Delen:
10 geheimen achter Harry Houdini's grootste illusies
Er is een ongeschreven regel onder goochelaars om nooit te onthullen hoe een truc is gedaan. Dus toen een tentoonstelling in 2004 uitleg gaf over de illusies van Harry Houdini, waren tovenaars over de hele wereld apoplectisch. David Copperfield noemde het een schending van het magische protocol en uitvoerders verklaarden dat ze de tentoonstelling zouden boycotten. Velen beweerden nog altijd de tricks van Houdini te gebruiken.
Maar Harry is al bijna 90 jaar dood. Ondanks hun beweringen gebruiken weinig moderne illusionisten zijn gedateerde technieken. En de geheimen van de grote magiër waren decennia eerder onthuld. Hij was drie jaar in zijn graf geweest toen zijn team de bonen begon te morsen.
Deze lijst is voor diegenen die de geheimen van Houdini willen kennen. Degenen die niet willen weten, moeten nu stoppen met lezen.
10De radio van 1950
Houdini ontwikkelde de illusie 'Radio van 1950' voor zijn avondshows van 1925 tot zijn dood het jaar daarop. De radio was destijds een noviteit, en de act gaf aan wat Houdini zei dat de radio in 1950 zou zijn.
Volgens Dorothy Young, de assistent van Houdini, begon de grote tovenaar met de introductie van een grote tafel met een tafelkleed dat halverwege de poten van de tafel viel. Houdini liep rond de tafel en tilde het tafelkleed op om te laten zien dat er geen spiegels of iets anders onder de tafel waren.
Vervolgens plaatsten assistenten op de tafel een gigantische radio van ongeveer 2 meter (6 ft) lang en 1 meter (3 voet) hoog en breed. De voorkant van de radio had enorme wijzerplaten en dubbele deuren. Houdini opende de deuren om te laten zien dat er niets in zat behalve spoelen, transformatoren en vacuümbuizen. Hij sloot de deuren.
Houdini paste een van de knoppen aan totdat een radiozender was afgestemd. De radio-omroeper zei: "En nu, Dorothy Young, doet de Charleston." De bovenkant van de radio vloog weg en er kwam een jonge assistent uit, die sprong naar beneden en danste de Charleston.
"Stem af op elk station en krijg het meisje dat je wilt," zei Houdini. "Nee, heren, het is niet te koop."
Het geheim:
De sleutel tot de illusie was de tafel. Riep een "balg" tafel, het had twee tafelbladen. De bovenste bovenkant had een valdeur die naar boven openging. De onderste bovenkant hing aan de bovenkant door veren die onder het gewicht van mevrouw Young vielen zonder onder de rand van het tafellaken te gaan.
Young zat in de radio toen hij op de tafel lag. Toen opende ze de val en gleed in het gebloemde gebied tussen twee tafelbladen en wachtte daar terwijl Houdini het lege interieur van de radio liet zien. Terwijl de meester-tovenaar het radiostation draaide, klom ze gewoon terug in de radio.
De afbeelding hierboven is van Houdini's jongere broer, Theodore 'Dash' Hardeen, die de radio van Houdini demonstreert met assistent Gladys Hardeen. Hardeen kocht de radio van het landgoed van zijn broer. Dorothy Young werd 103 en stierf in 2011.
9Metamorphosis
Houdini voerde de illusie van de "Radio van 1950" uit aan het einde van zijn carrière (en leven), maar hij voerde de illusie van "Metamorfose" uit in het begin van zijn carrière, toen hij en zijn vrouw Bessie in 1894 hun daad op zich namen. Houdini bedacht de illusie niet, maar eerdere versies van de acts hadden twee mannen die van plaats veranderden. Houdini wisselde plaatsen met zijn vrouw. Zijn versie werd een sensatie en trok de aandacht van het Welsh Brothers Circus. In 1895 nam het circus de Houdini's mee op tournee.
De illusie was vrij ingewikkeld. Houdini's handen waren achter hem gebonden en hij werd in een zak gestopt die dichtgeknoopt was. De zak werd in een doos geplaatst, vergrendeld en vastgebonden. De doos werd in een kast met een gordijn geplaatst.
