Delen:
10 legendes van aquatische humanoïde wezens
Iedereen heeft weleens van zeemeerminnen gehoord, maar ze zijn niet het enige in het water levende humanoïde wezen dat er is. Eeuwenlang hebben legendes van over de hele wereld verteld over andere waterige beesten die op mensen lijken. Inderdaad, dergelijke verhalen lijken een rode draad te zijn geweest in verschillende culturen.
Deze tien wezens zijn niet schattig genoeg om als de ster van hun eigen Disney-film te eindigen, maar dat betekent niet dat ze minder interessant zijn. De meesten zijn beslist sneeraards, terwijl enkelen welwillend zijn. Een of twee hebben zelfs een basis in de realiteit gehad.
10 Adaro
De oceaan kan een meedogenloze plek zijn. Als zeilers te lang weg waren, zouden ze soms gek worden. Kinderen die ongehoorzaam waren voor hun ouders zouden in het water glippen zonder ooit te moeten worstelen of spatten voordat ze zouden verdrinken. Het was bijna alsof iets hun wil om te leven had vastgelegd. Op de Salomonseilanden gaven ze dit de schuld van een wezen genaamd de Adaro. Het gezicht en het bovenlichaam van dit wezen leken op een man zonder haar op zijn hoofd en zwarte ogen. Het was helemaal grijs met een haaienachtige staart en onder water door kieuwen achter zijn oren geademd.
Volgens de legende, de Adaro zou wachten tot mensen in het water zouden vallen. Als iemand veel had gezondigd, de Adaro zou alle goede delen van zijn persoonlijkheid wegzuigen, of "schaduw", alleen de donkerste kant van de mensheid achterlatend. Christenen op de Salomonseilanden transformeerden deze traditionele legende om bij de Bijbel te passen, zeggende dat de Adaro zijn echt gevallen engelen of demonen.
9 Rusalki
Volgens de Russische mythologie, de Rusalki (enkelvoud: Rusalka) waren mooie, jonge, naakte vrouwen die uit het water tevoorschijn kwamen om vocht naar de velden te verspreiden en leven te geven aan de aarde. Dit waren geen zeemeerminnen maar vrouwelijke geesten die eens levende mensen waren. In vroege legendes werd verteld dat dit de geesten waren van vrouwen die verdronken van het plegen van zelfmoord als gevolg van verdriet door de dood van een kind of echtgenoot. Rusalki werden ooit afgeschilderd als mooie, behulpzame vrouwelijke geesten die soms zelfs zongen terwijl ze aan het werk waren, giechelden en hun haar langs de rand van het water poetsten.
In latere jaren, verhalen en kunstwerken over Rusalki veranderde ze in zombies die uit hun waterige graven kwamen. De latere legendes waren meer gericht op vrouwen die werden vermoord en gedumpt in meren en rivieren. De zombie Rusalki zou uit het water tevoorschijn komen om op het land te lopen en wraak te nemen op de mannen die hen hebben gedood.
8 Yacuruna
De inheemse bevolking die in het Amazone-regenwoud leeft, geloofde dat in het water levende wezens werden genoemd yacuruna. Dit waren mensen die in onderwatersteden leefden die als weerspiegeling van het leven op het land waren, dus alles stond op zijn kop. Hun paleizen waren gemaakt van kristal en ze waren versierd met glanzende parels en visschubben. De yacuruna reed op de rug van slangen, krokodillen en schildpadden voor transport.
EEN yacuruna leek op een mens, behalve dat het hoofd, de handen en de voeten achteruit waren. Anderen beweerden dat deze mensachtigen eenvoudig handen, voeten en groene huid met zwemvliezen hadden. De legende zei dat als een mens ooit werd gevangengenomen door een yacuruna, ze zouden in een beginnen transformeren, te beginnen met hun ogen achteruit rollend. Een sjamaan zou de vloek moeten terugdraaien voordat het te laat was. Sommigen geloofden dat de yacuruna waren een geavanceerde beschaving en dat ze de bron waren van de medische kennis van een sjamaan.
