10 geweldige dingen die je niet wist, vleermuizen kunnen doen

Iedereen weet dat vleermuizen echolocatie gebruiken om zich te verplaatsen. Elke vijfjarige weet dat. Tegenwoordig weten we dat het vermogen niet uniek is voor vleermuizen. Dolfijnen, walvissen en zelfs sommige vogels en muizen doen het ook. Maar wat we tot voor kort niet wisten, is hoe verfijnde en krachtige knuppelvoices dat eigenlijk zijn. Onderzoekers komen erachter dat deze unieke wezens hun vreemde vocalisaties op allerlei verbazingwekkende manieren gebruiken. De nacht is gevuld met het getjilp en gepiep van deze luchtfotojagers, en we zijn nu nog maar net bezig met het ontrafelen van hun geheimen. Als je dacht dat Flipper's klikken en fluittonen indrukwekkend waren, bereid je dan voor om de ware meester van het geluid te ontmoeten.

10 Ze kunnen niet bedrogen worden

Men dacht ooit dat vleermuizen alleen bewegende insecten konden detecteren. Sommige motten houden zelfs helemaal stil als ze een vleermuis horen aankomen. Blijkbaar kreeg de gemeenschappelijke vleermuis van Zuid-Amerika de memo niet. Onderzoek heeft aangetoond dat ze slaaplibellen kunnen detecteren die zich volkomen stil houden. De grootoorvleermuis "brengt het doelwit in harmonie" met een constante stroom sonar. Binnen drie seconden kunnen ze bepalen of het betreffende doel eetbaar is. Op deze manier kan de vleermuis eten op slapende insecten die blijkbaar een knuppel niet kunnen horen schreeuwen.

Natuurlijk dachten wetenschappers dat dit in eerste instantie onmogelijk was. Het mag niet zo zijn dat de echolocatie van een vleermuis gevoelig genoeg is om verschillende vormen te bepalen. Ze zeggen het zo: "Actieve waarneming van stille en onbeweeglijke prooi in dichte understory-vegetatie door echolocatie alleen is al lang als onmogelijk beschouwd." Maar de gewone big-bat doet het hoe dan ook.

Alleen om het in het gezicht van de wetenschap te wrijven, kan de gewone grote vleermuis ook het verschil zien tussen een echte libel en een valse. Onderzoekers testten de vleermuizen door echte libellen uit te zetten en dummy's te testen in de vorm van insecten die waren gemaakt van papier en aluminiumfolie. Hoewel alle vleermuizen geïnteresseerd waren in de vervalsingen, nam niemand een hap uit de bedriegers. Deze vleermuizen kunnen niet alleen de vorm van een object bepalen met echolocatie, maar ze kunnen ook het verschil in het materiaal horen.

9 vleermuizen Echolocate planten

Fotocrediet: Hans Hillewaert

Veel vleermuizen overleven alleen op fruit, maar gaan 's nachts nog steeds alleen uit. Dus hoe vinden ze een maaltijd in het donker? Wetenschappers dachten dat ze met hun neus naar binnen moesten komen. Dat komt omdat het heel moeilijk zou zijn om individuele vormen in het gebladerte te sorteren met echolocatie. Alles zou in theorie een waas moeten zijn.

Natuurlijk is het mogelijk dat vleermuizen insecten op bladeren vinden, maar niemand dacht dat deze gevleugelde knaagdieren geluid konden gebruiken om planten te onderscheiden (vleermuizen zijn overigens niet echt knaagdieren). Glossophagine vleermuizen kunnen precies dat doen; ze kunnen hun favoriete planten vinden met alleen geluid. Wetenschappers hebben geen idee hoe ze deze prestatie bereiken. "De echo's van planten zijn zeer complexe signalen, die alle reflecties combineren van de vele bladeren die een plant bevat." Met andere woorden, het is ongelooflijk moeilijk. Aan de andere kant lijken glossophagine vleermuizen geen problemen te hebben. Ze kunnen zonder problemen bepalen waar de bloemen en vruchten zich bevinden. Sommige planten hebben zelfs bladeren in de vorm van schotelantennes die speciaal zijn ontworpen om vleermuizen aan te trekken. Nogmaals, vleermuizen bewijzen dat we nog veel te leren hebben over geluid.

8 Hoge frequentie

De ultrasone piepgeluiden van een vleermuis kunnen behoorlijk hoog worden. Menselijk gehoor functioneert in een bereik van 20 Hz tot 20 kilohertz, wat redelijk goed is. Ter referentie, de beste sopraanzanger kan slechts een noot van ongeveer 1,76 kilohertz bereiken. De meeste vleermuizen kunnen tjirpen in een bereik van 12 tot 160 kilohertz, wat vergelijkbaar is met dolfijnen.

