Delen:
10 meest intrigerende atmosferische gebeurtenissen die bij u kunnen gebeuren
Atmosferische fenomenen komen voortdurend en in vele vormen voor. Van regen tot tornado's, de verschijnselen die in de luchtlagen rondom en boven ons worden gegenereerd, hebben vaak invloed op ons leven, zowel ten goede als ten kwade. Er zijn echter een aantal atmosferische gebeurtenissen die voor de meeste mensen verborgen blijven, omdat ze zo uitzonderlijk zijn dat zelfs de wetenschap moeite heeft ze uit te leggen.
Vanwege hun eigenaardige karakteristieken vindt een groot aantal natuurlijke gebeurtenissen plaats in specifieke gebieden van de aarde, waar de omstandigheden gunstig zijn. Maar vele atmosferische verschijnselen - waaronder de zeldzaamste van allemaal - kunnen overal op onze planeet op elk moment voorkomen. Dus, zoals verwacht, verzamelt deze lijst enkele van de meest verbazingwekkende en minst bekende processen in de lucht die de mensheid heeft gezien, rechtstreeks voor jouw overweging.
10 positieve superbolts
Normale bliksem kan een miljard volt bevatten. Stel je nu een bliksemschicht voor die duizend keer krachtiger is dan de normale. Wel, daar heb je een basisidee van wat een superbolt is, mogelijk de krachtigste bliksem op aarde. En net zoals het een van de krachtigste is, is het ook een van de zeldzaamste. Na zijn ontdekking werd gesteld dat vijf superbolken voorkomen bij elke 10 miljoen gevallen van gewone bliksem.
Superbolts werden voor het eerst ontdekt in de jaren 70, toen satellieten in een baan grote elektrische ontladingen registreerden op de Stille Oceaan. Superbolts zijn een soort van bliksem die zijn oorsprong vindt in stormen met positieve elektrische ladingen. Dit is al anders dan normale bliksem, die wordt gevormd door negatieve ladingen. Maar het gekste is dat deze ontladingen zo krachtig zijn dat ze langer meegaan dan gewone bliksem, waardoor de superbolten een enorme hoeveelheid energie bevatten.
Om die reden is het bekend dat superbolts zeer destructief zijn en elk gebouw kunnen vernietigen dat niet is voorbereid op een dergelijke ontlading. In 2012 werden de inwoners van Oklahoma 's morgens vroeg wakker toen ze een daverend geluid hoorden dat auto-alarmen in hun buurt veroorzaakte. Eerst dachten ze dat het een aardbeving was, totdat de autoriteiten bevestigden dat de oorzaak van de grondbeving een superbol was.
9 Ocean-Sucking Hurricanes
In september 2017 waren de inwoners van de Bahama's verrast toen ze zagen dat de oceaan voor hen plotseling was verdwenen. Het enige wat overbleef was kilometers droge zeebodem, zover het oog reikte. Een paar dagen later gebeurde hetzelfde aan de kust van Florida, waar het water onverwacht begon af te wijken.
De reden achter deze vreemde gebeurtenis was de orkaan Irma, een van de krachtigste orkanen ooit geregistreerd. In het oog of in het midden van de storm was de atmosferische druk zo laag dat de orkaan als een "stofzuiger" over de oceaan werkte. Dus absorbeerde de storm zeewater en verzamelde het in zijn binnenmuren terwijl het verder ging. Een klein deel van de oceaan werd door de storm in de lucht gesleurd en na een paar dagen werd het water snel teruggebracht naar de zeebodem.
De orkaan Irma was niet de enige oceaanzuigende storm. In feite, ook in de Bahama's, zoog een andere orkaan in 1936 het aangrenzende oceanische gebied op. Het drogen van de oceaanbodem lijkt echt een teken van een nakende tsunami. En hoewel dat niet zo is, kan een verblijf op die plaats net zo gevaarlijk zijn.
8 Crown knippert
Laten we naar de staat Indiana gaan om nog een prachtig fenomeen te zien. In juni 2015 fietste een kleine YouTuber door de buitenwijken van Greenwood City. Plotseling zag hij in de lucht wat leek op een licht tussen de wolken, zich van de ene plaats naar de andere bewegend alsof iemand daar met een zaklamp speelde. De YouTuber, bijgenaamd QuadeM13, registreerde de gebeurtenis onmiddellijk en uploadde deze naar het web. Samenzweringstheorieën duurde niet lang om te verschijnen, maar al snel werd alles opgehelderd met een wetenschappelijke verklaring.
