8 natuurrampen uit de oudheid

Natuurrampen zijn iets waar de mensheid sinds het begin mee te maken heeft gehad. Ze hebben de mogelijkheid om grote hoeveelheden menselijke en in het wild levende populaties waar ze toeslaan, weg te vagen. Het is zelfs mogelijk dat een natuurramp de oorzaak is van het einde van de wereld, wanneer dat onvermijdelijk gebeurt. Ze kunnen tot op zekere hoogte worden vermeden door de menselijke bevolking te verwijderen uit gebieden waar bekend is dat natuurrampen toeslaan. Als we echter terugkijken op natuurrampen in het verleden, zien we dat mensen net zo gevoelig zijn voor blootstelling aan het risico van natuurrampen als nu.

8

Damghan Earthquake Iran, 856 AD

De aardbeving in Damghan was een aardbeving met een kracht van 7.9, die op 22 december 856 na Christus een 320 kilometer lang deel van Iran trof. Het epicentrum van de aardbeving zou direct onder de stad Damghan liggen, die toen de hoofdstad van Iran was. . Het veroorzaakte ongeveer 200.000 doden, waardoor het de vijfde meest dodelijke aardbeving in de geschiedenis is. De aardbeving werd veroorzaakt door de aardbevingriem Alpide, een naam voor de geologische kracht die een bergketen creëerde genaamd de Alpide-gordel, die tot de meest seismisch actieve gebieden op aarde behoort. [Bron]

7

Antiochische aardbeving Antioch, 526 AD

Eind mei 526 n.Chr. Trof een aardbeving in Syrië en Antiochië, die toen deel uitmaakten van het Byzantijnse rijk. Het dodental was een gigantische 250.000. De aardbeving zorgde ervoor dat de haven van Seleucia Pieria met bijna een meter omhoog kwam, wat resulteerde in het dichtslibben van de haven. Het was de 3e dodelijkste aardbeving aller tijden. De aardbeving is naar schatting meer dan 7 op de schaal van Richter (VIII op de Mercalli-schaal). Na de aardbeving brak een brand uit die alle gebouwen verwoestte die nog niet waren vernietigd.

6

Het Antonijnse Pest Romeinse rijk, 165 AD-180 na Christus

De Antonine Plague is vernoemd naar een van de mogelijke slachtoffers, Marcus Aurelius Antoninus, de keizer van Rome. Het is ook bekend als de pest van Galen. Galen was een Griekse arts die de pest documenteerde. Volgens zijn beschrijving geloven historici dat de Antonine Plague veroorzaakt werd door pokken of mazelen. We kunnen deze plaag een natuurramp noemen omdat het werd veroorzaakt door een van nature voorkomende ziekte en het heeft een aanzienlijk aantal mensen gedood.

Men denkt dat de Antonine Plague afkomstig is van Romeinse soldaten die terugkeren uit de strijd in het oosten. Na verloop van tijd verspreidde het zich door het Romeinse rijk en enkele van de stammen naar het noorden. Naar schatting 5 miljoen mensen werden gedood door de Antonijnse pest. Tijdens een tweede uitbraak schreef een Romeinse historicus genaamd Dio Cassius dat elke dag 2000 mensen in Rome stierven. Dat is ongeveer een kwart van degenen die besmet waren.

5

Aardbeving in Kreta en Alexandrië Tsunami Griekenland en Afrika, 21 juli 365 na Christus

Op 21 juli 365 na Christus vond een aardbeving plaats onder de Middellandse Zee. Er wordt gedacht dat de aardbeving gecentreerd was in de buurt van het Griekse eiland Kreta, en dat het een magnitude acht of groter was. Het verwoestte bijna alle steden op het eiland. Het zou ook schade hebben veroorzaakt in andere gebieden van Griekenland, Libië, Cyprus en Sicilië.

Na de aardbeving veroorzaakte een tsunami aanzienlijke schade in Alexandrië, Egypte en andere gebieden. Het was het best gedocumenteerd in Alexandrië. Geschriften uit die tijd vertellen ons dat schepen tot aan het binnenmuur drie mijl landinwaarts werden gedragen. Een beschrijving door Ammianus Marcellinus beschrijft het effect van de aardbeving en de resulterende tsunami in detail. Hij schreef over hoe de aarde schudde en toen verdween de oceaan in Alexandrië en hoe een grote golf de stad overspoelde met zeewater. Naar schatting zijn duizenden mensen gedood.

4

Uitbarsting van de Vesuvius Baai van Napels, Italië, 24 augustus 79 na Christus

De 79 AD uitbarsting van de Vesuvius, en de daaropvolgende vernietiging van Pompeii en Herculaneum, herinnert ons aan de ontzagwekkende kracht van deze actieve vulkaan. In feite is de Vesuvius misschien wel de gevaarlijkste vulkaan op aarde. Er wonen meer mensen in de buurt dan enige andere actieve vulkaan. Bovendien zal het zeker weer uitbarsten.

