10 Tekenen Haat is winnen

Twaalf jaar geleden veranderde een stel fanatici de loop van de geschiedenis. Geconfronteerd met de gevolgen van de ergste terroristische aanslag ooit op Amerikaanse bodem, verzamelden onze politici, experts en leiders zich - en zwoeren ze dat we niet zouden laten 'haten' de dag winnen.

Fast-forward een decennium of zo, en het wordt duidelijk dat ze ongelijk hadden. In de moderne wereld lijkt onze mondiale beschaving te vervallen tot een morele beerput - een beerput die bestaat uit extremisme, racisme en doelloos geweld. Het is misschien niet te laat om terug te keren, maar het zal heel veel wilskracht kosten, vooral als je bedenkt:

10

We zijn hopeloos verdeeld

In het kielzog van grootschalige gruweldaden praten onze politici graag over dingen als 'eenheid'. Maar peiling na peiling suggereert dat deze droom van een natie die samen staat tegenover geweld niets meer is dan dat: een droom.

Vorige maand concludeerde een Brits onderzoek dat tweederde van de Britse burgers dachten dat een botsing tussen de westerse beschaving en de islam 'onvermijdelijk' was. Uit dezelfde peiling bleek ook dat vierenzeventig procent van de ondervraagden dacht dat Britse moslims een ernstige bedreiging vormden voor de democratie. Geen 'fundamentalistische moslims' of-beter nog -'extremisten ': de respondenten vonden dat autochtone burgers van hun eigen land specifiek als een bedreiging moesten worden beschouwd, alleen maar omdat ze van een andere religie waren. Elders zijn de resultaten vergelijkbaar: ongeveer veertig procent van de Fransen en Duitsers vonden dat de islam een ​​bedreiging vormde voor hun nationale identiteit, terwijl de helft van alle Amerikanen geloofde dat de religie een 'kritieke dreiging' was.

Maar het is niet alleen op religieuze gronden dat we ons tegen elkaar keren. Uit een Newsweek-enquête van vorig jaar bleek dat de meerderheid van de Amerikanen denkt dat het land ook op raciale gronden is verdeeld, waarbij bijna zestig procent zegt dat de rasbetrekkingen sinds 2008 zijn verslechterd. Ook op het vlak van het inkomen lijken we gevechtslinies op te stellen: volgens voor een 2012 Pew-studie geloven de meesten van ons dat er zeer sterke conflicten zijn tussen arm en rijk. Klinkt dat als de Verenigde Staten voor u?

9

Groeiend extremisme

Het bombarderen van de Boston-marathon door twee in eigen land gevestigde psychopaten stuwde het extremisme terug in de schijnwerpers van de media - en terecht. Iedereen die denkt dat onschuldige mensen zouden moeten sterven om hun 'oorzaak' te bevorderen - of het nu religieuze onderdrukking is, Tsjetsjenië bevrijdt, of Engeland uit Ierland verdrijft - verdient het om van heel grote hoogte naakt in een cactusveld te worden gedropt. Maar de meeste rapporten richten zich meestal alleen op de religieuze kant van extremisme, terwijl de andere rassen een nog grotere bedreiging kunnen vormen.

Eerder dit jaar ontdekte een rapport van het Southern Poverty Law Centre dat 'patriot' extremistische groeperingen 'recordniveaus' hadden bereikt, waarvan nu wordt aangenomen dat meer dan 1.300 actief zijn. Gezien het feit dat soortgelijke groepen een van de dodelijkste terreuraanslagen in de Amerikaanse geschiedenis breinen, zou dit reden tot zorg moeten zijn. Reeds leden van deze groepen zijn gearresteerd omdat ze een Sikh-tempel hebben beschoten en geprobeerd de Amerikaanse regering omver te werpen. Met andere woorden, steeds meer Amerikanen wenden zich tot geweld - en we zijn machteloos om ze te stoppen.

8

Regering Paranoia

Natuurlijk gebeuren dingen niet alleen in een vacuüm. Een van de redenen waarom mensen zich richten op gewelddadige anti-regeringsgroepen is dat de regering hen daarvoor ruimschoots de reden geeft. Niet alleen heeft de NSA al onze internetactiviteiten sinds 2006 onconstitutioneel gevolgd en opgeslagen; FBI-agenten zijn ook beschuldigd van het vermoorden van een terreurverdachte tijdens een gewelddadig verhoor - een waarbij de beschuldigde geen toegang had tot een advocaat of iets anders waar hij wettelijk recht op had. Met andere woorden, de mensen die bedoeld zijn om ons te beschermen zijn nu zo paranoïde geworden dat ze onze rechten vertrappen met een snelheid die de leider van een bananenrepubliek zou beledigen.

Civiele moorden, censuur van de pers en illegale monitoring van in feite iedereen, zijn allemaal standaardtools geworden die door onze vertegenwoordigers tegen ons werden gebruikt - allemaal in de naam van 'het verslaan van extremisme'. En ze hebben ook bijna alle grondbeginselen van het hele land verraden terwijl ze bezig zijn.

