Delen:
10 Unieke culturele tradities die snel kunnen verdwijnen
Culturele tradities zijn overtuigingen, gedragingen, gebruiken, rituelen, gebeurtenissen en praktijken die van generatie op generatie zijn doorgegeven. Sommige tradities hebben symbolische betekenissen of speciale betekenis, terwijl andere zijn gemaakt om een politiek of cultureel doel te dienen. Culturele tradities evolueren in de loop van de tijd; sommigen slagen erin te overleven, maar anderen vervagen en sterven.
10 Kalinga's traditionele tatoeages
Apo Whang Od, een 93-jarige vrouw uit de bergen van Kalinga, wordt beschouwd als de laatste traditionele tattoo-kunstenaar van de Filippijnen. Tijdens haar jongere jaren markeerde ze veel onverschrokken tribale krijgers met symbolische tatoeages met slechts twee bamboestokken en een kleine citrusfruit plaatselijk bekend als calamansi.
Ook gekend als Batuk, deze traditionele tatoeages waren meer dan alleen een visuele decoratie voor de Kalinga-stam. Ze betekenden trots, eer en waardigheid; het waren markers die moedige krijgers verhoogden van gewone leden van de samenleving. Mannen kregen deze traditionele tatoeages alleen als ze in staat waren het hoofd van een vijand af te snijden en terug naar het dorp te brengen.
Voor hun tatoeages, de Kalinga mensen hebben inspiratie gehaald uit dieren. In het verleden was het gebruikelijk dat krijgers een tatoeage van een duizendpoot op hun armen kregen ter bescherming en een python op hun schouders om hun kracht. Een adelaar op de borst en de rug was ook gebruikelijk, maar deze was alleen voorbehouden aan de meest moedige strijders.
Helaas is de traditionele Kalinga-tatoeage nu verbannen naar een louter toeristische activiteit. Iedereen die geld heeft, kan een Batuk van Apo Whang Od. Het is niet nodig iemand zijn hoofd af te snijden en terug naar het dorp te brengen.
9 Ecuador's authentieke Panama-hoeden
Ook bekend als Montecristis, worden authentieke Panama-hoeden niet echt gemaakt in Panama. Ze worden gemaakt in een landelijk dorp in Ecuador, genaamd Pile. Eeuwenlang bloeide de weefindustrie van Ecuador dankzij deze Panama-hoeden.
Toen China echter begon met het produceren van goedkopere hoeden van papier, begon de weefindustrie in Ecuador dramatisch te krimpen. China exporteert voor $ 1 miljard aan strohoeden per jaar. Dat is meer dan voldoende om strohoeden in Ecuador te overtreffen, die slechts $ 2,3 miljoen per jaar oplevert. China controleert nu 40 procent van de wereldmarkt, terwijl Ecuador maar minder dan één procent heeft.
Deze ontmoedigende situatie heeft veel Ecuadoriaanse wevers ertoe gedreven op zoek te gaan naar alternatieve levensbronnen. Helaas zijn nog steeds minder dan 20 deskundige wevers bezig met het voortzetten van de traditie om authentieke Panama-hoeden te maken. Hoewel lokale tieners sinds 2011 trainen, zijn er maar heel weinig die echt geïnteresseerd zijn. Ondanks enige inspanningen om de levendige industrie terug te brengen, blijft de toekomst van Panama-hoeden onzeker.
8 China's Shadow Plays
Al honderden jaren worden schaduwpartijen gespeeld, ook wel bekend als lupiying, hebben gediend als een vorm van entertainment voor het Chinese volk. Meestal uitgevoerd tijdens evenementen en vieringen, zoals overvloedige oogsten, huwelijken en festivals, deze kleurrijke oude traditie wordt begeleid door muziek en wordt uitgevoerd door zes tot zeven acteurs, die marionetten vanachter een scherm manoeuvreren. Helaas kan het lachen en geluk van deze schaduwspelen ten einde komen, omdat de meeste jonge generatie in China weinig of geen belangstelling hebben getoond voor het leren van deze rijke traditie.
Hu Changyou, een oude man uit het dorp Huzhang in het district Pinggu in Beijing, is slechts een van de twee levende schaduwspelmeesters in zijn gebied. Hoewel hij een gerenommeerd speler en acteur in schaduwspel is, kan hij zijn onschatbare kennis niet doorgeven aan zijn kinderen, gewoon omdat ze er geen interesse in hebben.
Gelukkig is de Chinese overheid begonnen met het verzamelen en beveiligen van nationale volkskunst en het vestigen van een toevluchtsoord voor het Chinese nationale erfgoed in een poging om culturele tradities zoals schaduwspelen te behouden. Volgens Chinese experts kan het naderende uitsterven van schaduwspelen worden toegeschreven aan moderne levensstijl, industrialisatie, verstedelijking en de invloed van de hedendaagse cultuur.
