Delen:
Top 10 vergeten artefacten herontdekt in musea
Bezoekers zien slechts een fractie van wat musea bezitten. Meer artefacten worden bewaard in opslagruimtes omdat ze te kwetsbaar zijn of worden getest. Soms is er gewoon niet genoeg expositieruimte. Deze collecties achter de schermen tellen in de duizenden, en zelfs het zeldzame en unieke kan tussen de dozen verdwijnen. Museummedewerkers blijven opmerkelijke ontdekkingen doen - van verloren 'Darwins', meesterwerken en historische voorwerpen tot graven op het terrein en zelfs oude gebouwen.
10 De Ax van Prestwich-Evans
Eén hulpmiddel voor vuursteen veranderde de kijk van wetenschappers op de menselijke evolutie. In 1859 vonden Franse mijnwerkers een handbijl. Een paar geologen, Joseph Prestwich en John Evans, hadden belangstelling en maakten de historische stap om een artefact te fotograferen voordat het uit de oorspronkelijke positie werd verwijderd.
In die tijd geloofden experts dat mensen maar een paar duizend jaar op aarde rondliepen. De bijl werd echter ontdekt bij wollige mammoet- en neushoornfossielen. Dit was het eerste solide bewijs dat de oorsprong van de mensheid terugbracht tot een paar duizend jaar eerder.
Tegenwoordig wordt aangenomen dat de tool ongeveer 400.000 jaar oud is. Andere ontdekkingen zouden uiteindelijk de leeftijd overschaduwen. De oudst bekende gereedschappen zijn bijvoorbeeld later in Ethiopië opgegraven en gedateerd tot ongeveer 2,5 miljoen jaar oud. Maar de bijl van Prestwich-Evans heeft de eer om de veronderstelling te hebben geschonden dat de mensheid jong was en geen evolutie onderging.
Nadat Prestwich in 1896 stierf, werd de bijl opgenomen in zijn verzameling artefacten die werd geschonken aan het Natural History Museum. In 2009 hebben onderzoekers het exemplaar in opslag herontdekt en tentoongesteld.
9 Unieke Mummy Shroud
Het National Museum of Scotland was druk bezig zijn Egyptische collecties opnieuw te beoordelen toen een senior curator iets vond. Zittend ongeopende bijna 80 jaar was een papieren pakket. Het was in de jaren 1940 verpakt met een briefje waarin stond dat de inhoud afkomstig was van een tombe in Egypte.
Het pakket bevatte een stuk textiel. Omdat het in eeuwen niet was ontvouwd, waren de vezels breekbaar en droog. Om breuk te voorkomen, werd het doek bevochtigd en zorgvuldig geopend. Het kostte conservatoren bijna 24 uur om het materiaal te verspreiden. Tijdens het proces begon het team te vermoeden dat het een lijkwade was toen ze meer geschilderde details zagen.
Eenmaal volledig geopend, versloeg het elke verwachting in de kamer. Het artefact was inderdaad een lijkwade en vertegenwoordigde de persoon die het ooit had ingepakt als de god Osiris. Het prachtige schilderij was uitgevoerd in een stijl die moeilijk te plaatsen was, vergelijkbaar met de Egyptische kunst uit de Romeinse periode, maar niet helemaal.
Hiërogliefen noemden de overledene als een onbekende zoon van Montsuef, een belangrijke ambtenaar die stierf in 9 voor Christus. Dit maakt de unieke lijkwade van zijn zoon meer dan 2000 jaar oud.
8 Onbekend standbeeld van Trajanus
Een beeld van de Romeinse keizer Trajanus (ca. 98-117 n.Chr.) Kreeg een ruwe deal vanaf het moment dat het werd ontdekt. Tijdens de jaren tachtig werd de bronzen figuur hersteld van een Romeins fort in Bulgarije. Candidiana bestond van de tweede tot de zevende eeuw als onderdeel van een reeks Romeinse stations verbonden door een weg langs de Donau in het noorden.
Ondanks de gedetailleerde versieringen en de waarde van het standbeeld, werd het nooit openbaar gemaakt. Het was ook zwaar gebroken, misschien door de barbaarse aanval die Candidiana vernietigde. De stukken werden naar het Nationale Museum van Geschiedenis van Bulgarije gebracht en vergeten.
Decennia lang werden de stukken op de vloer van het laboratorium gehouden tussen andere beelden en artefacten. In 2016 nam iemand kennis van de verbrijzelde keizer en besefte dat het kunstwerk voor de buitenwereld nog onbekend was.
De motieven die het oppervlak bedekken, waren ook zeldzaam en vertoonden scènes uit de mythologie die helden en goden uit de oudheid omvatten. Helaas heeft het museum noch de middelen om het beeld in zijn oorspronkelijke glorie te herstellen, noch de ruimte om het weer te geven.
