10 Plannen die de wereld radicaal veranderd zouden hebben zoals wij het kennen

De geschiedenis zit vol met close calls en bijna-ongevallen. De moderne wereld is gecreëerd door gekke plannen, ambities en overwinningen. Gedurende de gehele menselijke geschiedenis werden een aantal plannen voorgesteld - en velen werden bijna voltooid - die zouden hebben veranderd wat de wereld vandaag is.

10 Centraal meer van Afrika

De krankzinnige visie op de toekomst van de Duitse ingenieur Herman Sorgel is eerder in Listverse behandeld, maar zijn verheven macro-engineeringdoelstellingen stopten niet bij Atlantropa in 1928. Nee, de gekke oom van de menselijke techniek kon het gewoon niet laten om te komen met bizarre regelingen. Sorgel keek naar het zuiden van de Middellandse Zee en bedacht een plan dat zijn Atlantropa-ambities zou helpen verkopen, maar dat op zichzelf ook al even ambitieus was.

De eerste stap was om een ​​dam te bouwen over de Congo-rivier, die een massief binnenmeer groter dan Californië, Nevada en Oregon samen zou creëren. De flow-on effecten hiervan vergroten het Tsjaadmeer en de omliggende rivieren, en verbinden deze nieuwe monstermeren en de Middellandse Zee.

In tegenstelling tot Atlantropa, die nooit echt momentum kreeg, toonden Amerika en de VN interesse in het plan. De Amerikanen zagen het als een ideale manier om toegang te krijgen tot Afrikaanse hulpbronnen. Helaas ontving Herman voor Herman, ondanks de goedkeuring van de bevolking, nooit concrete steun.

Plan 9 Madagascar

Madagaskar is het enorme eiland voor de oostkust van het Afrikaanse continent. Voortzetting van het thema van de Duitsers in Afrika, probeerde Adolf Hitler de Joden te verplaatsen naar dit onbewoond (naar zijn mening) stuk land.

Het plan van Madagascar kreeg al vóór de Tweede Wereldoorlog grip op de Europese antisemieten, die regelmatig bijeenkwamen om de 'joodse kwestie' te bespreken. Een van de mannen die deze conferenties bezocht, ontmoette zelfs Hitler zelf. Op dit moment was Madagascar een Franse kolonie. Het Poolse ministerie van Buitenlandse Zaken pakte het idee op, omdat ze geloofden dat ze een overbevolking van het Joodse volk hadden. Ze spraken er met Frankrijk over en waren oprecht enthousiast over het vooruitzicht. Ze gingen zo ver als een groep te sturen om het vooruitzicht uit de eerste hand te onderzoeken. Het aantal was echter laag, dus hebben ze het gescrapt.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het plan opnieuw een optie. De Duitsers hebben echter nooit de oceaanbeheersing verkregen die ze zochten, dus ze konden nooit zoveel mensen naar Madagaskar verplaatsen. De focus van de oorlog richtte zich tot het oostfront en de rest is geschiedenis.

8Qattara Depression Project

De Qattara-depressie is een gigantisch sinkhole nabij de Egyptisch-Libische grens dat bijna 20.000 vierkante kilometer (7.500 mijl) beslaat. Het is het op een na laagste punt in Afrika, zo laag dat Britse troepen hun barometers opnieuw moesten controleren. Het bleek cruciaal in geallieerde overwinningen tijdens de Tweede Wereldoorlog, omdat het onbegaanbaar was voor voertuigen. Door de geschiedenis heen zijn plannen voorgesteld om de depressie vanuit de Middellandse Zee te overstromen, het van een verraderlijk laagland naar een meer te veranderen en hydro-elektriciteit voor Afrika te bieden.

De grootste verhuizers en shakers in elke overstroming in de Qattara-crisis waren de CIA in 1957. Ze stelden het idee voor aan president Eisenhower, in de overtuiging dat het vrede zou brengen in het Midden-Oosten. De nieuwe lagune zou volgens het CIA-rapport vier belangrijke voordelen hebben: het zou vreedzaam en winstgevend zijn, het zou het droge en vijandige klimaat verbeteren, het zou de Palestijnen werk verschaffen, en het zou de geest van de Egyptische president opnieuw richten op andere zaken en neem hem "van de Sovjet-haak."

