10 Geestverruimende muzikale opstandingen

Kunstvoorwerpen en woorden verdragen soms het geheugenverlies van de tijd, waardoor we een glimp opvangen van oudere werelden. Maar ze dragen een soort stilte met zich mee. Wanneer honderden of zelfs duizenden jaren voorbijgaan, hebben geluiden de neiging om te verdwijnen.

Muziekinstrumenten vallen uit de gunst, artefacten die geluiden maken worden verkeerd begrepen, dieren gaan uit voordat we weten hoe ze klonken, en soms zijn de verloren werken van wereldberoemde muzikanten nog nooit gehoord door iemand die vandaag in leven is. Gelukkig vinden onderzoekers manieren om geluid te laten herleven en een beter begrip te krijgen van oude naties, de natuurlijke wereld en verschillende muzikale tijdperken.

Uitgelicht afbeeldingstegoed: RedStormPro via YouTube

10 Bronstijd mondstuk

Terwijl werknemers over de hele wereld zich amuseren met de 3D-printer op kantoor, gebruikte één Australische student het om de muziek uit de Bronstijd te doen herleven. Billy O Foghlu vermoedde dat een bronzen artefact dat de conische speerbult van Navan werd genoemd helemaal geen deel uitmaakte van een wapen. O Foghlu had iets muzikaler in gedachten.

Hij geloofde dat mondstukken voor klaphoorns ooit in Ierland hadden bestaan, ook al was er geen gevonden. De wetenschap dat dergelijke instrumenten een integrale rol speelden in oude culturen deed hem twijfelen aan de heersende opvatting dat de Ierse Bronstijd hoorns ongekunsteld waren.

Alleen omdat er nog nooit een mondstuk was ontdekt, betekende dit nog niet dat ze niet werden gebruikt. Op de een of andere manier vertelde zijn buik hem dat het 'speer stuk' het ongrijpbare bewijs was. Toen hij het originele stuk niet kon gebruiken, gebruikte hij eenvoudig de exacte afmetingen en drukte hij een 3D-replica af.

Toen testte hij het op zijn eigen oude Ierse hoorn. Tot zijn grote vreugde produceerde het instrument rijkere geluiden en gaf het betere controle. Het zou ook oude muzikanten een comfortabelere manier hebben geboden om deze hoorns te bespelen en misschien zelfs hun bereik te verbreden.

9 vroegste polyfone muziek

Polyfone muziek verwijst eenvoudigweg naar een compositie waarin twee of meer onafhankelijke melodieën samen worden gespeeld. Het vroegste exemplaar dat ooit werd gevonden, een gezang daterend uit rond het jaar 900, had identificatie sinds het in de 18e eeuw gecatalogeerd had getart.

Met de compositie in de British Library in Londen kon niemand de ongebruikelijke symbolen begrijpen. Dat is totdat Giovanni Varelli langs kwam. Varelli, een vroege notenschrijver, besefte wat hij in handen had en schrok hem. Het stuk was zo oud dat het geschreven was vóór de uitvinding van de staaf en alle regels van polyfonie brak.

Dit maakt de ontdekking des te opmerkelijker omdat onderzoekers daardoor konden kijken naar de geboorte van de muziekvorm en ze niet zagen wat ze verwachtten. Polyfonie zette de regels voor de meeste Europese muziek tot rond de 20e eeuw, en die richtlijnen waren vastgesteld en de praktijk bijna mechanisch.

De onbekende auteur die het lied had geschreven, toonde echter aan dat, ondanks wat polyfonie later werd, de conceptie werd gekenmerkt door voortdurende verandering en experimenten die vrijwel geen van de regels volgden - zoals ze werden geschreven.

8 Verloren middeleeuwse muziek

Het duurde 20 jaar, maar voor de eerste keer in bijna een millennium kunnen we nu luisteren naar wat middeleeuwse muziek echt klonk. Onderzoekers van de Universiteit van Cambridge probeerden nauwgezet een verzameling van deuntjes te maken die de Liederen van troost, maar wat hen tegenhield was eeuwen van dode tradities.

Tijdens de Middeleeuwen, middeleeuwse musici opgenomen hun liedjes met melodische contouren en symbolen genaamd neumes in plaats van de notities die vandaag worden gebruikt. Ze onderwezen hun studenten door middel van geluidsdemonstratie en geheugen. Geen van deze heeft de moderne onderzoekers geholpen om te begrijpen hoe middeleeuwse plaatsen waren. Zonder die kennis werd gedacht dat een opwekking uit deze tijd niet mogelijk was.

De doorbraak vond plaats toen de Universiteitsbibliotheek van Cambridge een gestolen pagina terugvond van een van de 11e-eeuwse manuscripten, de zogenaamde Cambridge Songs. De verloren pagina bevatte kritische informatie over de muzikale regels van het tijdperk zonder welke de oude melodieën voor onbepaalde tijd verloren zouden zijn gebleven.

