10 controversiële en doordachte "Radiolab" -afleveringen

Georganiseerd door Jad Abumrad en Robert Krulwich, Radiolab is een "show over nieuwsgierigheid" die wetenschap, geschiedenis en filosofie onderzoekt om de grote vragen over het leven te beantwoorden. Wanneer u onderzoekt wat mensen tikken of hoe het universum werkt, kunnen uw onderwerpen van tijd tot tijd controversieel en ongelooflijk tot nadenken stemmend worden.

Uitgelicht afbeeldingstegoed: CBS Nieuws via YouTube

10 'Vertaling: Words Never Never Hurt Me'

George Carlin had een talent voor het analyseren en deconstrueren van taal. Het staat vooral bekend om zijn 'Zeven woorden die je nooit op televisie kunt zeggen', maar Carlin had ook sterke opvattingen over eufemismen. Zoals je waarschijnlijk al geraden hebt, haatte hij ze.

"Ik hou niet van woorden die de waarheid verbergen," zei hij ooit. "Ik hou niet van woorden die de werkelijkheid verbergen." Carlin geloofde dat eufemismen onze manier waren om met de donkere kant van het leven om te gaan en alle lelijkheid te negeren. Oude mensen zijn nu 'senioren'. Mensen gaan niet dood; ze zijn 'ernstig ziek'. De armen leven niet in sloppenwijken. In plaats daarvan bezetten "de economisch achtergestelden ondermaatse woningen in de binnensteden."

Volgens Carlin maakt deze dubbelspeak mensen ongevoelig voor realiteit. Dus in plaats van ons zorgen te maken over soldaten die lijden aan "shell shock", keren we veteranen de rug toe met "operationele uitputting" of "posttraumatische stressstoornis." Je moet toegeven, "PTSD" heeft niet dezelfde uitstraling als " shell shock. "

Maar niet iedereen is het met Carlin eens. In de achtdelige aflevering met de naam 'Vertaling', de mensen bij Radiolab het eigenaardige probleem van eufemismen analyseren en tot een andere conclusie komen. In plaats van ons in stomme zombies te veranderen, denkt schrijver Adam Gopnik dat sommige eufemismen zijn geëvolueerd op een manier die de samenleving ten goede komt.

Laten we even teruggaan naar shell shock. Volgens Gopnik had deze uitdrukking een vuistslag, maar het beschrijft het probleem niet nauwkeurig. In plaats daarvan hield het in dat soldaten gek werden van constante beschietingen, maar na een paar maanden in bed zouden ze in orde zijn. Toen psychologen ontdekten dat de effecten van shell-shock de oorlog overleefden, veranderden ze de naam in 'battle-moeheid' om uit te leggen hoe de strijd een extra tol vraagt ​​op het menselijke zenuwstelsel.

Naarmate artsen meer leerden, werd de naam langer en gecompliceerder. Natuurlijk heeft het een aantal van zijn gravitas verloren, maar het is nu uitgebreider. Posttraumatische stressstoornis is van toepassing op soldaten in het midden van een oorlogsgebied en op mensen die al jaren buiten gevecht zijn. De term kan zelfs werken voor drone-operatoren die nooit daadwerkelijk op een slagveld waren.

Maar hoe zit het met andere termen zoals "betoverde ondervraging" of "nevenschade"? Zijn er positieve effecten op deze zinnen, of is het gewoon een soort Orwell-cover-up? Misschien zijn niet alle eufemismen gelijk. Misschien zijn sommigen slecht, sommige zijn goed en sommige zijn ronduit lelijk.

9 'Oeps: goede intenties wegen'

Foto credit: Bmajoros

In deze aflevering kijken Jad, Robert en producer Lulu Miller naar een reeks 'oepses', verbazingwekkende blunders, variërend van journalistieke bloopers tot de vernietiging van een oude boom. Maar we zullen ons concentreren op een ontnuchterend verhaal dat een nogal netelige vraag stelt: hoeveel is één soort waard? Jaren werk? Miljoenen dollars? Een menselijk leven?

