10 Bijbelse redenen waarom de hel misschien niet zou bestaan

Tegenwoordig geloven veel christenen in een plaats van eeuwige marteling waar zondaars na de dood worden gezonden, in het Engels ook wel 'hel' genoemd. Deze overtuiging is extreem mainstream en maakt deel uit van de fundamentele waarneming van de religie in de populaire cultuur. Dat is raar, omdat sommigen beweren dat het bewijs voor eeuwige straf als een integraal onderdeel van de christelijke religie vrijwel niet bestaat. Zie wat je denkt!

10De Bijbel noemt het nauwelijks

De meeste christelijke gelovigen in het idee van de hel zullen je vertellen dat het een plaats van straf is voor zondaars en boosdoeners. Maar heeft dat idee een schriftuurlijke basis? Volgens Romeinen 6: 7 is "hij die dood is, bevrijd van de zonde". Dus als iemands zonden worden gewist met zijn of haar dood, wat is dan met de extra straf van de hel? Welnu, Romeinen 6:23 zegt verder dat "het loon van de zonde de dood is, maar de gave van God is het eeuwige leven in Christus Jezus, onze Heer." Merk op dat er geen melding wordt gemaakt van zondaars die veroordeeld zijn tot eeuwige marteling, zij krijg niet de beloning voor het leven van een rechtschapen leven. Evenzo zegt 2 Thessalonicenzen 1: 9 dat de straf voor degenen die als slecht worden beschouwd geen vurige foltering is, maar vernietiging, "buitengesloten van de tegenwoordigheid van de Heer en van de glorie van zijn macht."

Johannes 3:36 treft ongeveer dezelfde toon, verklarend dat zondaars "het [eeuwige] leven niet zullen zien." Ondertussen, Judas 1: 7 vermeldt wel "eeuwig vuur", maar alleen in de context van Sodom en Gomorrah, die letterlijk worden vernietigd door het eeuwige vuur van Gods toorn. Dat laat korte vermeldingen in het boek Openbaring en twee van Christus 'gelijkenissen als de bijbelse basis voor de vurige hel van de volksverbeelding (meer op die verzen later). Maar als een plaats van eeuwige marteling echt bedoeld was als integraal onderdeel van het christendom, is het toch raar dat de Bijbel er nooit veel aandacht aan lijkt te schenken?

9Endless Punishment maakt sowieso geen Bijbels gevoel

Vanuit een christelijk perspectief is het idee van de hel niet alleen wreed en ongebruikelijk, maar ook volkomen overdreven. Zou een God in de Bijbel beschreven als "een God van waarheid en zonder ongerechtigheid, rechtvaardig en rechtvaardig" besluiten dat oneindige straf rechtvaardig en rechtvaardig is? 1 Johannes 4: 8 stelt dat God het ware concept van liefde is. Zou een liefhebbende vader zijn kind voor eeuwig martelen als straf, zelfs als het kind iets ernstig fout deed? Deuteronomium 19:21 vermeldt op beroemde wijze 'oog om oog', een principe van gelijke straf dat nogal lijkt te passen bij het idee van letterlijk eindeloze kwelling als vergelding voor de zonden van een kort sterfelijk leven.

In feite lijkt de vurige hel van de volksverbeelding nog harder na het beschouwen van Gods woorden in Jeremia 7:31: "Ze hebben de hoge plaatsen van Topheth in de vallei van Ben Hinnom gebouwd om hun zonen en dochters in het vuur te verbranden - iets dat ik deed geen bevel, noch kwam het in mijn gedachten. "Als het idee dat mensen in vuur worden gebrand zo onaantrekkelijk is voor God dat het nooit in zijn gedachten kwam, wat is dan Zijn deal met de hel?

8Vele verwijzingen naar de hel waren verkeerde vertalingen

Als het gaat om misvattingen over de hel, heeft de populaire 17e-eeuwse King James Version (KJV) van de Bijbel veel om op te antwoorden. In de KJV bijvoorbeeld bevond de profeet Jona zich in de "buik van de hel", terwijl David vol tegendeel beweert dat God zelfs bij hem in de hel zou zijn. Zelfs komt Jezus naar de hel na zijn dood aan het kruis.

