Delen:
10 van de vreemdste items Overheden zijn voorraad aan het aanleggen
In lokale en nationale noodsituaties kijken we meestal naar onze regeringen voor hulp. Het is logisch dat ze olie of graan opslaan voor deze gelegenheden, maar soms houden ze ongewone voorraden bij die dramatische en vaak onbedoelde effecten op het publiek kunnen hebben.
10mapstroop
Voor degenen onder ons die zomaar wat ahornsiroop op de pannenkoek spetteren, is het moeilijk voor te stellen dat iemand een Global Strategic Maple Syrup Reserve nodig heeft. Maar blijkbaar heeft de Federation of Quebec Maple Syrup Producers hun marketingcoöperatie zoals de OPEC. Deze private onderneming, goedgekeurd door de Canadese overheid, wordt gerund door krachtige siroopproducenten die ongeveer 75 procent van de wereldmarkt in de hoek zetten, wat honderden miljoenen dollars waard is.
Canadese siroopproducenten die niet meewerken aan het quotasysteem bevinden zich vaak in legaal heet water. In een interview met Al Jazeera America beschreef een kleine producent uit Quebec wat er met de bedrijfsvoering van zijn familie gebeurde: "De agent die hier kwam om onze siroop te grijpen, zei:" Als je een pot zou aan het kweken, zouden we je niet zoveel moeite geven. ' "Een Canadese siroopmakelaar was directer. "Ze zijn als een maffia," vertelde hij Al Jazeera. Het is zo'n soap, dat Hollywood een film wil maken over een siroopoverval in het magazijn van het reservaat.
Rond de eeuwwisseling van de 21e eeuw, heeft de federatie haar strategische reserve opgericht om de voorraden te beheersen en de prijzen vast te stellen. De federatie beheert ook marketing. Ze willen de "gezondheidsvoordelen" van siroop voor consumenten onder de aandacht brengen in markten zoals de VS, Australië, Frankrijk en Duitsland. Hun doel is om mensen te overtuigen om andere zoetstoffen zoals witte suiker te vervangen.
Tussen 2011 en 2012 grepen dieven ongeveer 60 procent van de reserve, die op dat moment ongeveer $ 18 miljoen waard was. Uiteindelijk werden ze gearresteerd, maar de gestolen siroop is moeilijker te herstellen. Zoals een politie-inspecteur van Quebec vertelde The New York Times, "Esdoornsiroop heeft geen streepjescode. Er is geen manier om het uit elkaar te houden. "
9Pork
De Chinese economie is afhankelijk van een letterlijke spaarpot. Tot ongeveer de jaren negentig aten de meeste Chinese burgers vlees zo zelden dat het maar ongeveer 3 procent van hun calorieën per jaar uitmaakte. Ze konden het zich gewoon niet veroorloven beter te eten. Nu, met China als economische concurrent, eet de gemiddelde Chinese burger ongeveer 40 kilo varkensvlees per jaar.
In 2007 heeft de blauwe oorvarkenziekte 45 miljoen varkens gedood in China. De stijging van de varkensvleesprijzen veroorzaakte inflatie in de hele economie. Paniekaankopen zorgden ervoor dat Chinese klanten elkaar letterlijk verpletterden om schaars varkensvlees te krijgen van supermarkten.
De communistische regering raakte zo bezorgd dat zij een strategische varkensvleesreserve hebben opgezet om de prijzen te stabiliseren. Het omvat zowel levende varkens als bevroren varkensvlees. Wanneer de prijzen te laag zijn, koopt de overheid varkensvlees om het schaarser en duurder te maken. Wanneer de prijzen te hoog zijn, verkoopt de overheid varkensvlees. Deze bewegingen zijn meer symbolisch dan al het andere. De Chinese overheid heeft niet voldoende varkens onder controle om de prijzen zelf te beïnvloeden. Maar hun signalen beïnvloeden wat anderen doen.