7 Overstroming van Lake Eyre

De Australische outback staat bekend als een onherbergzame woestijn. Lake Eyre, gelegen in Zuid-Australië, is het grootste meer van de natie. Het is meestal gewoon een droog meerbed, maar het vult zich op tijdens regenachtige seizoenen. Sinds het einde van de 19e eeuw zijn er doelen en dromen geweest om het meer te overstromen en de milieuomstandigheden in de regio te verbeteren. In 1883 overwoog de Zuid-Australische regering een serieus voorstel om de regio via een kanaal te irrigeren. Het voorstel werd afgewezen en vervolgens in 1908 opnieuw aan de orde gesteld en verworpen vanwege praktische en kostenbeheersing.

Een jonge ingenieur met de naam John Bradfield, die aan de Sydney Harbour Bridge had gewerkt, vond uiteindelijk zijn weg naar het parlement en kreeg de opdracht om uit te zoeken of rivieren in de noordelijke kustwateren het binnenland in kunnen trekken om de regio te irrigeren. Deze ideeën bleven bestaan ​​tot in de 21e eeuw, waarbij de radio-persoonlijkheid Alan Jones bepleitte pogingen te doen om enkele rivieren het binnenland in te draaien om de slopende droogtes in de outback te bestrijden.

6 Sahara Zee

De Sahara was niet altijd een verlaten woestijn en in 1874 wilde een man dat vruchtbare land terugbrengen. Na het succes van het Suezkanaal enkele jaren eerder, stelde de Franse geograaf Francois-Elie Roudaire de aanleg voor van een kanaal van de Middellandse Zee naar Algerije in een laaggelegen deel van de Sahara. Roudaire had oorspronkelijk gepland voor een 16-kilometer (10 mijl) kanaal, maar hij moest dat tot 190 kilometer (120 mijl) herzien nadat hij had ontdekt dat het "laaggelegen" deel dat hij wilde overstromen eigenlijk was bovenstaande zeeniveau.

Het project van Roudaire zou bijna 8.000 vierkante kilometer (3.000 mi) grond bestrijken. Roudaire hoopte dat dit schepen in staat zou stellen Noord-Afrika te bevaren en ook het droge klimaat te verbeteren. Ferdinand de Lesseps, de man achter het Suezkanaal, vond het een goed idee, waardoor het steun kreeg van het Franse publiek. De regering beloofde 35.000 francs om het op gang te brengen. Over de hele wereld waren mensen enthousiast over het concept en Roudaire begon aan zijn idee te werken. Echter, gedurende acht jaar met ballonvaren zagen mensen van mening veranderen over de Sahara Zee en het werd uiteindelijk ingeblikt.

5 Noordzeekam

In 1930, het tijdschrift Moderne Mechanix publiceerde een gewaagd plan van een groep Britse wetenschappers.Het moest de hele Noordzee tussen Groot-Brittannië en het vasteland van Europa draineren via dammen, kanalen en dijken om meer dan 260.000 vierkante kilometer (100.000 mijl) nieuw land in Europa te creëren. Het ambitieuze plan omvatte de herroutering van rivieren, een brug over het Engelse kanaal en een 240 kilometer lange dam tussen Londen en Antwerpen.

Deze dam was niet eens het meest verheven deel van het voorstel voor de drainage van de Noordzee. Een nog grotere dam - 720 kilometer (450 mijl) - zou Engeland met Denemarken verbinden en een kunstmatige kust creëren, die 27 meter (90 voet) boven de Noordzee uittorent. Een gigantische spoorlijn zou worden aangelegd om Londen helemaal naar Berlijn, Moskou en het Verre Oosten te verbinden. Op de een of andere manier kwam deze wirwar van monumentale dammen, kronkelende grachten, beschermende dijken en superschurkachtige waanzin nooit van de grond, en de Noordzee bestaat nog steeds.

4Intermarium

Nadat Europa werd verwoest door de Eerste Wereldoorlog, had de Poolse leider Jozef Pilsudski de verheven ambitie om een ​​Groot-Polen-Intermarium te creëren - en het land tussen de Oostzee en de Zwarte Zee te verenigen. Litouwen, Wit-Rusland en Oekraïne zouden satellietstaten van de Polen worden en hun nieuwe opperheren zouden hen beschermen tegen de Duitsers en de Sovjets.