In een verhaal zag een man genaamd Don Juan Flores Salazar dat zijn kleine zusje verdronk toen ze nog kinderen waren. Later in het leven had hij een visioen van haar als volwassene, staande aan de rand van het water. Ze vertelde hem dat ze nog leefde en getrouwd was met een yacuruna man. Ze keerde terug om hem kennis van genezing te geven. Salazar ging verder met zijn carrière als sjamaan.
7 Finfolk
In Schotland en Ierland vormden verhalen over de finfolk een groot deel van de plaatselijke folklore. In de winter leefde de finfolk in een stad aan de onderkant van de oceaan genaamd Finfolkaheem. In de zomer woonden ze op een eiland genaamd Hildaland, dat naar wens kon verschijnen en verdwijnen, waardoor mensen het onmogelijk konden vinden.
Men geloofde dat de finfolk de vorm van een mooie man en vrouw zou kunnen aannemen om mensen in het water te lokken. Het waren shape-shifters die konden transformeren van volle vis naar volledig menselijk of ergens daartussenin, zoals een zeemeermin. Men geloofde dat de finfolk seks met mensen wilde hebben omdat het als hun elixer was voor een lang leven. Wanneer een boot nooit thuiskwam van een reis of iemand verdronk, werd die altijd aan de Finfolk toegeschreven. Na de opkomst van het christendom begonnen priesters te beweren dat zolang een dorp de Bijbel beoefende en de wereld van God sprak, de finfolk niet op het droge kon gaan staan.
6 Umibozu
'S Nachts op zee varen kan een beangstigende ervaring zijn, zelfs als de omstandigheden kalm zijn. Tijdens een storm kunnen grote golven een boot gemakkelijk kapseizen. Volgens de Japanse legende keken zeilers soms 's nachts over kalm water en zagen ze een gigantische zwarte schaduw in de vorm van een kale man. Ze noemden dit het Umibozu, wat zich letterlijk vertaalt naar 'zeemonnik'. Ze beschouwden dit als een teken dat zelfs al leek het water er kalm uit te zien, er een storm op komst was en het het beste was om niet te zeilen. Andere accounts van de Umibozu vertel verhalen over schepen op kalme zeeën die plotseling naar beneden werden getrokken en ze waren getuige van deze zwarte figuur vanaf de kust.
Moderne theoretici geloven dat de legende mogelijk afkomstig is van het echte fenomeen van rogue waves.Soms kan de wind een gigantische golf uit het niets creëren, zelfs als de omstandigheden kalm lijken. 'S Nachts, van een afstand, kan dit lijken op de omtrek van een persoon. Dit gebeurt alleen als er een storm op komst is, dus dit verhaal is echt waar.
5 monnik vis en bisschop vis
In Denemarken en Polen zouden zeilers en vissers waarnemingen van een vis met een menselijk gezicht melden. De bovenkant van zijn hoofd had de vorm van een bisschopshoed en het lijk zag eruit alsof het een mantel droeg. De meeste verslagen dateren uit de 16e eeuw, toen er nog zoveel onbekend was van de mariene biologie dat zelfs verhalen over grote walvissen als folklore werden beschouwd. De wezens die bekend staan als "monniksvis" en "bisschopvis" hebben beide zeer vergelijkbare kenmerken.
Volgens één verhaal vingen vissers een monniksviss en ze waren er zo van overtuigd dat het een heilige man van de zee was dat ze het naar een kerk brachten in de hoop daar wat reactie van te krijgen. Natuurlijk heeft het nooit een woord gesproken. De monnik vis werd een cryptozoölogisch schepsel, en illustraties herkenden het als zeer menselijk.
In moderne tijden, is er een soort van vissen, Lophius, dat nog steeds de bijnaam 'zeeduivel' wordt gegeven. Zeeduivel heeft een grote mond met een roze binnenkant die op een menselijke tong lijkt. Ze hebben ook ogen in de voorkant van hun hoofd, vergelijkbaar met een menselijk gezicht.