De ster van dit verhaal is de grasmus van de Kirtland, een prachtige vogel die in de jaren zeventig met uitsterven bedreigde. Michigan-onderzoekers wisten niet zeker waarom de zanger stierf, dus richtten ze hun aandacht op een smerig klein beest dat de koevogel werd genoemd. Deze koekoek-achtige beestjes doden de grasmus nakomelingen, dus natuurbeschermers probeerden de plaatselijke popelvogel populatie te vernietigen. Dat stabiliseerde de grasmussen, maar de vogels hadden niet precies teruggebogen.

Onderzoekers realiseerden zich dat er een groter probleem was. De grasmussen hadden nergens te leven. Deze vogels nestelen het liefst in jonge bomen. De mens had echter zo goed werk verricht door bosbranden te voorkomen dat de bossen volledig werden gedomineerd door oude dennen. Zonder vuren konden nieuwe bomen niet groeien. Dus de Amerikaanse bosdienst begon gecontroleerde brandwonden, het afbranden van bepaalde delen van het bos om jonge boompjes uit de grond te laten springen.

Dit is waar het verhaal een beetje lastig wordt. In 1980 raakte een brand in de buurt van Mack Lake uit de hand en verbrandde 20.000 hectare in zes uur. Het is tragisch dat medewerker van Forest Service, James Swiderski, in de vlammen stierf, een dood die een aantal scherpe meningen oproept. Veel van de lokale bevolking vonden dat het leven van een paar vogels het leven van een mens niet waard was. Er zijn tenslotte veel verschillende soorten zangers. Verdient deze ene kieskeurige soort ons bloed, zweet en tranen?

Aan de andere kant willen verschillende leden van de familie van James Swiderski dat de grasmus overleeft. Ze hopen zelfs dat het de staatsvogel van Michigan wordt. James heeft tenslotte zijn leven gewijd aan het verdedigen van deze vogels. Hij geloofde dat ze de strijd waard waren. Zoals de broer van James opmerkt, als je geen zware opofferingen maakt, zal de natuur uiteindelijk verdwijnen zoals zoveel planten, dieren en ecosystemen al hebben.

8 'Straight Outta Chevy Chase'

NPR en NWA gaan meestal niet samen, maar dit is het wel Radiolab. In "Straight Outta Chevy Chase" kijken Jad en Robert naar de geschiedenis van hiphop en nadenken over de kwestie van categorieën. Wie mag zeggen wie er binnen is en wie niet? Wie mag zeggen wie er thuis hoort en wie niet?

Probeert die vragen te beantwoorden, de mensen bij Radiolab ging zitten voor een gesprek met Peter Rosenberg, een DJ uit New York. Toen hij opgegroeid was, was Rosenberg niet het type dat je van een hiphop-fan mag verwachten. Hij was een blank, joods kind uit de buitenwijken van Maryland.Dat is vandaag geen groot probleem met mensen als Macklemore en Eminem. Maar een tijdlang was rap grotendeels van zwarte en Latino-fans. Rosenberg paste niet in de verwachte criteria en daarom zou niemand hem inhuren bij hiphop-radiostations.

Maar dat veranderde toen hij een optreden kreeg bij Hot 97, een van de eerste hiphop-stations in Amerika. Al snel was Rosenberg gastheer van twee van zijn eigen shows. In de loop der jaren was hij van de stereotype buitenstaander naar de ultieme insider gegaan. Hij ontdekte nieuw talent, verdedigde nieuwe artiesten en vernietigde iedereen die probeerde de puurheid van hiphop te ontwijden. Hij was een 'poortwachter', een verdediger van 'echtheid', en dat leidde tot zijn vete met Nicki Minaj in 2012.

Rosenberg had hoge verwachtingen voor Minaj. Hij geloofde dat ze ooit de grootste vrouwelijke hiphopartiest kon worden. Maar toen bracht ze 'Starships' uit, een poppy single die Rosenberg absoluut verafschuwde. Het was een schande voor zijn geliefde genre. Dus op het Summer Jam festival in 2012 sloeg hij Minaj dicht en rukte haar liedje uit elkaar. Toen Nicki ontdekte, annuleerde ze haar verschijning bij Summer Jam en haar legioen fans vielen Rosenberg online aan.

