zullen worden overtroffen.
Morris is een freelance schrijver en een nieuw-gekwalificeerde leraar, nog steeds naïef in de hoop een verschil te maken in het leven van zijn studenten. U kunt uw nuttige en minder dan nuttige opmerkingen naar zijn e-mail sturen of een aantal andere websites bezoeken die hem op onverklaarbare wijze inhuren.