Delen:
10 Strange Tribes Ancient Explorers stond erop dat het echt was
Niet elk fantastisch wezen komt van sprookjes. Sommige van de vreemdste zijn die, waarvan 2.000 jaar geleden, ontdekte dat ontdekkingsreizigers echt waren.
Toen de eerste natuurwetenschappers elke stam en elk schepsel die op deze aarde bestond, probeerden te catalogiseren, schreven ze enkele vreemde dingen op. Als je ver genoeg van de beschaving wegreed, stonden ze erop, je zou stammen van mensen zonder hoofden vinden, met dierenkoppen, of met hun voeten de verkeerde kant op wijzend.
We hebben natuurlijk nooit een bewijs gevonden dat deze mensen bestonden. Toch drongen mensen er indertijd op aan dat ze ze hadden gezien. En in elk geval kwamen de verhalen niet alleen van één persoon, andere mensen ondersteunden ze. Natuurlijk, de meest logische verklaring is dat al deze verhalen verzonnen waren. Maar zoveel mensen hebben deze verhalen verteld dat het moeilijk is om je niet af te vragen of de wereld misschien heel lang geleden een heel andere plaats is geweest.
Hoofdafbeelding: Guillaume Le Testu, Le Havre10 The Blemmyes: The Headless Men Of Africa
In het oostelijk deel van Libië, in de vijfde eeuw voor Christus, bevond zich een stam van mannen zonder hoofden op hun schouders. In plaats daarvan hadden ze hun ogen en hun monden op hun borst.
Althans, dat beweerde de Griekse schrijver Herodotus. Toegegeven, hij ging niet van de beste informatie af - hij herhaalde alleen maar, zoals hij opmerkte, wat 'de Libiërs zeggen', maar hij is niet de enige persoon die beweert dat ze bestaan. In feite rapporteren mensen al meer dan 2.000 jaar waarnemingen.
Meer dan 400 jaar later stond de Romeinse schrijver Plinius de Oudere erop dat ze echt waren. Hij noemde hen de Belmmyae en zei dat ze een nomadische stam waren die sindsdien naar Ethiopië was verhuisd. Ze waren ook totale wilden, meldde hij, en buitengewoon gevaarlijk.
Ze bleven maar komen. In AD 1211 beweerde een ontdekkingsreiziger genaamd Fermes dat hij een stam had gevonden van "mannen zonder hoofden, die hun ogen en mond op hun borst hebben" woonachtig op een eiland in Ethiopië, eraan toevoegend dat ze 366 centimeter lang waren. En iets meer dan 100 jaar later beweerde John Mandeville hen ook te hebben gezien. In de 17e eeuw hield Sir Walter Raleigh zelf vol dat ze echt waren.
9 The Calystrii: The Dog-Headed Men Of India
Een Griekse arts genaamd Ctesias reisde naar India in de vijfde eeuw voor Christus, en hij kwam terug met een paar gekke verhalen. Boven in de bergen, beweerde hij, was er een stam genaamd de Calystrii - en zij hadden de hoofden van honden.
'Ze spreken geen taal, maar blaffen als honden,' meldde Ctesias. Ze konden de andere mensen in India begrijpen, beweerde hij, maar moesten antwoorden door te geblaf of gebarentaal te gebruiken. En er was geen klein aantal van hen. Volgens de beste gok van Ctesais woonden er 120.000 Calystrii in de bergen van India.
Het hele rare deel is echter dat mensen zijn verhaal daadwerkelijk ondersteunden. Ongeveer 200 jaar later volgde een man genaamd Megasthenes het pad van Ctesias naar India en rapporteerde terug dat de Calystrii echt waren. Hij had ze zelf gezien, hield hij vol.
En het waren niet alleen de Grieken. Indiase en Tang-dynastie Chinese schrijvers beweerden dat de door honden bestuurde mannen in de buurt van Tibet waren en de Supana werden genoemd. En eeuwen later beweerde Marco Polo een stam mensen te hebben ontmoet die er net zo uitzien als de Calystrii op een eiland genaamd Angamanain. "Ik verzeker je," schreef Marco Polo, "alle mannen van dit eiland van Angamanain hebben hoofden als honden."
8 The Sciopodes: The Umbrella-Footed Men
Ctesias zag echter niet alleen koppige mannen in India. Hij beweerde ook een groep extreem vreemd uitziende mensen te hebben ontmoet, de Sciopodes. De mensen van deze stam, zo beweerde hij, hadden slechts één been met één gigantische voet. En als het warm werd, gingen ze op hun rug liggen en gebruikten ze hun gigantische voeten als paraplu's.
De Sciopodes kwamen volgens Ctesias rond door te springen - en ze konden het buitengewoon goed doen. Ze konden over het hoofd van een man springen door alles op één voet te begrenzen.