In een confrontatie op Hot 97 probeerden Rosenberg en Minaj hun meningsverschillen op te lossen. Maar het gesprek creëerde zojuist meer vragen. Zoals Minaj opmerkt, was ze een zwarte vrouw uit Queens. Ze had het leven geleid, had de juiste achtergrond. Rosenberg was een blanke jongen uit Maryland. Had hij het recht om haar te bekritiseren? En wie benoemde Rosenberg als de stem van de hiphop? Moet die positie niet van iemand zoals Minaj zijn? Het leidt allemaal tot de laatste vraag wie er in en wie buiten is. Is het iemand met geloofsbrieven of iemand met passie?

7 'Knippen en rennen'

Wat is er nodig om een ​​geweldige atleet te worden? Praktijk en vastberadenheid? Dat is wat we graag denken, maar wat als het ingewikkelder is dan dat? Wat als atletische dominantie meer te maken heeft met sociale druk en genetica?

In 'Cut and Run' werken Jad en Robert samen met NPR-reporter Gregory Warner om de Kalenjin te analyseren, een groep mensen uit West-Kenia die enkele van de beste lange-afstandslopers op aarde heeft voortgebracht. Maar wat maakt de Kalenjin zo bekwaam? Is het hun high-starch dieet? Of komt het omdat ze op grote hoogte leven en trainen?

Jad en Robert presenteren twee controversiële theorieën. De eerste hypothese - gepresenteerd door auteur David Epstein - beweert dat als het gaat om lange afstanden lopen, de Kalenjin genetisch superieur zijn aan de rest van ons. Hun lange, dunne benen laten de warmte snel verdampen, en hun kleine enkels maken het gemakkelijker voor hun benen om heen en weer te slingeren. Dus misschien zijn ze gewoon hardwired om uit te blinken.

Zoals je zou verwachten, is dat een controversiële theorie. Maar wat als er een andere verklaring is? Misschien zijn ze zo begaafd vanwege hun verbazingwekkende vermogen om pijn te verdragen. Dat is logisch, aangezien zowel Kalenjin-jongens als -meisjes een waanzinnig pijnlijk initiatie-ritueel ondergaan waarbij het gaat ... nou ... je zult de aflevering gewoon moeten beluisteren.

Hoe dan ook, het initiatieritueel is de sleutel tot de Kalenjin-manier van leven. Als je niet slaagt, ben je een outcast, dus het is belangrijk om je kop te houden en de pijn te nemen. Omdat ze het grootste deel van hun jonge leven voorbereiden op deze overgangsrite, hebben de Kalenjin misschien een mentale weerbaarheid ontwikkeld die andere atleten pathetisch maakt in vergelijking. Zoals Jad uitlegt, is deze theorie voor de rest van ons veel bemoedigender omdat het impliceert dat iedereen groot genoeg kan worden met voldoende vastberadenheid.

6 'Sex, eenden en de founding feud'

Dit verhaal over eendenjacht en internationale verdragen begint wanneer een vrouw in Philadelphia genaamd Carol Anne Bond ontdekt dat haar man haar beste vriend, Myrlinda Haynes, heeft geïmpregneerd. Het is begrijpelijk dat Tick is geprobeerd haar ex-vriend 24 keer te vergiftigen. Gelukkig is mevrouw Haynes elke keer ontsnapt. Maar toen ze de politie belde, negeerden ze haar.

Bond maakte echter een grote fout toen ze vergif op Haynes 'brievenbus smeerde. Toen de Amerikaanse posterijen erachter kwamen, vervolgden ze Carol Anne, die vervolgens werd beschuldigd van het schenden van het Internationaal Verdrag voor Chemische Wapens van 1998. Ze had tenslotte met een federale instelling geknoeid, met niet minder dan een dodelijk vergif. Natuurlijk beweerden haar advocaten dat de FBI een Philadelphia-vrouw niet aanklaagden voor een Philadelphia-misdaad, en al snel maakte de zaak het helemaal tot aan het Amerikaanse Hooggerechtshof.