Het is bijna te gek hoe ver reikend de effecten van deze varkens zijn. Ze vernietigen bijvoorbeeld grote delen van het Amazone-regenwoud. China kan niet genoeg voer voor de varkens produceren, dus importeert het grote hoeveelheden graan en soja. Brazilië en Argentinië kappen duizenden, en mogelijk miljoenen, hectaren regenwoud om soja te verbouwen om de varkens in China te voeden. Sommige plantensoorten zijn al vernietigd.
De antibiotica die aan dit voer worden toegevoegd, creëren superbacteriën bij zowel dieren als mensen. Zelfs het afval van de dieren veroorzaakt een probleem. Er is zoveel dat het bijdraagt aan het broeikaseffect.
8Helium
De meesten van ons denken aan helium als de klasse clown van elementen. Je pompt het in feestballonnen zodat ze opstijgen of inademen om je stem te doen piepen. Anders dan dat, het is er bijna gewoon daar - geurloos, kleurloos, smaakloos. Na waterstof is het het op een na meest voorkomende gas in het universum.
Dus waarom heeft de Amerikaanse overheid een federale voorraad van de spullen?
Eigenlijk hebben de VS in 1921 de Federal Helium Reserve gecreëerd als een manier om helium op te slaan voor zeppelins, die toen als oorlogswapens werden gebruikt. Maar zeppelin werd niet zo belangrijk voor luchtverdediging als de VS aanvankelijk dachten, dus het blimp-programma werd geblindeerd.
Maar niet het Federal Helium Reserve, dat bleef groeien in de buurt van Amarillo, Texas, tot ongeveer 11 miljard kubieke voet vanaf 2013. Nu gaat het echter meer om de overheid die een kritiek product levert dat particulier bedrijf niet wil verkopen zolang als de markt wordt gecontroleerd.
Helium heeft unieke eigenschappen waardoor er veel vraag naar is. Het is een uitstekende koelvloeistof die vloeibaar blijft tot een temperatuur van het absolute nulpunt. Hoewel het uitzonderlijk licht is, explodeert helium niet als waterstof. Het heeft ook inerte eigenschappen die nuttig zijn bij booglassen. Helium wordt gebruikt in computerchips, glasvezelkabels, MRI-machines, ruimtevaarttechnologie en wetenschappelijk onderzoek.
Maar ook al lijkt het een gemeenschappelijk element te zijn, helium is eigenlijk zeldzaam op aarde in een bruikbare vorm. In combinatie met de wens van de Amerikaanse overheid om uit de heliumindustrie te stappen, zou het beperkte aanbod - en de toenemende vraag - kunnen leiden tot torenhoge prijzen voor de industrieën die dit waardevolle element gebruiken.
7Wine
Het is Business 101 of gewoon gezond verstand. Als consumenten zijn overgegaan op het kopen van auto's, produceer je niet meer buggy-zwepen in de hoop dat mensen ooit op een dag naar je product zullen terugkeren. Je verandert met de tijd of gaat failliet.
Tenzij je in de EU van 1982 tot 2008 wijn maakte.Dan zou de regering je betaald hebben om je ongewenste product in het "wijnmeer van de EU" op te slaan, een overschot aan "buggy whip" -wijn dat consumenten niet wilden, maar dat producenten betaald werden om toch door te blijven gaan. Deze subsidies kosten de belastingbetalers in de EU ongeveer $ 1,7 miljard per jaar.
Vooral in Frankrijk en Italië zorgde de overproductie van druiven die de markt niet wilde verzenden voorraden die omhoog vlogen en prijzen vielen. De nieuwe wereld maakte de wijnen waar consumenten steeds meer de voorkeur aan gaven, of dit nu was door veranderende smaak of simpelweg door betere marketing.
Als reactie hierop kocht de EU meestal druiven van lagere kwaliteit voor "crisisdistillatie" in de alcohol die wordt gebruikt voor industriële alcohol en biobrandstoffen. Dit moest het evenwicht herstellen met de markt. In plaats daarvan bleven de gesubsidieerde telers ongewenste druiven produceren, waardoor het wijnmeer zijn oevers bleef overstromen.