Bessie stapte de kast in en trok het gordijn dicht. Ze klapte toen drie keer. Op de derde klap haalde Houdini het gordijn terug en Bessie was weg. Ze werd gevonden in de zak in de doos, met alle sloten en banden nog op hun plaats en haar handen achter haar gebonden.
Het geheim:
Het geheim van de illusie is verrassend eenvoudig: oefenen. Ten eerste was Houdini een expert op het gebied van touwen en knopen, en zijn handen waren vastgebonden door een gemakkelijk glijdende knoop. Tegen de tijd dat de zak over zijn hoofd werd getrokken, waren zijn handen vrij. De zak had ogen rond de bovenrand waardoor het touw in en uit de zak kon worden gevoerd. Houdini trok eenvoudig van binnenuit aan het touw om het los te maken.
Nadat Houdini in de doos was geplaatst, bewoog hij zich uit de zak terwijl Bessie het deksel op slot deed en vasthield. Toen Bessie het gordijn dichttrok, glipte Houdini door een achterpaneel in de doos. In tegenstelling tot de veronderstellingen van het publiek, sloeg Houdini in de maling, niet Bessie. Hij klapte een keer en hielp Bessie door het achterpaneel in de doos te klimmen (zonder de sloten of riemen te verstoren).
Op de derde klap opende Houdini het gordijn. Terwijl hij de doos ontgrendelde en ontgrendelde, bewoog Bessie binnen in de zak en liet de touwen om haar polsen glijden. Harry en Bessie oefenden zo grondig dat Houdini weg was en Bessie op zijn plaats in slechts drie seconden.
8The Hanging Straitjacket Escape
Deze act werd geboren uit rivaliteit tussen broers en zussen. Houdini's jongere broer Hardeen had zijn eigen show en beide broers voerden ontsnappingen uit dwangbuisjes achter schermen uit. Toen een publiek eiste dat Hardeen voor hen ontsnapte, verplichtte hij zich en kreeg hij een staande ovatie. Toen Hardeen zijn oudere broer vertelde, besloot Houdini dat hij zijn broer moest overtroeven en de hangende dwangbuis-ontsnapping moest ontwikkelen. Hij speelde de act vaak een paar uur voordat zijn avondshows een groter publiek tekenden.
Houdini deed dit meestal op straat boven een grote menigte. Hij was vastgebonden in een keurslijf voor de menigte, zijn enkels gebonden.Een kraan hief hem op zodat het publiek kon zien wat hij deed, en de indruk wekte dat er geen enkele truc aan te pas kwam.
Het geheim:
Houdini onthulde zelf hoe hij in zijn boek uit 1910 aan dwangbuis ontsnapte Handboeien ontsnapt. De sleutel kreeg speling in de jas terwijl deze vastzat.
Terwijl het jack op zijn armen gleed, zorgde Houdini ervoor dat zijn armen gekruist waren - niet gevouwen - over zijn borst, zijn sterkere rechterarm er bovenop. Toen de jas aan de achterkant werd aangebracht, kneep Houdini hem samen en trok hij naar buiten om het materiaal rond zijn borst los te maken. Toen het jack nauwsluitend werd aangetrokken hield Houdini vast aan dit verslapte materiaal. Toen het vest in de rug werd geknikt, haalde Houdini diep adem om zijn borst uit te breiden. Toen de jas eenmaal op zijn plaats zat, had Houdini een behoorlijke hoeveelheid bewegingsruimte vooraan.
Eenmaal ondersteboven, op zijn kop, gebruikte Houdini zijn sterke arm om met geweld zijn zwakke (linker) elleboog naar links en weg van het lichaam te forceren. Dit dwong de speling rond de rechterschouder, waardoor Houdini de rechterarm over zijn hoofd kon trekken. Ondersteboven zijn hielp eigenlijk: hij gebruikte de zwaartekracht om zijn arm over zijn hoofd te trekken.