Het "dansende licht" gezien in de lucht is eigenlijk een fenomeen dat bekend staat als een kroonflits. Kroonflitsen zijn vergelijkbaar met een ander type hemellicht dat een zonnewijzer wordt genoemd, het resultaat van ijskristallen in het zonlicht dat de zon doet breken. Maar in tegenstelling tot zonnewagens zijn kroonflitsen dynamische lichten die roteren en hun vorm constant veranderen. Wanneer de bliksem het elektrische veld tussen de wolken verstoort, komen drijvende ijskristallen overeen met elke ontlading. Omdat deze kristallen werken als een "lens" die zonlicht doet verbleken, roteert en beweegt de lichtstraal telkens wanneer de kristallen roteren, wat resulteert in een kroonflits.
Kroonflitsen zijn uiterst zeldzaam, hoewel ze bij onweer kunnen worden gegenereerd. De eerste vermelding van dit fenomeen dateert uit 1885, maar het is pas de afgelopen decennia dat we kroonflitsen in visuele media hebben kunnen documenteren.
7 Bloedige regen van Meteors
In Egypte, in het jaar 30 voor Christus, waren er 'bloeddruppels vermengd met water', terwijl 'kometen in de hemel werden waargenomen'. In AD 1017 was een 'komeet' vier maanden lang in de lucht van Frankrijk te zien, en in hetzelfde jaar "regende het bloed." In juli 2001 viel rode regen op Kerala in India, nadat de lokale bevolking had gemeld dat ze getuige was geweest van een meteoor-luchtstorm in de lucht.
Zoals we kunnen zien, zijn er minstens twee punten die deze en soortgelijke verhalen gemeen hebben. Aan de ene kant hadden de merkwaardige regens die bij die gelegenheden vielen, een aspect zoals dat van bloed. En aan de andere kant werden dergelijke regens voorafgegaan door waarnemingen van meteoren of kometen in de lucht.
Dus in de eerste plaats, waren die regens eigenlijk gemaakt van bloed? Welnu, tot op heden blijft het onzeker, maar de bevindingen suggereren dat er een verband bestaat tussen dergelijke regen en levende wezens. Studies op basis van monsters van de rode regen uit Kerala toonden aan dat de vloeistof sporen van DNA bevatte.Op hun beurt concludeerden twee wetenschappers die aan het onderzoek deelnamen dat de totale regen die in die tijd viel, ongeveer 50 ton "biologische cellen" bevatte.
Met betrekking tot de vraag of de substantie een buitenaardse oorsprong had, wordt aangenomen dat de cellen afkomstig zijn van zeer terrestrische algen. Niettemin is rode regen aangevoerd als bewijs voor de panspermia-theorie, die stelt dat het leven op aarde is ontstaan in de ruimte.
6 Droge microbursts
Microbursts zijn een type windstroom met grote sterkte en korte duur. Deze windstroom daalt verticaal uit stormwolken. Wanneer het de grond raakt, breidt het in alle richtingen uit met ongeveer 160 kilometer per uur (100 mph), met zeer destructieve kracht. Microbursts zijn zo schadelijk dat veel mensen die het slachtoffer waren van het fenomeen aanvankelijk geloofden dat ze door een tornado waren getroffen.
Microbursts ontstaan wanneer grote wolken, meestal cumulonimbus, een droge en koude luchtmassa binnendringen. Dit zorgt ervoor dat de ijskristallen in de wolken smelten en de omringende lucht koelen. Bij afkoeling daalt deze lucht met hoge snelheid naar de oppervlakte, vaak vergezeld door overvloedige regen. Hoewel dit type microburst, dat toepasselijk een natte microburst wordt genoemd, gemakkelijker te vinden is door de regen die het transporteert, is er een ander type stroom die niet meer op te sporen is en daarom dodelijker: een droge microburst.
Droge micro-uitbarstingen verschillen van andere typen doordat de regen verdampt voordat deze de grond bereikt, vanwege de warmere lucht van het oppervlak. Dit maakt de microburst slechts een kolom van lucht, zonder enige regen. Een dergelijke wind zal onmogelijk te zien zijn, maar het zal dezelfde destructieve kracht hebben als het andere type microburst.
In de afgelopen decennia zijn er talloze luchtongevallen veroorzaakt door microbursts, waardoor er in totaal ongeveer 500 doden vielen. Helaas is onze kennis over de vorming van microbursts nog steeds beperkt, dus het is moeilijk te voorspellen wanneer en waar ze zullen plaatsvinden.