In 2008 probeerde de regering een nieuwe aanpak genaamd "rooien", die telers betaalde om wijnstokken op te graven en velden met ongewenste druiven te verlaten. In 2013 was er een kort tekort aan wijn, maar het overschot keerde een jaar later terug.
6Cotton
Eind 2015 had China de grootste katoenmassa van de overheid op ongeveer 10 miljoen ton (of 40 procent van de wereldvoorraden). Geen enkel ander land zou het kunnen evenaren, wat een geluk is voor die landen.
Chinese ambtenaren dachten dat katoen hen in staat zou stellen de markt te beheersen, maar ze kunnen geen zet maken. Het is alsof ze op de top van 's werelds grootste katoenvoorraad staan met een strakke katoenen strop om hun nek. Ze dachten niet dat het hen zou kunnen schaden. Maar als ze de voorraad te veel verminderen of proberen af te springen, blijven ze hangen en worden ze economisch gedood.
Oorspronkelijk bouwde China de voorraad om de grondstofprijzen laag te houden voor hun textielfabrieken. De voorraad moest ook de boeren in China helpen. De overheid kocht het katoen van de boeren tegen een gecontroleerde prijs (vaak boven de marktprijs) om de boeren een bepaald inkomensniveau te garanderen.
Maar het is duur om al dat katoen op te bergen. Om te voorkomen dat de voorraad groter zou worden, stopte de Chinese overheid in 2013 met het kopen van katoen. In plaats daarvan betalen ze nu rechtstreeks aan hun boeren om hen te compenseren voor lagere marktprijzen.
Maar de Chinese overheid moet nog steeds van hun voorraad af in een overvolle markt. Ze kochten het katoen tegen kunstmatig hoge prijzen, zodat ze automatisch geld verliezen wanneer ze tegen de marktprijs verkopen. Erger nog, hoe meer ze verkopen in een verzadigde markt, hoe lager de prijs gaat en hoe groter hun verliezen.
Negatief van deze rampzalige geschiedenis heeft India de aankopen voor zijn katoenvoorraad opgedreven om zijn boeren- en textielfabrieken zoals China ooit te subsidiëren. Om de een of andere reden lijkt de Indiase regering een ander resultaat te verwachten.
5Butter
Na de Tweede Wereldoorlog waren herinneringen aan economische ineenstorting en voedseltekorten vers in het geheugen van veel Europeanen. Om ervoor te zorgen dat dit niet opnieuw gebeurde, heeft de Europese Economische Gemeenschap (de EEG, die nu de EU is) in 1962 het gemeenschappelijk landbouwbeleid (GLB) ontwikkeld om haar landbouwers te subsidiëren.
In het kader van het GLB betaalde de regering landbouwers kunstmatig hoge prijzen voor zuivelproducten die niemand wilde, stopte zij hun concurrentie aan de grens met hoge belastingen en dwong zij het Europese publiek om hoge prijzen te betalen voor hun voedsel.
Vooral in de jaren zeventig en tachtig werden deze ongewenste zuivelproducten door de overheid opgeslagen in pakhuizen die "boterbergen" en "melkmeren" werden genoemd. In 1970 vormden de GLB-betalingen bijna 90 procent van de begroting van de EEG. Dat is met ingang van 2013 gedaald tot ongeveer 50 procent van de EU-begroting, maar het is nog steeds een enorme hoeveelheid geld om te betalen voor landbouwactiviteiten die minder dan 3 procent van de EU-economie uitmaken.
Desondanks heeft de EU serieuze hervormingen tot de jaren 1990 vermeden. Om af te stappen van betalende boeren gegarandeerde minimumprijzen voor ongewenst voedsel, is de overheid grotendeels overgestapt op het doen van rechtstreekse betalingen aan boeren, zodat ze niet zoveel zullen produceren. Sommige van deze betalingen worden geleverd met voorwaarden om het milieu te beschermen. De EU heeft ook enkele van haar invoerbeperkingen versoepeld.
