10 Bizarre wetenschappelijke kunstprojecten

Mensen hebben de neiging om de bevolking in twee categorieën te verdelen: de analytische, wetenschappelijke types en de vrijzinnige, artistieke mensen. Het echte leven is echter niet zo duidelijk. Of het nu biologie, technologie of meteorologie is, er zijn tal van kunstenaars die zich uiten door middel van wetenschap. En sommigen van hen zijn behoorlijk raar.

Aanbevolen fotomunt: University College London

10 De meteoriet die teruggaat naar de ruimte

Ongeveer 5.000 jaar geleden scheurde een cluster van ijzermetorieten door de atmosfeer en sloeg de aarde in, een beetje buiten Buenos Aires, Argentinië. Bekend als Campo del Cielo ("Field of the Sky"), de rotsen bleven duizenden jaren in de grond hangen. Af en toe gebruikten inboorlingen het metaal om wapens te smeden en een tijdje groeven de Spanjaarden rond in het gebied in de hoop een ader van ijzer te vinden. Uiteindelijk belandde een van de rotsen in de handen van de Schotse kunstenaar Katie Paterson.

De naam "Campo del Cielo, Field of the Sky", Paterson's project betrof het smelten van de misvormde meteoriet, de vurige materie in een mal gieten, en laten verharden tot een nieuwe vorm, waarschijnlijk dichter bij zijn oorspronkelijke vorm. Met een gewicht van 110 kilogram (240 lb) werd de rots tentoongesteld in Selfridges London.

Maar Paterson is nog niet klaar met de meteoriet. Fase twee omvat het lanceren van de rots terug in de ruimte.

Met de hulp van het European Space Agency is Paterson van plan de meteoriet terug te sturen naar de sterren aan boord van een vrachtruim ruimtevaartuig. Het is een grotendeels symbolisch gebaar waarvan Paterson hoopt dat het de volgende generatie astronomen zal aanzetten tot nadenken over de oorsprong van het leven, het universum en alles. Dat is veel druk op een klein steentje.

9 Binnenwolken

Wolken hebben mensen altijd geboeid. Wie heeft er niet een paar minuten doorgebracht om de lucht af te zoeken naar gezwollen kastelen of fluffy olifanten? Kunstenaars zijn vooral geïnteresseerd in het vastleggen van wolken op canvas. Bekijk schilderijen zoals Munch's "The Scream" of Homer's "Eight Bells". Berndnaut Smilde is misschien wel de eerste die zijn eigen clouds maakt. De Nederlandse kunstenaar maakt schilders weg en vertrouwt in plaats daarvan volledig op wetenschap om zijn echte portretten te produceren.

Smilde heeft vanaf 2012 de wereld rondgereisd, op zoek naar kerken en galerijen om zijn meteorologische magie uit te voeren. Als hij de perfecte setting heeft gevonden, trekt hij zijn machines in en begint hij met het opzetten. Om zijn project te laten werken, moet de ruimte "geacclimatiseerd" zijn, en Smilde besteedt meerdere dagen aan het aanpassen van de temperatuur en het regelen van de vochtigheid, het sproeien van de vloer en lucht met water. Wanneer het tijd is om op te treden, vuurt hij mist van een machine af, waardoor een binnenwolk ontstaat.

Hoewel de creaties van Smilde altijd een variëteit aan cumulus hebben, zijn sommige zwaar en andere etherischer. Hoe dan ook, ze duren slechts een paar seconden en geven de kunstenaar een kort venster om zijn werk te fotograferen. Uiteindelijk, terwijl er veel wetenschap bij betrokken is, is Smilde meer 'geïnteresseerd in het kortstondige aspect van het werk'. Het is daar voor een moment en dan is het weg.

8'Blue Shift '

Foto credit: Angelo Vermeulen)

De grote theoloog Gozer, de Gozer, vroeg eens: "Ben jij een god?" Ook al zou je "ja" moeten zeggen, de kansen zijn goed dat je dat niet bent. Kunstliefhebbers die Angelo Vermeulen's "Blue Shift" in 2005 bezochten, hadden echter een kans om hun almachtige spieren te buigen en hun goddelijke krachten te laten zien. Niet alleen gaf de interactieve installatie de gasten controle over leven en dood, het gaf hen ook macht over creatie.

