10 Fascinerende Op-Docs van de 'New York Times'

Een van de meest gerespecteerde kranten op de planeet, The New York Times werkt ook incidenteel samen met filmmakers om een ​​aantal vrij indrukwekkende korte documentaires te produceren. We hebben onlangs een lijst met geweldige items gepubliceerd New York tijden op-docs, met films over een breed scala aan onderwerpen, zoals vliegeren, een zedendeliningsdorp en een man die beweert de maan te bezitten. Natuurlijk zijn er gewoon veel te veel geweldige op-docs voor één lijst. Dus hier is het vervolg, compleet met een echte vampier, een krankzinnige artiest, een oudere waaghals, en misschien wel de grootste oorlogszuchtige tranentrekker ooit betrapt op de camera.

10Rent-A-Foreigner In China

Als je China bezoekt, loop je misschien een spookstad tegen het lijf. Het land is vol met lege steden. De meeste mensen zijn niet bereid om te betalen voor dure appartementen in het midden van nergens, dus deze ooit veelbelovende gemeenschappen verzamelen gewoon stof, wachtend op mensen die komen opdagen.

Als u een Chinese makelaar bent in de hoop een paar prijzige, geïsoleerde appartementen te verhuren, wat doet u dan? Huur een paar blanke jongens om rond te kijken en het ziet er natuurlijk cool uit. Het is duidelijk dat veel Chinese burgers van het idee houden om in een "internationale" buurt te wonen. De aanwezigheid van een buitenlander suggereert een 'stad van de toekomst' en daarom is er een vreemde Chinese markt voor westerse actoren die willen poseren als modellen, performers en zelfs ingenieurs.

In David Borenstein's Rent-a-Foreigner in China, krijgen we een glimp van een vreemde wereld waarin buitenlandse acteurs worden ingehuurd om te poseren als bartenders, atleten en diplomaten. We leren ook dat blanke acteurs als wenselijker worden beschouwd en meer verdienen dan hun zwarte tegenhangers. Hoewel deze mensen gewoon amateurs zijn die de rekeningen proberen te betalen, worden ze vaak gepromoot als beroemde of gerespecteerde figuren, allemaal in de hoop onroerend goed te verkopen.

9Running On Fumes In North Dakota

Jonnie Cassens hangt nog maar nauwelijks. Ze is een vrachtwagenchauffeur in de North Dakota-olievelden, een vrouw die 24/7 bereikbaar is. Als een booreiland breekt en iemand zo snel mogelijk een vervangend onderdeel nodig heeft, is Jonnie degene die moet bellen. Ze is constant op weg, vergezeld door haar hond, en glijdt door de ijzige barrens van het winterse Midwesten. Het is een eenzame baan - en vaker wel dan niet voelt het als een valstrik.

Ooit woonde Jonnie in haar auto, worstelde onder het gewicht van onbetaalde rekeningen en studieleningen, maar toen ze hoorde over de olievelden, trok ze het Amerikaanse binnenland in, in de hoop opnieuw te beginnen. In plaats daarvan vond ze een trailer zonder stromend water, een woestenij zonder enig leven, en een gemeenschap die bijna uitsluitend gevuld was met ruige, hongerige mannen. In misschien wel de meest treurige scène, leren we dat haar enige echte vriend haar flatscreen-tv is.

In Rennen op dampen in North Dakota, we zijn in een lelijke wereld terechtgekomen, een wereld zonder hoop. We kijken toe hoe Jonnie elke dag worstelt om rond te komen, allemaal met waardeloze beloningen en geen verzekering. In slechts enkele minuten voelen we haar isolatie, frustratie en haar gevoel van moedeloosheid. In plaats van de Amerikaanse droom te leven, heeft Jonnie - net als zoveel anderen - zichzelf in een 'land van de hel' bevonden.