Nu hebben we eerder over dit verhaal gesproken, maar dit is waar de mensen bij zijn Radiolab neem een ​​interessante wending. Jad en Robert springen terug naar 1919 toen een federale jachtopziener procureur-generaal Frank McAllister van Missouri arresteerde en vrienden voor het schieten van een stel trekvogels. De politicus werd vervolgens beschuldigd van het overtreden van de Migratory Bird Treaty Act van 1918, een verdrag dat de VS met Canada hadden gesloten om onze gevederde vrienden te beschermen tegen uitsterving.

Net als mevrouw Bond protesteerden de jagers en ging de zaak naar Washington, waar het Hooggerechtshof de kant van de spelwachter koos. De Grondwet zegt immers dat verdragen de hoogste wet van het land zijn. Fast-forward een paar jaar, en de overheid gebruikt de eendenjacht als een precedent om Carol Anne aan te vallen.

Vanzelfsprekend zijn er mensen die problemen hebben met deze manier van zakendoen. Zelfs Robert noemt het 'stiekem'. Door verdragen te ondertekenen, konden de FBI ingrijpen in elke staat die ze wilden. Aan de andere kant heeft de overheid deze verdragsbevoegdheden nodig om de natie te beschermen en wereldwijde problemen op te lossen. Zoals Jad vraagt, hoe kun je omgaan met mondiale situaties zoals klimaatverandering als er geen internationale wetten zijn waaraan we ons allemaal moeten houden?

Wat betreft Carol Anne Bond, de Supreme Court besloot dat ze het Chemical Weapons Treaty niet schond, maar ze gingen niet in op de vraag of de FBI verdragen kon gebruiken om misdaden te vervolgen. Dus als je partner vals speelt, blijf dan uit de buurt van de mailbox.

5 'Grumpy Old Terrorists'

In deze aflevering richten Jad en Robert zich op een kleine groep Amerikaanse terroristen in eigen land die van plan waren een federaal gebouw in Atlanta op te blazen, om maar te zwijgen over het loslaten van rijst in verschillende staten langs de oostkust. Gelukkig werden ze betrapt bij het proberen om explosieven te kopen, maar er is iets vreemds aan deze specifieke groep.

Ze waren allemaal senioren.

De oudere leider van deze zogenaamde bommenwerpers was Fred Thomas, een marineveteraan die zich zorgen maakte over de toekomst van Amerika. Met zijn grote broer vervuild, bracht Thomas zijn vrije tijd door met kletsen met zijn gepensioneerde vrienden, klagen over Obama en dreigen mensen te vermoorden. Heel veel mensen.

Maar Thomas wist niet dat er een verrader in zijn midden was, een FBI-informant die al zijn gesprekken opnam. Dit is waar dingen ingewikkeld worden. Ja, Thomas en zijn vrienden werden betrapt door dingen te zeggen als: "Ik zou de hele dag ATF en de IRS kunnen neerschieten." Maar waren het geloofwaardige bedreigingen? Een aantal van deze jongens was in de zeventig en ze waren niet bepaald gezond. Het belangrijkste was dat ze niet het geld hadden om hun wraak te betalen.

Dat wil zeggen, totdat de undercoveragent aanbood om in te checken. Niet alleen sloeg hij federaal geld over om de nodige wapens te kopen, hij bood aan om Thomas op te sluiten met een wapenhandelaar. Nadat SWAT het feest had gecrasht, werden de norse oude terroristen achter de tralies gesmeten.

Dit roept natuurlijk een aantal netelige vragen op. Zouden Fred en zijn vrienden hun plannen hebben doorstaan ​​als de FBI niet had aangeboden om te helpen? Op welk punt wordt het spreken over een misdaad eigenlijk een misdaad? Wanneer moet de overheid optreden als ze een terroristische aanslag verdenken? Belangrijker nog, voelt u zich veiliger na het horen van dit verhaal?