Dit is duidelijk niet logisch. De Bijbel zegt herhaaldelijk dat de hel, wat het ook is, een scheiding van God inhoudt. Waarom slentert Jezus langs voor een bezoek en waarom is David er zo zeker van dat God daar bij hem zou zijn? Sterker nog, als God met David is, waarom zou hij dan in de eerste plaats in de hel zijn? Het antwoord is dat de KJV een hele reeks verschillende Griekse en Hebreeuwse woorden samenvoegt onder de Engelse term "Hell." De woorden in kwestie zijn Hades, Sheol, Tartarus en Gehenna en ze kunnen heel verschillende betekenissen hebben in hun oorspronkelijke context .

Dat is vooral belangrijk voor Hades en Sheol, die ongeveer gelijkwaardige woorden zijn in het Grieks en het Hebreeuws. Evenmin kan redelijkerwijs worden vertaald als "plaats van pijniging", wat het woord "hel" nu in het algemeen impliceert. Een betere vertaling kan 'het graf' of 'het hiernamaals' zijn. Geen enkele term draagt ​​een waardeoordeel in de manier waarop 'de hel' doet - alleen de goddelozen gaan naar de hel, maar alle zielen zijn na de dood in het graf. Dus David's raar KJV beweert dat God met hem in "de hel" zou zijn, beter vertaald als "het hiernamaals" of zelfs "de diepten." Terwijl de KJV verwijst naar Jezus die in de hel is na zijn dood aan het kruis, maakt de Nieuwe Internationale Versie een veel minder dramatische verwijzing naar het feit dat hij in zijn 'graf' is. In feite verwijst de nieuwe internationale versie alleen naar de hel 15 keer, vergeleken met maar liefst 54 vermeldingen in de KJV.

Andere moderne Bijbels proberen dergelijke problemen helemaal te vermijden door eenvoudig "Sheol" en "Hades" onvertaald te laten, hoewel dit de invloed van de KJV niet helemaal heeft ongedaan gemaakt. Als de Encyclopedia Americana van 1942 zei het: "Veel verwarring en misverstand is veroorzaakt door de vroege vertalers van de Bijbel die de Hebreeuwse Sheol en de Griekse Hades en Gehenna voortdurend weergeven door het woord 'Hel'. De eenvoudige transliteratie van deze woorden door de vertalers van de herziene edities van de Bijbel is niet voldoende geweest om deze verwarring en misvatting op een duidelijke manier op te helderen. '

7'Gehenna 'is ook controversieel

Dus als "Hades" en "Sheol" niet overeenkomen met de moderne waarneming van de hel, dan blijft "Gehenna" over ("Tartarus" wordt soms ook vertaald als "de hel", maar de term verschijnt maar één keer in de Bijbel, en niet in relatie tot mensen, dus het heeft hier een beperkte relevantie.) "Gehenna" is zeker de bijbelse term die het vaakst "Hell" in het Engels is. In de nieuwe internationale versie van Mattheüs 5:30 staat bijvoorbeeld: "Als je rechterhand ervoor zorgt dat je struikelt, knip het af en gooi het weg. Het is beter voor je om een ​​deel van je lichaam te verliezen dan om je hele lichaam de hel in te laten gaan. "Eng, toch?

Het komt allemaal neer op de controverse over de exacte betekenis van 'Gehenna'. Het woord zelf is een Griekse weergave van de Hebreeuwse termen ge-hinnom en ge-ben-hinnom, wat "vallei van de zonen van Hinnom" betekent en verwijzen naar een werkelijke vallei net buiten het oude Jeruzalem. De vallei verschijnt voor het eerst in het Oude Testament als de locatie van vurige heidense kinderoffers, die tenminste doorgaan tot 2 Koningen 23:10, waarin wordt beschreven hoe Josiah de site zodanig verwoestte 'dat niemand zijn zoon of dochter zou kunnen laten doorkomen' het vuur aan Moloch. "Tegen de tijd van Jezus, werd de term kennelijk metaforisch gebruikt om naar een plaats van vurige vernietiging te verwijzen, en Jezus gebruikt het 11 keer in deze context. Het is interessant om op te merken dat het Hebreeuws geen woord voor een dergelijk concept had en dat Jezus kennelijk geen behoefte voelde om er een te introduceren, in plaats daarvan gebruikte hij liever historische toespelingen.

