Top 10 geheimen in een spel met speelkaarten

Een pak speelkaarten ziet er misschien eenvoudig uit, maar verborgen tussen de pitten, kleuren, cijfers en portretten zijn verrassende geheimen, waarvan sommige honderden jaren oud zijn.

Die doos pastelkrijt in krachtige primaire kleuren is een van de meest herkenbare dingen ter wereld, maar hoe meer we eruit zien, hoe meer het lijkt alsof die kaarten vol mysterie zijn.

Kaarten zijn speciale dingen. Elk spel is een wonder van techniek, ontwerp en geschiedenis, boordevol geheimen die bij elke hervertelling zijn gefluisterd en vervormd. Hier zijn 10 geheimen over een standaard kaartspel dat zich al die tijd in het zicht heeft verborgen.

10 Snap

Feit: het is lijm, geen plastic, waardoor speelkaarten "snap" worden.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is het lijm die ervoor zorgt dat speelkaarten breken, geen plastic. Speelkaarten van hoge kwaliteit staan ​​bekend om hun gevoel, veerkracht en kniekwaliteit. De spanning en elasticiteit zijn belangrijk voor de duurzaamheid en het gevoel van elke kaart. Maar hoewel kaarten voorzien zijn van een plastic laag (meestal met een laagje, om een ​​beetje een dia te geven), zijn het lijmlagen die elke kaart zijn ruggengraat geven.

Elke kaart is als een Oreo, waarbij gelamineerde vellen karton de koekjes zijn en lijm de crème vulling. De combinatie biedt een merkwaardig sterk, dun en buigzaam stuk papier, perfect voor een shuffle of een trick.

Bonendetail: het plastic oppervlak op het papier omsluit elke kaart niet volledig. De vellen karton worden vóór het lijmproces gelamineerd. Je kunt een druppel water een paar seconden direct op het midden morsen zonder de kaart te verpesten, maar als het water de rand raakt? Geruïneerd. Het water sijpelt als een spons in het papier van de kaart.

9 Terug ontwerp

Feit: er zijn twee belangrijke soorten ruggen, en dat is een groot probleem voor kaartmedewerkers, goochelaars en casino's

De meeste kaartspellen hebben een grote verscheidenheid aan rugontwerpen. Maar de mooiere, duurzamere spellen zijn een beetje eenvoudiger. Meestal afgezwakt met slechts een of twee kleuren, hebben ze symmetrische ontwerpen.

Er is een belangrijke functie waarnaar goochelaars zoeken: grenzen. Gaat het ontwerp van een kaart helemaal naar de rand van een kaart? Of is er een grens? Zonder al te veel kunstjes weg te geven, verbergen beide ontwerpopties verschillende dingen.

Die verschillende soorten ruggen zijn ook een groot voordeel voor casino-exploitanten, die enorme kosten maken om te vechten tegen cheats en oplichting. De U.S. Playing Card Co. bespreekt niet echt veel back-ups met normale klanten, maar als een klant een casino heeft, heeft het bedrijf genoeg om te adverteren over welke soorten ruggen beter zijn voor verschillende spellen.

8 afgeschuinde rand

Feiten: Ook een grote deal voor werknemers: kaarten hebben afgeschuind, mesvormige randen

Stapels kaarten worden gesneden door zeer krachtige snijmachines met indrukwekkend sterke messen. De machine maakt dezelfde op en neer snijdende beweging. Die beweging van het blad creëert een afgeschuinde rand, waarbij de achterkant of het gezicht iets groter is. De richting van die schuine kant is volledig afhankelijk van de richting waarin de kaarten worden gekeerd wanneer ze worden afgesneden.

Dat is een groot probleem voor mensen die kaarten schudden voor hun levensonderhoud, te weten goochelaars en goochelaars. De rand van het mes helpt kaarten gemakkelijker aan elkaar te weven. Kaarten met kaarten die speciaal voor goochelaars zijn gemaakt, gebruiken vaak een traditionele stijl als verkoopargument. Bijvoorbeeld: Goochelaar Richard Turner, die te zien is in de documentaire 'Dealt', hecht veel waarde aan deze kwaliteit - hij heeft een eigen kaartenlijn met een specifieke snit.

7 Kentucky Origins

Feit: de meeste kaartmerken worden gedrukt door dezelfde vestiging in Kentucky

Een paar decennia geleden waren kaarten als auto's: klanten hadden verschillende 'merken en modellen' om uit te kiezen. Merken zoals Hoyle en Arco gaven het Bicycle-merk van de Amerikaanse speelkaartmaatschappij een run voor zijn geld. 'The Hochman Encyclopedia of American Playing Cards', door Tom en Judy Dawson, is gevuld met de droom van een kaartverzamelaar van drukkers in de Verenigde Staten, waaronder de New York Consolidated Card Company, Dougherty, Russell & Morgan en meer.

In de afgelopen eeuw, en vooral in de afgelopen 20 jaar, heeft de USPCC veel van die kaartuitgevers overgenomen. In het laatste decennium bezit het bedrijf, dat momenteel eigendom is van Jarden Corporation, de merken Bee, Hoyle, Maverick, Fournier, Aviator, Kem en anderen. Het bedrijf print ook aangepaste decks voor casino's en andere klanten over de hele wereld.

6 Franse pakken

Feit: de pakken en gezichtskaarten zijn van oorsprong Frans

De oorsprong van speelkaarten staat ter discussie. Men denkt dat ze al in de negende eeuw in China zijn ontstaan.

