Delen:
10 Gevaarlijke objecten die de aarde omzeilen
Er zijn vandaag minstens 500.000 objecten in een baan om de aarde. Sommige schattingen stellen het cijfer dichter bij 700.000. Meer dan 21.000 zijn groter dan 10 centimeter (4 inch) en deze objecten vormen een bedreiging voor de toekomstige ruimtevaart en het leven op aarde. Velen zijn fragmenten van kunstmatige satellieten die werden vernietigd toen ze in botsing kwamen met andere satellieten.
Tegenwoordig zijn er meer dan 1.700 kunstmatige satellieten in werking en 2.600 extra die niet meer werken. De meeste van deze satellieten hebben hun missies voltooid of zijn gestorven aan een storing. Ten minste 30 van deze onbruikbare objecten werden op een bepaald moment met kernenergie aangedreven. Ze bevatten nog steeds - en in sommige gevallen lek - kernafval tot op de dag van vandaag.
De volgende lijst bespreekt 10 objecten in een baan rond de aarde die zorgwekkend zijn om verschillende redenen.
10 Tiangong-1
Tiangong-1 is een prototype ruimtestation dat in 2011 werd gelanceerd door de Chinese overheid. Het had oorspronkelijk een missie van twee jaar om de effecten van ruimtevaart op astronauten en de koppelmogelijkheden van andere ruimtevaartuigen te testen. De missie werd uitgebreid tot voorbij het oorspronkelijke plan en uiteindelijk verlaten omdat de exploitanten van het station in China beweerden dat ze er geen controle meer over hadden.
Tiangong-1 was groot, met een gewicht van ongeveer 8.500 kilogram (19.000 lbs), en kon tegelijkertijd twee astronauten huisvesten.
Hoewel het grootste deel van het station in de atmosfeer werd verbrand bij terugkeer in de Stille Oceaan begin april 2018, was de verwachting dat de raketmotoren waren gemaakt van materialen die niet zouden verbranden. Hoewel ooit werd gevreesd dat deze intacte stukken enorme schade zouden kunnen toebrengen aan structuren, dieren en mensen, werden er geen catastrofale gebeurtenissen gemeld.
9 SNAP 10-A
In 1965 lanceerden de Verenigde Staten SNAP 10-A in de ruimte van de luchtmachtbasis Vandenberg. SNAP 10-A is de enige kernsplijtingssatelliet die door de Verenigde Staten in de ruimte wordt gelanceerd. Het werd ontworpen als een experimenteel nucleair ruimtevaartuig dat in staat is 500 watt aan elektrisch vermogen te produceren. Het primaire doel was om te volgen hoe kernsplijtingsreactoren zich in de ruimte gedragen.
Helaas werkte de kernreactor slechts 43 dagen, en vervolgens spanningsregelaar van de voeding. De satelliet begon uiteen te vallen aan het einde van de jaren zeventig, en als gevolg daarvan zijn ongeveer 50 stukken puin gecreëerd.
Tijdens dit afscheidingsproces was het zeer waarschijnlijk dat er wat radioactief materiaal in de ruimte werd vrijgegeven. De kernreactor draait momenteel om de aarde op 700 zeemijl boven het aardoppervlak. Het zal de komende 4.000 jaar in een baan om de aarde blijven tenzij extra afwerpen of een botsing met een ander voorwerp zijn omlooptijd verkort.
8 Kosmos 1818
In 1987 lanceerde de Sovjetunie Kosmos 1818, die werd aangedreven door een TOPAZ 1 (of thermionische) kernreactor. Het doel van Kosmos 1818 was als een mariene surveillancesatelliet, of RORSAT (Radar Ocean Reconnaissance Satellite). Helaas werkte de kernreactor op Kosmos 1818 slechts vijf maanden voordat hij werd uitgeschakeld.
In 1978 kwam een soortgelijke satelliet terug in de atmosfeer en stortte neer in de aarde, waarbij radioactief materiaal over Canada werd verspreid. Kosmos 1818 werd in een hoge baan geplaatst om een soortgelijke catastrofe te voorkomen. De hoge baan betekent echter ook dat deze een hoge botsingskans heeft.