Of misschien niet. Volgens sommige geleerden was de vallei van Gehenna in wezen de verbrandingsoven van Jeruzalem geworden in de tijd van Christus. Het kenmerkte constant brandende branden, die het afval van de stad en de lichamen van misdadigers en de schande verteerde. Deze traditie is vrij oud, maar wordt niet ondersteund door enig bewijs of oude verslagen, hoewel het vreemd is dat Jezus verwijst naar lichamen die zowel in Gehenna als in zielen worden vernietigd.

In elk geval suggereert geen van Christus 'verwijzingen naar Gehenna enige vorm van eeuwige pijniging. Zeker, de vuren van Gehenna worden beschreven als eeuwig, maar Jezus waarschuwt specifiek dat ze zullen worden gebruikt om "zowel ziel als lichaam te vernietigen." Het verwijderen van onrechtvaardige mensen uit het bestaan, zoals dat vers suggereert, klinkt niet bepaald als het martelen van hen voor altijd. De tweede betekenis kan alleen worden afgeleid door lezers die al dat concept van de hel hebben.

6 Jezus heeft zijn gelijkenis over de hel niet uitgevonden

Foto via Wikipedia

Dus is het idee van een vurige hel volkomen vreemd aan de Bijbel? Helemaal niet. Het is precies daar in de gelijkenis van de rijke man en Lazarus, zoals opgetekend in Lucas 16: 19-31. In het verhaal leeft een rijke man het uit terwijl hij een bedelaar negeert die Lazarus heet. Maar het paar ervaart een dramatische rolomkering na hun dood, wanneer Lazarus door engelen wordt weggevoerd naar een gelukzalig bestaan ​​in de schoot van Abraham, terwijl de rijke man zich in een laaiend vuur laat martelen. De rijke man smeekt Lazarus om medelijden met hem te hebben en hem wat water te brengen, maar Abraham wijst erop dat de rijke man een geweldig leven leidde en nooit medelijden kreeg met Lazarus. Abraham weigert ook om Lazarus te doen opstaan ​​om het gezin van de rijke man te waarschuwen om hun manier van leven te veranderen, met het argument dat ze kunnen kiezen om de profeten te volgen of niet, maar getuige zijn van een wonder zal hen niet plotseling tot goede mensen maken.

Dit is waarschijnlijk het dichtst bij de Bijbel die bij de moderne conceptie van de hel komt. Het is echter belangrijk op te merken dat de Bijbel het niet presenteert als een waargebeurd verhaal of een eenvoudige waarschuwing over het hiernamaals. De gelijkenissen van Christus zijn duidelijk fictieve verhalen bedoeld om een ​​boodschap over te brengen. Zoals Warren Prestidge opmerkt, worden de rijke man en Lazarus onmiddellijk voorafgegaan door de gelijkenis van de onrechtvaardige rentmeester, waar een dienaar zijn meester bedriegt en ervoor wordt beloond. Als je de diepere betekenis van de gelijkenissen negeerde, zou je concluderen dat Jezus dacht dat stelen van je baas geweldig was.

In feite kwam Jezus niet eens met het verhaal op de eerste plaats. Geleerden hebben lang de algemene schets geïdentificeerd (een bedelaar wordt na de dood beloond, terwijl een rijke man wordt gestraft) als een Egyptische volksverhaal dat populair werd bij Joodse religieuze leraren zoals de Farizeeën, tot het punt dat de vroege Joodse literatuur minstens zeven versies bevat van het. In het verhaal van Lucas brengt Jezus het verhaal alleen maar naar voren nadat de Farizeeën zijn oorspronkelijke gelijkenis van de onrechtvaardige rentmeester bespotten en zo een van hun eigen favoriete verhalen gebruiken om hun hypocrisie te demonstreren. Met deze context is het moeilijk om de gelijkenis te zien als een serieus verslag van het christelijke hiernamaals.