Toch keerde de regering terug naar het oude beleid in 2009, toen de economie worstelde. De EU beweerde dat het een tijdelijke maatregel was die zou resulteren in een botermolshout, niet in een berg. Critici beweren dat landbouwsubsidies van rijke landen ontwikkelingslanden schaden waarvan de boeren niet kunnen concurreren met deze kunstmatig lage prijzen voor voedsel.
4Medische benodigdheden
Als een deel van de VS wordt getroffen door een overweldigende noodsituatie door een natuurramp, een terroristische aanval of een griepuitbraak, kan de Strategic National Stockpile (SNS) levensreddende medicijnen, vaccins, antidota voor chemische en biologische aanvallen en meer bieden. De SNS is geen eerste responder. Maar als een staat of een nationaal agentschap om hulp vraagt, kan de sociale netwerkdienst in noodgevallen cruciale medische benodigdheden verstrekken.
Beheerd door de Centers for Disease Control (CDC) houdt de SNS de voorraad verdeeld over magazijnen verspreid over de VS. Op die manier moet het binnen 12 uur kunnen reageren op elke noodsituatie, ongeacht waar het zich voordoet.
Als de dreiging in het begin niet goed is gedefinieerd, bijvoorbeeld als een ongewoon cluster van sterfgevallen zonder een bekende oorzaak of specifieke diagnose lokale medische voorzieningen overweldigt, verstuurt de SNS "push-pakketten", die een breed spectrum van medicijnen en andere medische middelen bevatten. benodigdheden.
Zodra adviseurs met deze benodigdheden aankomen op de plaats van de noodsituatie, wordt de verantwoordelijkheid overgedragen van de FBI aan de lokale autoriteiten. Zorgverleners distribueren deze benodigdheden vervolgens gratis naar de patiënten die ze nodig hebben.
Het SNS-programma heeft al gereageerd op gebieden die getroffen zijn door de aanslagen van 11 september 2001, de miltvuuraanslagen eind 2001 en de orkaan Katrina in de zomer van 2005. Na Katrina besefte de CDC dat ze ook voor chronische ziekten zoals diabetes en leveranties moesten zorgen hoge bloeddruk om patiënten te behandelen die mogelijk zonder medicatie zijn bij langdurige rampen.
3Sugar
De suikervoorraden in de wereld zijn zo hoog en de prijzen zo laag dat het sommige suikerrietboeren in India ertoe aanzet zelfmoord te plegen. Zelfs met een hogere vraag en een lagere productie van suiker, zal het overschot op de suikermarkt naar verwachting hoog blijven tot en met 2016. Dat houdt de suikerprijzen laag en de boeren doen financieel pijn. Ironisch genoeg is een belangrijke oorzaak de door de overheid gesubsidieerde voorraden van 86 miljoen ton suiker die verondersteld werden de prijzen te ondersteunen en de inkomens voor landbouwers van suikergewassen te verhogen.
Die strategie is duidelijk mislukt. De suikerprijzen zijn ook gekwetst door de lage olieprijzen, waardoor de vraag naar ethanol, een alternatieve brandstof die kan worden gewonnen uit suiker, afneemt. De VS en China hebben al jaren suikervoorraden van de overheid. Begin 2015 debatteerde India over de vraag of een door de overheid gesponsorde suikervoorraad de boeren zou helpen de laatste prijsdaling te doorstaan.
Maar overheidsvoorraden veroorzaken vaak meer problemen dan ze oplossen. Eind 2013 overwoog China zijn voorraad geleidelijk af te bouwen ten gunste van directe betalingen aan landbouwers. "We hebben dit dilemma," zei de Chinese officiële Zhao Lihua op een lokale conferentie. "Hoe meer de overheid reserveert wanneer het lokale aanbod groter is dan de vraag, hoe slechter het overaanbod wordt omdat we uiteindelijk meer importeren."
