10 gruwelijke manieren waarop de VN de schuld kunnen krijgen voor de Rwandese genocide

In de loop van 100 dagen in 1994 hebben Hutu-extremisten op brute wijze 800.000 Tutsi Rwandezen afgeslacht. Het was een van de ergste genocides in de geschiedenis van de mensheid, en terwijl het gebeurde, hielden VN-vredeshandhavers machteloos toe dat het gebeurde, onder rechtstreeks bevel niet tussenbeide te komen.

De hele wereld keek toe terwijl we een genocide niet stopten - maar dat was slechts het topje van de ijsberg. Het duistere, verborgen geheim van de Rwandese genocide is echter dat de naties van de VN er niet alleen niet in slaagden om actie te ondernemen. Door wapens te verkopen en opzettelijk internationale hulp te blokkeren, hielpen landen overal ter wereld Hutu-extremisten tot genocide.

Sommigen deden het voor geld en sommigen deden het voor de politiek, maar zij deden het. Mensen over de hele wereld hebben actief geholpen om ervoor te zorgen dat er een genocide plaatsvond.

10Het Witte Huis wist dat de genocide aanstaande was

Bill Clinton bracht na de genocide een bezoek aan Rwanda, voor een menigte Rwandezen spande hij zijn spijt uit dat hij niet meer had gedaan. Hij rechtvaardigde echter zijn passiviteit door de menigte te vertellen dat hij "niet volledig de diepte en snelheid inzag waarmee je door deze onvoorstelbare terreur overspoeld werd".

Gederubriceerde documenten die naar het Witte Huis zijn gestuurd, vertellen echter een ander verhaal. De VS hadden meer dan alleen een vermoeden dat er iets ergs ging gebeuren - ze wisten voor een feit dat de Hutu's de genocide aan het plannen waren voordat het begon.

Zestien dagen voordat de moorden begonnen, kreeg Bill Clinton bericht dat de Hutu's een 'definitieve oplossing hadden gepland om alle Tutsi's te elimineren'. Hij ontving er regelmatig rapporten van, elk met het woord 'genocide' om hun plan te beschrijven, en hij kreeg details die zelfs achteraf ongelooflijk accuraat waren.

De VS wisten precies wat er zou gaan gebeuren meer dan twee weken voordat het begon, maar ze namen een bewuste beslissing om niet betrokken te raken. Rwanda, zo besloten ze, had geen waarde voor Amerikaanse belangen. "Of we betrokken raken bij een van de etnische conflicten in de wereld," zei Clinton, die zijn beslissing rechtvaardigde, "moet afhangen van het cumulatieve gewicht van de Amerikaanse belangen die op het spel staan."

9A Frans vliegtuig stuurde in het geheim wapens naar de Hutu's

Ongeveer drie maanden voordat de genocide begon, vingen VN-vredestroepen een Frans vliegtuig op dat 's nachts een geheime landing maakte. Het vliegtuig maakte een aflevering aan de Hutu-extremisten, boordevol wapens en mortieren die binnenkort in de genocide zouden worden gebruikt.

Dit was een directe schending van de vredesakkoorden van Arusha die de Rwandese burgeroorlog hadden beëindigd. Leden van de VN mochten geen wapens verkopen aan Rwanda - en toch maakte het papierwerk in het vliegtuig duidelijk dat deze wapens vanuit de hele wereld waren verzonden, met bedrijven in Frankrijk, België, Egypte, Ghana en het Verenigd Koninkrijk allemaal het leveren van wapens aan de Hutu-extremisten.

De commandant van de VN-strijdkrachten, Roméo Dallaire, meldde dit aan zijn meerderen en eiste een verklaring van de minister van Defensie van België, waarvan hij geloofde dat deze erachter stond. Hij waarschuwde hen dat er geweld zou komen en vroeg om meer vredeshandhavers en meer macht om het te stoppen. Hij kreeg echter te horen, zich geen zorgen te maken en de zending door te laten. Er werden geen extra mannen gestuurd.