Toen de Vesuvius in 79 na Christus uitbarstte, waarschuwde het de mensen met een aardbeving, die werd genegeerd. De aardbeving werd later gevolgd door de verdrijving van vulkanisch puin en het verschijnen van een onheilspellende wolk over de berg. Pompeii was slechts 5 mijl van de vulkaan; Herculaneum was nog dichterbij. De mensen in deze steden stierven zoals je zou verwachten dat slachtoffers van een vulkaan zouden sterven; ze stikte, verbrandde en werd vervolgens bedekt met vulkanisch puin en wegrennen. Wat deze oude natuurramp zo interessant maakt, is het bewijs dat we ervan hebben.

Al meer dan 1500 jaar lag Pompeii begraven in Italië. Het werd gevonden toen bewoners opruimden na een andere grote uitbarsting, in 1631 AD. Het werd pas in de 20e eeuw volledig blootgelegd. Vervolgens leerden mensen alles goed het verschrikkelijke lot dat zijn oude bewoners was overkomen. De doodsstrijd van hun dood is vereeuwigd in gips. Omdat hun lichamen lang geleden wegrotten, terwijl ze in vulkanisch gesteente waren begraven, bleven holten, zoals die in fossielen gevonden, achter. Deze waren gevuld met gips en wat eruit kwam waren bijna perfecte beelden van de mensen die stierven in Pompeii, zoals ze waren gestorven. Er waren duizenden slachtoffers. Vandaag zouden er miljoenen kunnen zijn.

3

Minoïsche uitbarsting eilanden van Santorini en Kreta, Griekenland, 1645 voor Christus

Ergens rond 1645 v.Chr. Brak een vulkaan uit op het eiland Santorini. De enorme uitbarsting veroorzaakte wijdverspreide schade op zowel Santorini als het nabijgelegen eiland Kreta. In die tijd bezetten de Minoërs beide eilanden. De stad op Santorini werd pas in de moderne tijd herontdekt.

Interessant is dat er reden is om te geloven dat deze natuurramp Plato's verhaal over Atlantis heeft geïnspireerd.Dit is, en zal waarschijnlijk blijven, puur speculatie. Er wordt verondersteld dat de oude bewoners van deze eilanden waarschuwingen hebben opgepikt dat de vulkaan zou uitbarsten en gehoor gaven aan de vulkaan. Er zijn geen slachtoffers van de uitbarsting gevonden, als die er waren. Verder lijkt het alsof alle verplaatsbare waardevolle voorwerpen vóór de uitbarsting zijn verwijderd. Desondanks hebben archeologen gebouwen en grote bezittingen ontdekt.

2

Helike Tsunami en Earthquake Helike, Griekenland, 373 voor Christus

Helike werd ondergedompeld in de Golf van Korinthe door een aardbeving en een tsunami in 373 voor Christus. Het blijft ondergedompeld tot op de dag van vandaag. Oude schrijvers gaven commentaar op de vernietiging en sommigen zeiden dat je de ruïnes honderden jaren na de ramp onder het water kon zien. Er wordt verondersteld dat een aantal mensen het leven lieten, maar hoeveel zijn onzeker.

De zoektocht naar Helike begon pas aan het einde van de vorige eeuw. Sindsdien zijn relikwieën van Helike en, interessant genoeg, andere steden gevonden. Muren, loopbruggen, munten en meer zijn bekeken en gefotografeerd. Dit is nog een andere mogelijke scène van Atlantis, volgens sommigen. De vernietiging van Helike gebeurde echter in het leven van Plato. Hij schreef dat het 9000 jaar vóór zijn tijd gebeurde. Maar het had wel inspiratie voor fictie kunnen zijn.

Een aantal andere, kleinere, natuurrampen deden zich voor in de oudheid. Mensen waren er dan aan onderworpen, zo veel als we vandaag zijn. Je vraagt ​​je af hoeveel beschavingen zijn vernietigd door een natuurramp waar we tot nu toe geen kennis van hebben.

1

Plague of Justinian Eastern Roman Empire, 541 AD

De plaag van Justinianus was een pandemie die het Oost-Romeinse Rijk (het Byzantijnse rijk), waaronder de hoofdstad Constantinopel, in de jaren 541-542 n.Chr. Had getroffen. De meest algemeen aanvaarde oorzaak van de pandemie is de builenpest, die later berucht werd omdat ze de Zwarte Dood van de 14e eeuw veroorzaakte of ertoe bijdroeg. De sociale en culturele impact van de plagen in deze periode is vergelijkbaar met die van de Zwarte Dood. In de opvattingen van westerse historici uit de 6e eeuw was het bijna wereldwijd van omvang, opvallend in Centraal- en Zuid-Azië, Noord-Afrika en Arabië, en Europa tot ver in het noorden als Denemarken en zo ver in het westen als Ierland. Tot ongeveer 750 zou de pest terugkeren met elke generatie door het hele Middellandse Zeebekken. De golf van ziekte zou ook een grote impact hebben op de toekomstige loop van de Europese geschiedenis. Moderne historici noemden dit pestincident na de Oost-Romeinse keizer Justinianus I, die op dat moment aan de macht was. Hij kreeg de ziekte, maar was een van een beperkt aantal overlevenden. Het dodental van deze reeks plagen was ongelofelijk 40 tot 100 miljoen. [Bron]