2Rubber
Rubbervoorraden waren ooit zo belangrijk voor het vermogen om oorlog te voeren dat westerse landen geheime missies bedachten om deze voorraden van hun vijanden te stelen. Toen de Tweede Wereldoorlog begon, greep Japan Birma, Maleisië en Nederlands-Indië aan, waardoor de toegang van de geallieerden tot ongeveer 90 procent van het aanbod van natuurlijk rubber werd afgesloten.
Zonder voldoende rubber voor tanks, militaire vliegtuigen en militaire kleding liepen de geallieerden een groot risico de oorlog te verliezen. In de VS leidde dit tot een politieke strijd tussen degenen die voorstander waren van natuurrubber en degenen die synthetische rubber wilden.
Sommige politici zoals Henry Wallace vreesden dat een synthetisch rubberprogramma zou kunnen leiden tot een gevaarlijk beleid van isolatie en bescherming na de oorlog. In The New York Times Magazine, vroeg hij: "Gaan de rubberpolissen die we nu aannemen later leiden tot de derde wereldoorlog?"
In juni 1940 creëerde president Franklin Roosevelt de rubberreserveringsmaatschappij voor de opslag van rubber. Gesponsord door de Amerikaanse overheid, werkten verschillende bedrijven samen om een synthetisch rubber te produceren dat het land redde van een kritisch tekort.
De geallieerden lanceerden ook operatie Mickleham in het begin van de jaren 1940, die rubber uit de door de Japanners bezette gebieden zou smokkelen. Maar het was een komedie van fouten die jammerlijk faalden.
Rubber is tegenwoordig minder een kwestie van nationale veiligheid. In 2012 besloot de VS haar rubbervoorraad te verkopen. Vanaf 2015 maken Thailand, Indonesië en Maleisië deel uit van een consortium dat ongeveer twee derde van het natuurlijke rubber in de wereld produceert. Ze hebben geprobeerd prijzen zoals de OPEC eens te beheersen, maar ze zijn niet geslaagd vanwege het overaanbod en de toenemende vraag.
1 Beatrononden
Sommige Britse burgers raakten bezorgd toen de Londense metropolitie begon met het opslaan van batonrondes (ook wel rubberen kogels genoemd), waardoor hun voorraad steeg van ongeveer 700 voor de rellen in Londen in augustus 2011 tot meer dan 10.000, slechts een paar maanden later. Volgens een voormalige politiecommandant in een interview met de BBC, suggereerde deze massale toename dat de Met meer bereid was om batonrondes te gebruiken voor het publiek.
Bedekt met of volledig gemaakt van plastic of rubber, zijn batonrondes bedoeld om demonstranten of relschoppers pijn te doen zonder ernstige schade te veroorzaken. Het ministerie van Binnenlandse Zaken gaf toestemming voor het gebruik ervan door de Britse politie in 2001, hoewel veiligheidstroepen in Noord-Ierland ze al in 1970 begonnen te gebruiken.
Oorspronkelijk zouden troepen in Noord-Ierland vanaf een lange afstand op de grond schieten, zodat de kogels zouden terugspringen in de benen van demonstranten. Maar in sommige gevallen schoten de veiligheidsdiensten in de hoofden en kisten van individuen van dichtbij, waardoor veel mensen werden gedood of zwaar gewond.
Een van de slachtoffers was Stephen McConomy tijdens een demonstratie in Noord-Ierland in 1982. "Mijn broer was slechts 11 jaar oud toen hij vanaf het begin van zijn hoofd werd geraakt", zei Stephen's broer Emmett in een interview met de BBC . "Het was zo krachtig dat het hem op straat gooide." De soldaat die Stephen vermoordde, werd niet vervolgd omdat men dacht dat het een onopzettelijk schieten was.
In 2011 werd Tony Murray, een krantenfotograaf die een demonstratie in Belfast droeg, per ongeluk met een knuppelronde in het been geschoten. "Het was alsof je werd geraakt met een [moker]," vertelde hij de BBC. "Het duurde weken en weken om te herstellen."