In samenwerking met evolutionair bioloog Luc De Meester monteerde Vermeulen een reeks aquaria, compleet met hongerige vissen en angstige watervlooien. De tanks waren horizontaal verdeeld met een plank, maar de verdeler zat vol gaten. Ze waren klein genoeg om de vis op de bodem te houden, maar groot genoeg zodat de vlooien van de schaaldieren heen en weer konden zwemmen. Natuurlijk zou elke watervlo met een half brein beter weten dan te rondhangen met een school vissen, toch? Welnu, dat hangt allemaal af van de verlichting.

Boven de aquariums bevonden zich een groep schijnwerpers die waren aangesloten op een bewegingssensor. Meestal waren de lichten fel geel en dat was prima met de vlooien. Deze kleine jongens voelen zich aangetrokken tot geel en zwommen rond de top van het aquarium, in een poging zo dicht mogelijk bij het licht te komen. Watervlooien houden echter niet van blauw. Het betekent open water, en dat betekent dat de vlooien worden blootgesteld aan roofdieren. Dus wanneer een gast het aquarium benaderde, veranderde het gele licht in blauw, waardoor de vlooien in paniek naar de bodem van het aquarium vlogen. Dit betekende dat wanneer iemand naar de tentoonstelling keek, ze de kreeftachtigen naar hun ondergang stuurden.

Hier gebeurde echter iets anders. Een paar van de watervlooien begrepen uiteindelijk wat er aan de hand was en stopten met terugtrekken naar de bodem. Ze overwon hun natuurlijke angst voor blauw licht en vermeden te eindigen als zeevruchten. Het was micro-evolutie in actie, aanpassing in een doos en precies wat Vermuelen wilde zien.

Natuurlijk roept 'Blue Shift' een paar interessante vragen op, zoals of het goed is om te doden in naam van de kunst, maar de vissen waren waarschijnlijk wel cool mee.

7 Growing Clothes from Bacteria

Ben je het zat om al je tijd te besteden aan winkelen? Koop een paar flessen Kombucha en groei die van jezelf.

Oké, dat is een beetje een te grote vereenvoudiging, maar modeontwerper Suzanne Lee doet al jaren hetzelfde.Met de hulp van een paar miljoen microben heeft de directeur van BioCouture Research Project een hele reeks jassen, overhemden en schoenen gemaakt.

Voordat de jurken van Lee klaar zijn om te worden verkocht, brouwt ze eerst 30 liter (groene) groene thee en voegt ze er veel suiker aan toe. Nadat het is afgekoeld, voegt Lee een mix van bacteriën en gist toe, kleine zoet getande microben die zich voeden met het suikerachtige brouwsel. Terwijl de vloeistof fermenteert, produceren de wezens nanovezels van cellulose, die een kleverige laag vormen op de bovenkant van het bad. Na een paar weken scheert Lee een centimeter dikke groei af, die ze wast en droogt voordat ze begint te ontwerpen.

De textuur van Lee's creaties is afhankelijk van welk recept ze gebruikt. Sommige van haar stukken hebben een licht, papery gevoel, terwijl anderen dikker en meer leerachtig zijn. Nadat ze het materiaal heeft gesneden of het rond een 3D-vorm heeft geslagen, smelten de draden samen en vormen ze iets dat je zou kunnen dragen voor een microbiologische bal.

Lee hoopt het proces op een dag verder te brengen door zelf kleren uit de microben te maken. Ze droomt van levende kleding die het lichaam kan voeden en zelfs mensen kan beschermen tegen ziekte.

