Delen:
Top 10 fascinerende vleesetende planten
Van alle vreemde planten in de wereld, die gedacht zouden hebben dat je zelfs vleesetende planten zou krijgen? Nou ja, misschien niet zozeer "vlees" eten, als insecten eten, maar vleesetend niettemin. Alle vleesetende planten zijn te vinden in gebieden waar de bodem weinig voedingsstoffen bevat. Deze fascinerende planten zijn gecategoriseerd als vleesetende als ze insecten en geleedpotigen vangen, spijsverteringssappen produceren, de prooi oplossen en sommige, of de meeste, van hun voedingsstoffen afleiden uit dit proces. Het eerste boek over deze planten werd geschreven door Charles Darwin, in 1875, "Insectivorous Plants". Na verdere ontdekkingen en onderzoek, wordt aangenomen dat deze vleesetende eigenschappen zich in zes afzonderlijke gelegenheden ontwikkelden, van vijf verschillende ordes van bloeiende planten. Deze worden nu gepresenteerd in meer dan 630 verschillende soorten bloeiende planten.
Er zijn vijf standaard vangmechanismen gevonden in al deze fabrieken: valstrikvallen, vallen met vliegende vallen, klikvallen, blaasvallen en kreupelpotvallen. Ik zou je een paar planten willen laten zien, met behulp van elk mechanisme, zodat je ook de verschillen tussen verschillende geslachten kunt zien.
10Sarracenia
Sarracenia, oftewel de Noord-Amerikaanse Pitcher-plant, is een geslacht van vleesetende planten die inheems zijn aan de oostkust, Texas, de grote meren en zuidoostelijk Canada, waarbij de meeste soorten alleen in de zuidoostelijke staten te vinden zijn. Het is ook de eerste plant met een valkuil die we zullen bekijken.
De bladeren van de plant zijn geëvolueerd in een trechter, met een kapachtige structuur die over de opening groeit om te voorkomen dat regenwater de spijsverteringssappen verdunt. Insecten worden aangetrokken door kleur, geur en een nectarachtige afscheiding op de lip van de werper. Gladde bodem, geholpen door ten minste één soort, door een narcotisch medicijn dat de nectar doorsnijdt, zorgt ervoor dat insecten binnenvallen waar ze sterven en worden verteerd door proteasen en andere enzymen
9 Nepenthes
Nepenthes, tropische bekerplanten of apenbekers zijn een ander geslacht van vleesetende planten met valkuilen. Er zijn ongeveer 130 soorten die wijd verspreid zijn, en zijn te vinden in China, Maleisië, Indonesië, de Filippijnen, Madagascar, de Seychellen, Australië, India, Borneo en Sumatra. De bijnaam "apenkoppen" komt van het feit dat apen vaak drinkwater uit hen hebben waargenomen.
De meeste soorten Nepenthes zijn hoge klimplanten (10-15 m), met een ondiep wortelgestel. Van de stengel zie je vaak zwaardachtige bladeren groeien, met een rank (vaak gebruikt voor klimmen) die uit de punt van het blad steekt. Aan het einde van de rank vormt de pitcher eerst als een kleine bol, die vervolgens uitzet en de beker vormt. De val bevat vloeistof, geproduceerd door de plant, die waterig of stroperig kan zijn en wordt gebruikt om de insecten te verdrinken en te verteren. Het onderste deel van de beker bevat klieren die voedingsstoffen opnemen en verdelen. De meeste van deze planten zijn klein en hebben de neiging om alleen insecten te vangen, maar sommige grotere soorten, zoals Nepenthes Rafflesiana en Nepenthes Rajah, zijn gedocumenteerd om kleine zoogdieren zoals ratten te vangen.
Genlisea
Genlisea, beter bekend als de plant van de kurkentrekker, bestaat uit 21 soorten en groeit over het algemeen in natte terrestrische tot semi-aquatische milieus, en is verspreid over Afrika, Midden- en Zuid-Amerika.