8Strike: het grootste bowlingverhaal ooit verteld

Een staking krijgen is een vuistslagervaring. Als je ooit het plezier hebt gehad om alle 10 pinnen omver te gooien, kun je je voorstellen dat je een perfecte 900 scoorde? Dat zijn 36 strikes in drie toernooispellen, back to back to back.

Sinds 1895 hebben minder dan 30 mensen deze onmogelijke prestatie bereikt. En dat is waar Bill Fong in beeld komt. Mr. Fong is een bowlingfanaat. Het hele leven van de man draait om één ding en één ding: een bal rollen over een olieachtige steeg met houten lambrisering. En op een maandagavond in Plano, Texas, vond Bill zijn groove en begon een van de wildste winnende strepen in de bowlinggeschiedenis.

In Strike: het grootste bowlingverhaal ooit verteld, filmmaker Joey Daoud - die werd geïnspireerd door een D Magazine artikel-interviews Bill over de meest verbazingwekkende avond van zijn leven. Wat we hier hebben is de Rotsachtig van bowling verhalen. Het is het inspirerende verhaal van een man die zijn 100-tegen-1-schot neemt, een underdog die opkijkt tegen 10 koppige pins in een gekke poging om zijn weg te banen in de geschiedenisboeken.

7Subway Ballet

New York City is een paradijs voor buskers. Je kunt niet meer dan een meter lopen zonder een straatmuzikant tegen te komen, een break-dancer of een dude verkleed als Spider-Man. Zelfs als je afdaalt in de ingewanden van de stad en stap in een metro auto, zijn de straatmuzikanten er nog steeds, wanhopig proberen om je aandacht te krijgen. Natuurlijk, als u in dezelfde trein rijdt als W.A.F.F.L.E. (We Are Family for Life Entertainment), moet u hen waarschijnlijk uw tijd en geld bieden. Deze jongens zijn het zeker waard.

In Subway Ballet, Joshua Z. Weinstein rijdt mee met de W.A.F.F.L.E. Crew, een groep van zes dansers die forenzen vermaken met hun indrukwekkende kracht, sierlijke bewegingen en soepele persoonlijkheden. Met behulp van de metropolen voert de groep enkele werkelijk verbazingwekkende dansbewegingen uit, zoals de kleurrijk genaamde "chicken noodle soup", "needle and thread" en "walking on air." En inderdaad, de palen kunnen hen een stripper vibe geven (zelfs een van hun films wordt "de part-time stripper" genoemd), maar deze jongens hebben echt veel meer gemeen met balletdansers of acrobaten. Ik hoop dat ze op een dag uit de treinen kunnen stappen en het tot het grote werk kunnen maken.

6Shot In de naam van Art

Chris Burden stierf in mei 2015, maar als je toevallig een van zijn laatste shows zou vangen, zou je waarschijnlijk nooit vermoeden dat hij de gekste artiest van de jaren zeventig was.Sinds de jaren 80 werkte Burden aan stukken als Stedelijk licht (een verzameling van meer dan 200 Los Angeles straatverlichting uit de jaren '20 en '30) en Wat mijn vader mij gaf (een 20-meter [65 ft] wolkenkrabber gemaakt van bijna een miljoen Erector set-onderdelen). Maar toen was Burden een wildeman die alles voor kunst zou doen.

Bijvoorbeeld, Burden sloot zichzelf ooit vijf dagen lang in een kluisje, terwijl hij in de foetushouding hurkte. In 1974 werd hij een moderne martelaar door zichzelf vast te pinnen op het dak van een Volkswagen. Bij een gelegenheid kroop hij door gebroken glas en een andere keer stak hij zichzelf in brand. Eens wikkelde hij zijn lichaam in met koperen ringen ... ringen verbonden met kabels onder spanning ... draden geplaatst naast emmers water ... emmers die toeschouwers per ongeluk (of doelbewust) omver kunnen gooien, en dan, presto, knapperige Chris.

Ja, hij was een gek persoon.