5 Meteotsunamis
We kennen allemaal tsunami's, gigantische golven veroorzaakt door seismische bewegingen. Maar een aardbeving is niet het enige dat tsunami's kan veroorzaken. In feite is er een atmosferisch fenomeen met het vermogen om zeer grote en destructieve golven te veroorzaken, op de juiste wijze meteotsunamis genoemd. Deze golven moeten niet worden verward met stormvloeden, een ander type van door de wind aangedreven waterfenomeen.
Meteotsunami's zijn een zeldzame vorm van natuurlijke kracht die optreedt wanneer ernstige stormfronten verschillen in luchtdruk over de watermassa's veroorzaken. Om deze reden wordt een grote golf gegenereerd, die met dezelfde snelheid beweegt als de storm. Wanneer de golf de kust bereikt, vertraagt het en groeit het in hoogte. Eenmaal aan wal gaat de meteotsunami verder en vernietigt alles wat op zijn pad is, met vele dodelijke slachtoffers tot gevolg.
De grootste ooit opgetekende meteotsunami vond plaats in 1929 in de staat Michigan. Het was 6 meter lang en doodde tien mensen. In juli 2018 trof een meteotsunami 1,5 meter (5 ft) hoog de kusten van Mallorca, voor de kust van Spanje. Hoewel het lijkt alsof een dergelijke golf niet zo gevaarlijk is, is de waarheid dat een Duitse toerist stierf nadat hij door het water naar de zee werd gesleept. Gezien hun kenmerken kan meteotsunamis overal ter wereld worden gegenereerd en weten wetenschappers nog steeds niet precies hoe ze hun formatie moeten voorspellen.
4 Antimaterie-stormen
Van Star Trek naar Engelen en duivels, talloze films en sciencefiction werken gebruiken antimaterie als een hoofdelement in hun plot. En antimaterie bestaat ook in de echte wereld, in de vorm van een substantie met een lading tegengesteld aan die van gewone materie. Het resultaat is dat wanneer antimaterie reguliere materie raakt, beide stoffen met geweld desintegreren en daarbij een grote hoeveelheid gammastraling vrijgeven. Deze antimaterie-explosies zouden onze meest krachtige energiebron kunnen worden, maar helaas is het creëren van antimaterie erg duur. We weten nu echter dat antimaterie een veel voorkomende stof lijkt te zijn, en het is niet nodig om naar een andere planeet te gaan om het te vinden.
Wetenschappers weten dat bliksem significante hoeveelheden gammastralen vrijgeeft. Dus in 2015 plaatste een team van de Universiteit van Kyoto verschillende gammastralingsdetectoren aan de kusten van hun land. In februari 2017 ontdekten deze apparaten na een blikseminslag een paar uitbarstingen van gammastraling. De grootste burst, één minuut lang, werd geproduceerd door de desintegratie van stikstofatomen. Nadat ze door gammastralen waren geraakt, werden deze atomen onstabiel en gaven ze positronen vrij - het antimaterie-equivalent van elektronen. Met andere woorden, reacties in onweersbuien produceren antimaterie en wanneer het normale atomen raakt, komen er nog meer gammastralen vrij.
Teruaki Enoto, die het project leidt, zei het volgende na de ontdekking: "We hebben het idee dat antimaterie iets is dat alleen in science fiction bestaat. Wie wist dat het op een stormachtige dag recht boven ons hoofd zou kunnen komen? "We weten ook dat onweersbuien zich niet alleen in onze wereld vormen - bliksem is gedetecteerd op planeten zoals Jupiter, dus antimaterie kan vaker voorkomen dan we dachten.
3 Megacryometeors
Stel je voor dat je met je huisdier loopt en je hoort een vreemd geluid waardoor je naar de lucht kijkt. Je ziet een grote ijsblok tegen de grond botsen, waardoor een grote krater achterblijft. Dat is wat er gebeurde met een inwoner van Cape Coral, Florida, in juni 2017. De oorzaak van de vreemde gebeurtenis was een ongewoon natuurverschijnsel met de mooie naam megacryometeor, hoewel het beter bekend staat als "brok ijs dat uit de lucht valt. .”
Megacryometeoren zijn enorme ijsstenen met dezelfde chemische samenstelling als hagel, hoewel ze verschillen van de laatste.Megacryometectoren kunnen honderden kilogram wegen, zoals een ijsblok van 200 kilogram dat in Brazilië is gevallen. Geen enkele storm in de wereld kan zulke grote hagelstenen creëren.