Elke botsing kan de afdaling van mogelijk verontreinigde materialen naar de aarde versnellen. Sommige objecten en vloeistof die uit het ruimtevaartuig komen, worden verondersteld radioactief te zijn en bevinden zich nog altijd in een baan om de aarde.
7 Kosmos 1867
Kosmos 1867 werd gelanceerd door de Sovjet-Unie in 1987, hetzelfde jaar als zijn tweeling, Kosmos 1818. Het had een soortgelijk doel met Kosmos 1818, maar Kosmos 1867 werkte 11 maanden voordat het werd afgesloten.
Omdat het in een hoge baan is zoals zijn tweeling, is Kosmos 1867 bezweken aan de druk van herhaalde zonneverwarming. Dientengevolge zijn de koelvloeistofbuizen aan boord van de kernreactor van de satelliet gebarsten en hebben ze het vrijkomen van vloeibaar metaal in de ruimte mogelijk gemaakt.
6 Kosmos 1900
Kosmos 1900 is een US-A of gecontroleerde actieve satelliet die wordt gebruikt voor RORSAT-missies. Gelanceerd in 1987 door de Sovjet-Unie, werd de satelliet vanaf het begin geplaagd en bereikte nooit de baan waarin hij werd ontworpen.
Nadat een aantal raketaanjagers zijn baan probeerde te corrigeren, bleef de satelliet hoogte verliezen. Bovendien kwam de kernreactor niet in zijn opslagbaan terecht. Op enig moment vóór 1995 bepaalde de NASA dat een wolk vloeibaar radioactief materiaal afkomstig was van de Kosmos 1900-satelliet. NASA beweerde dat het lek waarschijnlijk het gevolg was van een botsing met een andere satelliet.
5 Satellietafval
Met alle satellietbotsingen is er nu een groot puinveld rond de aarde. Dit puinveld is misschien gevaarlijker dan een enkel intact object vanwege de verhoogde kans op potentiële botsingen van objecten met meerdere puinhopen. Verschillende grote satellietbotsingen zijn al geregistreerd en deze gebeurtenissen hebben het probleem van de ruimteafval nog verergerd.
In 2009 kwamen de satellieten Iridium 33 en Kosmos 2251 met een snelheid van 42.000 kilometer per uur (26.000 mph) in botsing in een lage baan om de aarde (ongeveer 800 kilometer (500 mijl) boven het oppervlak van de planeet). Beide satellieten werden vernietigd door de botsing.
Dus in plaats van twee grote objecten in een baan rond de aarde hebben we nu ongeveer 1.000 objecten groter dan 10 centimeter (4 inch) die veel andere satellieten bedreigen. (Er zijn ook veel kleinere stukken.)
Hoewel ongeveer de helft van het puin van het ongeluk van 2009 nu in de atmosfeer is opgebrand, hebben zich verschillende andere botsingen voorgedaan.Wetenschappers schatten dat het ongeluk met Iridium-Kosmos, samen met de opzettelijke vernietiging van een satelliet door langeafstandsraketten in 2007, het aantal gevaarlijke en potentiële botsobjecten in een baan heeft verdubbeld.
4 Black Knight
Of Black Knight gevaarlijk is, hangt af van wie je het vraagt. Conspiracy-theoretici beweren dat het object een 13.000 jaar oude buitenaardse satelliet is van het sterrensysteem Epsilon Bootis die Nikola Tesla in 1899 ontdekte. NASA beweert dat het object in kwestie niets meer is dan een thermische deken die tijdens een ruimtereis losraakt.
Dit object is meestal gevaarlijk voor de tijd die het verspild wordt door complottheoretici. Helaas is er meer tijd verspild door complottheoretici en speculaties over dit object dan de tijd die verloren is gegaan door degenen die voortijdig zijn gestorven als gevolg van vallend ruimtepuin.