5De andere verzen zijn niet overtuigend

De Bijbel bevat ook een verwijzing naar eeuwige vurige marteling in Openbaring 20: 10-15, die verwijst naar een "meer van brandende zwavel" waar entiteiten "dag en nacht worden gepijnigd voor eeuwig en altijd". Uiteraard omvatten de betrokken entiteiten blijkbaar ook "Dood" en "Hades", die geen echte mensen zijn die daadwerkelijk lijden kunnen ervaren. Met andere woorden, dit is symboliek. Net zoals dit geen letterlijke mensen zijn, is ook de locatie waar ze aan zijn toegewezen niet hetzelfde.

Dat laat de gelijkenis van de schapen en de geiten, zoals te vinden in het boek van Matthew. In het verhaal, dat ergens zweeft tussen een gelijkenis en een rechtlijnige preek, lijkt Jezus te spreken over het Laatste Oordeel, wanneer zondaars zullen worden "verbannen naar het eeuwige vuur dat is voorbereid voor de duivel en zijn engelen." Dit gedeelte van de preek / gelijkenis is redelijk direct en maakt duidelijk geen deel uit van een fictief verhaal zoals de Rich Man en Lazarus.De gelijkenis eindigt met een duidelijke verwijzing naar een oneindige marteling: "Dan zal [de onrechtvaardige] weggaan naar de eeuwige straf, maar de rechtvaardige naar het eeuwige leven." Om deze redenen worden de schapen en de geiten over het algemeen beschouwd als de belangrijkste bijbelpassage achter de populaire opvatting van de hel.

Veel theologen beweren echter dat deze interpretatie van de schapen en de geiten in tegenspraak is met een aantal andere bijbelverzen, die het lot van de onrechtvaardigen bij het laatste oordeel als vurige vernietiging verklaren via 'de tweede dood'. Als de onrechtvaardigen worden vernietigd, kan niet voor altijd gekweld worden. Sommige Bijbelgeleerden betogen dat, hoewel het vuur van de straf als eeuwig wordt beschreven, dat niet betekent dat de goddelozen daar voor de eeuwigheid gestraft zullen worden. Integendeel, de straf is totale vernietiging in het heilige vuur, dat altijd heeft bestaan. Met andere woorden, de eeuwige straf ("aionios kolasis") Heeft eeuwig geduurd, maar de straf zelf is gewoon onmiddellijke vernietiging.

Jehova's Getuigen en andere groepen die niet in de hel geloven gaan nog verder, met het argument dat het woord kolasis moet helemaal niet als "straf" worden vertaald. Onder verwijzing naar de afleiding van een Griekse term voor snoeien bomen, suggereren ze dat het beter zou worden weergegeven "afsnijden", "vernietiging" of zelfs "de dood." De laatste interpretatie zou veranderen "aionios kolasis"In" de eeuwige dood ", een mooi contrast maken met het" eeuwige leven "beloofde de rechtvaardigen. De "snoeibomen" betekent ook een beroep op Johannes 15: 6: "Als je niet in mij blijft, ben je als een tak die wordt weggegooid en verdort; dergelijke takken worden opgepakt, in het vuur gegooid en verbrand. " kolasis verschijnt maar twee keer in het Nieuwe Testament, maar het Oude Testament gebruikt het in het Grieks om te verwijzen naar straf in het algemeen en naar de dood als een vorm van straf, wat suggereert dat 'eeuwige straf' en 'eeuwige dood' beide geldige vertalingen zijn.