Genlisea zijn kleine kruiden met gele bloemen die gebruik maken van kreeftenpotvallen (vallen die gemakkelijk in te voeren maar onmogelijk zijn om te verlaten, zoals door het gebruik van kleine haartjes die naar de ingang toe groeien of in dit geval de altijd vooruitstekende aandrijfspiraal). Deze planten hebben twee verschillende soorten bladeren: fotosynthetische bladeren boven de grond en gespecialiseerde ondergrondse bladeren om minuscule organismen, zoals protozoa, aan te trekken, te vangen en te verteren. Deze ondergrondse bladeren vervullen ook de taak van wortels, zoals het absorberen van water en verankering, zoals de plant niet heeft. Deze ondergrondse bladeren vormen holle buizen onder de grond, deze buizen hebben een voorwaarts stuwende vorm van een kurkentrekker en met behulp van constante waterstroming kunnen kleine microben in deze buizen terechtkomen, maar kunnen ze geen uitweg vinden. Wanneer ze het juiste deel van de buizen bereiken, worden ze verteerd en opgenomen.
7 Darlingtonia Californica
Darlingtonia Californica, ook wel de California Pitcher-fabriek of de Cobra Lilly genoemd, is het enige lid van het Darlingia-geslacht en komt oorspronkelijk uit Noord-Californië en Oregon. Ze groeien in moerassen en sijpelt van koud stromend water en vanwege de zeldzaamheid in het veld, is het aangewezen als ongebruikelijk.
De bladeren van de Cobra Lily zijn bol en vormen een holle holte, met een opening gesitueerd onder een gezwollen, ballonachtige structuur en twee puntige bladeren die als tanden aan het einde hangen. In tegenstelling tot de meeste kruikeninstallaties, maakt de Cobra Lilly geen gebruik van een valkuil, maar eerder kreeftenpotvallen. Eenmaal binnen worden insecten verward door de grote lichte spikkels die door de plant mogen schijnen. Wanneer ze landen, zijn er duizenden fijne, dichte haren die naar binnen groeien, ze kunnen de haren dieper naar de spijsverteringsorganen volgen, maar ze kunnen niet omkeren of achteruit bewegen om te ontsnappen.
6Utricularia
Utricularia, of gezamenlijk bekend als blaaswormen, is een geslacht van vleesetende planten bestaande uit ongeveer 220 soorten. Ze komen voor in zoet water en natte grond als terrestrische of aquatische soorten, accepteren op elk continent Antarctica.
Het zijn de enige vleesetende planten die gebruik maken van blaasvallen. De meeste soorten hebben zeer kleine vallen, waarin ze maar een minieme prooi kunnen vangen, zoals protozoa. Vallen kunnen variëren van 0,2 mm - 1,2 cm, met grotere vallen, waardoor grotere prooien zoals watervlooien en zelfs kleine kikkervisjes worden gevangen.
De vallen hebben kleine triggerharen bevestigd aan een luik. De blaas staat, wanneer deze is ingesteld, onder negatieve druk in relatie tot het omliggende gebied.Wanneer de triggerharen worden geactiveerd, gaat de valdeur open, zuigt het insect en het omringende water aan, en sluit de deur weer, alles in een kwestie van 10 duizendsten per seconde.
Pinguicula, of butterworts, zijn een groep vleesetende planten die kleverige, glandulaire bladeren gebruiken om insecten te lokken, te vangen en te verteren. De voedingsstoffen van de insecten vullen het slechte minerale gehalte van de grond aan. Er zijn ongeveer 80 soorten die te vinden zijn in Noord- en Zuid-Amerika, Europa en Azië.
De bladeren van de butterwort zijn succulent en meestal helder groen of roze van kleur. Er zijn twee speciale soorten cellen gevonden aan de bovenkant van de boterbloembladeren. De ene staat bekend als een pendunculaire klier en bestaat uit uitscheidende cellen bovenop een enkele steelcel. Deze cellen produceren een slijmerige afscheiding die zichtbare druppeltjes vormt over het oppervlak van de bladeren en werkt als vliegpapier. De andere cellen worden sessiele klieren genoemd. Ze liggen plat op het oppervlak van de bladeren en produceren enzymen zoals amylase, esterase en protease, die helpen bij het verteringsproces.
Waar sommige soorten botervogels het hele jaar door vleesetend zijn, vormen veel soorten een strakke winterrozet, die niet vleesetend is. Wanneer de zomer komt, brengt het nieuwe bloemen en een nieuwe reeks vleesetende bladeren met zich mee.
