Top 10 vreemdste dingen in de ruimte

Laten we eerlijk zijn: de ruimte is absoluut een gekke plek. De meeste science fiction-schrijvers gooien een planeet in met twee sterren die er vaag uitziet als Zuid-Californië en noemt het een dag. Maar de kosmos is veel vreemder dan waar we het voor op prijs stellen:

10

Hypervelocity Stars

Iedereen weet dat vallende sterren alleen meteoren zijn die de atmosfeer binnenkomen, toch? Als je het niet hebt gedaan, gefeliciteerd, je hebt net de vierde klas niet gehaald. Wat sommige mensen echter niet weten, is dat er ook echte vallende sterren bestaan; ze worden sterren met hyperversiteit genoemd. Dit zijn grote, vurige gasballetjes die met miljoenen mijlen per uur door de ruimte vliegen.

Wanneer een dubbelstersysteem wordt opgeslokt door het superzware zwarte gat (dat is trouwens de wetenschappelijke term) in het centrum van een sterrenstelsel, wordt een van de twee partners verbruikt, terwijl de andere op hoge snelheid wordt uitgeworpen. Probeer je een enorme gasbal voor te stellen, vier keer zo groot als onze zon, die miljoenen kilometers per uur uit onze melkweg raast.

9

The Planet From Hell

Gliese 581 c wil je vermoorden. Ernstig. Wetenschappers hebben vastgesteld dat deze hel van een planeet de meest waarschijnlijke kandidaat is voor toekomstige kolonisatie, ondanks het feit dat de hele planeet op zoek is naar jou.

Deze planeet draait om een ​​rode dwergster, vele malen kleiner dan onze zon, met een lichtsterkte van slechts 1,3% van onze zon. Dit betekent dat de planeet veel dichter bij zijn ster staat dan wij bij de onze. Hierdoor zit het vast in een staat van getijdenvergrendeling, wat betekent dat één kant van de planeet altijd naar de ster kijkt en dat één kant altijd weg kijkt - net als de relatie van onze maan met de aarde.

De getijdenvergrendeling van de planeet alleen al resulteert in een aantal vrij vreemde kenmerken. Als je naar de sterzijde van de planeet stapt, smelt je gezicht onmiddellijk, terwijl je aan de andere kant van de planeet, waar geen zon is, je ogenblikkelijk zou bevriezen. Tussen deze twee uitersten bevindt zich echter een kleine gordel waar het leven theoretisch zou kunnen bestaan.

Wonen op Gliese 581 c zou echter zijn uitdagingen hebben. De ster die hij draait is een rode dwerg, wat betekent dat hij zich aan de onderkant van ons zichtbare spectrum bevindt en de hele hemel van Gliese 581 c in een helse rode kleur baadt. Een ander neveneffect hiervan is het feit dat fotosynthetiserende planten zich moeten aanpassen aan het constante bombardement van infrarode straling, waardoor ze een diepzwarte kleur krijgen. Die Griekse salade lijkt niet zo smakelijk meer ...

8

Het Castor-systeem

Alsof één of twee gigantische, vurige gasballen niet genoeg waren, hier hebben we het Castor-systeem. Als een van de twee heldere sterren uit het sterrenbeeld Gemini in onze nachtelijke hemel, heeft het een aantal ernstige helderheid. Dit komt omdat het Castorsysteem niet één, of twee, maar zes sterren is, die allemaal rond een gemeenschappelijke centrale massa cirkelen.

Drie binaire sterrenstelsels cirkelen hier om elkaar, met twee hete en heldere A-type sterren die vastzitten in het systeem, evenals vier rode dwergen van het M-type. Al met al hebben deze zes sterren echter ongeveer 52,4 keer meer licht uitgestraald dan die van onze zon.

7

Ruimteframbozen en rum

De laatste paar jaar hebben wetenschappers een stofwolk in de buurt van het centrum van ons Melkwegstelsel bestudeerd. Als er een God is, lijkt het erop dat hij besloot creatief te worden - deze stofwolk, genaamd Boogschutter B2, ruikt naar rum en smaakt naar frambozen.

De betreffende gaswolk bestaat grotendeels uit ethylformiaat, waarvan bekend is dat ze frambozen hun smaak geven, en rum zijn kenmerkende geur. Er wordt gezegd dat deze grote wolk een miljard, miljard, miljard liter van het spul bevat - wat geweldig zou zijn als het niet door onduidelijke deeltjes zoals propylcyanide ondrinkbaar zou worden gemaakt.

De creatie en distributie van deze meer complexe moleculen is nog steeds een mysterie voor wetenschappers, dus we zullen op korte termijn geen intergalactische pub openen.

6

Een planeet van brandend ijs

Herinner je je Gliese nog? Dat hellegat van een ster die we eerder bezochten? We gaan terug naar hetzelfde zonnestelsel voor deze. Alsof een moorddadige planeet niet genoeg was, ondersteunt Gliese een planeet bijna volledig gemaakt van ijs - op 439 graden Celsius.

Gliese 436 b is, eenvoudigweg, een brandend ijsblokje. Stel je Hoth voor vanuit Star Wars, behalve dat het in brand staat. De enige reden dat dit ijs solide blijft, is vanwege de enorme hoeveelheid water die op de planeet aanwezig is; de zwaartekracht trekt het allemaal naar de kern, waardoor de watermoleculen zo dicht blijven dat ze niet kunnen verdampen.