6 gezichten gemaakt van DNA

https://www.youtube.com/watch?v=IIh9X-EZsjI
Tenzij ze maar op sommigen zijn gestapt, negeren de meeste mensen de proppen kauwgom die op de stoep staan. Niet Heather Dewey-Hagborg. Ze brengt haar dagen door op straat op zoek naar gekneed sappig fruit, lokken van haar en sigarettenpeuken, hoe frisser hoe beter. Dewey-Hagborg gebruikt deze icky hints om een ​​glimp van de gezichten van vreemden op te vangen. De sleutel zit in het DNA.

Vraag een crimineel achter de tralies - je laat DNA achter waar je ook bent. Elke keer dat je een rook gooit of een haar afwerpt, laat je aanwijzingen achter voor je identiteit, aanwijzingen die Dewey-Hagborg neemt naar een biotechnologisch laboratorium in Brooklyn genaamd Genspace. Eenmaal daar, extraheert ze het DNA, sequenties (zoals de regio's die coderen voor eigenschappen als seks, haarkleur, gezichtsdimensies en waarschijnlijkheid van obesitas) en slaat de gegevens in een computerprogramma. Daarna maakt ze een foto van hoe de roker of kauwgomkauwer eruit zou kunnen zien. Natuurlijk zijn de gezichten geen exemplaren van perfecte foto's, maar Dewey-Hagborg beschrijft ze als een "familiegelijkenis".

Omdat de New Yorkse kunstenaar geen leeftijd kan bepalen, laat ze al haar modellen er ongeveer 30 uitzien. Nadat ze een portret heeft voltooid, drukt ze het af met een 3D-printer en voila, ze heeft een foto gemaakt zonder een camera.

Met de naam 'Stranger Visions' is het project een geweldig voorbeeld van hoe technologisch geavanceerd we zijn geworden. In feite kunnen er toepassingen zijn voor het programma van Dewey-Hagborg buiten het rijk van de kunst. Een medisch onderzoeker vroeg haar eens om haar project te gebruiken om een ​​onbekend lijk te identificeren.

Aan de andere kant zijn er ook griezelige implicaties. Als Dewey-Hagborg een beeld van een totale vreemdeling kan creëren, wat kan de overheid dan doen? Dat is precies waar Dewey-Hagborg ons over wil laten nadenken. "Stranger Visions" is bedoeld om vragen over privacy en surveillance aan te wakkeren. Eén ding is zeker: het zal mensen doen nadenken voordat ze gaan rommelen.

5 De menselijke petunia

Foto credit: Rik Sferra

Eduardo Kac (uitgesproken als "Katz") lijkt misschien niet op de stereotype gekke wetenschapper, maar laat je niet voor de gek houden door fysieke verschijnselen. Deze in Brazilië geboren artiest is vooral bekend om zijn 'transgene kunst', werken die de natuur veranderen en nieuwe levensvormen creëren. Neem zijn controversiële "GFP Bunny" bijvoorbeeld. Met de hulp van een Franse wetenschapper haalde Kac een fluorescerend eiwit uit een kristalkwal, een wezen dat in het donker oplicht. Kac legde het eiwit vervolgens in een konijnei en in 2009 werd Alba het bioluminescente konijn geboren. Telkens wanneer de kleine man onder een zwart licht sprong, zou hij groen gloeien. Zeker, zijn project irriteerde bepaalde dierenrechtengroepen, maar hun geschreeuw hield niet op toen hij nog een ongewone hybride creëerde.

In 2009 introduceerde Kac de wereld bij Edunia, een roze petunia die deels menselijk was. Het hoogtepunt van zijn werk getiteld 'Natural History of the Enigma', de bloem bevatte genen die uit het lichaam van Kac waren gehaald. De kunstenaar liet wetenschappers zijn bloed tekenen, kopieerde een genetische sequentie van zijn immuunsysteem en injecteerde het gen in de plant.

Het immuunsysteem maakt onderscheid tussen het lichaam en externe bedreigingen, dus het toevoegen van een bloedgen aan de petunia geeft symbolisch een gevoel van eigenwaarde aan Edunia. Wat nog griezeliger is, is dat de petunia vol zit met rode aderen, en parallellen trekt met onze eigen bloedvaten. Kac noemde zijn creatie een 'plantimal' en stelde hem met trots tentoon in het Weisman Art Museum in Minneapolis.