4 Zelfs de kerkvaders konden het niet eens worden over de hel

Foto via Wikipedia

Omdat velen de vroege kerkvaders beschouwen als de autoriteit op het gebied van geloof en doctrine, zouden velen het verrassend vinden dat zelfs zij het niet eens konden worden als de hel bestond en, zo ja, wat het werkelijk was. Justin Martyr, Clemens van Alexandrië, Tertullianus en Cyprianus waren onder degenen die vonden dat de hel een letterlijke plaats was van vurige pijniging. Origen en Gregory van Nyssa waren het daar niet mee eens, en tegen die reden was de hel eenvoudigweg een scheiding van God. Hoewel het idee van eeuwige vurige verdoemenis al in de apocriefe tweede-eeuwse Apocalyps van Peter gevonden kan worden, lijkt het pas rond de vijfde eeuw na Christus dominant te zijn geworden in het christelijk denken.

Ironisch genoeg werd deze opvatting sterk geïnspireerd door een niet-christen, de Griekse filosoof en wiskundige Plato, die de Franse historicus Georges Minois schreef als "de grootste invloed op de traditionele opvattingen van de hel" van alle vroege filosofen. Plato's verhaal over Er kenmerkt een hiernamaals waarin zondaars worden gestraft of beloond in verhouding tot hun misdaden in het leven. Wat je mening over het bestaan ​​van de hel ook is, Plato's zondespecifieke straffen hebben absoluut geen bijbelse steun, maar de ideeën van de filosoof zijn nog steeds terug te vinden in veel populaire versies van het christelijke hiernamaals, met name Dante's hel.

In de moderne tijd zijn veel christelijke denominaties weggegaan van de conceptie van de hel van Sint-Augustinus als een fysieke plaats onder de aarde. Zelfs de eerbiedwaardige katholieke kerk heeft blijkbaar besloten om mee te gaan met de stroom, met de catechismus van de katholieke kerk, goedgekeurd door paus Johannes Paulus II in 1992, waarin wordt verklaard dat de hel gewoon een staat van "definitieve zelfuitsluiting is van gemeenschap met God en de gezegend."

3 Sommige aspecten van de hel lijken duidelijk niet-christelijk

Plato heeft misschien de grootste rol gespeeld, maar niet-Abrahamitische invloeden op de hel dateren al lang voordat de Grieken filosofie pionierden. De oude Egyptische religie bijvoorbeeld, bevatte een grot met een "meer van vuur" waar de zielen van de goddelozen werden gestraft voor hun overtredingen. De vroege Mesopotamiërs geloofden ook dat de onderwereld onder de grond lag, hoewel het viezer en ellendiger was dan een plaats van eeuwige straf.

Een bijzonder interessante vergelijking kan worden gemaakt tussen het populaire idee van de hel en het zoroastrianisme, een oude religie die zijn oorsprong vindt in wat nu Iran is. In de vroegste Zoroastriaanse teksten worden de zielen van de zondigen geoordeeld na de dood en veroordeeld tot de eeuwige straf in de onderwereld, die de Boek van Arda Viraf beschrijft als een put vol vuur, "rook, stank en demonen." De zielen worden gemarteld volgens de strengheid van hun zonden in het leven en de hele zaak wordt voorgezeten door Angra Mainyu, de grote boze geest, "die ooit belachelijk gemaakt en bespotten de goddelozen in de hel "voor het volgen van hem in plaats van hun scheppende god.

Dat klinkt opmerkelijk als de hel van de moderne popcultuur. En wat net zo opmerkelijk is, is hoeveel van die details geen basis hebben in de Bijbel. De zoroastrische hel wordt bemand door demonen en geregeerd door een duivelfiguur, terwijl de christelijke duivel en zijn volgelingen geen rol hebben in het hiernamaals en de ene groep duidelijk is voorbestemd om te worden bestraft in "Tartarus". Er is zeker geen reden om dat te geloven een christelijke hel zou de straf passen in de misdaad, terwijl de demonen van het zoroastrisme zich verheugen in het bedenken van inventieve martelingen voor elke specifieke zonde. In feite is de Boek van Arda Viraf doet duidelijk denken aan die van Dante hel.