Dallaire, woedend, wendde zich tot een van zijn Belgische officieren en vroeg hoe hij rechtvaardigde dat hij werkte voor een natie die de mannen bewapende die hem zouden kunnen doden. De Belgische officier antwoordde: "Vredeshandhaving is vredeshandhaving, zaken zijn zaken en de zaken van België zijn wapens."

8De secretaris-generaal van de VN verkocht wapens aan de Hutu's

Misschien zou het niet moeten verbazen dat de VN niet reageerde op de waarschuwingen van Dallaire. De secretaris-generaal van de VN op dit moment, Boutros Boutros-Ghali, had een gevestigd belang in de Hutu-militie. Slechts vier jaar eerder had hij hen in het geheim een ​​enorme lading wapens gestuurd.

In 1990 was Boutros-Ghali de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken en tekende hij een deal met de Hutu's en beloofde hen voor 26 miljoen dollar aan wapens te sturen. Alleen al in zijn eerste zending stuurde hij de Hutu's 60.000 kg (132.000 pond) granaten, twee miljoen patronen munitie, 18.000 mortiergranaten en 4.200 geweren, raketten en raketwerpers. Om de wapenverkoop geheim te houden, liet hij ze bestempelen als 'reliëfmaterialen'.

Boutros-Ghali zou dit later rechtvaardigen door te zeggen dat het verkopen van wapens deel uitmaakte van zijn werk en dat hij niet dacht dat "een paar duizend kanonnen de situatie zouden hebben veranderd." Boutros-Ghali was echter meer dan alleen een passieve speler. Hij vocht actief met de Egyptische president Hosni Mubarak en overtuigde hem om wapens aan de Hutu's te verkopen.

Toen de zending doorging, stuurde de Rwandese ambassadeur Boutros-Ghali en een bedankbrief. "De persoonlijke tussenkomst van Boutros-Ghali," schreef hij bewonderenswaardig, "was een bepalende factor bij het sluiten van het wapencontract."

7Het door de VN geblokkeerde onderzoek naar de moord op de president

Het moment dat de Rwandese genocide op gang bracht, kwam toen een vliegtuig met de presidenten van Rwanda en Burundi uit de lucht werd geschoten. Twee presidenten werden in één keer vermoord en de verontwaardiging over hun dood werd de katalysator voor genocide.

Het is niet helemaal duidelijk wie het vliegtuig neergeschoten heeft. Sommigen geloven dat de presidenten werden vermoord door Hutu-extremisten die bang waren dat ze op het punt stonden een zachte lijn met de Tutsi te nemen. Anderen geloven dat het werd neergeschoten op bevel van Paul Kagame, de leider van de RPG-rebellen van Tutsi.

Toen de genocide eindigde, vormden de Verenigde Naties het ICTR - het Internationaal Straftribunaal voor Rwanda. Een ICTR-team, geleid door advocaat Michael Hourigan, ging onderzoeken wie het vliegtuig had neergeschoten en aanvankelijk ondersteunde de VN hen.

Maar toen Hourigan bewijzen vond die erop konden wijzen dat Kagame - die vandaag de president van Rwanda is - erachter zou kunnen staan, werd zijn onderzoek stopgezet. ICT-hoofdaanklager, Louise Arbor, beval hem het onderzoek te laten vallen, doodsbang dat eventuele beschuldigingen tegen Kagame de zaken alleen maar erger zouden maken.

Jaren later, in 2002, nam een ​​nieuwe hoofdaanklager, Carla Del Ponte, het roer over en probeerde het onderzoek te heropenen. Zodra ze dat deed, werd ze ontslagen door de VN - en ze is er vrij zeker van dat de regeringen van de VS en het VK haar om ontslag hebben gevraagd.

6De VS en Frankrijk Vetoed VN-interventie

Toen de genocide begon op te lopen, kwam de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties bijeen om te bespreken wat te doen. Hutu-extremisten waren overal op de radio van Rwanda en pleitten voor de uitroeiing van elke Tutsi in het land. Duizenden stierven dagelijks - en toch mocht de raad het woord 'genocide' niet gebruiken.

