10 gekke verhalen uit de olympische geschiedenis

Met de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro en de hype rond de vele problemen in de sport, inclusief doping en omkoping, is het bijna een verademing om terug te kijken naar de Olympische geschiedenis en de verbluffende, hilarische en ronduit krankzinnige momenten besprenkeld te zien door de geschiedenis van de spelen.

10 De laatste Olympische rugbywedstrijden

In 1924, tijdens de laatste Olympische rugbygames ooit gespeeld, versloeg de VS handig de Franse 17-3 om het Olympische goud te claimen. Terwijl de Franse teamleden goed sportten over het verlies, was het Franse publiek minder dan tevreden. Leden van het Amerikaanse reserveteam werden aangevallen en de scheidsrechter had politiebescherming nodig. Tijdens de medaillepresentaties riep en schreeuwde het publiek terwijl "The Star-Spangled Banner" werd gespeeld.

De shenanigans stopten daar niet. Een jaar later koos het Internationaal Olympisch Comité een nieuwe president, die, in tegenstelling tot zijn voorganger, niet dol was op rugby of welke teamsport dan ook. Hoewel er veel protesten en demonstraties waren en ondanks het feit dat rugby destijds de meest populaire Olympische sport was, werd het uit de toekomstige Olympische Spelen gesneden. Het is echter een terugkeer naar de Olympische Spelen van 2016 in Rio De Janeiro.

9 Abebe Bikila's recordbrekende marathonloop op blote voeten

Een reserve marathonloper schoof in de Olympische schijnwerper van 1960 vanwege de last-minute blessure van een teamgenoot, Abebe Bikila werd door niemand serieus genomen. De relatief onbekende marathonloper claimde een persoonlijk record dat sneller was dan het wereldrecord, maar hij werd belachelijk gemaakt. Het hielp waarschijnlijk niet dat nadat zijn enige paar hardloopschoenen tijdens de training waren versleten, hij besloot om de marathon op blote voeten te lopen, tot meer spot.

Bikila kwam van een bescheiden achtergrond. Hij was de zoon van een herder en was pas op 24-jarige leeftijd begonnen met trainen op blote voeten in de Ethiopische hooglanden. Maar hij schitterde tijdens de marathon. Nadat hij al vroeg in de race tot de leiders behoorde, haalde hij zijn laatste concurrent in, net nadat hij de Axum-obelisk passeerde, het wereldrecord sloeg en zelfs een klein dansje deed aan de finish terwijl veel van zijn concurrenten te moe waren om meer te doen dan te gaan liggen .

Vier jaar later zou Bikila nog een gouden medaille winnen en een nieuw wereldrecord vestigen op de Olympische Spelen in Tokyo in 1964, maar helaas zou een ongeval hem vijf jaar later verlamd achterlaten.

8 Shun Fujimoto's Broken Knee

Het was de Olympische Spelen van Montreal in 1976 en de Sovjets, tweederangs in gymnastiek voor de afgelopen vier Olympische Spelen, waren rusteloos om de regerende kampioenen, de Japanners, van hun plek te jagen. Ze zouden echter teleurgesteld zijn door een verbluffende vertoning van moed in het gezicht van een gebroken knieschijf.

De turnster in kwestie, Shun Fujimoto, had tijdens vroege oefeningen schade opgelopen, maar in plaats van medische hulp te zoeken, verborg hij de pijn en liep hij van het podium af alsof er niets was gebeurd. Na door te gaan met het concureren en plaatsen van wereldrecords in verschillende gymnastische oefeningen, liet hij eindelijk de pijn zien toen hij buiten boog en van het podium hinkte.

Japan kreeg net nauwelijks de gouden medaille met slechts 0,4 punten, waardoor een gouden run van vijf wedstrijden werd afgesloten. Fujimoto, toen hem later werd gevraagd of hij de ervaring ooit zou herhalen, antwoordde met een zeer beknopt "nee".