7 geluid van de dood

Het moet eruit hebben gezien als een scène uit een jungle-avonturenfilm - een Azteken-tempel met een skelet dat in elke lang geleden dode hand een fluitje omklemde. De fluitjes werden gemaakt van klei en gevormd om op menselijke schedels te lijken.

Om de een of andere reden heeft niemand 15 jaar lang zijn lippen op één gericht. Misschien waren ze begrijpelijkerwijs gekropen door de ziekelijk ogende artefacten. Het kan ook zijn dat jarenlang, wanneer archeologen oude lawaaimakers vonden, ze de neiging hadden om ze weg te doen als speelgoed.

Wat de reden ook was, iemand dacht er uiteindelijk over na en blies in een van de zogenaamde "fluiten van de dood". Het schelle geluid was serieus griezelig. Hoewel het nogal gemakkelijk is geweest om een ​​Azteekse noisemaker te horen sinds het in de precolumbiaanse tijd werd gemaakt, zal het ontdekken van het doel ervan niet zo eenvoudig zijn. Theorieën omvatten offensiefelers die fluiten voordat ze werden afgeladen bij de goden, hulp voor de doden om naar de onderwereld te reizen, toeschouwersfluiten en misschien zelfs een manier om trances voor medische procedures te introduceren.

6 Jurassic Cricket

Een piepklein muzikaal fossiel heeft wetenschappers een zeldzame blik gegeven in hoe jurynische nachten klonken. Ze waren in staat om de 165 miljoen jaar durende stilte te overbruggen na een complete prehistorische cricket, Archaboilus musicus, werd ontdekt en de microscopische structuren op zijn vleugels werden onderzocht.

De verrassing kwam toen het fossiel aantoonde dat krekels al duidelijke piepgeluiden produceerden, waarvan men dacht dat ze pas veel later als een schrikreactie waren ontstaan. Net als moderne bush crickets kamde hun uitgestorven neef ook de ene vleugel over de andere met een schaarachtige beweging om vrouwen te serenade.

Maar hoe klonken ze precies?

Na het bestuderen van de anatomie van het Jura-insect en het vergelijken met de muziekorgels van levende soorten, werd dat ontdekt A. musicus stuurde een zuivere toon met een lage toon. Het nummer, dat het dichtst bij dat van de moderne bush cricket komt, was in staat om efficiënt over te brengen door dichte begroeiing en nachtelijk geluid.

Onderzoekers beschouwen dit als een waardevol herstel van wat ze weten over de ecologie van het bos in die tijd. Vanwege de manier waarop het cricket klonk, suggereert het dat het Jurassic bos bloeide met planten en het nachtleven.

5 Verloren Lituus

In de 18e eeuw schreef Johann Sebastian Bach een koorstuk voor een muziekinstrument dat de lituus wordt genoemd. Niemand van deze dag kon echter het werk waarderen zoals het oorspronkelijk was bedoeld. Het hoofdelement ontbrak. De trompetachtige lituus was al 300 jaar lang vergeten en wist het geluid van de herinnering en, erger nog, hoe het er in werkelijkheid uitzag.

Onderzoekers van de Universiteit van Edinburgh gebruikten een nieuwe techniek die niet echt bedoeld was om uitgestorven muziekinstrumenten tot leven te wekken, maar het werkte. Ten eerste verzamelden ze gegevens van vergelijkbare oude instrumenten en experttheorieën over hoe de lituus werd gespeeld, hoe deze geluid produceerde, en de kwaliteit van de noten. Daarna voerden ze de gegevens in een softwareprogramma dat oorspronkelijk was ontwikkeld om moderne koperblazers beter te maken.

Het resultaat was ongelooflijk. De software bedacht iets dat gemakkelijk in de tijd van Bach had kunnen worden gemaakt, een goede indicatie dat het ontwerp van het instrument op het goede spoor zat of zelfs correct was. Een fysieke reconstructie leverde een rechte hoorn op, 2,5 meter (8,5 ft) lang, en met de klassieke uitlopende punt van een trompet.

Pogingen om de lituus te spelen was een onhandige zaak, maar alleen vanwege de grootte en het gebrek aan vaardige omgang. Toen onderzoekers het goed leerden spelen, herleefde het beklemmende trompetgeschal de muziek van Bach op een manier die moderne instrumenten niet konden evenaren. Als je het instrument wilt horen, ga je naar ongeveer 05:50 in de bovenstaande videoclip.

4 Ongebruikelijke Händel

De in Duitsland geboren componist George Frideric Handel schreef een ongewoon stuk in 1707. Om een ​​of andere reden werd er nergens een verslag van gemaakt en het werd uiteindelijk vergeten. Niemand wist zelfs dat Händel iets van deze aard had geschreven tot een Duitse professor van de universiteit van Hamburg het vond terwijl hij door de bibliotheek van de Royal Academy of Music in Londen rafelde.

Het werk "Gloria in Excelsis Deo" komt niet vaak voor omdat het is geschreven voor een solosopraan. Gedurende de tijd werden alle andere "Gloria" -instellingen alleen door koren gezongen. Händel, die de favoriete componist van de Britse koninklijke familie was, ontwierp klaarblijkelijk een meesterwerk dat alleen door de meest elite sopranen kon worden gezongen.