"Het leeft," verklaarde hij. "Het is echt, net zo echt als jij en ik. Behalve dat de natuur het niet gered heeft." Laten we hopen dat het monster van de goede dokter niet sentient wordt en alles gaat doen Little Shop of Horrors op ons.

4 Eetbare opera

Laten we eerlijk zijn. Niet iedereen is een fan van opera. Maar als je het geluid van opera niet leuk vindt, kun je nog steeds genieten van de manier waarop het smaakt.

De in Londen gevestigde artiesten Michael Burton en Michiko Nitta ("Burton Nitta") hebben een manier gevonden om de stem van een operazanger vast te leggen en er een gekke culinaire ervaring van te maken. In plaats van potten en pannen te gebruiken, hebben Burton en Nitta de Algraculture ontworpen, een sci-fi pak gemaakt van buizen die rond het lichaam van de drager winden en in de mond terechtkomen. En in dit geval was de drager zojuist Louise Ashcroft, een mezzo-sopraan met een bijzonder krachtige stem.

Wanneer Ashcroft een deuntje snijdt, laat ze koolstofdioxide ontsnappen dat door de buizen stroomt en uiteindelijk voedt het een kolonie algen diep in het pak.Met behulp van een aantal snelwerkende meststoffen voeden de eukaryoten de CO₂en tegen het einde van de uitvoeringen van Ashcroft zijn ze gezond, lekker en klaar om te eten. Niet alleen speelt haar adem een ​​vitale rol, maar de toonhoogte en frequentie van Ashcroft beïnvloeden ook de kleur, textuur en smaak van de algen. Afhankelijk van hoe ze zingt, kunnen de organismen zoet of bitter worden.

De "Algae Opera" is misschien niet ieders kopje thee, muzikaal gezien, maar het is absoluut een nieuwe manier om cultuur te ervaren.

3 Kaas gemaakt van menselijke bacteriën

Ooit een vleugje Limburger kaas genomen? Je zou kunnen zeggen dat het naar zweethanden ruikt, maar dat is echt niet zo verrassend. De bacterie die verantwoordelijk is voor de geur van de voet is immers gerelateerd aan de dingen die zijn gebruikt om Limburger te maken. In feite worden veel kazen zoals Parmezaanse kaas en Amerikaanse cheddar gemaakt met "lactobacillus", hetzelfde spul dat groeit in onze spijsverterings-, urinaire en geslachtsstelsels. Microbioloog Christina Agapakis en geurdeskundige Sissel Tolaas besloot net iets verder te gaan.

Gewapend met wattenstaafjes veegden Agapakis en Tolaas verschillende delen van het lichaam van mensen. Ze depten iemands neus, schrobden in een mond, trokken een navel in, wreven een paar tranen op en veegden zelfs een teen of twee af. Vervolgens voegden ze de organismen toe aan verse melk en creëerden ze elf kazen, die allemaal de kenmerkende geur van hun donoren hadden. Jammer genoeg voor onverschrokken foodies, waren deze kazen niet voor het eten. In plaats daarvan werden ze getoond in de tentoonstelling "Grow Your Own ... Life After Nature" in de Science Gallery in Dublin, een show die eerder dit jaar werd afgesloten.

Met de titel 'Selfmade' moest het project mensen helpen microben beter te begrijpen. Het moest ook mensen doen pauzeren en nadenken over waarom ze zo geëxtraheerd waren. "Waarom zijn we ongemakkelijker," vroeg Agapakis, "met de bacteriën op het lichaam dan met bacteriën in kaas?"

2 De man met een derde oor

De Australische kunstenaar Stelarc heeft geen canvas nodig. Hij gebruikt gewoon zijn lichaam. Sinds de jaren '70 heeft Stelarc zichzelf met metalen haken in de lucht gehangen, rondgereden op een gigantische robot, een camera in zijn maag gestoken en zelfs zichzelf op internet aangesloten. Maar dat is allemaal niet zo raar als de nieuwste anatomische wijziging van Stelarc, een experiment dat zo raar is dat het Frankenstein een grap maakt.