5

De Diamond Planet

Eindelijk: een planeet die geschikt is voor Oprah, of misschien zelfs Bill Gates. 55 Cancri e-made geheel uit gekristalliseerde diamant-zou geprijsd zijn op 26,9 niet-miljoen dollar. Dat is het soort dingen waar zelfs de Sultan van Brunei 's nachts van droomt.

De enorme diamantplaneet was ooit een ster in een binair systeem, totdat de partner het begon te kannibaliseren. De ster was echter niet in staat om de koolstofkern weg te trekken en koolstof is slechts een ton warmte en druk verwijderd van een diamant, dus bij een oppervlaktetemperatuur van 1648 graden Celsius zijn de omstandigheden bijna perfect.

Een derde van de massa van de planeet wordt gezegd dat het pure diamant is, en terwijl de aarde bedekt is met water en rijk is aan zuurstof, is deze planeet voornamelijk gemaakt van grafiet, diamant en een paar andere silicaten.

De enorme edelsteen is twee keer zo groot als de aarde en heeft acht keer de massa, waardoor het een 'Superaarde' is.

4

De Himiko Cloud

Als er ooit een voorwerp is geweest dat ons de oorsprong van een primair sterrenstelsel heeft laten zien, dan is dit het. De Himiko Cloud is het meest massieve object ooit gevonden in het vroege universum en dateert nog maar 800 miljoen jaar na de oerknal. De Himiko Cloud verbluft wetenschappers met zijn enorme omvang, ongeveer de helft van die van ons Melkwegstelsel.

Himiko behoort tot wat bekend staat als het 'reionisatie-tijdperk' of de periode van ongeveer 200 miljoen tot een miljard jaar na de Big Bang - en het is de eerste glimp die wetenschappers hebben gekregen van de vroege vorming van sterrenstelsels. Om het nog cooler te maken, is het geïntroduceerd als de "Giant Mystery Blob ontdekt in de buurt van de dageraad van de tijd" door Space.com.

3

Het grootste waterreservoir van het universum

Twaalf miljard lichtjaren verwijderd, bevindt het grootste waterreservoir van het universum zich in het hart van een quasar. Met 140 triljoen maal de hoeveelheid water in de oceanen van de aarde, en gevonden in de buurt van het kolossale zwarte gat in het midden van de quasar, manifesteert het water zich helaas in de vorm van een enorme gaswolk van enkele honderden lichtjaren in diameter - onze dromen van de meest kick-ass waterglijbaan van het universum zijn vernietigd!

Maar de kicker is dat dit zwarte gat, twintig miljard keer zo groot als onze zon, voortdurend enorme hoeveelheden energie uitspuugt - equivalent aan wat zou worden geproduceerd door 1000 biljoen zonnen.

2

De grootste elektrische stroom van het universum

Nog maar een paar jaar geleden stuitten wetenschappers op een elektrische stroom van kosmische proporties: 10 ^ 18 ampère, of ruwweg een biljoen bliksemschichten. Met dat soort kracht kun je zelfs dat vervelende scheermes met zeven bladen gebruiken dat je hebt liggen!

Er wordt gedacht dat de bliksem afkomstig is uit een enorm zwart gat in het centrum van de melkweg, dat een kern heeft die zogenaamd een "enorme kosmische straal" is. Blijkbaar maakt het enorme magnetische veld van het zwarte gat het mogelijk om deze bliksemschicht door gas te vuren en stof op een afstand van meer dan honderdvijftigduizend lichtjaren verwijderd. En we dachten dat onze melkweg groot was - deze enkele bliksemschicht is anderhalf keer zo groot.

1

De LQG

Dus ja, de Himiko Cloud is behoorlijk groot-achtig, half zo groot als ons melkwegstelsel. Grote gier, toch? Nou, hoe zit het met een structuur in de ruimte zo enorm dat het de conventionele wetten voor moderne astronomie overtreedt? Deze structuur, mijn vrienden, is de LQG - de Large Quasar Group.

Ons sterrenstelsel, de Melkweg, is slechts honderdduizend lichtjaren over. Denk daar even over na; als er iets aan de andere kant van de melkweg gebeurt, zou het honderdduizend jaar duren voordat het licht het tegenovergestelde einde bereikt. Dat betekent dat wanneer we naar een gebeurtenis aan het andere eind van onze Melkweg kijken, deze plaatsvond toen de menselijke soort zich net begon te vormen.

Neem nu die tijdsduur in beslag en vermenigvuldig die met veertigduizend. Dat klopt - de Large Quasar Group is vier miljard lichtjaar ouder. Het cluster van vierenzeventig quasars overtreedt eigenlijk de regels van de standaard astrofysica, omdat de maximale grootte van een kosmische structuur slechts 1,2 miljard lichtjaar zou moeten zijn.

Wetenschappers hebben absoluut geen idee hoe deze enorme structuur is ontstaan, omdat ze zich voorheen alleen bewust waren van andere clusters van misschien wel enkele honderden miljoenen lichtjaren. De gigantische structuur spuugt absoluut op een bepaalde fysieke wet, die stelt dat het universum van op afstand relatief uniform lijkt. Dit is precies het type neerbuigende kosmische structuur dat naar ons sterrenstelsel kijkt en, met een grijns, 'schattig' zegt.