De mensen bij Radiolab zijn in het midden gesplitst.

4 'Redelijke twijfel' en 'Buiten Westgate'

https://www.youtube.com/watch?v=YeIpVTyKm8c

"Reasonable Doubt" en "Outside Westgate" pakken twee verschillende onderwerpen aan: een verkrachting in Wisconsin en een terroristische aanslag in Nairobi. Maar ondanks de verschillende misdaden en landinstellingen hebben beide afleveringen betrekking op een soortgelijk thema. Hoe betrouwbaar zijn onze herinneringen?

"Reasonable Doubt" richt zich op een vrouw uit Wisconsin genaamd Penny Beernsten. Op een dag in 1985 jogde ze aan Lake Michigan toen ze werd aangevallen en verkracht. Tijdens de aanval probeerde ze de functies van de man te onthouden, zodat ze hem kon identificeren. Een paar uur later werd ze naar een politiebureau gebracht en kreeg ze een 'ingewaande buikreactie' toen ze haar aanvaller in een rij bespeurde.

De naam van de man was Steven Avery, een ex-gevangene met een geruit verleden. Penny wist 100 procent zeker dat deze man haar aanvaller was en dat Avery snel achter de tralies zat. Maar 18 jaar later bewees DNA-bewijs dat Avery onschuldig was. De echte crimineel was Gregory Allen.

Maar toen ze Allen zag, voelde ze niets. Ze kon zich niet herinneren ooit hem gezien te hebben. Maar hoewel ze wist dat Avery onschuldig was, had ze nog altijd nachtmerries over hem en voelde ze angst wanneer ze aan zijn naam dacht.

Nadat Avery uit de gevangenis was vrijgelaten, ontmoette Penny hem en verontschuldigde zich voor wat ze had gedaan. Daarna namen de dingen een onverwachte wending (waarover je in de aflevering kunt horen; het verhaal van Avery staat ook centraal in de documentaire series van Netflix Een moordenaar maken), maar de hele affaire liet Penny twijfelen aan haar eigen oordeel.

In 'Outside Westgate' horen we over een groep terroristen die de Westgate Mall in september 2013 in Kenia aanvielen. Mensen zaten vier dagen vast in het winkelcentrum. Toen ze eindelijk ontsnapten, beweerden ze dat er 10-15 terroristen binnen waren. Veel mensen zeiden dat de groep uit meerdere etnische groepen bestond (Somalisch, Keniaans en Arabisch). Sommigen beweerden dat een van de terroristen een vrouw was, en anderen waren er zeker van dat een van de moordenaars was uitgeglipt met de menigte.

Nadat de regering haar officiële onderzoek had afgesloten, bleek dat er slechts vier terroristen waren - alle Somaliërs, allemaal mannen en allen verantwoordelijk voor. Ondanks het overweldigende bewijsmateriaal, waaronder duizenden uren aan veiligheidsbeelden, bleven de slachtoffers vasthouden aan hun verhalen.

De video-opnames zeiden één ding, maar hun herinneringen zeiden iets heel anders. Dit brengt ons terug naar die centrale vraag: hoe kun je iets vertrouwen als je je eigen zintuigen niet kunt vertrouwen?

3 'Adoptive Couple v. Baby Girl'

Dit verhaal begint met een zwangere vrouw, Christy Maldonado, die haar baby ter adoptie heeft gegeven. Een paar uit South Carolina, Melanie en Matt Capobianco, werden de adoptieouders van het kleine meisje en noemden haar Veronica. Dusten Brown, de biologische vader van Veronica, was een soldaat die in Irak vocht. Voordat hij naar het buitenland ging, tekende hij zijn ouderlijke rechten weg (niet wetende dat Christy van plan was het meisje ter adoptie aan te bieden).