De Verenigde Staten en Frankrijk hadden een verborgen veto gebruikt om de wereld buiten het gesprek te houden. Ze dreigden met een veto tegen elke actie in Rwanda. Ze lieten de VN zelfs het woord 'genocide' niet gebruiken in een resolutie die ze erover maakten, en ze gebruikten hun invloed om de VN te beletten meer vredeshandhavers te sturen.

Ze hadden het van tevoren gepland. Al in september 1993 schreef Richard Clarke, Nationaal Coördinator voor Veiligheid in de VS, een memowaarschuwing dat de leden van de VN mogelijk zouden stemmen om meer vredeshandhavers naar Rwanda te sturen. Hij wilde eruit blijven. "Als, zoals de USUN meldt, een Rwandese resolutie 10 stemmen heeft binnen de VN-Veiligheidsraad," schreef Clarke, "dan moeten we misschien nee zeggen met een veto."

5Israel verkocht geweren aan de Hutu's tijdens de genocide

Er werd beweerd dat Israël voortdurend wapens naar de Hutu-extremisten stuurde - niet alleen voordat de genocide begon, maar zelfs terwijl deze aan de gang was. Volgens de beschuldiging is Israël in 1990 begonnen met het sturen van Rwanda-wapens, tijdens de genocide voortgezet en pas in 1995 gestopt.

Als dit waar is, is het meer dan alleen een schending van het vredesakkoord. Het zou betekenen dat Israël op flagrante wijze ongehoorzaam was aan een VN-embargo dat elk land verbiedt wapens naar Rwanda te sturen, wat direct het internationaal recht schendt.

En er is alle reden om te geloven dat het waar is. Sommige bezorgde burgers dienden een verzoek om vrijheid van informatie in om de documenten te zien die naar het Israëlische Hooggerechtshof gingen. Het Ministerie van Defensie nam contact op met het Hooggerechtshof en sprak met hen achter gesloten deuren, waarna het Supreme Court het verzoek weigerde. Het Ministerie van Defensie heeft op geen enkel moment ontkend dat ze wapens aan de Hutu's hebben verkocht terwijl ze een genocide voerden.

4France en de VS trokken de VN-vredestroepen naar buiten

Toen de genocide begon, waren er ongeveer 2000 VN-vredeshandhavers gestationeerd in Rwanda. Het waren in geen geval voldoende mensen om te voorkomen dat het gebeurde, vooral omdat ze zich niet mochten bemoeien. Roméo Dallaire smeekte herhaaldelijk om meer mensen en meer macht om er iets aan te doen, maar hij werd geweigerd. In plaats daarvan trok de VN de meeste van zijn vredessoldaten uit.

Gederubriceerde documenten maken duidelijk dat Frankrijk en de VS erachter zitten. Op 9 april, twee dagen nadat het moorden begon, schreef Richard Clarke een e-mail met de mededeling: "We zouden met de Fransen moeten samenwerken om een ​​consensus te bereiken om de VN-missie te beëindigen."

Toen ze campagne voerden om de vredessoldaten eruit te halen, probeerde Eric Schwartz, lid van de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad, het Witte Huis te waarschuwen wat er zou gebeuren. De Vredestichters, vertelde hij hen, beschermden 25.000 mensen. Als ze zouden worden teruggetrokken, zouden deze moorden uitgroeien tot een volledige genocide.

Twee dagen na de waarschuwing van Schwartz trok de VN-veiligheidsraad bijna elke vredeshandhaver uit Rwanda. Het aantal bij de hand ging van meer dan 2000 mensen naar slechts 270.

3France's Operatie Turkoois kan zijn bedoeld om de Hutu's te helpen

Na verloop van tijd begon de VN blauwhelmen terug te sturen naar Rwanda - maar dat gebeurde niet voordat de genocide een complete mediaramp werd die hun imago over de hele wereld beïnvloedde.

Frankrijk heeft een van de grootste noodhulpprogramma's opgezet. Ze introduceerden de "Zone Turquoise", een gebied dat een vijfde van Rwanda besloeg, bedoeld om Rwandese vluchtelingen te beschermen en het geweld te stoppen. Er is echter enige discussie over wie de Fransen probeerden te beschermen.