3 ISS
Het Internationale Ruimtestation (ISS) biedt geen nucleaire of waarschijnlijke aanvaringsdreiging die we kennen, maar het blijft een van de gevaarlijkste objecten in een baan om de grootte. Botsingen zijn mogelijk met elk ruimtevoorwerp, maar elk dergelijk ongeluk met het ruimtestation zou een doemscenario kunnen creëren met ruimteschroot dat wordt voorgesteld door het Kessler-syndroom.
In eenvoudige bewoordingen betekent dit dat een object dat het ISS treft, een cascade-effect kan hebben op andere dergelijke ongelukken van al het resulterende afval. Op een gegeven moment zou er te veel puin zijn voor ons om door te gaan met bepaalde ruimteactiviteiten, mogelijk generaties lang. In 2017 hebben objecten zich losgemaakt van het station en kunnen nu tegen het ISS botsen.
Het station is ook een gevaar voor de astronauten die aan boord werken. Er zijn verschillende problemen geweest met de zuurstofgeneratoren, kooldioxideverwijderingssystemen, omgevingsbedieningen, de centrale computer, elektrische en vermogenssystemen, gescheurde zonnepanelen en ammoniaklekken. Als een van deze problemen een catastrofe zou worden, zou het ISS snel een serieus gevaar kunnen worden terwijl het op de aarde viel en onderweg botste met andere satellieten en puin.
2 Hubble-ruimtetelescoop
De Hubble-ruimtetelescoop is niet zo groot als het ISS. Maar Hubble is nog steeds een van de grootste objecten in een baan en vormt vooral een gevaar voor het botsingspotentieel. Als Hubble een andere satelliet of stuk puin zou treffen, zou de hoeveelheid extra wrak stukken aanzienlijk bijdragen aan het probleem van ruimtepuin.
Aanvankelijk werd Hubble in 1990 gelanceerd aan boord van de Discovery Space Shuttle na een meerjarige vertraging na de vernietiging van Challenger. Momenteel bevindt Hubble zich niet in een gecontroleerde baan en daalt af naar de aarde.
Omdat de materialen van Hubble zo sterk en dicht zijn, zal de ruimtetelescoop waarschijnlijk niet verbranden in de atmosfeer van de aarde tijdens de afdaling. Na binnenkomst in de atmosfeer valt Hubble ongecontroleerd naar het aardoppervlak. Dit zal waarschijnlijk ergens tussen nu en 2040 plaatsvinden.
1 Envisat
Envisat is een grote satelliet die in 2002 werd gelanceerd om de omgeving en geografie van de aarde te bewaken. Hoewel het vijf jaar duurde buiten het oorspronkelijke plan, verloor het European Space Agency (ESA) in 2012 het contact ermee. Envisat vormt nu de grootste Kessler-syndroombedreiging in de aardbaan.
Twee voorwerpen komen dicht bij Envisat en kunnen een botsing veroorzaken. Gezien de massa van Envisat van ongeveer 8.200 kilogram (18.000 pond), zou elke botsing tussen het en andere satellieten of stukken ruimteafval catastrofaal zijn en een groot puinveld creëren dat bijna onmogelijk schoon te maken zou zijn.
Het wrak van Envisat zou zo immens groot zijn dat de potentiële kettingreactie van botsingen voorgesteld door het Kessler-syndroom het echte gevaar is, en Envisat vertegenwoordigt zijn grootste risico.
Momenteel wordt verwacht dat de satelliet ongeveer 150 jaar in een baan om de aarde zal blijven voordat deze naar de aarde valt, wat de kans op een ongeluk aanzienlijk verhoogt. Om deze reden zijn speciale overwegingen gemaakt om een ruimtevaartuig te maken dat Envisat uit een baan kan verwijderen.
Envisat is misschien een van de grootste ironieën van ons ruimteprogramma: een satelliet die werd gevierd om ons te helpen de gezondheid van de omgeving van de aarde te begrijpen, is nu een van de grootste risico's voor zijn orbitale veld.