4 De Ipupiara
De Ipupiara is legendarisch een Zuid-Amerikaans zeemonster dat bedekt was met haar en een zeer bossige snor had. Er werd gezegd dat ze matrozen doodden voor de kust van Brazilië door hen met hun handen dood te stikken. Dan zou het hun oogballen opeten, evenals de toppen van hun vingers, tenen en zelfs geslachtsorganen. Tijdens de 16e eeuw beweerden ontdekkingsreizigers de Ipupiara te hebben gedood door een zwaard in zijn buik te duwen. Ze verkochten het lijk aan een rijke Deense arts genaamd Thomas Bartholin. Hij onderzocht het lichaam en bevestigde dat het wezen het hoofd en de romp van een zeer harige man had, maar de onderste ledematen waren als een vis. Het lijk werd tentoongesteld in zijn rariteitenkabinet.
Hedendaagse theoretici geloven dat de Ipupiara een man is geweest met een misvorming die sirenomelia wordt genoemd, waarbij de benen van een persoon samengesmolten zijn om op een vissenstaart te lijken. In die tijd was het niet ongebruikelijk dat ouders van gehandicapte kinderen hen voor dood achterlieten. Het is mogelijk dat het kind verwilderd is geworden. Of het was allemaal een uitgebreide hoax. Let op: baby's met sirenomelia overleven zelden langer dan een dag of twee.
3 Vodyanoy
In Slavische legendes was Vodyanoy de beschermgeest van water. Hij wordt beschreven als een wijze oude man die controle heeft over elk waterdier. Als mensen het water met respect behandelen, worden ze beloond met vis te eten en waardevolle parels. Vodyanoy reed rond een "waterpaard" dat eigenlijk een meerval was.
In illustraties van Vodyanoy is zijn lichaam menselijk met zwemvliezen, maar hij heeft het hoofd van een kikker met een menselijke neus. Zijn baard druipt van algen en slijm. Verhalen zeggen dat hij de vorm van een man zou kunnen aannemen als hij dat wilde. Sterker nog, hij zou zoveel van mensen eten genieten dat mensen uit de oudheid hem maaltijden als offer gaven. Als shape-shifter kon hij het water verlaten om zijn verlangens te stillen. Iedereen kon echter Vodyanoy uit een menigte mensen halen omdat zijn linkerbil altijd water liet druipen.
2 Oannes
In de oude Babylonische mythologie was Oannes een amfibische god die leek op een meerman met een lange baard, behalve dat hij een vissenkap op zijn hoofd droeg. In feite leek het erop dat een naakte man een gigantisch viskarkas had uitgehold, naar binnen klom en besloot om rond het land te hoppen terwijl hij rechtop stond. In andere illustraties laat hij zelfs menselijke voeten uit de bodem steken, waardoor hij minder op een mythisch wezen lijkt en meer op een gek persoon lijkt.
Volgens de oude legende moest de mensheid de beschaving herbouwen, dus ze keken voor begeleiding naar de goden. Oannes kwam uit het water om de kunsten en wetenschappen aan mensen uit te leggen, en ze luisterden aandachtig naar zijn advies. Aan het eind van de dag sprong hij terug in het water en zwom weg. In de Hebreeuwse versie van dit verhaal bouwde Noach de ark na de zondvloed en God leerde hem hoe hij de beschaving moest herbouwen.
1 The Man Fish
In 1679 trokken zeilers voor de kust van Spanje een naakte man uit het water. Ze krabbelden om hem eten en wijn te geven en vroegen hem of hij in een schipbreuk zat, maar hij kon niet praten. Ze brachten hem op het land, waar hij onmiddellijk ziek werd, dus sprong hij terug in de zee.
In een andere versie van dit verhaal was de 'vissenman' een tienerjongen die de opdracht had om te duiken voor een schat in de oceaan en nooit opdook, dus iedereen ging ervan uit dat hij verdronk. Vijf jaar later redden zeevaarders hem uit de zee. De mensen in de stad herkenden hem, dus brachten ze hem naar zijn moeders huis. Hij had het zo moeilijk om zich weer aan te passen aan het leven op het land dat hij verliet om weer in het water te leven.
Schrijvers gebruikten dit verhaal destijds om te theoretiseren dat mensen in staat waren zich aan te passen aan elke omgeving, zelfs als het betekende dat je kieuwen liet groeien om in het water te leven. Een standbeeld werd gemaakt om eruit te zien als de visman in de stad Lierganes, Cantabria, Spanje. Natuurlijk worden deze verhalen in de wereld van vandaag als sprookjes beschouwd.