7 Bob Beamon's gigantische verspringen

Tijdens de Olympische Spelen van Mexico in 1968 was Bob Beamon een concurrent in het verspringen. Waarschijnlijk verwachtte hij het redelijk goed te doen; hij verwachtte waarschijnlijk niet dat hij het record van de verspringende wereld met een enorme marge zou breken. Beamon zelf kwam bijna niet in aanmerking voor de Olympische Spelen van 1968 vanwege de vervuiling van zijn sprongen en hij had ook geen coach in de aanloop naar de wedstrijden.

Tijdens zijn record-verbrijzelende sprong vloog Beamon zo ver dat hij uit de verspringekuil viel. Olympische officials moesten een ouderwetse meetlint gebruiken omdat de sprong zo lang was dat de elektronische recorders de afstand niet konden vastleggen. Uiteindelijk kreeg Beamon te horen dat hij 9 meter (29 ft) had gesprongen en het vorige record met bijna 0,6 meter (2 ft) had gebroken.

Er waren een paar redenen waarom dit het geval was geweest, afgezien van de vaardigheid van Beamon. Mexico-Stad ligt op grote hoogte en de lucht daar is dun. Bovendien had Beamon een windkracht van 7 kilometer per uur (4 mph) om hem te helpen op te tillen. Men moet echter niet vergeten dat die voorwaarden van toepassing waren op al zijn concurrenten, niet alleen op Beamon.

6 Henry Pearce wachtte op eendjes om hem te passeren

Een uiterst concurrerende roeier, Henry "Bobby" Pearce kwam uit een familie van roeiers. Het is daarom geen verrassing dat hij de Olympische Spelen van 1928 domineerde. In zijn eerste wedstrijd versloeg hij resoluut de regerend kampioen. Vervolgens sloeg hij handig een andere deelnemer in zijn tweede wedstrijd. Het was echter tijdens zijn derde wedstrijd dat dingen interessant werden.

In het midden van de race werd Pearce op de hoogte gebracht door toeschouwers van een eend en haar eendjes die het kanaal voor hem overstaken. In plaats van dwars door de reeks eendjes te snijden, stopte hij om ze te laten passeren, naar de aanbidding van de kinderen die naar de wedstrijd keken. Hij haalde vervolgens zijn concurrent in en won nog steeds de wedstrijd. Later in de finale zou hij een wereldrecord neerzetten dat 44 jaar zou standhouden.

Het feit dat Pearce zijn concurrenten zo ver in het stof heeft achtergelaten, heeft de kuikentjes misschien wel gered. Jaren later zou zijn zoon beweren dat Pearce de eendjes had weggereden als de race dichtbij was geweest.

5 galstenen van Kip Keino

Kip Keino, die wees was als kind, moest vaak vier keer per dag van school afrennen. Het is geen verrassing dat hij, ondanks grote tegenspoed, de uitdaging zou aangaan.Terwijl hij meedeed aan de Olympische Spelen van 1968 tijdens zijn eerste evenement, de 10.000 meter lange run, stortte hij in pijn van galstenen, maar hij stond op en voltooide de race.

Hoewel artsen hem bevolen niet mee te doen, zei hij tegen zijn teamgenoten om hem niet terug te trekken uit de 1500 meter lange race. Om te concurreren, sloop hij naar buiten en nam een ​​bus naar de race. Nadat de bus vast kwam te zitten in het verkeer, rende hij helemaal naar de baan en bereikte hem precies op tijd om te beginnen. Het verbazingwekkende is dat hij die dag een olympisch record neerzette en zijn tegenstander versloeg met een handige 20 meter (66 ft), de grootste marge ooit op dat moment.

4 De eerste Olympische vlag was 77 jaar vermist

'S Werelds eerste Olympische vlag werd vermist na de Olympische Spelen van 1920 in Antwerpen, en voor 77 jaar wist niemand wat er was gebeurd. Toen vertelde iemand Hal Haig "Harry" Prieste, de oudste levende Olympische medaillewinnaar in die tijd, dat de vlag ontbrak. Prieste reageerde met een schokkende bewering: de vlag lag in zijn tas, omdat hij hem in 1920 had gestolen. Vervolgens ondersteunde hij zijn bewering door de vlag te produceren.

