10 ongewone en onorthodoxe opvattingen over God

Sommigen geloven dat er veel goden zijn, anderen geloven dat er maar één is, en nog steeds geloven anderen dat er helemaal geen God is. Sommigen geloven dat we nooit echt een definitief bewijs op de een of andere manier in deze wereld kunnen hebben. Desalniettemin hebben mensen in de loop van de geschiedenis geprobeerd hun hoofd te wikkelen rond de knoestige vraag wie of wat God is, en sommige van de antwoorden zijn zowel verrassend als verbluffend.

Uitgelichte foto via Wikipedia

10 Apeirotheïsme

In de late 19de eeuw ontwikkelde filosoof Thomas Davidson het apeirotheïsme, of 'de theorie van Goden oneindig in aantal'. Zijn ideeën werden geïnspireerd door de individualistische gedachte van Aristoteles en Leibniz, het idee van vita nuovaof spirituele vernieuwing, van Rosmini en Dante, evenals het sociale activisme van de proto-Fabianen. Davidson geloofde dat er een primair of archetypisch individu of God was, die hij het denken of Nous noemde. God denkt alleen aan Hem, maar met Zijn wezen moet er enige inhoud zijn, dus Zijn identiteit is niet volledig abstract. Daarom moet Hij de wereld als een deel van Zichzelf opnemen.

Deze wereld bevat secundaire individuele zelven of goden, die uit het primaire individu komen. Ze zijn meer een essentie dan een uniek individu, zoals druppels op een glas water. Door samenwerking, liefde en het streven naar mogelijkheden kunnen deze secundaire goden de perfectie van het primaire benaderen. Daarom bestaat het potentieel voor een oneindig aantal Godzijdes in het universum.

Er waren sociale en religieuze implicaties voor de theologie van Davidson. Het is zowel democratisch als perfectionistisch: we hebben elk het potentieel om God in ons te zijn, maar sociale beperkingen maken het bijna onmogelijk om dat te realiseren. We dragen echter de instincten van God binnen in onszelf, en door dichter bij het God-potentieel in ons te worden door zelf-cultivatie en het koesteren van anderen, worden we meer perfecte morele wezens. Davidson geloofde dat het cultiveren van deze interne godheid de enige ware manier was om zinvolle sociale hervormingen te realiseren.

9 Suitheïsme

Een klederdracht is een persoon die 'zichzelf gelooft een god te zijn, maar het bestaan ​​van andere goden niet ontkent', of liever iemand die zichzelf aanbidt als een god, maar niet op een narcistische manier aanbidding eist van andere mensen. (Ze zijn tenslotte ook goden.) Dit geloof wordt gehouden door sommige satanisten en linkse pad heidenen.

De term is in 2001 uitgevonden in het Latijn sui, "Van zichzelf" en de Griek theïsme, het "geloof in God of goden." Deze term verschilt van een eerder Engels woord voor een soortgelijk concept - autotheïsme, wat kan betekenen "geloof dat iemand een geïncarneerde God is of dat hij Christus is", "de ziel wordt identiek met God, "" Helemaal één worden met God "," geloof in het zelfvoorzienend zijn van God de Zoon ", of" ketterij dat Jezus God is in Zichzelf onafhankelijk van de Godheid ", afhankelijk van context. Omdat deze betekenissen enigszins enigszins verkeerd verbonden waren met de christelijke theologie, werd een nieuwe term ontwikkeld in plaats van autotheïsme.

Suitheïsme plaatst goddelijkheid en de bron van de waarde van het leven in elk individu, in plaats van in het grotere geheel. Het doel is om een ​​innerlijk gevoel van betekenis en waarde te ontwikkelen dat redelijk lijkt voor jou als individu. Er zijn verschillende soorten suitheïsten. Elitistische suitheïsten geloven dat sommigen goddelijker zijn dan anderen, terwijl egalitaire suitheïsten geloven dat goddelijkheid een natuurlijk recht is en de oorspronkelijke staat van alle individuen. Er zijn ook esthetische verschillen met de theologie: sommige suitheïsten passen donkere beelden van religie en folklore toe om hun persoonlijke idealen en zelfgerichtheid te vertegenwoordigen, terwijl anderen de voorkeur geven aan licht, new-age beelden.

8 Duotheïsme, bitheïsme of dualisme

Duotheïsme is het idee dat er twee goden zijn met dezelfde macht over het universum. In het oude Zoroastrianisme werden deze gedefinieerd als een God van Goed, Ahura Mazda of Ohrmazd, en een God van het Kwaad, Angra Mainyu of "de Leugen." Ahura Mazda was een creatieve kracht die een zuivere wereld vormde voor mensen om in te leven, terwijl Angra Mainyu was een destructieve en negatieve kracht die het aanviel en onrein maakte. Menselijke wezens worden overgelaten om te kiezen tussen twee morele paden, één die leidt tot gerechtigheid en de hemel, de andere leidt tot het kwaad en de hel.