Zelfs vandaag kunnen maar een paar sopranen de gecompliceerde maar mooie 'Gloria' goed zingen. Wat dit moeilijke en zeldzame muziekstuk nog opmerkelijker maakt, is dat Händel slechts 21 jaar oud was toen hij het componeerde. "Gloria in Excelsis Deo" was voor het eerst weer te horen op het Gottingen International Handel Festival in 2000.

3 De manuscripten van Vivaldi

In 2010 toonde Schotland een verrassende vondst - een lang verloren fluitconcert van de 18e-eeuwse Italiaanse componist Antonio Lucio Vivaldi. Eerder was het enige bewijs dat het bestond een verwijzing in de verkoopcatalogus van een Nederlandse boekhandelaar die in dezelfde tijd woonde.

Het werd bij toeval herontdekt toen een onderzoeker in het National Archives of Scotland door de papieren van een oude adellijke familie ging. Het werk, "Il Gran Mogol," bleek op twee manieren onvolledig te zijn. De beroemde klassieke componist had het geschreven als onderdeel van een kwartet van concerto's, maar tot op de dag van vandaag heeft niemand de ontbrekende drie gevonden. Ook ontbrak "Il Gran Mogol" zelf een deel voor de tweede viool.

Gelukkig wisten onderzoekers van een ander Vivaldi-fluitconcert dat leek op een herziening van 'Il Gran Mogol'. Ze leenden een fragment van het herziene manuscript - het gedeelte voor de verloren viool - en het concerto werd perfect op orde gebracht.

Eerder in 2004 verscheen een andere zeldzame Vivaldi. Deze keer was het in de gewelven van een Engels kasteel, de enige bekende exemplaren van de Vivaldi-opera La costanza trionfante degl'amori e degl'odii waren geïdentificeerd. Zowel de opera als het fluitconcert maakten de laatste jaren hun moderne debuut.

2 De Mozart-Salieri-score

Een populaire kijk op de geschiedenis vertelt dat Wolfgang Amadeus Mozart werd vergiftigd door een jaloerse rivaal. Deze invalshoek werd zelfs gebruikt in de Academy Award-winnende film Amadeus. De vermeende dader was componist Antonio Salieri, en hoewel ze zeker competitief waren, geloofden historici al lang dat Salieri's hand nooit in de buurt van de gifwinkel was geweest.

Nu is er een duidelijk bewijs dat ze misschien zelfs vrienden zijn geweest. Een Mozart-score die twee eeuwen lang verloren was gegaan in een Tsjechisch museum. Het was niet alleen door Salieri mede-auteurs, maar ook door een derde, onbekende componist genaamd Cornetti.

Het was zo lang niet geïdentificeerd omdat de componisten in de code waren genoemd, die pas onlangs was ontcijferd. Hoewel sommige experts het niet als het grootste werk van Mozart zien, is het op andere manieren van onschatbare waarde. Het werpt een licht op de beroemde rivaliteit van Mozart en Salieri en biedt een nieuw inzicht in Mozart als een opera-componist. Het stuk van vier minuten werd een jaar na zijn ontdekking op een klavecimbel in Praag uitgevoerd.

1 De handgeschreven Grosse Fuge

Foto credit: Juilliard School of Music Manuscript Archive

Een van de meest onbetaalbare ontdekkingen in muziek gebeurde omdat een bibliothecaris besloot om een ​​aantal planken te schonen.Het was een uniek werk geschreven in Beethoven's eigen hand toen hij al getroffen was door doofheid.

De historische ontdekking is de enige in zijn soort - een zeldzame pianoversie van Beethoven Grosse Fuge, dat een bijna mythische status heeft onder musicologen. Wat het manuscript van 80 pagina's zo waardevol maakt, is dat het de eigen pogingen van de componist om te bewerken omvat.

In tegenstelling tot Mozart, die de eerste keer een bijna complete partituur op papier kon gieten, was Beethoven obsessief kritisch over zijn eigen werk en nooit tevreden. De zelfbewerking laat zien dat Beethoven bruut was in perfectie.

Op sommige plaatsen hebben zijn ongeduldige cross-outs en aanpassingen de krant gescheurd. In een intense koorts om te produceren, veegde Beethoven natte inkt weg, plakte over secties, en verkeerd gespatieerde bankbiljetten en zelfs de notenbalken. Het handschrift is ook geagiteerd.

De intense toewijding aan de pianoversie kan zijn omdat het origineel Grosse Fuge, geschreven voor een strijkkwartet, werd slecht ontvangen door het publiek. Het geeft een ongekende kijk op de manier waarop Beethoven dacht, beslissingen nam en werkte als componist. De meest menselijke aanraking was getallen die de vingerzetting betekenden. Dit suggereert dat Beethoven, hoewel hij doof is, de muziek zelf op een piano speelde.