"Als je eenmaal je armen zover hebt losgemaakt dat je ze voor je lichaam hebt gekregen," schreef Houdini, "kun je nu de gespen en de bandjes van de manchetten met je tanden losmaken." Toen de boeien waren losgemaakt, trok Houdini los. de gespen van de nek, de bovenkant en de onderkant. Toen ze eenmaal ongedaan waren gemaakt, gleed Houdini zijn armen uit en wriemelde uit de jas. Ondanks populair geloof, was het ontwrichten van de schouder meestal niet nodig, en Houdini deed het alleen als een laatste redmiddel.
Houdini werd zo bedreven in deze truc dat hij zijn ontsnappingstijd terugbracht van een halfuur naar drie minuten. Voor die gelegenheden waarin een gespecialiseerd keurslijf was vastgebonden, was Houdini niet boven het palmen van een gereedschap om de riemen en gespen door te snijden.
7De Oost-Indische naaldtrick
Niemand weet hoe oud de illusie is die gewoonlijk bekend staat als de "Oost-Indische naaldtrick", maar hij kan op passende wijze worden genoemd. De oudste bekende goochelaar om het uit te voeren was een hindoe van onbekende nationaliteit genaamd Ramo Sami (of Samee) die in 1820 door Amerika reisde. Men gelooft dat Houdini hem al in 1899 uit circusbijeenkomsten voor zijn toneelshow redde. Het werd een nietje van zijn shows tijdens zijn carrière.
Houdini liet een toeschouwer 50-100 naalden en 18 meter (60 voet) draad onderzoeken. Dezelfde toeschouwer bekeek de mond van Houdini. De goochelaar slikte vervolgens de naalden door en draadte alles tegelijk in met een glas water. Even later brak Houdini ze uit, voedde de draad uit, de naalden bungelden eraan.
Het geheim:
Drie jaar na de dood van Houdini, onthulde de propeller van de meester, R. D. Adams, hoe de truc was gedaan. Houdini legde een pakket draad met naalden eraan vast tussen zijn wang en tanden. De naalden waren voorzien van een knoop voor en erna om te voorkomen dat ze los zouden komen in de mond van Houdini. De knopen waren gespatieerd om de naalden een natuurlijk spel op de draad te geven. De draad werd vervolgens in een afgevlakt pakket gerold en als een tabaksplug in de mond van de tovenaar gestoken.
Toen Houdini de toeschouwer toestond zijn mond te onderzoeken, spreidde hij zijn boven- en onderlip met zijn vingers weg van zijn tandvlees en tanden. De vingers haakten natuurlijk rond de lippen in het gebied van de wang. Houdini verborg het pakje onder een van de vingers. Als de toeschouwer erop stond dat hij zijn vingers bewoog, liet Houdini het pakje alleen onder zijn tong glijden.
Houdini legde vervolgens de losse naalden en draad op zijn tong en deed alsof hij ze slikte met een glas water. In werkelijkheid spuwde Houdini de naalden en draad in het waterglas, waardoor er genoeg water in het glas bleef, zodat de reflectie hen verdoezelde. Als de toeschouwer in de buurt bleef, liet Houdini de losse naalden onder zijn tong glijden en hield ze daar tot het einde van de slag. Als hij klaar was, nam hij nog een slok water, spuugde de naalden uit en gaf het glas snel aan een assistent. Ten slotte liet Houdini het pakje naalden uit zijn mond spoelen.
Houdini bracht een variatie van deze truc met behulp van scheermesjes. Hij bewaarde het pakket van voorgedraaide messen in een plooi van een zakdoek. Op dezelfde zakdoek toonde Houdini losse bladen voor de toeschouwer. Toen hij zogenaamd de losse bladen in zijn mond plaatste, plaatste hij het pakket eigenlijk. Hij overhandigde eenvoudigweg de hoofddoek aan een assistent met de losse bladen erin terwijl hij klaar was.
De afbeelding hierboven is vrijwel zeker een gefaseerde publiciteitsfoto. De naalden in de opname zijn veel te groot om Houdini in zijn mond te verbergen.
6Walking door een bakstenen muur
Houdini voerde deze illusie in juli 1914 maar een paar keer uit in een loop van een week in New York City, maar het veroorzaakte een sensatie.