7 Een ei uit de Brak
Het schip dat Charles Darwin vervoerde op zijn beroemde reis voor het verzamelen van specimen, heette de HMS Brak. De reis van de naturalist duurde van 1831-36, en onder zijn aanwinsten waren 16 chocolade-gekleurde eieren van modern Uruguay. De hele koppeling zou naar verluidt verloren zijn gegaan.
Ondertussen heeft vrijwilliger Liz Wetton in zijn eentje de eicollectie gecatalogiseerd in het Zoölogie Museum van de Universiteit van Cambridge. Omdat ze maar een paar uur per week enkele duizenden eieren doorzocht, duurde het 10 jaar voordat ze een donkerbruin exemplaar bereikte. Er stond op geschreven "C. Darwin, "en de granaat had een haveloze scheur.
Wetton dacht dat het museum op de hoogte was van het ei, maar niemand wist dat het er was. Curatoren traceren zijn oorsprong terug naar de Brak met de hulp van de negentiende-eeuwse zoölogie professor Alfred Newton, die een vriend van Darwin was geweest.
Newton had geschreven dat Darwin hem een ei had gezonden dat bij de gewone tinamou hoorde. Opmerkelijk genoeg onthulde de notebook ook hoe de shell was gebroken. Darwin had het verpakt in een doos die te klein was, en de schaal was beschadigd tijdens of na de reis.
6 stukjes The Enchanted Pose
De Belgische schilder Rene Magritte is vooral bekend om zijn surrealistische kunst. Na een tentoonstelling in 1927 verdween een van zijn schilderijen. Het canvas van 114 centimeter (45 inch) bij 162 centimeter (64 inch), genaamd The Enchanted Pose, afgebeeld een paar neoklassieke vrouwelijke naakten. Toen het werk niet op de tentoonstelling werd verkocht, werd het teruggebracht naar Magritte. Daarna werd het pad koud.
In 2013 kreeg de kunstwereld eindelijk een idee van wat er met het schilderij was gebeurd. Tijdens het scannen van twee andere werken van Magritte, vonden experts er een kwart van The Enchanted Pose onder elk.Deze werken waren afkomstig van musea in New York en Stockholm en vormden samen de volledige linkerkant van het ontbrekende schilderij.
Een derde stuk werd ontdekt in 2016 toen een conservator in het Norwich Castle Museum & Art Gallery een eerder gebruikt canvas zag onder een ander schilderij van Magritte. Een röntgenfoto onthulde de rechterbenedenhoek van The Enchanted Pose. Het lijkt erop dat Magritte canvas nodig had voor zijn nieuwe werk, dus hakte hij het oude in stukken. Ergens daar verbergt het gedeelte rechtsboven zich nog steeds.
5 onverwachte menselijke overblijfselen
In het Carnegie Museum of Natural History trekt een vitrine regelmatig bezoekers aan. Binnen is een 150 jaar oud arrangement van leeuwen die een man en zijn dromedaris aanvallen. Tijdens recente renovaties werden de opgezette dieren ontdekt om nog steeds delen van hun skeletten te behouden.
Een CT-scan van de mannequin onthulde extra bot dat nog gruwelijker was. Het hoofd bevatte een echte menselijke schedel met zijn tanden intact. Dit kwam als een schok omdat de levensgrote figuur volledig synthetisch werd geacht.
Een blik in zijn geschiedenis onthulde een duister paar dat eerder dit soort act had begaan. In 1830 schokten de Franse natuuronderzoeker Edouard Verreaux en zijn broer de maatschappij toen ze een Afrikaanse stamlid vulden. In het midden van de negentiende eeuw was Edouard ook de taxidermist die het leeuwendromedarisbeeld oprichtte, dat eigendom was van verschillende musea voordat hij in 1898 in Carnegie belandde.
De schedel kan niet worden teruggebracht naar het geboorteland van de persoon omdat er geen record bestaat van waar de gebroeders Verreaux ze hebben verworven. Dergelijke gegevens zouden hoe dan ook een belemmering kunnen zijn, aangezien de broers regelmatig informatie vervalsten om meer verkopen te verzekeren.
4 Het £ 3 miljoen meesterwerk
Ongeveer 150 jaar geleden heeft het Swansea Museum een olieverfschilderij gecatalogiseerd als het werk van een niet-geïdentificeerde kunstenaar voordat het werd opgeslagen. Toen het in 2016 werd gevonden, erkende een kunsthistoricus de stijl van de 17e-eeuwse Vlaamse schilder Jacob Jordaens.
Op de achterkant van het schilderij bevestigden de handelsmerken waaronder de letter A en het wapen van Jordaens 'woonplaats, Antwerpen, dat het paneel tussen 1619 en 1621 was vervaardigd.