Het meest bekende stuk van Burden was echter Schieten, een psychostunt met een scherpschutter, een geladen geweer en heel erg bloed. Schieten zet Burden op de kaart, en kort voordat hij stierf, interviewde Eric Kutner de kunstenaar over de tijd die hij zijn vriend vroeg om hem in de arm te schieten (niet technisch "in" de arm, maar de dingen gaan niet altijd volgens plan) . Kutner interviewt ook Bruce Dunlap, de tot nu toe mysterieuze schutter en de man die graag een kogel in zijn buddy gooide. Het was in naam van de kunst.

5Hotel 22

De meeste mensen associëren Silicon Valley waarschijnlijk niet met armoede. Maar dankzij de stijgende vastgoedprijzen en een gebrek aan betaalbare woningen, heeft het gebied eigenlijk een vrij groot dakloosheidsprobleem en 75 procent van de daklozen in de regio bevindt zich niet in opvangcentra omdat er gewoon niet genoeg ruimte is voor iedereen. Dus waar slapen al die mensen 's nachts?

Een flink aantal brengen hun avonden door met een 24-uurs openbare buslijn die bekend staat als "Hotel 22." De bus rijdt tussen San Jose en Palo Alto en biedt een tijdelijke schuilplaats, zolang ze blijven betalen om heen en weer te rijden. Het is een rustige reis, voor het grootste deel, als mensen proberen een beetje shut-eye te pakken. Maar hoewel de bus vol met slapende mensen is, is dit een verre schreeuw van een rustige rit.

In deze New York Times op-doc, regisseur Elizabeth Lo bewerkt een filmpje van een week in acht krachtige minuten, waardoor we een goed idee krijgen van hoe het is om in hotel 22 te rijden. In plaats van gesproken of titelkaarten te gebruiken, rijdt Lo zwijgend verder met het hotel gasten, rustig kijken terwijl ze worstelen om een ​​moment rust te vinden. Er heerst een sfeer van absolute melancholie, onderbroken door korte uitbarstingen van gewelddadige woede, totdat Hotel 22 eindelijk tot stilstand komt en alle dakloze passagiers van de bus schuifelen en terug de straat op gaan.

4Pass It On

Voetbal of voetbal, afhankelijk van waar je vandaan komt, is de meest populaire sport ter wereld. Helaas kunnen veel mensen zich geen echt voetbalbal veroorloven. Neem bijvoorbeeld de kinderen die in de Democratische Republiek Congo wonen, een regio verscheurd door oorlog en armoede. Veel van deze kinderen hebben simpelweg niet het geld om een ​​bal te kopen ... of waar dan ook om er een te kopen, trouwens.

Maar goed, we kennen allemaal dat oude gezegde over leven en limonade. Het is hetzelfde met stukjes plastic. Als het leven je afval oplevert, pak dan wat oud touw en maak 's werelds coolste speelgoed, compleet met die iconische geometrische patronen. Echt waar, we kunnen niets meer zeggen over deze video zonder de magie te bederven, maar Jerome Thelia's twee-en-halve minuut durende op-doc is een van de gelukkigste, meest vreugdevolle video's op deze lijst. Bekijken.

3Eerste hap

Het maakt niet uit wie je bent of waar je vandaan komt, er is een vampierverhaal voor je. Bijna elk land in de wereld heeft zijn eigen unieke draai aan het bloedzuigende beest en er zijn zoveel verschillende soorten vampierverhalen om uit te kiezen. Daar is je klassieke vampier (Dracula), je romantische vampier (Schemering), je met bloed doordrenkte vampier (De druk), en zelfs je superheldenvampier (Blad). Het maakt niet uit wat je voorkeur is, ze zijn allemaal verdomd leuk.