Keuze werd benadrukt, want alleen wanneer de hele mensheid het pad van gerechtigheid koos, zou het kwaad verslagen worden en het paradijs op aarde worden bereikt. Latere doctrines uit de Sassanid-periode stelden dat na 9.000 jaar de krachten van het goede de krachten van het kwaad zullen overwinnen. Het zoroastrische denken heeft mogelijk invloed gehad op de Joodse opvatting van Satan, hoewel hij eerder werd gedegradeerd tot een afvallige engel dan als een slechte oppositionele god van bijna gelijke macht.

In meer recente tijden is het concept van duotheïsme echter herontwikkeld in de moderne Wicca om een ​​mannelijke god en een vrouwelijke god te betekenen, soms aangeduid als Lord and Lady. Hoewel moderne Wicca's heterodox zijn in hun overtuigingen en gebruiken, met sommige die polytheïstische, pantheïstische of zelfs monotheïstische overtuigingen aannemen, geloven sommige Wiccans dat alle goden die door de geschiedenis heen worden aanbeden reflecties zijn van een archetypische God en Godin, soms de Gehoornde God van de Jacht en de Goddess of Fertility.

7 Hylotheism

Hylotheïsme is het idee dat er geen onderscheid is tussen materie en God. Dit verwijst niet naar de fysieke vorm, maar eerder naar de "blijvende mogelijkheid om te zijn." Het fysieke universum werd niet geschapen door een perfecte God; het bestaat omdat het goddelijke bestaan ​​ervan afhangt, omdat God geen zin heeft zonder bestaan, en het bestaan ​​zonder God niet uithoudt. Dit concept van hylotheïsme, dat voortkwam uit het liberale jodendom en werd genoemd door Alvin J.Reines, ziet een overeenkomst tussen de mens en God voor de actualisatie van het universum: "De mens handelt, en dus reageert God."

De hylotheïstische God combineert de mogelijkheid om te bestaan ​​(wat voortduurt, maar niet bestaat) met actualiteit (die bestaat, maar niet kan verdragen). De hylotheïstische God is daarom aanwezig wanneer potentialiteit werkelijkheid wordt, of wanneer we de wereld door de zintuigen waarnemen of iets in de wereld bedenken. Voor de hylotheïsten is dit een verklaring voor de vraag: "Waarom worden?" - zoals in: "Waarom vindt verandering of proces plaats?" Hylotheïsme stelt dat het voortkomt uit de onvolmaaktheid in de Godheid en zijn onvermogen om niet-bestaan ​​definitief te overwinnen. God is een maalstroom van potentialiteiten die in en uit het bestaan ​​komen en het bestaan ​​van tijd en verandering in ons universum verklaren.

6 Monolatry

In deze opvatting van God wordt aangenomen dat er meerdere goden bestaan, maar je zou er maar één moeten aanbidden. Monolatry combineert het Grieks monos, "een met LATREIA, "Aanbidding", en komt enigszins voor onder tribale gemeenschappen in Afrikaanse, Indiase, Pacific en Indiaanse samenlevingen. Het is ook te vinden in de Joodse geschriften, die het bestaan ​​van buitenlandse goden aanbaden die werden aanbeden door niet-Hebreeuwse volken zoals Baal, Astarte, Milcom, Chemosh en Molech. Dit kan worden gezien als een vooruitgang van polytheïsme, de aanbidding van meerdere goden, door henotheïsme, de aanbidding van meerdere goden met één oppergod, maar het is een stap vóór monotheïsme, dat alleen gelooft in het bestaan ​​van één enkele godheid.

Hoewel de moderne Abrahamitische religies monotheïstisch zijn, zijn er meer verwijzingen naar monolatrie in de Bijbel, zoals in de Tien Geboden, waar Yahweh Zijn jaloezie van kleinere goden aankondigt. Monolatry verschilt van een soortgelijk geloof, henotheïsme, waarin meerdere goden worden geloofd, terwijl een oppergod wordt erkend. In de monolatrie wordt erkend dat meerdere goden bestaan, terwijl slechts één enkele god aanbidding waardig wordt geacht. In het hindoeïsme staat de monolatristische praktijk bekend als de eredienst van Ishtadeva of Ishtadevi, wat de god of godin van de eigen smaak betekent.

