Delen:
10 Ongelooflijk vreemde manieren waarop dieren met elkaar communiceren
Omdat grunts en gegrom alleen zoveel informatie kunnen overbrengen, hebben dieren veel onconventionele manieren van communiceren bedacht. Gelukkig is het werk aan hun woordenboek goed op weg. Elk voorschot brengt ons een stap dichter bij het vinden van alle nare dingen die dieren achter onze rug zeggen.
10 Fluitende Dholes
Dholes, ook wel bekend als Aziatische wilde honden, lijken het resultaat te zijn van een Disney-romance met honden en vaders. Deze uiterst aanpasbare vossenwolven zijn verrassend veerkrachtig en hebben in bijna elk bioma nissen uitgehouwen, van Himalayagebergte in de Alpen tot dichte regenwouden op Java.
Dholes leven in pakketten van 5-12 en geven stereotiep blije gevoelens weer met kwispelende staarten. Het zijn sociale carnivoren en vormen soms superpacks van 30 leden om het fris te houden en kennis te maken met andere groepen.
In tegenstelling tot hun familieleden (wolven, jakhalzen, vossen, enz.) Hanteren dholes een unieke manier van communiceren: fluiten. Aangezien elk dier tot 90 vierkante kilometer (35 mijl) land bestuurt, vertrouwen ze op geluiden die goed reizen om hun grote vriendjes over grote afstanden te schreeuwen.
Het verbale arsenaal van het dhole bevat een assortiment fluittonen, klakken en hoge krijsen die je nooit van iets leuks zou verwachten. Naast het alleen maar zeggen wat er aan de hand is, worden de verontrustende dhole calls gebruikt om coöperatieve aanvallen op veel grotere, smakelijkere prooien, zoals buffels en rendieren, te coördineren.
9 Zoemende gorilla's
Apen hebben verschillende aanbiddelijke gedragingen en nu kunnen we zoemen toevoegen aan de lijst. Onderzoekers hebben onlangs opgemerkt dat wilde mannelijke gorilla's een goede maaltijd genieten door een deuntje te neuriën. Dit gedrag is waargenomen bij primaten in gevangenschap, maar niet bij wilde gorilla's, die geen tijd hebben om te rotzooien.
Het zoemen wordt meestal weergegeven door dominante zilverruggen als een oproep tot het avondeten. Door middel van melodie beslist de groepsleider over de maaltijden en smeekt zijn posse naar de tafel - vooral de vrouwen, die van een muzikale man houden.
Het adverteren van een maaltijd is niet beperkt tot gorilla's; chimpansees en bonobo's hebben zich ook bewezen als luidruchtige eters. In feite kunnen onderzoekers de sociale structuur van primaten onderscheiden op basis van de meest trendy leden. De minder rigide hiërarchische chimpansees en bonobo's zijn bijvoorbeeld collectief lawaaierig, omdat er geen centrale controle is voor de avondmaaltijden.
Zoemend kan ook een gelukkige primaat betekenen. Gorilla's hebben een behoorlijk vocaal bereik en combineren gevarieerd gebrom in continue melodieën. Deze melodieën klinken inderdaad luider wanneer een gorilla zijn favoriete voedingsmiddelen tegenkomt. Bekijk ze hier voor wat Muzak tussen soorten.
8 Poepsnuivende neushoorns
Voor al hun kolossale, achterlijke massa, zijn witte neushoorns berucht om het feit dat ze dingen echt zien. Als aanvulling op hun slechte ogen heeft de evolutie hun een acute neus geschonken, die ze gebruiken om lange, contemplatieve trekjes te maken van stomende meststapels achtergelaten door vrienden en rivalen.
Ja, poep is een neushoorn visitekaartje. Een witte neushoorn kan slechts 20 seconden spenderen aan een bekende drol, maar een hele minuut aan een boeket van een vreemdeling.
In tegenstelling tot andere dieren die poep onderweg en denk er niets van, de majestueuze witte neushoorns houden gemeenschappelijke mest stapels ("middens") die vaak worden herzien en vernieuwd. Dit dient om iemands territorium te markeren en ook om een verrassend gedetailleerd persoonlijk account achter te laten, via chemische aanwijzingen, over iemands "status" en gezondheid.
Vrouwtjes laten ook de geur van vruchtbaarheid achter. De middens zijn een neushoorn Facebook voor individuen die proberen aan te sluiten, oude vrienden te herontdekken of dominantie te laten gelden over een territorium en zijn fecund maagden.
7 De syntaxis van titis met zwarte voorzijde
In de bloedhete regenwouden van Zuidoost-Brazilië kun je de hilarisch vernoemde black-fronted titi vinden. Ironisch genoeg zijn deze apen in de Nieuwe Wereld helemaal niet zwart-het is meer een muizekleurig bruin. Semantiek terzijde, ze zijn onmisbaar voor primatologen voor hun informeel dichte alarmoproepen.