Natuurlijk is de belangrijkste reden waarom we zo van deze monsters houden, omdat we weten dat ze niet bestaan. Als we echter in de achttiende eeuw leefden, zou onze houding ten opzichte van de ondoden waarschijnlijk heel anders zijn. Eens stuurde de loutere vermelding van het woord "vampier" echte rillingen over de ruggen van mensen. Vroeger waren vampiers niet zomaar verhalen. Het waren echte wezens die uit doodskisten kruipen en op de levenden prooi - of dat is wat mensen dachten, hoe dan ook. Soms hadden die overtuigingen echt verontrustende resultaten.

In dit macabere kleine op-doc neemt regisseur Drew Christie ons mee terug naar het 18e-eeuwse Servië, naar een klein stadje met angst. Met behulp van een echte rekening geschreven door een Oostenrijkse ambtenaar, vertelt Christie het verhaal van Petar Blagojevic, een boer die zogenaamd uit de dood was opgestaan ​​om negen van zijn buren te vermoorden. Getrokken in een griezelige zwart en wit (af en toe onderbroken met rode strepen) is deze geanimeerde op-doc een verontrustende blik op wat er gebeurt als bijgeloof en onwetendheid op hol slaan. Of misschien is het een waarschuwing om altijd je crucifix bij de hand te hebben en je ring scherp te houden.

2Geen gewone passagier

Stan Dibben is een van de meest laffe jongens op deze lijst, een waaghalsatleet die de betekenis van angst niet kent.

In 1953 won de Britse tachtigjarige eerste plaats in een wereldkampioenschap motorraces. Maar Stan reed niet op de fiets. In plaats daarvan zat hij in het zijspan.Na de Tweede Wereldoorlog raakten zijspanraces in heel Europa populair en wanneer deze driewielige motorfietsen de hoek om gingen, zou de passagier helpen de bocht te maken door uit de zijspan te leunen, terwijl de schouder bijna de grond raakte.

In Geen gewone passagier, filmmaker Cabell Hopkins interviewt de oudere actieheld die ooit met 150 kilometer (95 mijl) per uur door Europa reisde, centimeters verwijderd van het verlies van alle huid op zijn gezicht. En omdat Stan tegenwoordig een paar grijze haren heeft, wil dat nog niet zeggen dat hij te oud is om in een moderne zijspan te stappen en de whippersnappers te laten zien hoe het zit. De man leeft van een code. Wanneer het leven je een avontuur biedt, zeg dan altijd ja.

1Mijn vijand, mijn broer

Je kunt hier beter je weefsels voor krijgen, mensen, omdat het een tranentrekker is.

Geregisseerd door Ann Shin, Mijn vijand, mijn broer vertelt het verhaal van twee mannen uit twee verschillende landen ondergedompeld in een helse oorlog. Een 19-jarige Najah, een Iraakse burger, werd weggerukt van zijn restaurant en zwangere vriendin toen Saddam Hoessein Iran binnenviel. Aan de andere kant van de grens vluchtte de 13-jarige Zahed weg van een huis waar hij werd misbruikt en vervoegde hij het Iraanse leger, dat als een van de kindsoldaten van het land fungeerde.

Uiteindelijk bevonden Najah en Zahed zich in de strijd van Khorramshahr, een bloedig gevecht waarbij Najah gewond raakte en gevangen zat in een bunker. Ga Zahed binnen, het kind bevolen graven te graven voor de doden. Maar toen de Iraanse de Irakezen op de grond had laten proppen, gebeurde er iets ongelooflijks.

Met behulp van interviews en recreaties creëert Ann Shin een krachtig portret van broederschap, hoop en menselijkheid. Maar we zullen deze op-doc nu niet meer beschrijven omdat dit een verhaal is dat moet worden gezien. Natuurlijk, nadat je deze verbazingwekkende film hebt voltooid, zul je het moeilijk vinden om te geloven dat het een waargebeurd verhaal is en niet een Oscar-waardig drama. Het laat alleen maar zien dat het echte leven verbazingwekkender is dan alles wat Hollywood kan bedenken.