7

Revenge Attacks

Onlangs hebben twee idioten in Londen een terreuraanslag uitgevoerd van zo'n nutteloze brutaliteit. Ik ga niet verder in op details, behalve dat het slachtoffer een Britse soldaat was, terwijl de moordenaars islamitisch waren. In een ideale wereld zou de focus niet liggen op het laatste woord van die zin; maar deze wereld is verre van ideaal.

Toen het verhaal brak, waren de represailles snel en deprimerend. Extreemrechtse psychopaten richtten zich op moskeeën en Britse moslims met een niveau van sadisme dat in 2013 ondenkbaar zou moeten zijn. Eén man bedreigde moslimaanbidders met een mes, terwijl anderen tijdens het bidden een moskee bombardeerden - een actie die net zo slecht was als die moskee. reageren op.

Over het algemeen werd een vijftienvoudige toename van aanvallen op moslims geregistreerd - ondanks dat nul procent van hen niets te maken had met de oorspronkelijke gruweldaad. De echt enge gedachte is niet zozeer dat mensen boos zijn op een paar terroristische klootzakken; het is dat ze hun woede richten op een stel onschuldige mensen. En dit geweld vertoont geen teken van afnemen.

6

Openbare eeltigheid

Als onderdeel van de 'war on terror' heeft onze regering duidelijk gemaakt dat het niet boven het terroriseren van andere culturen staat. Met behulp van op afstand bestuurbare vliegtuigen hebben de duistere black-operatietypen de afgelopen jaren kinderen, bruiloftsfeesten, niet-strijders en hele dorpen vernietigd in landen waar we niet eens oorlog mee voeren. Maar dat is niet waar dit hoofdstuk over gaat. Het gaat veeleer om onze reactie op dit door de staat gesponsorde terrorisme - of ons gebrek eraan.

Ondanks het overweldigende bewijs dat drones kinderen afslachten en gewend zijn om Amerikaanse burgers te targeten, zijn we er blijkbaar nogal onverschillig voor. Eerder dit jaar stelde een Gallup-peiling de vraag of we 'verdachte terroristen' in verre landen op afstand moeten blijven opblazen.

Vijfenzestig procent van de deelnemers zei 'ja'. Denk daar even over na: de vraag verwijst niet naar Amerika in oorlog met deze landen (waar burgerslachtoffers te verwachten zijn), en zegt alleen dat de terroristen worden 'verdacht'. En toch is tweederde van de bevolking goed met het idee families te vernietigen en kinderen te slachten als onderdeel van een campagne die meer problemen voor ons veroorzaakt dan helemaal niets doen. Maar misschien is het niet verrassend dat publieke empathie afneemt, als je kijkt naar:

5

Politieke gevoelloosheid

Simpel gezegd, onze politici lijken een totale bypass van empathie te hebben gehad. Hangend op het verschijnen van 'sterke' en scorepunten met de media lijken ze volledig vergeten te zijn dat de beslissingen die ze nemen van invloed zijn op het leven van echte mensen. En ik bedoel niet alleen met flagrant gestoorde dingen zoals illegaal afluisteren van burgers - hun probleem gaat dieper dan dat, naar een fundamentele onwetendheid van menselijk lijden.

Op dit moment probeert het VK momenteel (en faalt) het tekort te verminderen. Een deel hiervan heeft politici betrokken bij het proberen mensen af ​​te schrikken van langdurige arbeidsongeschiktheidscontroles en in banen - een geweldig idee, als het hen niet tijdens het proces zou doden. Dit is het verhaal van een gehandicapte vader die zichzelf heeft gedood toen de regering zijn betalingen stopte. En hier is het verhaal van de terminale kankerpatiënt die de laatste maanden van haar leven in bijna armoede heeft doorgebracht nadat ze het label 'fit for work' heeft gekregen.

Maar het is niet alleen het VK. Op dit moment lijkt heel Europa zichzelf op een zelfmoordcursus te zetten met een stijgende jeugdwerkloosheid, politiek extremisme en geruïneerde levens. Maar hun vertegenwoordigers lijken 's nachts hun slaap niet te verliezen, dus wat is het probleem?

4

Homofoob geweld

In de afgelopen tien jaar lijkt het Westen eindelijk begrepen te hebben dat homoseksuelen inderdaad ook mensen kunnen zijn. Beginnend met Nederland in 2000, en zich verspreid over België, Brazilië, Spanje en (binnenkort) de Verenigde Staten, is het concept van het homohuwelijk uitgegroeid van van de slagzin naar een ongebruikelijke grap tot een juridische realiteit. Maar niet iedereen is fatsoenlijk genoeg geweest om de verandering te accepteren; in plaats daarvan hebben sommige klootzakken van de gelegenheid gebruik gemaakt om een ​​golf van geweld tegen LHBT-mensen los te laten.