5 Tritheïsme

De katholieke doctrine van de Drie-eenheid stelt dat God een wezen is dat is verdeeld in drie gelijkwaardige, mede-eeuwige personen - God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest. De geschriften die dit beschrijven, zijn echter ook nadrukkelijk gericht op de monotheïstische aard van God. De drie-enige God is verdeeld in drie 'centra van zelfbewustzijn', die van elkaar verschillen en met elkaar kunnen communiceren en die ook alle eigenschappen van de goddelijkheid in zichzelf bezitten, maar in werkelijkheid slechts één deel uitmaken van één enkel wezen met één ondeelbare essentie. Deze doctrine, beschouwd als een van de belangrijkste goddelijke mysteries van het katholieke geloof, verschilt van Tritheïsme, dat stelt dat de Vader, de Zoon en de Heilige Geest in feite drie afzonderlijke goden zijn.

Roscellinus, een Fransman uit de 11e eeuw, bepleitte het Tritheïsme omdat hij het onmogelijk vond om te geloven dat God de Zoon vleesgeworden kon worden zonder God de Vader en God de Heilige Geest ook incarneerde, wat betekent dat het drie afzonderlijke objecten of entiteiten moeten zijn , hoewel verenigd door een enkele wil. Het lijkt een klein onderscheid, maar het is een serieuze theologische. Roscellinus werd vervolgd en herhaaldelijk verbannen tot hij met pensioen ging.

Sommige reguliere christenen geloven dat het mormonisme tritheïstisch is en beweren dat God de Vader eens een man was in een andere wereld die met zijn vrouw naar de aarde kwam en God de Zoon verwekte, terwijl God de Heilige Geest geheel een andere god is. Mormonen ontkennen beschuldigingen van Tritheïsme en zeggen dat ze in één enkele God geloven, maar definiëren hem als een 'goddelijke gemeenschap' van drie, met de Vader als de bron van goddelijkheid en centrum van aanbidding.

4 Kathenotheïsme

De term 'kathenotheïsme' werd ontwikkeld door de negentiende-eeuwse Duitse geleerde Max Muller, die moeite had om te begrijpen of het hindoeïsme monotheïstisch of polytheïstisch was. Hij ontwikkelde aanvankelijk de term "henotheïsme" (hierboven beschreven) maar besefte al snel dat het te onderscheiden was in monolatrie (zoals beoefend door de Ganapatya-aanbidders van Ganesha) en kathenotheïsme, beschreven als het aanbidden van goden één voor één, telkens als ze werden aanvaard als de ultieme manifestatie van het goddelijke.

Sommigen verwijzen naar kathenotheïsme als het religieuze equivalent van seriële monogamie: "U, Indra, bent de enige god die ik ooit heb aanbeden," "U, Varuna, bent de enige god die ik ooit heb aanbeden", enzovoort. Dit blijkt uit gedichten in de oudheid Rig Veda, die individuele kenmerken lijken toe te schrijven aan elke godheid, maar geef vervolgens de eer aan verschillende goden voor dezelfde daden, zoals het scheiden van de aarde van de hemel. In de kathenotheïstische eredienst is de godheid die je aanbidt inderdaad het allerhoogste, maar dat geldt ook voor de godheid die je volgende week zult aanbidden. Kathenotheïsme was monotheïsme of monolatrie beperkt door de tijd, wat betekende dat de concurrerende en opeenvolgende claims van opperste goddelijkheid elkaar uiteindelijk in het pantheon opzegden.

3 Misotheïsme

Misotheïsme is de haat tegen God. Het verschilt van de kritische beoordelingen van de Abrahamische God die worden gezien in atheïstische schrijvers, zoals Christopher Hitchens en Richard Dawkins, omdat ze in wezen vreselijk kritisch zijn tegen een figuur die ze als fictief beschouwen. Misotheïsten accepteren en geloven dat er een God is, maar weigeren Hem te aanbidden en beschouwen Hem als ronduit boosaardig. Atheïsten kunnen het geloof in God haten, maar misothe- kers haten God zelf.

Dit is vaak een moeilijker standpunt om publiekelijk uit te drukken dan atheïsme, wat gelovigen betreft, het kan nog aanstootgevend zijn. In veel landen wordt dergelijke godslastering bestraft met boetes (zoals in Ierland) of met de doodstraf (zoals in sommige islamitische landen).Het kan veiliger worden uitgedrukt in de literatuur, van Shelley's Prometheus niet geconsolideerd bij Elie Wiesel's De beproeving van God. Politiek misotheïsme werd ook uitgedrukt door negentiende-eeuwse anarchisten zoals Bakoenin en Kropotkin.

Misotheïsten kijken naar een gebrekkige wereld vol met lijden, ziekte, wreedheid en dood en concluderen dat God niet een alminnende, wijze en alomtegenwoordige godheid hoeft te zijn, noch onverschillig, noch incompetent, noch kwaadaardig. Ze kunnen zo'n wezen niet aanbidden; in plaats daarvan woeden ze tegen Hem.