Terwijl Houdini andere trucjes uitvoerde, plaatsten metselaars een muur van 3 meter hoog en 3,5 meter breed op het podium, loodrecht op het publiek, zodat zij beide zijden ervan konden zien. De muur werd gebouwd bovenop een groot tapijt van mousseline, zogenaamd om het gebruik van een luik te voorkomen. Toen de muur klaar was, nodigde Houdini het publiek uit om een hamer op de muur te gebruiken om te laten zien dat het solide was.
Toen het publiek weer op hun stoel was, ging Houdini aan één kant van de muur zitten en werd een scherm voor hem gereden. Een tweede scherm werd naar de andere kant van de muur gereden. Enkele seconden later werden beide schermen weggevoerd en onthulde Houdini aan de andere kant van de muur. De pers berichtte: "Het publiek zat volledig in de ban van twee minuten nadat zijn prestatie was volbracht. Ze waren te verbijsterd om te applaudisseren. '
Het geheim:
De sleutel was het vloerkleed.In plaats van het gebruik van een valdeur te voorkomen, heeft dit vergemakkelijkt. De val was langwerpig en liep langs beide zijden van de muur. Eenmaal ontstaan, vormde het tapijt of de plaat een V-vormige hangmat, zodat Houdini onder de muur kon kruipen.
Volgens R. D. Adams voerde Houdini ook een variatie op deze illusie uit. Daarin plaatste Houdini een stevige glasplaat onder de bakstenen muur, waardoor het inderdaad onmogelijk was om een luik te gebruiken. Het scherm werd voor Houdini gereden door verschillende assistenten gekleed in onopvallende werkkleding. Nadat het scherm Houdini verborgen had gemaakt, veranderde hij snel in werkkleding en voegde zich bij de assistenten terwijl ze langs de achterkant van de muur liepen om het tweede scherm aan de andere kant te parkeren. Achter het tweede scherm bleef Houdini en veranderde terug in zijn toneelkleren. Ondertussen zwaaiden mechanische handen achter het eerste scherm naar het publiek en bedriegen ze hen in de gedachte dat Houdini er nog steeds achter zat. Even later werden beide schermen weggetrokken, waardoor Houdini op miraculeuze wijze aan de andere kant werd onthuld.
Houdini gaf deze truc door aan zijn broer Hardeen om te gebruiken in zijn act. Velen hebben gespeculeerd dat Houdini de illusie niet meer wilde gebruiken omdat het niet de zijne was. Hij had het gekocht van een andere goochelaar - of zelfs gestolen, beweerde een rivaal. De controverse (en het feit dat zo velen het geheim van de truc kenden) maakte het waarschijnlijk te riskant voor Houdini om het te blijven uitvoeren.
5The Mirror Handcuff Challenge
Een van de vroegste handelingen van Houdini was om te adverteren dat hij kon ontsnappen aan eventuele handboeien die het publiek of de lokale politie kon bieden. Zijn handboei handelde onder de indruk van theatermanager Martin Beck, en in 1899 gaf hij Houdini zijn eerste grote doorbraak in vaudeville-etappes.
Het geheim:
Er was geen enkel geheim voor Houdini's handboeien ontsnappingen. De illusionist studeerde heel zijn leven en had een encyclopedische kennis van handboeien. Hij keek naar de boeien en wist wat voor soort sleutel hij nodig had. Vervolgens verborg hij de benodigde sleutel voor zijn persoon. Later in zijn carrière vond Houdini een riem uit, gemaakt van flexibel staal dat met zijn elleboogstoot op kogellagers draaide. De riem had verschillende compartimenten met verschillende toetsen en plectra om te gebruiken.
Sommige manchetten hadden geen sleutel nodig. Hij onthulde in 1902 dat sommige manchetten werden geopend door ze tegen een hard oppervlak te slaan. Toen hij naar een stad kwam, onderzocht hij vaak de manchetten die de lokale politie gebruikte. In zijn boek Handboeiengeheimen, hij toonde aan dat een lus van de draad de schroef uit het slot van een manchet kon trekken.