Deze piepkleine apen behoren tot een select aantal die de syntaxis hebben uitgedokterd en kunnen verschillende taaleenheden combineren tot 'zinnen'. De piepende titis hebben afzonderlijke alarmoproepen voor roofdieren op de grond en in de lucht.
Een oproep die in toonhoogte stijgt, signaleert een inkomende caracara (langbenige havik), maar een vervagende roep betekent dat roofzuchtige katten rond de voeten van bomen sluipen. Ondanks hoe knap deze apen zijn, besloten onderzoekers om ze op hun plaats te zetten.
De wetenschappers gooiden een gevulde caracara en een opgezette oncilla (miniatuurluipaard) in de titi-habitat bij een Braziliaans natuurreservaat om de dwaze apen voor de gek te houden. Het is mislukt. De apen snel aangepast door het creëren van nieuwe oproepen, het mengen van lucht-en land waarschuwingen om de stalking vogels en vliegende katten aan te duiden.
6 Tarsiers gebruiken echografie
Gelukkig om te toppen op 13 centimeter (5 in) lang, de insectenogige spookdieren van Zuidoost-Azië behoren tot 's werelds kleinste en oudste primaten. De theekopje-spookdiertjes zijn in de afgelopen 45 miljoen jaar zo weinig veranderd dat ze als een biologische tijdcapsule worden beschouwd.
Met die buitenaardse ogen prijken de spookdieren ook op de meest prominente oog-tot-lichaamverhouding van het zoogdierrijk. De overtreffende trap tiersiers behoren tot de stilste primaten te booten.
Dat is tenminste waar voor die van Bornean en de Filippijnse afkomst. Vreemd genoeg zijn andere soorten spookdieren berucht om roddel. Bovendien hebben deze verlegen varianten een vreemde gewoonte gemaakt om hun mond te openen alsof ze willen spreken, maar zwijgen, mogelijk om ons te plagen. Dus de onderzoekers veronderstelden dat alle spookdieren even praatgraag zijn, maar dat sommigen onhoorbare (naar ons) kanalen gebruiken.
En ja hoor, een "vleermuis detector" pakte een spervuur van communicatie op in het ultrasone bereik.Door sommige onbevestigde laryngeal acrobatiek, brachten de speurders zuivere echografie op 70 kilohertz, veilig boven de menselijke limiet van 20 kilohertz. Indrukwekkend is dat het hoorbare hoorbare bereik zich uitstrekt tot 91 kilohertz.
Een echt nuttige, unieke aanpassing onder primaten, het is als een "privéchat" die prooi en roofdier niet kunnen lokaliseren. Onderzoekers hebben een achtervolger achtvoudig vertraagd en gereproduceerd voor menselijk gehoor. Maar zorg ervoor dat je het volume lager zet.
5 Walvissen hebben namen
Walvissen zijn heerlijk sociaal en even splashy-irritant dus voor de onderzoekers belast met het identificeren van hen door hun schijnbaar identieke staartvinnen. Met een hint uit de potvissen proberen wetenschappers walvissen te identificeren aan de hand van hun namen en accenten.
Onderzoekers hebben ontdekt dat Caribische potvissen in kleinere familie-eenheden leven dan potvissen in het buitenland, waardoor identificatie eenvoudiger wordt. Na onderzoek van meer dan 4.000 geregistreerde telefoontjes van 2005 tot 2010, ontdekten onderzoekers dat de personen in knusse kerngezinnen een unieke combinatie van klikken gebruiken (een "coda") als een hoorbaar naamplaatje.
Naast de introductie van zichzelf, gebruiken walvissen ook familieoproepen die alle leden delen. Onderzoekers zijn echter niet in staat om deze minder specifieke oproepen te onderscheiden, omdat ze niet verschillen zoals de individuele namen. Deze bredere roepnamen zijn klaarblijkelijk handig wanneer afzonderlijke groepen elkaar ontmoeten en hun kap nodig hebben.
Om de breedte van de walvisachtige talen aan te tonen, gebruiken walvissen ook meer inclusieve regionale coda's, die waarschijnlijk neerkomen op iets als "Hallo, ik ben ook een walvis."
4 Bison Respect The Democratic Method
Na drie maanden lang een grote kudde door het Biologisch Reservaat van de Monts d'Azur te hebben besprokkeld, hoorde Amandine Ramos van het Franse Nationale Centrum voor Wetenschappelijk Onderzoek dat Europese bizons buitengewoon democratisch zijn en bewijst definitief dat Frankrijk de moeder van de democratie is.
Op het eerste gezicht lijkt de bizoncommunicatie primitief. Ze snuiven en produceren keelgeluiden, maar vertrouwen meestal op kortstondige feromonen om vleselijke relaties te dicteren. Des te verrassender dan dat deze grote dopes in staat zijn om te stemmen, hoewel ze dit reserveren voor de meest kritieke beslissingen, zoals wat ze voor de lunch moeten hebben.
Bij het kiezen van een nieuwe weide om in te grazen, verplaatst bizons hun lichaam in de richting die ze willen verkennen. Geleidelijk oriënteren de bizons zich op hun voorkeursbestemmingen totdat een uitzonderlijk onverschrokken lid een zet doet.