Het is allemaal redelijk belachelijk, maar mensen geloofden dat Sciopodes nog eens 2000 jaar echt waren. Isidorus van Sevilla drong erop aan dat ze echt bestonden en werkte ze in zijn bestiary; de vroege kaarten hadden kleine afbeeldingen van hen die binnen India werden getrokken, om te tonen waar zij leefden; en zelfs de filosoof St. Augustinus schreef een hele verhandeling over hen. De Sciopodes, schreef Augustinus, moesten afstammen van Adam en moeten als mens worden beschouwd.
7 The Panotti: The Men Of All-Ears Island
Op een eiland in Scythia woonde, volgens de Romeinse natuuronderzoeker Plinius de Oudere, een groep mensen genaamd de Panotti. Deze mensen hadden enorme, slappe oren aan de zijkanten van hun hoofd. Hun oren waren zo groot dat ze zelfs geen kleding nodig hadden. Ze konden hun oren gewoon overdag rond hun lichaam wikkelen en ze zelfs 's nachts als dekens gebruiken.
Het is een beetje een stom mentaal beeld, maar een van zijn tijdgenoten, een Romein genaamd Pomponius Mela, stond erop dat Plinius de waarheid sprak. Hij had gewoon de verkeerde locatie. Volgens Mela waren de Panotti op de Orkney-eilanden in het hedendaagse Schotland. En ze gebruikten niet alleen hun oren als kleding, maar ze konden ze op zonnige dagen ook als parasol ondersteunen.
Volgens Mela woonden de Panotti niet alleen. Ze moesten hun eiland delen met een andere stam: de Nijlpaarden, een groep mensen die paardenhoeven als voeten hadden.
6 Fusang: The Kingdom Of Women
Europeanen waren niet de enige mensen die ervan overtuigd waren dat er vreemd uitziende stammen om hen heen stonden.Toen een Chinese missionaris genaamd Hui-Shen vertrok om te zien wat in het oosten van China in 500 na Christus was, kwam hij terug met een paar gekke verhalen.
Hui-Shen beweerde dat hij een plaats had bereikt genaamd Fusang, die op basis van zijn richting in het gebied van het moderne San Francisco zou zijn. (Anderen hebben op verschillende manieren Mexico, British Columbia en andere plaatsen genomineerd.) Binnen Fusang beweert hij dat hij een koninkrijk van vrouwen heeft gevonden dat zich ongeslachtelijk voortplant.
De vrouwen, zei hij, waren mooi, hoewel hun lichamen bedekt waren met haar. Er waren geen mannen onder hen, beweerde Hui-Shen. In plaats daarvan zouden de vrouwen zich voortplanten door in het water te lopen en te wachten tot een kind zich in hun baarmoeder vormde. Toen, drie of vier maanden later, zouden hun baby's worden geboren. Ze zouden hun baby's voeden, beweerde hij, door ze sap uit hun nekhaar te laten zuigen.
Het is een heel vreemd verhaal, maar een Indiase astronoom genaamd Varahamihira beweerde dat hij deze vrouwen ook had ontmoet. Varahamihira lijkt echter te suggereren dat Hui-Shen de verkeerde afslag nam op weg naar San Francisco. Varahamihira zette de vrouwen in Tibet - vlak naast de hondekoppe Calystrii.
5 De Arimaspoi: The One-Eyed Mountain Men
In de noordelijke regio's van Scythia leefde in een reeks met sneeuw bedekte bergen, het Riphean-gebergte, een stam van eenogige mensen genaamd de Arimaspoi. Volgens de oude Grieken waren deze eenogige mensen niet zomaar een rariteit - ze waren de belangrijkste reden waarom Scythia zo rijk was.
De Arimaspoi, beweerde Herodotus, verdienden hun brood door goud te stelen van griffioenen. Ze woonden in de buurt van een groep hebberige griffioenen die hun tijd doorbrachten met stapels goud, en de Arimaspoi waren de enige mensen die dapper genoeg waren om hun rijkdom te stelen en het terug te brengen naar Scythia.
Er zit veel gek in dat verhaal. Zelfs Herodotus krabbelde in een kleine disclaimer en zei dat hij gewoon herhaalde wat een Scythian hem had verteld. Vreemd genoeg zijn er echter enkele moderne historici die denken dat de Arimaspoi echt was.
De theorie is dat het hele verhaal alleen maar komt van een taalbarrière en een spelletje kapotte telefoon. Er was een groep zoroastrische volgelingen die een naam droeg die heel erg klonk als "Arimaspoi" - wat "eenogig" betekent. Herodotus, denken sommige historici, kan hun naam verkeerd verstaan hebben en ermee vandoor gaan.
4 The Abarimon: The Tribe With Backward Feet
Toen Alexander de Grote naar het oosten marcheerde, huurde hij een man genaamd Baiton in om te verkennen en te zien wat er in India was. Als Baiton geloofd moet worden, heeft hij het helemaal naar de Himalaya's gemaakt: het land waar de Abarimon wonen.