De heldere wollige vleermuis maakt het hoogste geluid van elk dier dat nog ontdekt wordt. Hun bereik begint bij 235 kilohertz - aanzienlijk hoger dan mensen kunnen horen - en haalt een maximum van 250 kilohertz. Dit kleine harige zoogdier kan 120 keer hoger geluid maken dan de beste zanger ter wereld. Waarom hebben ze deze krachtige audioapparatuur nodig? Onderzoekers denken dat deze hoge frequenties de sonarstraal van de vleermuizen zeer gericht en van korte afstanden maken. "In de dichte oerwouden waar ze leven, kan dit hen de voorsprong geven bij het lokaliseren van insecten tussen alle bladeren en bladeren. Ze kunnen hun sonische zicht concentreren als geen andere vleermuis.

7 Super Ears

De puntige oren van vleermuizen krijgen nooit veel aandacht. Het is altijd het geluid zelf waarin iedereen geïnteresseerd is, maar nooit het ontvangende mechanisme. De technische afdeling van Virginia Tech heeft eindelijk vleermuisoren gecontroleerd. In het begin geloofde niemand wat ze vonden. In een tiende van een seconde (100 milliseconden) kan een van deze vleermuizen "zijn oorvorm aanzienlijk veranderen op een manier die bij verschillende akoestische detectietaken past." Hoe snel is dat? Het kost mensen ongeveer drie keer langer om te knipperen dan voor de hoefijzers om de vorm van de oren te veranderen om af te stemmen op specifieke echo's.

Vleermuisoren zijn superantennes. Ze kunnen niet alleen hun oren bewegen met verblindende snelheden, maar ze kunnen ook "overlappende echo's verwerken die slechts 2 miljoensten van een seconde uit elkaar liggen en een onderscheid maken tussen objecten die slechts 0,3 millimeter uit elkaar staan." Ter wille van de belangstelling is 0,3 millimeter ongeveer de breedte van een menselijk haar. Het is geen wonder dat de marine vleermuizen bestudeert. Hun biologische sonarapparatuur is veel beter dan welke technologie die we hebben bedacht.

6 vleermuizen herkennen hun vrienden

Net als wij hebben vleermuizen vrienden waarmee ze graag rondhangen. Elke dag wanneer de honderden vleermuizen in de kolonie zich klaar maken om naar bed te gaan, zullen ze steeds opnieuw met dezelfde sociale groep rondhangen. Hoe vinden ze elkaar onder de menigte? Ze schreeuwen natuurlijk naar hun vrienden.

Onderzoek heeft aangetoond dat vleermuizen de roep van individuen in hun sociale groep kunnen herkennen. Elke bat heeft een "speciale vocalisatie die een individuele akoestische signatuur" draagt. Dit klinkt heel erg als zeggen dat vleermuizen namen hebben. Deze unieke individuele vocalisaties worden als groeten beschouwd. Als vrienden elkaar ontmoeten, ruiken ze om de beurt elkaars oksels - omdat niets zegt dat BFF's snuffelende knuppelputten zijn.

Een andere manier waarop vleermuizen communiceren over hun individualiteit, is wanneer ze op jacht zijn naar voedsel. Als meerdere vleermuizen in hetzelfde gebied jagen, geven ze een foerageeractie uit terwijl ze op prooi jagen. Het doel hiervan is om te zeggen: "Hee, deze wants is van mij." Verbazingwekkend, deze foeragerende oproepen zijn ook uniek voor het individu, dus wanneer iemand roept, "Mijn!", Weten de andere vleermuizen in het gebied wie het zei .

5 Telefoonsysteem

Kolonies van schijfgevleugelde vleermuizen zijn nomaden die in beweging blijven om roofdieren te vermijden. Ze gaan liggen in de opgerolde bladeren van heliconia- en calathea-planten, die plaats bieden aan een handvol kleine vleermuizen. Hoe houden deze rondzwervende furballs contact met de rest van de kolonie als ze zich over een bos verspreiden? Ze gebruiken het natuurlijke luidsprekersysteem om hun vrienden te signaleren.

De bladtrechters helpen de oproepen van de vleermuizen te versterken door ze met maximaal twee decibel te vergroten. De bladeren maken ze ook 'zeer directioneel'. Studies tonen aan dat vleermuizen die al in hun lommerrijke tent zaten een speciale oproep hadden om hun vrienden thuis bij hen te helpen. Vleermuizen aan de buitenkant riepen terug, speelden een spelletje Marco Polo, totdat ze hun broeders konden vinden. Ze hadden meestal geen problemen om de juiste stok te vinden.

De bladeren werken nog beter bij het verhogen van het volume van inkomende oproepen, ze verhogen met wel 10 decibel. Het is alsof je in een megafoon leeft.

4 Noisy Wings

Niet alle vleermuizen zijn vocale wezens. In feite hebben de meeste vleermuizen uit de Oude Wereld niet de mogelijkheid om dezelfde klikken en piepen te maken die de meeste vleermuizen gebruiken voor echolocatie. Dat betekent echter niet dat ze 's nachts niet rond kunnen komen. Onlangs werd ontdekt dat vele soorten fruitvleermuizen kunnen navigeren met klappende geluiden die ze maken met hun vleugels. In feite waren onderzoekers zo verbluft door deze ontdekking dat ze zich tot het uiterste hebben ingespannen om ervoor te zorgen dat deze geluiden niet uit de vleermuizen komen. Ze gingen zelfs zover dat ze de mond van de vleermuizen verzegelden en hun tong verdoven. "Deze vleermuizen kregen de Novocain-en-tapebehandeling, zodat wetenschappers er 100 procent zeker van konden zijn dat ze niet vals speelden door hun mond te gebruiken.