Op dit punt was de genocide bijna voorbij. Paul Kagame en het Rwandees Patriottisch Front (RPF) wonnen de oorlog tegen de Hutu's en in minder dan een maand maakten ze een einde aan de genocide en namen ze de controle over het land. De meeste mensen in Rwanda dachten niet dat de Fransen daar waren om de moorden te stoppen - ze waren er om te voorkomen dat de RPF zou winnen.

Roméo Dallaire vervloekte de Franse aanwezigheid en zei: "Als ze hier landen om hun wapens aan de regering te leveren, laat ik hun vliegtuigen neerhalen." Het Hutu-propagandastation Radio des Milles-Collines vierde het en zei Hutu-meisjes tegen " was jezelf en kleed je goed aan om onze Franse bondgenoten te verwelkomen. De Tutsi-meisjes zijn allemaal dood, dus jij hebt je kans. '

De Fransen gebruikten nooit hun zone om de mensen achter de genocide te arresteren of om de Radio des Milles-Collines af te sluiten waar ze oprukten. En twee maanden na hun aankomst, toen de RPF elk deel van Rwanda had opgeëist, maar de Zone Turquoise, vertrokken de Fransen.

2 De Franse overheid heeft de Hutu-extremisten opgeleid

Kort nadat Paula Kagame en de RPF Rwanda hadden overgenomen en de moorden waren beëindigd, gaf hij de schuld aan Frankrijk. De Franse overheid, beweerde Kagame, had een "directe rol bij de voorbereiding van de genocide."

Kagame wees naar operatie Noroît, een Franse operatie goedgekeurd door president Francois Mitterand, die bewapende en opgeleide Hutu-jagers waren. Kagame beweert dat dit verder ging dan alleen hen leren vechten. Hij beweert dat Frankrijk hen geholpen heeft met wapens om de genocide uit te voeren en zelfs heeft geholpen bij het plannen van de logistiek van de slachting.

Kagame beweert dat Operatie Turquoise was opgezet om de Hutu's te helpen die verantwoordelijk zijn voor de moorden. Hij zegt zelfs dat Franse soldaten heimelijk mensen vermoordden die Tutsi verborgen en meededen aan de verkrachtingen van de overlevenden.

Sommige beweringen zijn niet bewezen, maar het lijdt geen twijfel dat Frankrijk de Hutu-jagers heeft opgeleid en heeft geholpen met het leveren van wapens. En toen Bernard Kouchner, die de Franse minister van Buitenlandse Zaken was tijdens de genocide, de beweringen van Kagame hoorde, gaf hij toe dat Frankrijk Rwanda een verontschuldiging verschuldigd was. "De Franse soldaten hebben nog nooit iemand gedood", benadrukt Kouchner, maar hij ontkent niet dat ze een belangrijke rol hebben gespeeld in de genocide.

1France beschermt een vrouw die "de architect" van de genocide wordt genoemd

Nadat het vliegtuig van Rwandese president Habyarimana werd neergehaald en de genocide begon, vluchtte zijn vrouw, Agathe Habyarimana, naar Parijs. Franse troepen haalden haar uit de lucht en, naar verluidt, gaven ze haar 230.000 frank.

Het is een groot probleem, omdat volgens de Rwandese regering Agathe Habyarimana een van de belangrijkste spelers was geweest die de Rwandese genocide had gepland. Frankrijk is het daar eigenlijk mee eens - de Franse Raad van State heeft verklaard dat er "ernstige redenen zijn om te vermoeden" dat zij een van de hoofdrolspelers was.

Kagame wilde dat haar daar aan Rwanda werd uitgeleverd om daar te worden berecht, maar Frankrijk weigerde en beloofde haar door hun eigen rechtbank te halen. En ze arresteerden haar in 2010, maar ze lieten haar er kort daarna uit. Vandaag, jaren na haar arrestatie, loopt Habyarimana nog steeds vrijuit. Er is een internationaal arrestatiebevel uitgevaardigd tegen haar beschuldiging van genocide, maar zolang ze in Frankrijk blijft, zal ze nooit een dag in de gevangenis zien.