De Abarimon, zei Baiton, had de verkeerde kant op. Hun voeten wezen naar achteren, wat verrassend genoeg niet zo'n grote handicap leek te zijn. Hij beweerde dat ze snel genoeg konden rennen om de snelste wilde dieren bij te houden.
Hij zou iemand terug naar Griekenland hebben gebracht, zei Baiton, maar de Abarimon hadden longen die alleen in hun eigen klimaat zouden werken. Toen hij probeerde ze naar buiten te brengen, begonnen ze zich te stikken in de dikke lucht van de wereld beneden hem.
Natuurlijk, dat is een redelijk gemakkelijk excuus, maar Baiton was niet de enige die hen zag. Megasthenes beweerde dat hij ze ook had gezien toen hij door India reisde. Hij zegt dat ze er de voorkeur aan gaven de Nulus te worden genoemd, en voegde eraan toe dat ze acht tenen op elke voet hadden.
3 De Makhlyes: The Tribe Of Hermaphrodites
In Ethiopië was er een natie genaamd Makylhes. En volgens de Grieken en de Romeinen was elke persoon in hun hele land een hermafrodiet.
Dat is beslist wat de Romeinen zeiden. De Grieken waren de eerste mensen die contact maakten met Makylhes, en terwijl ze de vrouwen behandelden als eerlijk butch, noemden ze ze niet specifiek hermafrodieten. Toen Herodotus over hen schreef, zei hij dat ze een vrouwelijke oorlogsgod vereerden en haar vierden door de vrouwen te laten vechten met stenen en stokken.
Hij noemde hun geslachtsdelen niet precies, maar Aristoteles zou later beweren dat de mensen daar één vrouwelijke borst hadden aan de rechterkant van hun lichaam. En de Romeinse schrijver Calliphanes zou later beweren dat ze volledig hermafroditisch waren.
Als je wilt dat Calliphanes geloofd wordt, werkten beide organen voor deze mensen. Zoals hij het zei, verenigen de Makylhes 'de twee geslachten in hetzelfde individu en voeren ze afwisselend de functies van elk individu uit.'
2 The Astomoi: The Indian Tribe That Geurtjes eten
Van alle vreemde mensen Megasthenes, die Griekse ontdekkingsreiziger die naar India reisde, beweerde te hebben ontmoet, moet de vreemdste de Astomoi zijn. Ze waren een stam van ongelooflijk harige mannen die gekleed waren in katoenwol - en ze hadden geen monden.
De Astomoi kregen hun eten, beweerde Megasthenes, door dingen te ruiken. Ze zouden stinkende wortels en bloemen met zich meedragen en ze inademen voor voeding. Ze moesten echter voorzichtig zijn; ze waren extreem gevoelig voor geuren. Een sterke en krachtige geur kan iemand ter plaatse doden.
Middeleeuwse ontdekkingsreizigers beweerden ook de Astomoi te hebben ontmoet en zeiden specifiek dat ze in de bovenloop van de Ganges woonden. John Mandeville sprak er het meest over, hoewel hij veel details toevoegt die Megasthenes heeft weggelaten.
De Astomoi waren volgens Mandeville een pygmee-stam en hun gezichten waren niet helemaal leeg. Die had een klein rond gat in het midden dat ze konden gebruiken om te drinken, meestal met een rietje. Omdat ze geen monden hadden, moesten ze door sissen spreken.
1 De Libische Satyrs: The Goat Men Of Africa
Satyrs - volgens veel Romeinse en Griekse schrijvers - waren niet alleen wezens uit de mythologie. Ze waren echt. In feite hebben heel wat mensen beweerd dat ze ze uit de eerste hand hebben gezien.
De Griekse schrijvers Herodotus en Xenophon beweerden allebei dat ze de huid van een sater hadden gezien. Het was een toeristische attractie, zeiden ze, die te zien was in een stad aan de rivier de Meander.
En ze waren niet de enigen. Plinius de Oudere werkte in een nonchalant, onopvallend bevel in zijn geschriften en zei dat er een aantal saters woonden in West-Ethiopië. En verschillende Romeinen beweerden dat ze degenen hadden gezien die te zien waren.
Pausanias beweerde dat een Libische sater werd gevangengenomen en naar Rome werd gebracht, terwijl Plutarchus beweerde dat hij een sater had gezien die gevangen was in een deel van het moderne Albanië. Een Romeinse soldaat, Sulla, beweerde zelfs dat hij persoonlijk een sater had gevangen door hem te verrassen terwijl hij sliep.
En daar stopte het niet eens. In de vierde eeuw na Christus geloofde men dat de laatste saters waren gestorven, maar hun lichamen waren nog steeds te zien. De heilige Hiëronymus beweerde zelfs dat hij zelf het lichaam van een sater had gezien, bewaard in een hoop zout.
Mark Oliver levert regelmatig bijdragen aan Listverse. Zijn schrijven verschijnt ook op een aantal andere sites, waaronder StarWipe van The Onion en Cracked.com. Zijn website wordt regelmatig bijgewerkt met alles wat hij schrijft.