Dus, hoe gebruiken deze vleermuizen hun vleugels om geluiden te maken die ze gebruiken voor echolocatie? Geloof het of niet, dat heeft nog niemand helemaal begrepen. Tegelijkertijd vliegen en klappen is een geheim dat deze slimme zoogdieren nog moeten opgeven. Het is echter de eerste ontdekking van elk dier dat niet-vocaal geproduceerde geluiden gebruikt voor navigatie en wetenschappers zijn daar erg enthousiast over.

3 Whisper Vision

Foto credit: Ryan Somma

Aangezien vleermuizen een prooi vinden met echolocatie, hebben sommige van de prooidieren, namelijk motten, het vermogen ontwikkeld om bat-sonar te detecteren. Dit illustreert de klassieke evolutionaire strijd tussen roofdier en prooi. Terwijl een carnivoor een wapen ontwikkelt, bedenkt zijn potentiële maaltijd een manier om het tegen te gaan. Veel motten zullen op de grond vallen en stil blijven staan ​​als ze een vleermuis horen naderen.

De lange tong van de Pallas heeft een manier bedacht om het gevoelige gehoor van de mot te verslaan. Onderzoekers waren verrast te ontdekken dat deze vleermuizen bijna uitsluitend op motten aten die hen zouden moeten horen aankomen. Dus hoe vangen ze hun maaltijd? De lange tongboor van de Pallas gebruikt een stillere vorm van sonar die de motten niet kunnen detecteren. In plaats van echolocatie hebben ze een fluisterlocatie. Ze gebruiken het equivalent van vleermuis stealth om de nietsvermoedende nachtvlinders neer te halen. Onderzoek naar een ander soort fluisterende knuppel, de barbastelle genoemd, toonde aan dat zijn vocalisaties 100 keer zwakker waren dan die van andere vleermuizen.

2 snelste mond rond

Er zijn normale, alledaagse spieren, en dan zijn er super spieren. Ratelslangen hebben extreme spieren in hun staarten die de rammelaar op supersnelheden laten werken. De zwemblaas van de zweeftvis is de snelste spier onder gewervelde dieren. Als het gaat om zoogdieren, is niets sneller dan het strottenhoofd van een vleermuis. Het kan 200 keer per seconde inkrimpen. Dat is 100 keer sneller dan je kunt knipperen. Met elke samentrekking kunnen ze een geluid maken.

Onderzoekers vroegen zich af wat de bovengrens van bat-sonar was. Omdat het slechts één milliseconde duurt voordat echo's terugkeren naar de bat, zouden hun oproepen overlappen met 400 echo's per seconde. Uit onderzoek blijkt dat ze tot 400 echo's per seconde kunnen horen, dus alleen het strottenhoofd vertraagt ​​ze.

In theorie kunnen er enkele vleermuizen zijn die het bestaande record kunnen doorbreken. Geen enkel ander bekend zoogdier heeft een spier die zo snel beweegt. De reden dat ze deze verbazingwekkende sonische prestaties kunnen uitvoeren, is dat hun cellen eigenlijk meer mitochondria (de batterijen van het lichaam) en calciumshuttelende eiwitten hebben. Dit geeft ze meer kracht en stelt hen in staat om vaker te contracteren. Hun spieren zijn letterlijk supercharged.

1 vleermuizen gaan vissen

Sommige vleermuizen jagen op vis. Dit lijkt alle redeneren te tarten; echolocatie dringt niet door in water. Het botst gewoon weg alsof het op een muur slaat. Dus, hoe vangen visvleermuizen überhaupt vis? Hun echolocatie is zo gevoelig dat het de rimpelingen op het oppervlak kan detecteren die de vis eronder weggeven. De vleermuis ziet de vis nooit echt. Hun echolocatie bereikt nooit de prooi zelf. Ze vinden vissen onder het oppervlak door de troggen en pieken van het water met geluid te lezen. Dat is een verbazingwekkende truc.

Het blijkt dat sommige vleermuizen dezelfde techniek gebruiken voor kikkers.Als een kikker in het water een vleermuis ziet, zal deze stil blijven staan. De rimpelingen eromheen geven het weg. Een ander interessant feit over vleermuizen en water is dat ze vanaf de geboorte geprogrammeerd zijn om te geloven dat elk akoestisch glad oppervlak water is, en ze zullen naar beneden vliegen om een ​​drankje te krijgen. Blijkbaar, als iemand een glad bord in de jungle zou zetten, zouden jonge vleermuizen er met zijn neus in duiken in een poging om hun dorst te lessen. Dus aan de ene kant is bat-sonar zo scherp dat ze het oppervlak van een meer als een boek kunnen lezen. Aan de andere kant kunnen juveniele vleermuizen het verschil niet zien tussen een serveerschaal en een plas.