Twee jaar later keerde Dusten Brown terug naar huis. Hij wilde zijn baby terug, en hoewel hij zijn rechten had weggeschreven, werd Veronica van de Capobiancos afgehaald. Dusten Brown is een lid van de Cherokee Nation, dus riep hij een wet genaamd de Indian Child Welfare Act om zijn dochter terug te krijgen.

Deze federale wet werd in 1978 uitgevaardigd om het uiteenvallen van inheemse Amerikaanse families te voorkomen. Tijdens de jaren vijftig en zestig werden autochtone Amerikaanse kinderen vaak geplaatst bij blanke gezinnen omdat de Amerikaanse regering en sociale werkers de inheemse Amerikaanse soevereiniteit en hun manier van leven wilden beëindigen.

De Indian Child Welfare Act bevatte strikte regels over wie wel en niet Indiaanse kinderen kon adopteren. Een lid van het directe gezin had primaire adoptierechten. Als niemand zich vrijwillig aanmeldde, kon het kind worden geadopteerd door iemand anders in de stam, gevolgd door een ander Indiaans gezin. Als die opties niet zouden werken, zou het kind kunnen worden geadopteerd door niet-Indiaanse ouders. Volgens deze wetgeving behoorde Veronica tot Dusten Brown.

Jarenlange rechtszaken hebben geleid tot een confrontatie in het Hooggerechtshof. Maar tijdens alle krankzinnigheid, debatteerden de mensen sommige ernstige kwesties. Als de Indiase Child Welfare Act bedoeld was om families bij elkaar te houden, zou het dan moeten worden gebruikt om ze uit elkaar te halen? Was een op rassen gebaseerde wet zelfs constitutioneel? Moet het rechtssysteem een ​​wet voor één gezin negeren en een hele groep mensen in gevaar brengen? En als het Hooggerechtshof zou oordelen tegen Dusten Brown, wat zou dat betekenen voor elke andere Indiaanse wet in de VS?

Dusten Brown verloor zijn zaak, die ook in een seconde wordt behandeld Radiolab aflevering met de titel 'Ally's Choice'. Of je het wel of niet leuk vindt, hangt af van hoe je denkt over de Amerikaanse wet, de geschiedenis van de VS, en of één persoon moet lijden voor het algemeen belang.

2 'Birthstory'

https://www.youtube.com/watch?v=nAq_JdylO60

"Birthstory" begint met Tal en Amir, een homo-Israëlisch echtpaar, die een gezin willen stichten. Omdat draagmoederschap voor homokoppels illegaal is in Israël, wendden Tal en Amir zich tot Lotus, een van de vele bedrijven die homostellen helpen om surrogaten te vinden in landen van de VS tot Thailand.

In het geval van Tal en Amir waren ze opgezet met twee Indiase vrouwen. Echter, India verbood draagmoederschap voor homoseksuele stellen in 2013. Het was ook illegaal in Nepal, maar alleen voor Nepalese vrouwen. Dus deze Indiase surrogaten reisden naar Kathmandu, waar ze werden geïmplanteerd met embryo's. Het sperma behoorde tot Tal en Amir, respectievelijk, en de eieren behoorden toe aan een Oekraïense vrouw.

Tal en Amir kwamen alleen overeen om surrogaten te gebruiken omdat ze dachten dat deze vrouwen ongeveer $ 12.000 zouden ontvangen, een levensveranderende som geld. Nadat de vrouwen hadden gebaard, ontdekte het Israëlische echtpaar echter dat andere surrogaten slechts enkele duizenden dollars hadden ontvangen. Bezorgd dat hun surrogaten werden ingekort, werkten ze samen Israël verhaal en Radiolab om de surrogaten op te sporen en te achterhalen hoeveel ze zijn betaald.

Hoewel ze nooit de werkelijke surrogaten hebben gevonden, Radiolab heeft verschillende andere vrouwen opgespoord en ontdekt dat de meeste surrogaten rond de $ 5000 worden betaald. Het grootste deel van de $ 12.000 betaald door Tal en Amir was gegaan naar tussenpersonen die hielpen om de vrouwen rond te leiden, op te zetten in schuilplaatsen, al het nodige papierwerk te doen, enz. De surrogaten ontvingen slechts het grootste deel van hun geld als ze de baby daadwerkelijk droegen term. Als ze een miskraam hadden, ging de deal niet door.