Soms moest Houdini zich bevrijden van zogenaamde buitenissige handboeien, unieke manchetten met slechts één sleutel om hem te openen. In dat geval drong hij erop aan eerst de sleutel te testen. Terwijl hij met de manchetten speelde, leidde een assistent backstage en zocht Houdini's enorme verzameling sleutels op voor een die op de griezeltoets leek. De assistent overhandigde de nep-sleutel aan Houdini, die vervolgens de valse sleutel aan de eigenaar teruggaf terwijl hij de echte verbouwde.
Houdini was niet boven het gebruik van gespecialiseerde handboeien. Toen hij zijn beroemde brug uitvoerde in rivieren met zijn handboeien, gebruikte hij vaak 'springboeien'. Deze manchetten hadden een zwakke binnenveer en zouden de inspectie ondergaan. Toen Houdini eenmaal het water had geraakt, openden de polsen met een handbeweging de manchetten.
Slechts twee keer was hij bijna gekweld door handboeien. De eerste keer was in Blackburn, Engeland bij de handsportentrainer en de toekomstige schrijver William Hope Hodgson. Hodgson maakte Houdini zo enthousiast dat het Houdini een uur en 40 minuten kostte om zichzelf te bevrijden, compleet met bloederige striemen.
De tweede keer was in Londen, waar de Dagelijkse spiegel nam de uitdaging van Houdini aan. EEN Spiegel De verslaggever zocht en vond een smid uit Birmingham die vijf jaar had doorgebracht met het maken van manchetten die naar verluidt onmogelijk te kiezen waren. De "Mirror Cuff" bevatte een reeks nestelende Bramah-sloten. Het kostte Houdini een uur en 10 minuten om zichzelf te bevrijden. Sommige experts speculeren dat de hele Mirror Cuff-uitvoering is opgezet door Houdini en dat hij de hele tijd een dubbele sleutel had. Ze beweren dat hij 70 minuten nodig had om de "Mirror Cuffs" te ontgrendelen voor een dramatisch effect.
4De melk kan ontsnappen
Houdini begon een van zijn eenvoudigste acts te spelen in 1901. Vanwege zijn presentatie werd het een van zijn meest beroemde en boeiende illusies. Advertenties voor de vlucht waarschuwden onheilspellend dat 'mislukking een verdrinkende dood betekent.' Hij noemde het 'de beste ontsnapping die ik ooit heb uitgevonden'.
Houdini zei dat toeschouwers zijn melkbus moesten onderzoeken, zodat ze het konden schoppen om de stevigheid ervan te verifiëren. Het blik stond ongeveer 1 meter lang en het deksel had zes slangen die over zes ogen gleden die aan de kraag van het blik waren bevestigd. Toeschouwers vulden het blik met water terwijl Houdini veranderde in een badpak. Toen hij terugkwam, vroeg hij het publiek naar de tijd hoe lang ze hun adem konden inhouden. Weinigen kunnen de 60 seconden overschrijden. Glimlachend, Houdini klom in de melkbus en er spatte overtollig water uit.
Toen het deksel erop was geplaatst, moest Houdini zijn hoofd onderdompelen. De zes slangen werden vastgezet en sloten (soms geleverd door toeschouwers) werden op de oogjes geklemd. Tegen die tijd was Houdini al minstens een minuut onder water. Rond het blik werd een scherm geplaatst. Twee pijnlijke minuten later kwam Houdini tevoorschijn, nat en buiten adem. De sloten op het deksel van de melkbus waren nog op hun plaats.
Het geheim:
Een paar jaar na zijn dood onthulde een vriend van Houdini het geheim: de halsband was niet echt geklonken in het blik. De eenvoudige constructie van de melk kan ervoor zorgen dat het veilig lijkt, maar de klinknagels waren nep.Omdat de kraag taps toelopend en ingevet was, kon niemand die de melk onderzocht, de kraag eraf trekken of zelfs draaien. Maar iedereen binnen kan de kraag gemakkelijk omhoog duwen en naar buiten klimmen zonder de sloten te verstoren.