Pilsudski had aanvankelijk succes in deze landen, totdat de Sovjets besloten dat ze het concept één jota niet goedkeurden en een korte, bloedige en historisch belangrijke oorlog begonnen. Het Rode Leger sneed de Britse en Franse bevoorrading af die langs het kanaal van Kiel stroomde en marcheerde tegen Polen. Ze veroverden een groot deel van hun nieuw gewonnen gebied en maakten het helemaal naar Warschau. Wonder boven wonder slaagde Pilsudski erin de Sovjet-opmars naar de hoofdstad te stoppen en een vredesakkoord te onderhandelen, waardoor Polen niet de 16e Sovjetrepubliek werd maar de Intermarium-dromen van Polen eindigde.

3 De Kimberley-regeling

De opkomst van antisemitisme in het Europa van de laat 19e eeuw ging gepaard met de opkomst van het zionisme - de wens om een ​​Joods thuisland in Palestina te creëren. Pragmatische Joodse leiders keken ergens anders naar een Joodse staat, in landen die minder bewoond en betwist zijn. Ze keken overal zonder geluk over de hele wereld. In de jaren dertig naderden veel groepen Australië over het gebruik van een deel van het onderbewoonde en onderbenutte land om een ​​Joodse nederzetting te creëren. Verschillende locaties werden gesuggereerd en de overheid sloeg iedereen terug, totdat de 'Kimberley-regeling' arriveerde.

De in Londen gevestigde Freeland League heeft de aankoop van land in de regio East Kimberley in Noord-Australië voorgesteld. Dr. Isaac Steinberg werd gestuurd om de haalbaarheid van het project te onderzoeken. Hij verbleef in Australië tijdens de oorlog en kreeg steun van kerken, prominente politieke figuren en leiders (waaronder de premier van West-Australië) en Joodse leiders. Uiteindelijk mislukte het project vanwege het geloof dat de kolonisten onvermijdelijk massaal uit Kimberley en grote steden zouden afdrijven. Ongeveer 47 procent van het publiek was ook tegen het plan en premier John Curtin heeft het officieel geblokkeerd.

2Bering Strait Bridge

https://www.youtube.com/watch?v=1ecVZg7xxMw

De Beringstraat is het stuk water dat Rusland scheidt van Noord-Amerika. In de jaren 1890 stelde Joseph Strauss-ontwerper van de Golden Gate Bridge (en honderden anderen) voor een brug over de zeestraat tussen de twee naties. Vijf van de zeven continenten zouden met elkaar verbonden zijn - men zou mogelijk van Chili naar India naar België en Zuid-Afrika kunnen reizen zonder vaste grond te verlaten.

In 1907 keurde tsaar Nicholas II het project goed, dat 300 miljoen dollar zou kosten. Het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog maakte een einde aan dat project, maar dat heeft het idee niet gestopt. In 2011 begon het weer grip te krijgen, ditmaal als een 105 kilometer lange tunnel onder de Beringstraat. De kosten van een dergelijk project zouden oplopen tot iets minder dan $ 100 miljard.

1Siberische aankoop

Heel erg zoals de Aankoop van Louisiane van Napoleon, hadden de Verenigde Staten de kans om delen van Siberië in de vroege jaren '90 te kopen. Boris Jeltsin onthulde dat zijn land bereid zou zijn olievelden, fabrieken en grond te verkopen om de economie van zijn land te stabiliseren. Schrijven in de Los Angeles Times, Stelde de Amerikaanse academische Walter Russell Mead voor om heel Siberië voor $ 2 triljoen te kopen.

President George H.W. Bush wees het aanbod af en zei dat hij de activa van Rusland niet wilde kopen in een verkoop na de Koude Oorlog. Het concept van een Siberische aankoop is echter niet verloren gegaan door de weigering van Bush. Het idee bleef bestaan ​​tot eind jaren '90, toen de Russische economie bleef botten en de bevolking bleef worstelen met wijdverbreide armoede. De wortel van Amerika dat de grootste olieproducent ter wereld werd, was er eentje waarnaar nog steeds werd gezocht, hoewel het idee nooit rechtstreeks aan de regering-Clinton werd voorgelegd. Als het zou zijn gekocht, zou de VS dubbel zo groot zijn als tegenwoordig.