Onder de titel 'Ear On Arm' is dit bizarre project precies hoe het klinkt. Met behulp van Stelarc's eigen huid construeerden artsen een "biocompatibele scaffold" in de vorm van een oor. In 2006 hebben ze de structuur operatief in zijn linker onderarm gestoken, waardoor hij een onafgewerkt derde oor kreeg. Zoals je je misschien kunt voorstellen, krijgt het nieuwe orgel van Stelarc veel aandacht, van nieuwsgierigheid tot totale afkeer. De artiest is echter nog niet klaar en is van plan meerdere operaties uit te voeren om het orgel te verbeteren en het een oorlel te geven.

De laatste stap omvat het optuigen van het oor met een microfoon en een draadloze zender. Stelarc probeert het oor op internet aan te sluiten, zodat iedereen in de wereld kan horen waarnaar hij luistert. Hij is zelfs van plan om het op zo'n manier te bouwen dat als iemand hem belt, hij met hem kan praten via zijn oor. Hij zal hun stem in zijn hoofd horen dankzij een luidspreker die in zijn mond is ingeplant. Wat je mening ook is over Stelarc, je kunt niet zeggen dat de man niet toegewijd is aan zijn kunst.

1 Geboorte geven aan een haai

De Japanse kunstenaar Ai Hasegawa stond voor een tweeledig dilemma. Ten eerste wilde ze baren, maar ze is er vast van overtuigd dat te veel mensen de planeet al volproppen. Ten tweede maakt ze zich zorgen over het milieu, maar eet ze graag bedreigde dieren. Hoewel de meeste mensen deze problemen als volledig afzonderlijke problemen beschouwden, besloot Hasegawa om twee vogels te doden met een heel rare steen. Ze zou een haai baren.

Hasegawa heeft gekeken naar de mogelijkheden om dolfijnen of tonijnen te baren, en haar meest recente plan is om een ​​doornachtige hondshaai op termijn te dragen. Waarom koos ze toevallig een haai? Welnu, in haar eigen woorden: "Ze zijn in gevaar, hun levensduur is bijna net zo lang als die van een mens, en nog belangrijker, ze zijn heerlijk."

Na de bevalling zou Hasegawa de haai groot brengen voordat hij hem uiteindelijk in het wild zou vrijgeven. Ze gelooft dat de vis wat tijd in de oceaan moet doorbrengen voordat hij zijn smakelijke smaak terugkrijgt. De haai zou echter worden geïmplanteerd met een GPS-apparaat, dus wanneer iemand het vangt, kan Hasegawa het opsporen, een paar filets kopen en haar eigen "kind" opeten.

Meer dan een paar knikken staan ​​in de weg in het plan van Hasegawa, het meest opvallende is dat het onmogelijk is voor mensen om haaien te baren. Maar de Japanse toekomstige moeder denkt dat ze de meeste rimpels heeft gladgestreken. Ze werkt momenteel samen met een gynaecoloog om de menselijke baarmoeder te vergroten en om te zetten in een soort aquarium. Ze is ook van plan om een ​​genetisch gewijzigde "haai-menselijke" placenta te maken om de pup te beschermen tegen aanvallende antilichamen. Ten slotte gelooft ze dat de perfecte haaimoeder-moeder iemand moet zijn die rijk, single en menopauze is. Op die manier hoeven ze geen onaangename medicijnen te nemen om het menstrueren te stoppen. Ook: ze moeten van haaien houden.

Anders dan volledig krankzinnig klinken, werpt Hasegawa's project een interessante vraag op. Als, op de een of andere manier, een vrouw een dier heeft afgeleverd, hoe zou ze het dan vinden om het op te eten? Hasegawa denkt dat de meeste mensen geen problemen zouden hebben om hun eigen spawn af te weren. Het gebeurt immers elke dag in de natuur.