3The Underwater Box Escape
De carrière van Houdini was een gestage ontwikkeling van steeds grotere ontsnappingen. Toen de handboeien ontsnapten, werd hij muf en verhuisde hij naar ontsnappingen in de gevangenis. In 1907 sprong hij met de handboeien uit bruggen. In 1908 was het de Milk Can Escape. Eindelijk, in 1912, was het de Underwater Box Escape. Datzelfde jaar debuteerde hij zijn ultieme ontsnapping: de Chinese Water Torture Cell.
Zijn eerste Underwater Box Escape werd van de zijkant van een boot in de East River van New York gemaakt. Houdini werd geboeid en klom in een houten kist. Het krat werd vervolgens genageld, getuft en vastgeketend. Het werd in de rivier gehesen, het zonk, en 150 seconden later verscheen hij op het oppervlak op korte afstand. Wetenschappelijke Amerikaan magazine noemde het 'een van de meest opmerkelijke trucs ooit uitgevoerd'.
Het geheim:
Het geheim lag natuurlijk in het ontwerp van het krat. Ten eerste had het krat kleine gaatjes zodat Houdini kon ademen terwijl hij wachtte tot de box genageld, getuft en geketend was. Ze lieten ook de krat zinken. Ten tweede was de kist vierkant, met vier planken aan elke kant. Aan een van die kanten werden de onderste twee planken niet aan de kist genageld. Ze hadden alleen spijkerhoofden. In plaats daarvan waren de planken een scharnierende val, de opening beveiligd door een grendel. Volgens R. D. Adams verwijderde Houdini zijn handboeien terwijl de kist werd dichtgenaaid. Hij wachtte toen tot de krat in het water was, opende de val en zwom naar de oppervlakte.
Tijdens een ontsnapping in een doos wachtte Houdini totdat de kist de rivierbedding bereikte voordat hij de val opende. Het krat landde met de val aan de onderkant, en het modderige bed hield de scharnierende deur uit de opening. Pas nadat hij wanhopig aan de zijkant van de kist flapperde, kon Houdini de val vrijlaten. Altijd daarna zorgde Houdini ervoor dat de val open was voordat hij de bodem van de rivier bereikte.
2De verdwijnende olifant
Slechts één keer uitgevoerd op 7 januari 1918 in het Hippodrome Theatre in New York, het grootste podium ter wereld, was de Vanishing Elephant de meest beroemde illusie van Houdini, die alleen wedijvert met de Chinese Water Torture Cell. Houdini leidde een olifant in een grote kast. En toen verdween het. Net als de oplossing voor de truc van Houdini.
Het kabinet was verloren en omdat de illusie maar één keer was uitgevoerd, waren maar weinigen bekend met het geheim. Zelfs hedendaagse krantenrapporten over de performance van Houdini bestaan niet meer. Jarenlang geloofde men dat het geheim van de verdwijnende olifant verloren was gegaan door de geschiedenis.
Het geheim:
Om de illusie samen te vatten, beginnen we met de Hippodrome-fase. Het Hippodrome bestaat niet meer, maar foto's ervan tonen een enorm theater met 5.697 zitplaatsen. De stoelen waren in drie halfronde lagen. Geen enkele toeschouwer had een perfect zicht op het olifantenkabinet, dat ver van de rand van het podium zat.
Het uiterlijk van het kabinet wordt betwist. R.D. Adams beweerde dat het slechts een kooiachtig raamwerk was. Volgens Adams verborg het onderste deel van het raamwerk een doekrol identiek aan de achterste gordijnen. Draden bevestigden de doek aan een rol met een veer die zo sterk was dat hij door twee mannen moest worden opgerold. Op het juiste moment vuurde Houdini een geweer af, waardoor het publiek knipperde. Terwijl ze knipperden, trok de roller het doek voor de olifant omhoog, waardoor het leek alsof het onmiddellijk verdween.