Tegen de 14e eeuw hadden kaarten zich over Europa verspreid, ruwweg gemodelleerd naar Italiaanse tarocchi-decks (nog steeds in gebruik als tarotkaarten voor waarzeggerij). Verschillende Europese landen hadden hun eigen kleuren: Duitsland gebruikte harten, bladeren, bellen en eikels en Spanje gebruikte munten, bekers, zwaarden en knuppels.

De Franse kleuren schoppen, harten, klaveren en ruiten blijven echter hangen vanwege hun geometrische eenvoud, effen kleur en het gemak van afdrukken. De Fransen zijn ook degenen die de speelkaarten hebben teruggebracht van vier per reeks naar drie.

5 Geen grapje

Feit: de Joker is de enige kaart die in Amerika is afgeleid

Hoewel de speelkaarten op het dek geïnspireerd zijn door de tarot's, wordt de joker niet geïnspireerd door de dwaas van de tarot. Voordat poker de koning van kaartspellen werd, waren de mensen in Amerika gek op een trick-taking spel genaamd euchre. In de negentiende eeuw probeerden kaartmakers te helpen door "prieel" -kaarten te presenteren, waaronder een grote en kleine prieel.

Maar toen poker zich over de Mississippi verspreidde, vonden de bowers hun weg naar het dek als wilde kaarten.Volgens de geschiedenis van de USPC verdraaiden ontwerpers de Duitse "juker" -kaart in een joker en voegden klokken en slappe hoeden toe aan die fietsende bowers. De jokers zijn sindsdien standaardkenmerken van decks.

4 Dood en belastingen

Feit: de schoppenaas is sierlijker omdat het een belastingzegel was

Waar de azen van de andere pakken slechts enkele pitten zijn, is de schoppenaas dapper ontworpen om op te vallen. Deze traditie begon in 1765, volgens de International Playing Card Society: dat was het jaar dat Engeland besloot om speelkaarten te belasten die daar en in Amerika werden verkocht. De aas werd afgestempeld om aan te geven dat de belasting was betaald. Het belastingstempel was zo belangrijk dat een man ter dood werd veroordeeld voor het smeden van een aas.

In 1862 veranderde de wet, waardoor printers hun eigen Azen konden ontwerpen. In "The Hochman Encyclopedia of American Playing Cards" schrijven de Dawsons dat bedrijven hun aas snel als een ingebouwd handelsmerk gebruikten dat het merk bevestigde. Verschillende bedrijven hadden verschillende azen, maar de USPCC wist die trend te omzeilen door één aasontwerp te gebruiken voor al hun spellen: de huidige Lady Liberty die nog steeds in gebruik is. Gemodelleerd naar het beeldhouwwerk "Statue of Freedom" van Thomas Crawford, dat te vinden is aan de bovenkant van het Capitool in Washington DC, heeft de dame een zwaard en een olijftak.

3 Imperial Orb

Feit: de King of Clubs hoort een imperiale bol te houden met zijn andere hand

De gezichtskaarten zitten vol met raadsels (wat houdt de Jack of Spades nou eigenlijk in?) En onstabiele debatten, maar aanwijzingen voor hun identiteit zijn te vinden in de meeste moderne ontwerpen. Engelse en Franse dekken veranderden identiteiten heen en weer, maar beide culturen gebruikten dezelfde vier legendarische koningen: Charles, David, Caesar en Alexander. Volgens de International Playing Card Society hadden de Franse ontwerpen al vroeg naam en vermengden Britse uitgevers ze.

De bol van de King of Clubs wordt beschouwd als die van Alexander. Slechte replicaties en printruns verdoezelden in feite de hand die het vasthoudt. Nu lijkt de bol op een insigne of deel van de koninklijke gewaden.

2 Depressieve koning

Feit: de zelfmoord koning pleegt geen zelfmoord

Serieus, wie pleegt zelfmoord door een zwaard in hun oor te rammen? Arme Charlemagne, oftewel Charles (naar verluidt). Het mes kan stevig in zijn hoofd worden geïmplanteerd, maar dat is een ander geval van slecht afdrukken.

Onze moderne ontwerpen zijn afkomstig van modellen die in 1565 werden geproduceerd door Pierre Marechal in Rouen, volgens de IPCS. Oorspronkelijk kwam Charles in actie, zijn zwaard geheven en klaar om te slaan. Een standaardkenmerk van deze ontwerpen was echter hoe de kronen gelijk tegen de rand werden getrokken. Omdat er niet veel ruimte boven het hoofd was, werd de zwaardarm omlaag geslagen - waardoor hij de pijnlijke weergave van vandaag kreeg.

1 Eenogige koning

Feit: er is ook een koning met één oog, en hij grijpt zijn wapen niet

De eenogige boeren krijgen alle aandacht. Niemand let op de eenogige koning. Ze zijn niet echt eenogig, natuurlijk - ze worden in profiel afgebeeld, kijken vierkant in hun gekozen richting, starend naar hun favoriete veer of wat dan ook dat ding dat de boer van schoppen bezit. (Serieus: wat is dat?)

Terwijl de andere drie koningen vanaf de voorkant worden getoond, kijkt de koning van de diamanten, ook wel bekend als Caesar, naar de zijkant. Ook interessant om op te merken is dat waar de andere drie koningen stevige greep op hun zwaarden hebben, de bijl van Caesar achter hem is, duidelijk niet in zijn open handpalm.

Een online casino zei dat gokkers weten dat de koning eigenlijk geen koning is, maar een god. In de Noorse mythologie offerde Odin zijn oog op het geheim van de runen te leren. Zijn uitverkoren wapen lijkt op de speer van Odin en hij houdt het niet vast zoals de andere koningen - hij gebruikt zijn goddelijke krachten zodat de bijl klaar is om te slaan met een trek van een vinger.