10 Gemeenschappelijke misvattingen over de ruimte

Veel mensen hebben behoorlijk grote misvattingen over de ruimte. Om eerlijk te zijn, maar weinigen van ons zijn er ooit geweest, er is nog veel meer om te studeren voordat iemand echt weet wat er daarboven gaande is, en films hebben de neiging om ons het complete verkeerde idee te geven. In het belang van het rechtzetten van dingen, zijn hier 10 algemene misvattingen over de ruimte, en de waarheid achter hen.

10People Explode

Misschien is een van de oudste en meest voorkomende misvattingen dat we zouden ontploffen als we ons onbeschermd blootstellen aan het vacuüm van de ruimte. De logica hier is dat, omdat er geen druk is, we gewoon opzwellen en ploffen, als een ballon die te hoog vloog. Maar het kan je schokken om te leren dat mensen veel veerkrachtiger zijn dan ballonnen. Als we niet knallen als we met een naald prikken, komen we niet in de ruimte - onze lichamen zijn er gewoon te zwaar voor. We zouden een beetje zweten, dat is waar. Maar onze botten, huid en andere organen zijn niet kwetsbaar genoeg om te wijken en te barsten, tenzij iets hen actief scheurt.

Sterker nog, verschillende mensen zijn al blootgesteld aan omgevingen met extreem lage druk tijdens het werken aan ruimtemissies. In 1966 testte een man een ruimtepak wanneer het werd gedecomprimeerd op 120.000 voet. Hij verloor het bewustzijn, maar ontplofte niet en herstelde volledig.

9 Mensen bevriezen

Dit is een misvatting die meestal bestendigd wordt door films. Veel films die zich in de ruimte bevinden, hebben een scène waarbij een personage zich buiten het schip bevindt zonder pak. Ze beginnen snel te bevriezen en veranderen, tenzij ze erin slagen om weer binnen te komen, in een ijskegel en drijven weg. De realiteit is het tegenovergestelde. Je zou niet bevriezen als je te maken had met ruimte, je zou oververhit raken.

We herinneren ons waarschijnlijk allemaal die diagrammen van convectiestromen in de wetenschapsklas. Water boven een warmtebron zal opwarmen, naar boven stijgen, afkoelen, naar de bodem zinken en herhalen. Dit gebeurt omdat het water aan de bovenkant zijn warmte overdraagt ​​naar de lucht eromheen, waardoor het water samentrekt, waardoor het dichter wordt en zinkt. In de ruimte, zoals de naam al doet vermoeden, is er niets om je warmte aan over te dragen, waardoor afkoeling voldoende is om te bevriezen onmogelijk. Dus je lichaam zal blijven werken, warmte genereren zoals het doet. Natuurlijk, voordat je onaangenaam heet werd, zou je dood zijn.

8 Je bloed zou koken

Deze mythe heeft niets te maken met het feit dat je lichaam oververhit zou raken als je zou worden blootgesteld aan lege ruimte. In plaats daarvan komt het voort uit het feit dat het kookpunt van elke vloeistof een directe relatie heeft met de druk van zijn omgeving. Hoe hoger de druk, hoe hoger het kookpunt en omgekeerd. Dit komt omdat het voor een vloeistof gemakkelijker is om naar gas te gaan wanneer er minder druk is om het in zijn vloeibare toestand te comprimeren. Het is dus geen enorme stap voorwaarts om te veronderstellen dat in de ruimte, waar geen druk is, vloeistoffen zouden koken, inclusief je bloed.

De Armstrong-lijn is wanneer de luchtdruk zo laag is dat vloeistoffen kunnen koken op lichaamstemperatuur. Het probleem hier is dat terwijl blootgestelde vloeistoffen in de ruimte zouden koken, je bloed dat niet zou doen. Lichaamsvloeistoffen zoals die in je ogen en mond zouden dat echter wel zijn. In feite zei de man die decomprimeerde op 120.000 voet het speeksel recht van zijn tong. Het "koken" zou niet echt heet worden, het zou meer lijken alsof ze uitdrogen. Maar uw bloed is, in tegenstelling tot uw speeksel, in een gesloten systeem en heeft nog steeds uw aderen om het gecomprimeerd in vloeibare toestand te houden. Ook al zou je in een vacuüm zitten, het feit dat je bloed in je lichaam is opgesloten betekent dat het niet in gas zal veranderen en zal wegzweven.