7 Traditioneel weven van Laos
Luang Prabang wordt beschouwd als het centrum van de textielindustrie in Laos. Traditionele wevers, zoals leden van de Katu-stam, maken nog steeds dezelfde ontwerpen en gebruiken dezelfde technieken die hun voorouders honderden jaren geleden gebruikten.
In de afgelopen jaren heeft dit verarmde Aziatische land een spectaculaire groei doorgemaakt in zijn toeristische sector. In 2012 verwelkomde Laos meer dan 3,3 miljoen internationale bezoekers, voornamelijk uit China en Thailand. Hoewel de opmerkelijke toename van buitenlandse bezoekers heeft geprofiteerd van de toeristische sector, heeft deze de textielindustrie negatief beïnvloed. De toename van buitenlandse bezoekers leidde tot een grotere vraag naar Laotiaanse textielproducten. Om aan de plotselinge toename van de vraag tegemoet te komen, hebben handelaars hun toevlucht genomen tot de verkoop van nep-Laotiaans textiel. Deze neptextiel is gemaakt van Thaise of Vietnamese zijde. Vergeleken met authentiek Laotiaans textiel zijn Vietnamese en Thaise zijde glanzender en ruwer. Ze ontrafelen ook gemakkelijk.
Gelukkig zijn er enkele initiatieven genomen om dit groeiende probleem aan te pakken. Zo organiseert een non-profitorganisatie genaamd Fiber to Fabric tentoonstellingen in Luang Prabang om buitenlandse bezoekers te informeren over de rijke geschiedenis en onderscheidende kenmerken van authentiek Laotiaans textiel. Gehoopt wordt dat door het leren van de eigenschappen van het echte textiel en het begrijpen van de rijke geschiedenis achter de traditie, buitenlandse bezoekers nepproducten zullen vermijden en kiezen voor authentieke producten.
6 Bohol's traditionele kerstdagendag
"Daygon sa Igue-Igue," of "Lof voor de Geboorte", is een bedreigde traditionele muziektraditie voor folkloristische kerstdagen die wordt beoefend in de eilandprovincie Maribojoc, Bohol, op de Filippijnen. Deze muzikale traditie toont de geboorte van Jezus Christus.
Bewoners van Maribojoc maken zich zorgen dat de traditie zal verdwijnen zodra de weinige levende beoefenaars overlijden. De laatste keer dat de volledige versie van de muzikale traditie werd uitgevoerd, was in 2011 tijdens het Bohol Arts Festival.
Afgezien van het gebrek aan interesse van de jongere generatie, wordt de traditionele kerstdagdaad van Bohol ook uitgedaagd door moderne westerse muziek. Professor Luspo van Holy Name University wees erop dat invloeden uit de jazz en andere westerse muziekgenres hebben geleid tot het verlies van originele details en veel essentiële kwaliteiten uit de traditie.
Luspo zei ook dat Bohol's Christmas Daygon zijn oorspronkelijke betekenis al heeft verloren. In het verleden voerden inwoners van Maribojoc de traditie uit met als enig motief om het kindje Jezus te loven. Maar in het heden zijn de weinige levende beoefenaars in de eerste plaats gemotiveerd door geld. Ze zullen de traditie uitvoeren in ruil voor een bedrag van huiseigenaren.
5 Traditioneel glasmaken in Roemenië
Qua artisticiteit en verfijning is het traditionele glas in Roemenië misschien een van de beste ter wereld. Het is een gewild product dat vaak wordt verkocht in luxe winkels in Europa en de VS. Ondanks de glamoureuze reputatie en rijke geschiedenis van de traditie, wordt het met uitsterven bedreigd door het afnemende aantal binnenkomende ambachtslieden die geïnteresseerd zijn in het nastreven van de kunst.
Traditionele glasblazers buiten Boekarest hebben het initiatief genomen om de schoonheid en rijke geschiedenis van deze traditie aan de jeugd te tonen. Helaas hebben de meeste jonge mensen niet echt genoeg interesse of toewijding om het ambacht te behouden.
Zonder steun van de Roemeense regering zijn de glasblazers bang dat de traditie eerder dan verwacht zal sterven. Toch is er hoop: glasblazers hopen dat de sterke vraag naar Roemeens glas op de wereldmarkt de jongeren kan motiveren om de traditie voort te zetten.
4 India's Agra Gharana
Agra Gharana is een van de belangrijkste vormen van klassieke Hindustaanse muziek. Jammer genoeg sterft deze rijke muzikale traditie langzaam ten gevolge van het afnemende aantal van zowel beschermheren als beoefenaars. Ondanks het feit dat in de schemering van de Indiase muzikale trends, een paar gepassioneerde beoefenaars van Agra Gharana zijn nog niet klaar om op te geven. Ustad Aqeel Ahmad Sahab, de laatste prominente voorstanders van deze 400 jaar oude muzikale traditie, blijft de muziek promoten en onderwijzen aan een paar toegewijde zangers ondanks zijn hoge leeftijd en zonder geld.