Sommigen maken onderscheid tussen absolute misotheeken en agonistische misothe- logen. Absoluut misotheeken zijn degenen die God willen doden, meestal figuurlijk door menselijke verbeelding en de kracht van de pen. Agonistische misothe- kers zijn degenen die God haten, maar vermoeden dat de fout toch aan hun kant staat. Ze wisselen af ​​tussen God ongehoord en pijnlijk gehannaneerd over deze haat, in een poging excuses te bedenken voor zijn daden. Voor hen zijn we de eeuwige slachtoffers van de ultieme abusieve relatie.

2 Pandeism

Pandeïsme is een mengvorm van deïsme (geloof dat God de wereld heeft geschapen en vervolgens aan zichzelf heeft overgelaten) en pantheïsme (het geloof dat God en het universum één en dezelfde zijn). Padelists stellen dat als de standaard-model almachtige, alwetende en alomtegenwoordige God bestaat, de enige manier voor Hem om inderdaad aan al die vereisten voor het allerhoogste Goddelijkheid te voldoen zou zijn als Hij synoniem was met het universum zelf. Sommige pandeists stellen dat het universum echt bewust is, maar het argument hiertegen is het feit dat het even moeilijk zou zijn voor een bewuste Universe - God om persoonlijke relaties te hebben met entiteiten die in zichzelf bestaan ​​zoals het zou zijn voor een mens om naar de gebeden van elk Goddoordringend neuron in hun hoofd.

Andere pandeïsten geloven dat God het universum heeft geschapen door letterlijk het universum te worden en daardoor het gevoel van geduld te verliezen. In feite offerde God zijn bewustzijn op om het universum te scheppen om het leven te ervaren door vele ongelijksoortige bewustzijnen. Hij is daarom niet echt verantwoordelijk voor goed en kwaad in de wereld; het zijn slechts manifestaties van een enkel bewustzijn dat in ontelbare vormen wordt weergegeven: je bent een deel van God, je liefhebbende vrouw is God, je gemene baas is God, de tafel is God, enzovoort. Uiteindelijk zal het universum terugvallen in een enkel bewustzijn, en God zal worden hersteld tot Zijn vroegere almacht, waarschijnlijk met een ongelooflijke kater.

Scott Adams, maker van de Dilbert stripverhaal, verkend het Pandeïsme in zijn boek Gods afval, die zei dat God zichzelf in de Big Bang vernietigde en nu bestaat als de kleinste eenheden van materie en de wet van waarschijnlijkheid. De menselijke drang naar communicatie en interconnectiviteit door technologie is een manifestatie van Gods drang om zichzelf weer samen te brengen.

1 Azathoth

Fotocredit: Dominique Signoret

Cosmic horror writer H.P. Lovecraft postuleerde het bestaan ​​van een pantheon van immens krachtige buitenaardse goden en godheid-achtige wezens die antithetisch en vijandig zijn voor de menselijke rationaliteit en begrip, heerschappij houden over een onverschillige en kwaadaardige kosmos. De waarheid van het universum is iets dat de menselijke geest nooit echt kan bevatten; het begrijpen van de eerste beginselen die het universum leiden, veroorzaakt waanzin. Op de voorlaatste positie in Lovecraft's pantheon was Azathoth, de blinde demon Sultan Idiot-God in het centrum van het universum. Hij is een oeroude, dwaze chaos die tijd en ruimte bestuurt vanaf een zwarte troon.

De fluit van Azathoth is een metafoor voor een motor van de schepping die chaos in kosmos transformeert, en zijn muziek is de harmonischen die het bestaan ​​in stand houden. Hij wordt bediend door een god-boodschapper genaamd Nyarlathotep, die bewustzijn bezit en wil maar in een groot aantal vormen. Hij dient als de zintuigen en geest van Azathoth maar is uiteindelijk ondergeschikt. Sommige theoretici van Lovecraft's denken associëren Azathoth met een zwart gat in het centrum van de Melkweg (of universum), anderen met de nucleaire chaos van de Zon, en weer anderen met de wet van oneindige samentrekking (in tegenstelling tot de godheid Yog-Sothoth , aanwezig in alle tijden en op alle plaatsen, geassocieerd met de wet van oneindige uitbreiding).

In Lovecraft's fictie wordt Azathoth beschreven als "monsterlijke nucleaire chaos voorbij de hoekige ruimte" en "knagend, ravenachtig", misschien de verwijzingen naar een zwart gat uitleggend. Fritz Leiber beschreef Azathoth als "het doelloze, dwaze, maar almachtige universum van het materialistische geloof." Terwijl Lovecraft nooit naar buiten kwam en volmondig verklaarde dat Azathoth God is, is de voor de hand liggende conclusie getrokken door latere theoretici, en veel van zijn ideeën hebben overgenomen door moderne occultisten.