Het bleek dat Prieste de vlag had gestolen van een van zijn teamgenoten. Toen hij 's nachts de vlaggenmast beklimde, vertrok hij met de vlag en ontsnapte de Belgische politie. Toen hing hij de vlag in een van zijn koffers en bewaarde deze 77 jaar lang. Met betrekking tot de vlag als onbelangrijk, gaf hij het uiteindelijk terug, zeggende: "Mensen zullen meer van me denken door het weg te geven dan door het te houden."

3 De Olympische marathon van 1904

De Olympische marathon van 1904, gehouden in St. Louis, was waarschijnlijk het meest slapstick Olympische evenement ooit gehouden.

In het begin waren er 32 deelnemers, maar een speler stopte al snel omdat hij te veel stof had ingeademd. Hij werd bijna de eerste persoon die ooit stierf op de Olympische Spelen. Een andere concurrent stal perziken van een toeschouwer, at ze op en at toen wat rotte appels, waardoor hij ziek werd. De winnaar nam strychnine-rattenvergif in kleine doses als stimulerend middel, wat volkomen legaal was omdat er toen geen regels waren tegen prestatieverhogende medicijnen. Een Zuid-Afrikaanse loper werd achtervolgd door wilde honden maar kwam toch als negende, wat mogelijkerwijs gemakkelijker werd doordat slechts 18 van de 32 lopers de marathon daadwerkelijk afsloot!

Het meest schokkende aan de marathon was dat een van de concurrenten John (aka Frederick) Lorz, bedrogen door een auto te berijden voor 14 kilometer (9 mijl) als een grap na uitdroging te hebben gehad. Eerst afmakend, ontving hij bijna een bloemenkrans van de dochter van president Roosevelt voordat iemand erachter kwam dat hij had bedrogen. Hij werd voor het leven verbannen, maar Lorz had een geschiedenis als een praktische grappenmaker en werd vervolgens vergeven.

2 Australia's Lucky Skating Win

https://www.youtube.com/watch?v=fAADWfJO2qM
Je verwacht niet dat Olympische evenementen in sloopderboden zullen veranderen met multi-person pileups en geluksvogels die voorbij zeilen om de overwinning te claimen, maar dat was precies wat er gebeurde met de Australische skater Steven Bradbury op de Olympische Winterspelen van 2002 in Salt Lake City. Bovendien gebeurde dit drie keer tijdens de 1000-meter schaatswedstrijd.

Steven Bradbury was een relatief onbekende skater zonder voorgaande noot. Hij had op de Olympische Winterspelen van 1994 alleen maar een brons ingekerfd en had een reeks pech gehad, eerst 10 liter bloed verloren en daarna zijn nek gebroken. Hij zou echter veel gelukkiger zijn tijdens de Olympische Winterspelen van 2002.

Bradbury schoof door de kwartfinale toen twee concurrenten voor hem in de knoop raakten. Toen gebeurde hetzelfde in de halve finale. In de finale was hij de laatste persoon in het vijfmanspakket. Hij was de laatste, dat wil zeggen, totdat de Chinese skater een andere schaatser struikelde en iedereen behalve Bradbury viel neer. Bradbury zelf, ver achter hen, greep hen in en gaf hen het goud.

1 Marathon Runner breekt record ondanks niet-wetende regels

Emil Zatopek was, in de woorden van een andere Olympische atleet, een man die niet wilde zwijgen, zelfs niet tijdens races, waar werd gezegd dat hij meer vrienden maakte dan door zich te socialiseren. Na het winnen van zowel de 5000-meter als de 10.000-meter races op de Olympische Spelen van 1952, richtte hij zijn aandacht op de marathon, hoewel hij de regels niet kende. Olympische functionarissen weigerden het hem te vertellen omdat ze hem als extreem irritant zagen.

De strategie van Zatopek was daarom om de man van dichtbij te volgen waarvan mensen zeiden dat die waarschijnlijk de marathon zouden winnen. Hij sloeg toen een gesprek aan met de favoriet, die, geïrriteerd, sarcastisch tegen Zatopek zei dat hij te traag liep. Zatopek begon sneller te rennen en liet de man achter. Hij nam ook geen eten of drinken van de verfrissingstafels aan de concurrenten omdat hij niet wist dat er verfrissingen werden gegeven aan marathonlopers. Zatopek won de marathon.