Een andere beschrijving van het olifantenkabinet stelt dat het langwerpig was, op wielen, en had dubbele deuren aan het ene uiteinde en een groot gordijn aan het andere. De dubbele deuren aan de achterkant hadden een cirkelvormige opening in het midden, die een beperkte verlichting in de kast bood. Nadat de olifant en zijn trainer het kastje waren binnengegaan, werd het gordijn opengetrokken en een aantal assistenten draaiden het kabinet langzaam rond. Ondertussen heeft de trainer de olifant naar de achterkant van de kast verplaatst en een zwart gordijn over beide heen getrokken. Toen Houdini het voorste gordijn open trok, liet hij het kastje opnieuw draaien, zodat niemand in het publiek het interieur een lange tijd kon zien. Het enige wat ze konden zien was het cirkelvormige licht vanaf de achterkant en een donker interieur, de olifant blijkbaar verdwenen.
1Chinese watermarture-cel
Anders dan het olifantenkabinet van Houdini, bestaat zijn Chinese watermarture-cel nog steeds, en we weten hoe hij werkte. De grote goochelaar liet de cel op maat maken voor $ 10.000 en patenteerde deze.
Het zag eruit als een langwerpig aquarium dat op zijn kant draaide, het had een mahonie en vernikkeld stalen frame en de sanitaire voorzieningen waren van messing. Het was 67 centimeter (26,5 in) breed en 150 centimeter (59 in) lang, woog 3.000 kilogram (7.000 pond) en bevatte 950 liter (250 gal) water. De voorplaat van glas was 1,5 centimeter (0,5 in) dik en getemperd. Het werd gedemonteerd in drie kisten en vier koffers en Houdini reisde altijd met een tweede cel voor het geval er iets met de eerste zou gebeuren.
Houdini begon de illusie door een publiekslid een deel van het podium te noemen. De cel werd verplaatst waar de toeschouwer aangaf, en bewees dat de truc geen valdeur zou gebruiken. Zoals te horen was op de video hierboven, liet Houdini de toeschouwer toe om de cel te onderzoeken en bood hij $ 1.000 aan als ze konden bewijzen dat Houdini zuurstof kon binnenkrijgen in de cel.
Houdini lag toen op zijn rug en assistenten zetten zijn voeten in mahoniehouten aandelen. Katrollen tilden de tovenaar ondersteboven in de lucht en hij werd als eerste in de tank neergelaten. De voorraden fungeerden als een deksel met vier sluizen die met een hangslot aan de tank waren bevestigd.Gordijnen werden over de tank getrokken en een assistent bleef in de buurt met een bijl, klaar om het glas te breken als er iets misging. Het orkest speelde "In slaap in de diepte". Twee minuten later kwam Houdini achter het gordijn tevoorschijn. De stocks bevonden zich nog steeds aan de bovenkant van de tank, de sloten waren nog steeds op hun plaats.
Het geheim:
Twee dingen waren cruciaal voor de illusie. Ten eerste waren de aandelen diep geworteld. Toen Houdini in de tank werd ondergedompeld, stroomde een deel van het celwater over de bovenrand en uit de tank, waardoor een kleine zak lucht tussen het wateroppervlak en de voorraden mogelijk was.
Ten tweede scheidden de mahoniehouten platen die de twee zijden van de enkelvoorraden vormden enigszins van elkaar toen de haspels waren vergrendeld. Zodra het gordijn was getrokken, gebruikte Houdini de zijkanten van de tank om zijn voeten omhoog te duwen, draaide zijwaarts en trok zijn voeten door de vergrote gaten in de stam. Hij trok zijn voeten naar zijn borst, draaide zich om en haalde diep adem in de luchtzak.
De twee moederborden waren ook scharnierend te openen en Houdini stapte uit, sloot de stamplanken en presenteerde zich aan het publiek.
Er is een stedelijke mythe dat Houdini in de cel is verdronken. Niet waar. Hij stierf in een ziekenhuisbed door een infectie veroorzaakt door een gescheurde appendix. Hij had slechts één ongeluk tijdens het uitvoeren van de act. Op 11 oktober 1926, terwijl de katrollen Houdini optilden, kwam er een kabel los en verschoof de stam, waardoor Houdini's enkel brak.