Als dit niet vreemd genoeg is, vallen megacryometeoren meestal onder omstandigheden met een heldere hemel. Nadat vastgesteld is dat noch een storm, noch een vliegtuig deze brokken ijs produceert, geloven wetenschappers dat megacryometeoren worden gevormd in de lagere stratosfeer, tussen 10 en 20 kilometer (6 - 12 mijl) hoog. Met lage ozonniveaus vormt ijs zich hoog in de atmosfeer en groeit als het valt. In de afgelopen decennia zijn wereldwijd enkele tientallen gevallen van megacryometeoren gemeld. Maar het enge is dat deze ijsstenen overal kunnen vallen, op elk moment van de dag.
2 heldere nachten
Door de eeuwen heen zijn er tijden geweest dat de nachtelijke hemel zo helder was dat het zicht bijna net zo goed was als overdag. In sommige gevallen kon een persoon midden in de nacht een boek lezen of objecten op honderden meters afstand bekijken, zelfs zonder maanlicht. Er zijn bijvoorbeeld verhalen uit de eerste eeuw voor Christus over een "nachtelijke zon" hoog aan de hemel. Van de 18e tot de 20e eeuw werden verhalen over "heldere nachten" verschillende keren herhaald. Sommige theorieën zijn voorgesteld om deze verschijnselen te verklaren, van meteoren tot aurora, hoewel geen enkele voldoende consistent was met de gegevens.
Nu lijken wetenschappers het antwoord te hebben gevonden. Overdag ontleedt ultraviolette straling van de zon de zuurstofmoleculen die in de atmosfeer aanwezig zijn. Maar 's nachts, verborgen voor zonlicht, komen de zuurstofatomen weer samen. Door dit te doen geven ze grote hoeveelheden energie af in de vorm van deeltjes die fotonen worden genoemd. Het resultaat is een groen licht in de lucht, waardoor de nachtelijke hemel meer dan tien keer boven normaal kan schijnen.
Heldere nachten zijn een heel vreemd fenomeen, dat slechts zeven procent van de nachten over de hele wereld vertegenwoordigt. Oude verhalen over heldere nachten zijn er al weinig, en tegenwoordig is het nog moeilijker dan voorheen om getuige te zijn van dergelijke evenementen, vanwege de lichte vervuiling van grote steden. Wie het geluk heeft om op de juiste plek te wonen, kan slechts één "heldere nacht" per jaar zien.
1 kleine zwarte gaten
Ball lightning is een van de meest mysterieuze atmosferische fenomenen voor de wetenschap. Hoewel er naar verluidt wereldwijd meer dan 10.000 exemplaren van bolbliksem zijn gezien, zijn wetenschappers het nog steeds niet eens over wat dit fenomeen is. De meeste gebeurtenissen zijn gemeld als lichtgevende bollen die op grondniveau bewegen en na een paar seconden verdwijnen. Verklaringen voor dit fenomeen variëren van eenvoudige hallucinaties tot antimaterie meteorieten, geen enkele unaniem geaccepteerd. Als je denkt dat dat al raar is, nou, het staat op het punt nog vreemder te worden. Eén theorie stelt dat balbliksem eigenlijk zwarte gaten zijn.
Mario Rabinowitz, van Stanford University, presenteerde in 2001 een rapport over het bliksemschieten als kleine zwarte gaten (LBH's). Hoewel een kosmisch zwart gat een enorme diameter heeft en de massa van vele sterren, heeft een LBH een subatomaire diameter en een kleine massa, hoewel het voldoende is om straling uit te stralen. Wanneer de LBH de atmosfeer van de aarde binnengaat, wordt zijn opgeslagen energie uitgestoten in de vorm van straling, ioniseert de omringende lucht en verandert deze in plasma. Dit is wat de bliksemschicht van een bal verlicht. De LBH bereikt echter een punt waarop het te veel energie verliest om door te gaan met bestaande, en verdwijnt met een gewelddadige explosie.
Hoewel deze theorie een beetje vergezocht lijkt, zijn veel waarnemingen zeker in overeenstemming met zijn argumenten. We hebben bijvoorbeeld een zaak die plaatsvond in Noord-Wales in 1992. Een bol van de bliksem van de bal raakte een eik en explodeerde, waardoor de boom in stukken scheurde. De ooggetuige van de gebeurtenis zei dat de bliksemschicht van de bal "golven van bliksem" in alle richtingen losliet terwijl hij verdween. Deze beschrijving lijkt op de manier waarop plasma zich in onze atmosfeer manifesteert.
Dus, als je ooit de bliksemschicht in persoon te zien krijgt, onthoud dan hoe gelukkig (of misschien ten dode opgeschreven) je bent: er is misschien een klein zwart gat recht voor je.