Eens een student van Peter Paul Rubens, werd Jordaens beroemd op zichzelf. Maar dit was niet zomaar een hersteld schilderij van een meester. Het was een voorheen onbekende testrun van wat later een van zijn meest gevierde creaties zou worden, Meleager en Atalanta.
Dit maakt het uitzonderlijk zeldzaam. De foto was een beetje een overschot aan rommel, maar de restauratie onthulde al snel een verbluffende scène waarin het mythische paar werd omringd door paarden, honden en mensen. Het schilderij draagt bij aan wat er bekend is over de werkwijze van Jordaens en is een waardige £ 3 miljoen waard.
3 dode aartsbisschoppen
In 2016 heeft het Garden Museum in Londen een verdieping vernieuwd toen werknemers een afneembaar betonblok ontdekten. Het verschuiven van de plaat onthulde stappen die leidden naar een mysterieuze kamer. Een van de eerste dingen die de bemanning zag, was de mijter van een aartsbisschop rustend op een kist.
In totaal waren er 20 kisten. Naamplaatjes en een onderzoek van de geschiedenis van het gebouw onthulden dat vijf doodskisten behoorden tot de voormalige aartsbisschoppen van Canterbury. Allen bekleedden deze positie in de 17e eeuw en de meest illustere was Richard Bancroft. Aartsbisschop van 1604-1610, speelde hij een cruciale rol bij de oprichting van de King James Bijbel.
Het museum was vroeger de St. Mary-at-Lambeth-kerk en staat in de buurt van de Londense residentie van de aartsbisschop van Canterbury. Desondanks was de aanwezigheid van de crypte nog steeds een grote verrassing. Om er een te bouwen zo dicht bij de Theems, kreeg het een behoorlijke overstroming. Ook zijn tijdens de Victoriaanse tijd honderden doodskisten verwijderd om het terrein te ruimen. Maar op de een of andere manier bleef de groep met de hoge status in het verborgen graf achter.
2 Krijtschets ter waarde van $ 10 miljoen
Sir Timothy Clifford, een geleerde uit Schotland, bracht zijn sabbatical door in het Cooper-Hewitt Museum in New York. Terwijl hij daar in 2002 was, riffelde hij door een doos met ontwerpen en vond een zwart krijt schets van een kandelaber. Het werd eenvoudig als "Italiaans, circa 1530-1540" bestempeld.
Gelukkig was Clifford een Italiaanse Renaissance-expert en herkende hij dat het beeld, dat 43 centimeter (17 in) bij 25 centimeter (10 in) bedroeg, door niemand minder dan Michelangelo werd gedaan. Cooper-Hewitt had het samen met de andere doosontwerpen in 1942 gekocht. Voor slechts $ 60.
Voordien hadden de handelaars P & D Colnaghi de krijtschets verworven in 1921 toen Lord Amherst van Hackney's verzameling werd geveild. In die tijd zag het museum de kandelaberenschets als het werk van Perino del Vaga, een tijdgenoot van Michelangelo. Perino had ontwerptekeningen gemaakt terwijl Michelangelo zelden had.
Echter, de schets is inmiddels geauthentiseerd door andere Renaissance-geleerden en gewaardeerd op meer dan $ 10 miljoen. Clifford is van mening dat het voorwerp in opdracht voor de Medici-tombes was geplaatst en ongeveer 2 meter hoog zou zijn geweest als de constructie van de crypte na de plundering van Rome niet was geannuleerd.
1 De Mamluk-veranda
Een oude brief in de archieven van het Louvre waarschuwde het museum voor een vergeten wonder. De brief was geschreven door een curator van het Musée des Arts Decoratifs, een andere Franse instelling, die om hulp vroeg bij het identificeren van stukken in hun bezit als mogelijke islamitische architectuur.
De curator noemde een gewelfde structuur met beschrijvende tekeningen en een partijnummer. De zogenaamde Mamluk Porch werd in 2004 overgedragen aan het Louvre, met 300 afzonderlijke blokken.
Jaren van financiering en onderzoek gingen over het begrijpen van de oorsprong. In het 15e-eeuwse Cairo bouwde een heerser van de Mamluk een kamer bij de ingang van zijn huis.De stenen waren van de muren en het gewelf van deze lobby. Het werd uit elkaar gehaald in 1887 en twee jaar later verscheept naar Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling. Nooit tentoongesteld, de stenen werden opgeslagen totdat de brief werd gevonden.
Bijkomende tekeningen gemaakt in Caïro door een Franse architect vóór het portaal werden ontmanteld geholpen met de reconstructie. Het resultaat was een adembenemend monument, 4 meter hoog, dat was versierd met bloemmotieven in verschillende tinten kalksteen. De veranda is ook het eerste Mamluk-gebouw dat in elk museum te zien is.