In Parijs schopten een stelletje idioten bijna een homoseksuele man ter dood nadat president Hollande het homohuwelijk had gelegaliseerd. In een belachelijke draai bleek hun slachtoffer Nederlands te zijn, wat betekent dat hun protest meer dan een decennium achterhaald was wat hem betreft. Rond dezelfde tijd verdrievoudigden homofobe aanvallen in Frankrijk, wat bewijst dat zelfs de gecultiveerde Fransen net zo achterlijk kunnen zijn als alle anderen. En we hebben niet eens de Britse priesters genoemd die vooroordelen hebben opgestookt door gay-campagnevoerders te vergelijken met nazi's, of de aanhoudende toename van homofobe haatdelicten in Amerika. Hoe je het ook bekijkt, het lijkt erop dat sommige mensen helemaal niet tevreden zijn met het concept van elementaire menselijke gelijkheid.

3

Media Bias

Het is geen geheim dat onze media gepolariseerd is geworden: schakel gewoon Fox News of MSNBC in en je zult worden onderworpen aan een tirade van onzin, zo bevooroordeeld dat je iemand gaat slaan. En dat is precies mijn punt; door steeds extremere gal uit te drijven, verhogen onze media ons wantrouwen voor elkaar, in een tijd dat we wanhopig wat hulp nodig hebben om samen te staan.

Vorig jaar ontdekte een gigantische studie over de berichtgeving van de Britse media over moslims dat negen van de tien verhalen die moslims vermelden negatief waren, met verwijzingen naar 'radicale moslims' die met een zeventiende tegen een ander epitheton overtroffen. In de woorden van de auteur van het rapport was hun berichtgeving meestal 'vals en racistisch', waardoor we nog meer van die divisies waar we het eerder over hadden, konden creëren.

In Amerika hebben talrijke studies aangetoond dat anti-immigratiekanalen zoals Fox News voortdurend pro-immigratie-stemmen mijden; terwijl ze tot vijfennegentig procent van hun schermtijd besteden aan onderwerpen die hun verschillende hard-line standpunten ondersteunen. Zelfs over onderwerpen die niet partijdig mogen zijn, vallen onze mediakanalen over elkaar heen in een pathetische poging om er een te scoren voor hun 'team'. Kijk maar naar MSNBC, dat op dit moment de kost verdient met het ondersteunen van dezelfde door Obama goedgekeurde beleidsmaatregelen die ze eens hadden aangevallen toen Bush ze had bedacht.

2

Haattoespraak

Haatdragende taal kan moeilijk te kwantificeren zijn, omdat mensen moeten kunnen zeggen wat ze maar willen. Maar als wat u zegt opruiend is, kan dit enorme gevolgen hebben in de wereld van actie.

Neem de Noorse terrorist Anders Brevik. Het is nu vrij duidelijk dat hij werd geïnspireerd om een ​​van de ergste gruweldaden in de recente geschiedenis te plegen door het lezen van islamofobe en extreemrechtse blogs. Evenzo worden de Woolwich-terroristen in Londen verondersteld te zijn beïnvloed door radicale haatpredikers. Dit zijn ook niet alleen voorbeelden met een kers op de taart: studies hebben een sterke link gesuggereerd tussen wijdverspreide haatzaaiende uitingen en racistische of religieus gemotiveerde aanvallen.

Mochten we weergaven verbieden die we aanstootgevend vinden? Natuurlijk niet, maar het is meer dan een beetje angstaanjagend om een ​​moment te overwegen hoe sommige mensen hun recht op vrije meningsuiting gebruiken.

1

De politiestaat

In september 2001 spraken onze politici tegen ons over de gruwel en bloedbad op onze schermen en verzekerden ons dat ze er alles aan zouden doen om onze vrijheid te beschermen. Maar in de jaren daarna hebben ze dit excuus gebruikt om het volledig te ontmantelen.

Laten we duidelijk zijn: dankzij de uitgebreide anti-terreurwetgeving zijn we niet langer vrij.Het is heel recent onthuld dat de Amerikaanse overheid sinds 2006 systematisch al haar burgers bespioneert en hun elektronische communicatie opslaat voor onbekende doeleinden. Een paar weken geleden werd officieel aangekondigd dat Obama zichzelf de macht had gegeven om Amerikaanse burgers zonder proces uit te voeren voor het simpelweg 'verdacht worden' van terroristen.

Er zijn nog andere voorbeelden, maar het komt erop neer dat opeenvolgende regeringen onze vrijheden hebben afgeschaft. Ze hebben dit illegaal gedaan, zonder het ons te vragen. Het resultaat is dat we nu in een functionerende politiestaat leven - een staat waarin we worden bespioneerd, gevolgd, gevolgd en onderworpen aan zaken als oneindige detentie zonder zelfs maar te weten waar we van beschuldigd worden. Als de terroristen die al jaren geleden hun eigen haatgevoel in onze cultuur brachten, werd gevraagd wat voor soort resultaat ze wilden, zou het waarschijnlijk dit zijn: een wereld die gedomineerd wordt door paranoia, waar westerse staten zich tegen hun eigen volk keren en zichzelf naar zelfvernietiging jagen - een wereld waar haat heeft gewonnen.

Morris M.

Morris is een freelance schrijver en een nieuw-gekwalificeerde leraar, nog steeds naïef in de hoop een verschil te maken in het leven van zijn studenten. U kunt uw nuttige en minder dan nuttige opmerkingen naar zijn e-mail sturen of een aantal andere websites bezoeken die hem op onverklaarbare wijze inhuren.