Jyoti Khandelwal, een leraar aan de Lalit Kala Sansthan, is van mening dat het behoud van Agra Gharana gelijk staat aan het redden van India's nationale muzikale erfgoed. Jitendra Raghvanshi van de Indian People's Theatre Association sprak zijn teleurstelling en verdriet uit over de tendens van de jonge generatie om klassieke tradities te negeren ten gunste van moderne, populaire muziek.
Wat erger is, zelfs onderwijsinstellingen zijn niet succesvol in het doen herleven van interesse in klassieke Hindustaanse muziek. Agra University heeft bijvoorbeeld besloten om de afdeling Hindustaanse klassieke muziek te sluiten. Gelukkig blijven sommige hogescholen een paar cursussen aanbieden. Helaas mogen alleen meisjes ze meenemen.
3 Zweden Fika
Fika is een Zweedse term die verwijst naar een kopje koffie en een gebakje. In tegenstelling tot zijn Amerikaanse tegenhanger, waar dingen gehaast worden gedaan, nodigt deze Zweedse gewoonte mensen uit om te vertragen, een moment te vinden om te ontspannen, na te denken over het leven en met vrienden een kopje koffie te drinken.
Helaas gaat deze traditie langzaam dood. Jonge Zweden beschouwen het niet langer als een integraal onderdeel van hun cultuur en nationale identiteit. Het uitzicht van de jongere generatie fika als iets dat ze doen wanneer ze hun grootouders bezoeken of om indruk op iemand op een date te maken. Het gebeurt niet langer op regelmatige basis met hun vrienden of collega's.
Er zijn verschillende redenen waarom fika gaat langzaam dood, maar misschien is de belangrijkste factor dat Zweden nu langere werktijden heeft vergeleken met vroeger. Veel Zweden hebben eenvoudigweg geen tijd om te oefenen fika.
2 Sri Lanka's Stilt Fishing
Het vissen op hengelsport lijkt misschien een oude manier om vis te vangen, maar dat is niet het geval. Deze jonge traditie begon pas tijdens de Tweede Wereldoorlog. Destijds gebruikten Sri Lankanen het wrak van vliegtuigen en schepen om vis te vangen. Na verloop van tijd leerden ze om stelten te bouwen in koraalriffen. De stelten waren gemaakt van stokken en bindgaren en werden gebouwd in ondiepe wateren. Vissers zouden dan op deze stelten zitten, waar ze willekeurig met hun hengels een school vissen konden treffen.
In 2004 werd Sri Lanka getroffen door een tsunami. Deze verwoestende catastrofe veranderde de kustlijn van het land dramatisch, wat resulteerde in een verminderd vermogen om vissen te stelen. Na de nasleep van de tsunami van 2004 hebben veel vissers de traditie verlaten en andere banen gezocht, zoals de landbouw of de verkoop van vis op de markt.
Gelukkig is er hoop voor de toekomst van het vissen op palen, en het komt niet van de overheid, maar eerder van een onwaarschijnlijke bron-toerist. Veel buitenlandse toeristen zijn gefascineerd door paalvissen en willen graag foto's van de vissers maken. Veel van degenen die op de stelten zitten, vissen niet echt; het zijn gewone mensen die worden betaald om te doen alsof, zodat toeristen foto's van hen kunnen maken.
1 Japan's Ama Diving
Ama diving is een oude Japanse traditie die het vangen van vissen en andere zeedieren omvat zonder het gebruik van ademhalingsapparatuur. Wat deze traditie uniek maakt, is dat alleen vrouwen amaduivers kunnen worden.
Ama duiken is gevaarlijk.Telkens wanneer ama duikers de oceaan ingaan om vis te vangen, riskeren ze hun leven. Archeologisch bewijs toont aan dat er sinds de prehistorie in Japan, en met name op het schiereiland Shima, amaduiken is beoefend. Ook konden vrouwen uit de regio vroeger niet trouwen tenzij ze ama duikers werden.
Helaas staat deze traditie op de rand van uitsterven. Veel Japanse vrouwen hebben zich ervan afgekeerd en andere manieren van leven gezocht. Volgens het Toba Sea Folk Museum waren er in 1972 meer dan 4000 ama-duikers. Dit aantal is de afgelopen jaren gedaald tot 800.
De daling van het aantal ama-duikers begon in de jaren zestig en zeventig, toen Japan een enorme economische groei doormaakte. Door de hoogconjunctuur konden veel Japanse vrouwen onderwijs volgen en betere banen krijgen. Gelukkig heeft de regering bepaalde initiatieven opgezet om deze traditie levend te houden.
Paul Jongko is een freelance schrijver die graag schrijft over geschiedenis, wetenschap, mysteries en de samenleving. Wanneer hij niet schrijft, besteedt hij zijn tijd aan het beheren van MeBook.com en het verbeteren van zijn vaardigheden als piano, gymnastiek en capoeira.