7De zon

De zon is een van de eerste dingen die je studeert als je over de ruimte leert. Het is een grote vurige bal dat alle planeten ronddraaien, en het is net ver genoeg verwijderd dat het ons warm houdt, maar niet dat we allemaal in vlammen opgaan. Gezien het feit dat we nooit hadden kunnen bestaan ​​zonder de hitte en het licht van de zon, is het verrassend dat zovelen van ons er een vrij eenvoudige misvatting over hebben: dat het in brand staat. Als je jezelf ooit hebt verbrand op een vlam dan gefeliciteerd, heb je meer vuur op je gehad dan de zon ooit heeft of zal hebben. In werkelijkheid is de zon een grote gasbol die door kernfusie licht en warmte afgeeft, wat gebeurt wanneer twee waterstofatomen samenkomen en helium vormen. Dus de zon geeft licht en warmte af, maar er is helemaal geen conventioneel vuur bij betrokken. Het is gewoon een gigantische, warme gloed.

6Zwarte gaten zijn trechtervormig

Dit is een andere veel voorkomende misvatting die kan worden toegeschreven aan de weergave van zwarte gaten in films en cartoons. Het is duidelijk dat zwarte gaten in wezen "onzichtbaar" zijn, maar omwille van het publiek zijn ze gemaakt als onheilspellende draaikolken van onheil. Ze worden getoond als bijna 2D, trechtervormige objecten, met slechts één toegang tot het niets. In het echte leven kon deze voorstelling echter niet verder de waarheid vormen. Een echt zwart gat is eigenlijk een bol. Er is geen enkele kant die je naar binnen trekt, het is net een planeet met veel zwaartekracht. Als je er te dichtbij langs gaat, word je naar binnen getrokken.

5RE-Entry

We hebben allemaal fragmenten gezien van ruimtetuigen die op een gegeven moment opnieuw de atmosfeer van de aarde binnendringen. Het is een zware rit, en dingen hebben de neiging extreem heet te worden op het oppervlak van het vaartuig. De meesten van ons hebben te horen gekregen dat dit komt door de wrijving tussen het ruimteschip en de atmosfeer, wat een logische verklaring lijkt: een ruimtevaartuig is omringd door niets en schiet dan plotseling door een atmosfeer met een onpeilbare snelheid. Natuurlijk worden dingen warm.

Welnu, de waarheid is dat wrijving minder dan één procent heeft te maken met de brandende hitte die gepaard gaat met re-entry.Hoewel het een bijdragende factor is, komt de overgrote meerderheid van de warmte voort uit compressie. Terwijl het vaartuig terug naar de aarde raast, wordt de lucht die het passeert gecomprimeerd en verzamelt zich rond het vaartuig. Dit staat bekend als de boogschok. De lucht in de boegschok zit gevangen door het ruimtevaartuig dat het nu rondduwt. De snelheid van dit zorgt ervoor dat de lucht opwarmen, waardoor er geen tijd voor decompressie of koeling. Terwijl een deel van die warmte wordt overgebracht naar het ruimtetuig en wordt geabsorbeerd door het hitteschild, is de dramatische re-entry die we zien meestal de lucht rond het ruimtevaartuig, en dat is precies wat wetenschappers hopen te zien.

4Comet Tails

Stel je een komeet even voor. De kans is groot dat de meesten van jullie zich voorstellen dat een brok ijs door de ruimte schiet met een stroom licht of vuur er achteraan vanwege zijn snelheid. Wel kan het als een verrassing komen dat de manier waarop een komeetstaartsporen niets te maken heeft met de richting waarin de komeet beweegt. Dat komt omdat, anders dan bij meteoren, de staart van een komeet niet het resultaat is van wrijving of uit elkaar vallen. Het wordt veroorzaakt door hitte en zonnewind, die het ijs smelten en stofdeeltjes in de tegenovergestelde richting laten vliegen. Om deze reden, sleept de staart van een komeet er niet achteraan, maar zal altijd van de zon af wijzen.

3Mercury

Sinds de degradatie van Pluto is Mercurius onze kleinste planeet geweest. Het is ook de planeet die het dichtst bij de zon staat, dus het is normaal om te veronderstellen dat dit de populairste planeet van ons systeem is. Nou, dat is niet alleen niet waar, maar Mercurius kan eigenlijk behoorlijk stom koud worden. Ten eerste is Mercurius, op zijn heetst, ongeveer 801 graden Fahrenheit (427 graden Celsius). Als dit de constante temperatuur was voor de hele planeet, zou het nog steeds koeler zijn dan Venus, dat is 860 graden Fahrenheit (460 graden Celsius). De reden waarom Venus zoveel heter is, ondanks dat hij verder weg is dan 49,889,664 kilometer, is dat Venus een atmosfeer van CO heeft₂ om de hitte op te sluiten, terwijl Mercurius niets heeft.