4drosera
Drosera, beter bekend als zonnedauw, bestaat uit een van de grootste geslachten van vleesetende planten, met ten minste 194 soorten. Deze zijn wijdverspreid te vinden op elk continent en accepteren voor Antarctica. Zonnedauw, (afhankelijk van welke soort) kan een opstaande of staande rozet vormen, variërend van 1 cm tot 1 m hoog en kan tot 50 jaar leven.
Zonnedauw wordt gekenmerkt door beweegbare glandulaire tentakels, bedekt met zoete kleverige afscheidingen. Wanneer een insect op de plakkerige tentakels landt, kan de plant meer tentakels in de richting van het insect bewegen om het verder te vangen. Eenmaal opgesloten, zullen kleine, klierklieren het insect verteren en de resulterende voedingsstoffen opnemen, die vervolgens kunnen worden gebruikt om de groei te bevorderen.
3 Byblis
Byblis, of regenboogplant, is een klein geslacht van vleesetende planten afkomstig uit Australië. De naam regenboogplant komt van het aantrekkelijke uiterlijk van hun bladeren die met slijm bedekt zijn in de zon. Hoewel deze planten lijken op de Drosera en Drosophllum, zijn ze op geen enkele manier gerelateerd en kunnen ze worden onderscheiden door zygomorfe bloemen met vijf gebogen meeldraden.
De bladeren hebben een ronde doorsnede en zijn aan het einde erg langwerpig en taps toelopend. Het oppervlak van de bladeren is volledig bedekt met klierharen die een kleverige slijmachtige substantie afgeven, die op zijn beurt kleine insecten op de bladeren of tentakels opsluit als een passieve vliezelaar.
2Aldrovanda vesiculosa
Aldrovanda vesiculosa, ook bekend als de waterrad plant, is een fascinerende, wortelsloze, vleesetende waterplant. Het voedt zich over het algemeen met kleine, in het water levende gewervelde dieren, met behulp van een valmechanisme dat een klikval wordt genoemd.
Deze plant bestaat voornamelijk uit vrij zwevende stelen met een lengte van 6 - 11 cm. De 2-3 mm valbladeren groeien in slierten van 5-9, dicht op elkaar langs de centrale stengel van de plant. De vallen zijn bevestigd aan bladstelen, die lucht bevatten, en helpt bij floatation. Dit is een zeer snelgroeiende plant en kan 4-9 mm per dag bereiken, in sommige gevallen zelfs elke dag een nieuwe krans produceren. Als de plant van het ene uiteinde groeit, sterft het andere uiteinde continu af.
De vallen bestaan in feite uit twee lobben die samen vouwen om de klikvallen te maken. De openingen van de val wijzen naar buiten en zijn bedekt met een fijne coating van triggerharen, waardoor de val rond een te dichtbij te sluiten prooi zal klikken. De val sluit in slechts 10 milliseconden en is daarmee een van de snelste voorbeelden van plantenbewegingen in het dierenrijk.
1 Dionaea Muscipula
Dionaea Muscipula, beter bekend als een Flytrap van Venus, is waarschijnlijk de meest bekende vleesetende plant en voedt zich voornamelijk met insecten en spinachtigen.
De Venus flytrap is een kleine plant met 4-7 bladeren die groeien uit een korte ondergrondse stengel. Het blad is verdeeld in twee gebieden: een platte, lange, hartvormige, bladzool die geschikt is voor fotosynthese en een paar eindlobben, scharnierend aan de hoofdnerf en vormt de val die eigenlijk het ware blad is. De binnenoppervlakken van deze lobben bevatten een rood pigment en de randen scheiden slijm uit.
Deze lobben vertonen een snelle plantbeweging door dicht te klikken wanneer speciale zintuiglijke haren worden gestimuleerd. De plant is zo geavanceerd dat hij het verschil kan zien tussen levende stimulus en niet-levende stimulus. De lobben klikken ongeveer 0,1 seconde dicht. Ze zijn omgeven door stijve doornachtige uitsteeksels of trilhaartjes, die in elkaar grijpen en voorkomen dat grote prooien ontsnappen. Als de prooi eenmaal niet kan ontsnappen en de binnenoppervlakken van de lobben voortdurend worden gestimuleerd, groeien de randen van de lobben samen of smelten ze samen, waardoor de val wordt afgedicht en een afgesloten "maag" ontstaat waarin de spijsvertering en absorptie kunnen plaatsvinden.