Als zijn collega's het erover eens zijn, zal de kudde volgen en iedereen is gelukkig. Zo niet, dan zal de kudde korte tijd versplinteren maar uiteindelijk bezwijken onder de meerderheidsregels. Op het einde wint de leider met de meeste volgers - vaak een vrouw - en de bende herenigt zich.
3 kauwen staren rivalen naar beneden
Oogcontact is veelvoorkomend gedrag van primaten, maar werd verondersteld uniek te zijn voor mensen, apen, apen en hun taxonomische verwanten. Een paar jaar geleden ontdekten onderzoekers onverwachts dat kauwen hun grasmat beschermen met een vuile blik.
Normaal doen vogels dit niet. Hun ogen zijn niet gepositioneerd om te staren. Maar kauwen zijn speciaal. In plaats van huizen te bouwen, broeden ze in natuurlijke boomholtes die hete goederen worden in gebieden met dichte kauwpopulaties. Zodoende bevinden de vogels zich na het verstoren van holtes die al zijn geclaimd in veel handgrepen.
Als leden van de kraai- en raaffamilie zijn kauwen echter ook vindingrijk en gebruiken ze harde gangster-blikken om mogelijke nestvijanden af te schrikken. In tegenstelling tot de meeste vogels met gewone zwarte of bruine ogen, hebben kauwen briljante bleke irissen.
Om vast te stellen dat de ogen worden gebruikt in de communicatie, hebben Cambridge-onderzoekers elk van de 100 nestkasten afgeluisterd met een van de vier afbeeldingen: het gezicht van een kauw, het gezicht van een kauw met zwartogige ogen, een kaal oog zonder lichaam, of een zwart beeld zonder vorm. Kauwen vermeden betrouwbaar de dozen met helderogige gezichten. Ze liepen minder snel en veel sneller om verder te gaan.
2 Blue-Capped Cordon-Bleu Songbirds 'Tap Dance'
Blue-capped cordon-bleu zangvogels zijn zulke goede dansers dat we niet eens wisten dat ze konden dansen. Deze vogels zijn welbekend bij de wetenschap, maar hun snelle voeten bewegen te snel voor menselijke detectie. Lange tijd werd verondersteld dat hun dansen een vreemde vorm van ornithologische jumping jacks waren.
De gladde voetbewegingen werden onverwacht ontdekt toen onderzoekers van Hokkaido University het verkrachteringsproces van cordon-bleu bestudeerden met 30 frames per seconde en vervolgens met 300. Vertraagde beelden onthulden dat tikken het meest voorkomt wanneer zowel de man als de vrouw een baars delen.
Wetenschappers suggereren dat het tikken een percussief element toevoegt aan de act die mannetjes gebruiken om minnaars lief te hebben, wat liedjes, headbobs, dansen en baton twirling omvat. Volgens hoofdonderzoeker Masayo Soma is het een inspirerend stuk multitasking en de eerste gezamenlijk uitgevoerde aviaire "multimodale dansweergave".
Interessant is dat vrouwen reageren door te dansen voor hun vrijers, zij het met verminderde, weifelende intensiteit. Aan de andere kant, mannetjes gaan allemaal uit en beheren maar liefst 200 stappen in een schijnbaar onmogelijke vijf seconden spanwijdte.
1 Geheime licht van Mantis garnalen 'wordt weergegeven
De ogen van bidsprinkhaengarnalen kunnen net zo goed buitenaardse technologie zijn omdat ze dichter bij satellieten staan dan natuurlijke kuikens. Deze ongelooflijke ogen zijn uitgerust met maximaal 16 kleurreceptoren, terwijl de mens beperkt is tot drie. Toch is de kleurenvisie van bidsprinkhaengarnalen verrassend slecht in vergelijking met andere dieren. Dus wat geeft het?
Ten eerste zijn hun ogen een ongelooflijk geavanceerd systeem om ultraviolet licht te detecteren. Beter nog, mantisgarnalen zijn ingewijd in circulair gepolariseerd licht, een verbazingwekkend vermogen dat mensen op een dag kunnen lenen om kankercellen te detecteren.
Zieke cellen reflecteren licht op een manier die gezonde cellen niet hebben. Het juiste type sensor kan vroegtijdig de veelzeggende glans onthullen die inherent is aan kwaadaardige weefsels.
Maar wat doet dit voor het dier?
De garnalen (die meer lijken op fabelachtige kreeften) zijn gemarkeerd met patronen die alleen zichtbaar zijn voor diegene die ook in circulair gepolariseerd licht dobberen, d.w.z. andere bidsprinkhaengarnalen.
Wanneer ze worden aangeboden met een keuze aan holen, kiezen de normaal agressieve stomatopoden bij voorkeur een die geen cirkelvormig gepolariseerd licht weerkaatst. Dit betekent dat het nog niet wordt bewoond door een andere bidsprinkhaengarnaal.