Maar een andere reden waarom Mercurius zo koud kan worden, afgezien van het gebrek aan atmosfeer, heeft te maken met de rotatie en de baan. Een volledige baan van de zon voor Mercurius duurt ongeveer 88 aardse dagen, terwijl de volledige rotatie van de planeet ongeveer 58 aardse dagen is. Dit betekent dat de nacht 58 dagen op de planeet duurt, waardoor de temperatuur voldoende tijd heeft om naar beneden te zakken naar een koele -279 graden Fahrenheit (-173 graden Celsius).

2Probes

Iedereen kent de Curiosity Rover op Mars en het belangrijke wetenschappelijke onderzoek dat hij uitvoert. Maar de mensen lijken de vele andere sondes die we in de loop der jaren hebben uitgezonden, vergeten te zijn. De Opportunity-rover landde op Mars in 2003 en kreeg een levensverwachting van 90 dagen. Bijna 10 jaar later is het nog steeds zwervend.

De meeste mensen lijken te denken dat het ons nooit is gelukt een sonde naar een andere planeet dan Mars te sturen. Natuurlijk hebben we allerlei satellieten in een baan om de aarde gestuurd, maar landen op een planeet is veel complexer. Toch komt het eigenlijk veel vaker voor dan je denkt. Tussen 1970 en 1984 landde de USSR met succes acht sondes op het oppervlak van Venus. Het verschil hier is dat de atmosfeer op Venus aanzienlijk vijandiger is, en zelfs als een rover erin slaagde het te landen, zou het snel worden gekookt en verpletterd. De langste een rover duurde was ongeveer twee uur, veel langer dan verwacht.

Als we wat verder de ruimte in gaan, bereiken we Jupiter. Nu is Jupiter zelfs lastiger voor rovers dan Mars of Venus, aangezien het bijna volledig uit gas bestaat, wat niet ideaal is om op te rijden. Maar dat weerhield wetenschappers er niet van om een ​​sonde in te sturen. In 1989 werd het Galileo-ruimteschip gestuurd om Jupiter en zijn manen te onderzoeken, wat het de komende 14 jaar deed. Zes jaar na zijn missie liet het een sonde neer op Jupiter, die informatie terugbracht over de samenstelling ervan. Hoewel een ander vaartuig op weg is naar Jupiter, blijft dit de enige sonde om zijn atmosfeer binnen te gaan, en de informatie die het verzamelde is van onschatbare waarde. Het stuurde compleet onverwachte metingen en dwong wetenschappers om volledig te herevalueren hoe zij dachten dat planeten zich vormden en werkten.

1Zero-Gravity

Deze is zo vanzelfsprekend dat veel mensen het moeilijk zullen hebben om te geloven dat het niet waar is. Satellieten, ruimtevaartuigen, astronauten, enzovoort, ervaren geen zwaartekracht. Ware zero-gravity, of microzwaartekracht, bestaat amper ergens in de ruimte, en zeker geen mens heeft het ooit meegemaakt. De meeste mensen hebben de indruk dat astronauten en al het andere in ruimtevaartuigen rondzweven omdat ze zo ver weg van de aarde zijn gegaan dat ze niet langer worden beïnvloed door de zwaartekracht, terwijl het feitelijk de zwaartekracht is die zweeft.

Wanneer je in een baan rond de aarde bent of een ander hemellichaam dat groot genoeg is om een ​​aanzienlijke zwaartekracht te hebben, valt er eigenlijk een object. Maar omdat de aarde voortdurend in beweging is, botsen dingen zoals ruimtevaartuigen er niet tegenaan. De zwaartekracht van de aarde probeert het vaartuig naar beneden te trekken, maar de aarde blijft bewegen, dus het vaartuig blijft vallen. Deze eeuwigdurende val is wat resulteert in de illusie van zero-gravity. De astronauten vallen ook in het ruimteschip, maar omdat ze met dezelfde snelheid bewegen, lijkt het alsof ze zweven. Hetzelfde fenomeen kan worden ervaren in een vallende lift of vliegtuig. In feite zijn de gewichtloze scènes voor de film Apollo 13 werden gefilmd in een vallend vliegtuig dat werd gebruikt om astronauten te trainen. Het vliegtuig klimt tot 30.000 voet voordat het in een bijna-vrije val komt, wat 23 seconden "zero-gravity" mogelijk maakt. Hoewel het maar minder dan een minuut duurt, is het precies wat echte astronauten in de ruimte ervaren.