2Het concept is vreemd aan het oude testament

Zelfs het dunne bewijs voor de hel in het Nieuwe Testament lijkt enorm in vergelijking met het Oude Testament, dat duidelijk helemaal geen concept van de hel heeft. In plaats daarvan suggereren de Schriften zoals Job 3: 11-18 dat de dood eenvoudigweg een stopzetting is: "Waarom ben ik niet omgekomen bij mijn geboorte en sterf ik toen ik uit de baarmoeder kwam ... Want nu zou ik in vrede liggen; Ik zou slapen en in rust zijn ... Daar houden de goddelozen op van beroering, en daar zijn de vermoeiden in rust. "Vrij vanzelfsprekend.

Ecclesiastes 3:19 klinkt zelfs nog sceptischer over de mogelijkheid van een hiernamaals, zuur kijkend dat "het lot van de mens is zoals dat van de dieren; hetzelfde lot wacht op hen beiden: als de een sterft, sterft de andere. Allen hebben dezelfde adem; de mens heeft geen voordeel boven het dier. Alles is zinloos. "

Zelfs helemaal aan het begin van de Bijbel, in Genesis 2: 16-17 en 3:19, was Adam en Eva's straf voor het overtreden van Gods instructies en het eten van de verboden vrucht niet de dreiging van hellevuur, maar eerder een belofte dat ze uiteindelijk zullen sterven , "Want stof en stof zullen jullie terugkeren." Als Adam en Eva het risico liepen om voor altijd gepijnigd te worden, zouden ze daar dan niet voor gewaarschuwd zijn? Zou God liegen en hen vertellen dat ze terug zouden gaan naar het stof als het zijn plan was om ze in een oven te sluiten? Wanneer Kaïn Abel doodt, veroordeelt God hem om over het land te zwerven en geeft hem zelfs een teken om te voorkomen dat mensen hem doden. Als het oordeel wacht in het hiernamaals, was dat zeker een beetje contraproductief?

1Hell Is Little More Than A Scare Tactic

Terwijl religies zoals de Jehova's Getuigen en Zevende-dags Adventisten de leer van de hel niet onderwijzen, houden veel kerken en denominaties zich nog steeds vast aan het idee. Maar waarom?

Het kan niet worden ontkend dat door de geschiedenis heen het idee van de hel is gebruikt als een angstaanjagende tactiek om mensen op één lijn te houden. Een 18e-eeuwse prediker genaamd Jonathan Edwards werd beroemd vanwege zijn vuur en zwavel preek "zondaars in de handen van een boze God", die waarschuwde dat God "op elk moment slechte mannen in de hel kon gooien." Zo angstaanjagend was zijn afbeelding van de hel dat andere geestelijken de radeloze leden van de congregatie moesten helpen. Zelfs in de moderne tijd is het thema 'geloof of je gaat naar de hel' gebruikelijk, compleet met levendige beschrijvingen van knarsende tanden, het geschreeuw van de verdoemden en de geur van verschroeiend vlees. Over dit onderwerp schrijft een auteur dat hij een jong kind in de kerk heeft laten gillen en heeft toegegeven dat hij 'bang voor de hel' was.

Anderen, zoals koningin Mary I van Engeland, hebben de doctrine gebruikt als excuus voor het plegen van barbaarsheid. Voordat ze een groep protestanten veroordeelde om levend verbrand te worden, verklaarde ze zogenaamd: "Zoals de ziel van ketters hierna voor eeuwig in de hel brandt, kan er niets beters zijn dan dat ik de Goddelijke wraak volg door ze op aarde te verbranden. ”

Zoals alle paniektactieken kan het idee van het hellevuur een sterke greep op gelovigen uitoefenen. Het Bijbelse bewijs voor de gruwelijke leer ontbreekt echter nogal. In feite heeft de gelijkenis van de rijke man en Lazarus, vaak aangehaald als bijbels bewijs van de leer van de hel, eigenlijk de tegenovergestelde boodschap. Aan het einde van de gelijkenis weigert Abraham om Lazarus terug naar de aarde te sturen om zondaars te waarschuwen voor een angstaanjagend lot dat hen wacht in het hiernamaals, met het argument dat gerechtigheid alleen uit geloof kan komen in plaats van angst voor een bovennatuurlijke straf.