Dit heeft nogal wat controverses opgeroepen. Nepal heeft recent zelfs alle draagmoederschap verboden en landen als Canada en Cambodja zouden een aantal strenge wetten kunnen implementeren om uitbuiting te voorkomen. Maar zoals Radiolab wijst erop dat deze surrogaten wisten waar ze aan begonnen. Veel van deze vrouwen verdienen minder dan $ 100 per maand, dus $ 5.000 is een indrukwekkend bedrag. Het kan hen in staat stellen om land te kopen, een huis te bouwen of de bruidsschat van een dochter te betalen.

Worden vrouwen bedrogen en uitgebuit? Moet dit soort bedrijf worden stilgelegd? Of schendt dat het recht van een vrouw om te kiezen wat ze met haar eigen lichaam wil doen? Is dit een legitieme manier om voor hun gezin te zorgen? Zoals Jad zegt, het is "verontrustend" en "oneerlijk", maar er is ook een "voordeel" voor vrouwen zonder andere opties.

1 'Overerving: wat als er geen lotsbestemming was?'

In onze finale Radiolab aflevering neemt producer Pat Walters een reis naar Noord-Carolina om Barbara Harris te interviewen. Voor sommigen is Harris een held op een nobele kruistocht. Voor anderen is ze een gevaar voor de samenleving. Maar voordat we kunnen praten over haar ongelooflijk vreemde missie, moeten we het hebben over haar geadopteerde dochter, Destiny.

De biologische moeder van Destiny was een ernstige drugsverslaafde die haar dochter in het ziekenhuis in de steek liet. Tragisch genoeg testte Destiny positief op PCP, crack en heroïne toen ze werd geboren. Dokters vreesden dat ze de rest van haar leven lichamelijk en geestelijk zou worden uitgesteld, maar Barbara heeft het kleine meisje toch geadopteerd.

In feite heeft Barbara vier kinderen van dezelfde biologische moeder geadopteerd, een junkie die haar kinderen achterliet. Dit maakte Barbara woedend, en begon na te denken over alle andere kinderen die gedwongen waren op te groeien in een hel met drugsde ouders.

Daarom lanceerde Barbara Projectpreventie, een organisatie die drugsverslaafde vrouwen betaalt om spiraaltjes te ontvangen of sterilisatie te ondergaan. Als een vrouw ermee instemt geboortebeperking te gebruiken, zal Barbara meer dan $ 300 garen. Op het moment van de release van de aflevering had Projectpreventie meer dan 4.000 vrouwen betaald.

Veel mensen steunden Barbara, in de overtuiging dat haar organisatie kinderen uit een leven vol pijn en lijden zou redden. Velen denken echter dat Projectpreventie misbruik maakt van drugsverslaafde vrouwen op hun zwakste moment. Critici wijzen er ook op dat veel van deze vrouwen hun geld zullen gebruiken om meer drugs te kopen en dat Barbara's ideologie gevaarlijk dicht bij die van de eugenetische beweging ligt.

Barbara antwoordt dat ze talloze levens heeft gered van mishandeling en dakloosheid. Ze is zo toegewijd dat ze een kliniek in het VK heeft geopend en betaalt mannen om vasectomieën te ondergaan. Hoewel Pat Walters Barbara's redenering begrijpt, wijst hij op een overduidelijke tekortkoming in haar argument Destiny.

Ondanks wat artsen aanvankelijk geloofden, is Destiny prima opgegroeid.In 2012 stond ze op het punt om af te studeren en was ze de trotse moeder van een klein meisje. Maar wanneer Walters Destiny vraagt ​​of ze het risico loopt om in een drugsverslaafde familie te worden geboren of dat ze ervoor kiest nooit geboren te worden, kiest Destiny de laatste: "Ik zou het niet aan het toeval willen prijsgeven, want wat voor soort leven is dat? "