Top 10 beroemde stutters

Stotteren is een spraakstoornis (het is geen ziekte, alstublieft), waarvan de impact op iemands emotionele toestand ernstig kan zijn. De meeste mensen die stotteren geven meestal de voorkeur aan het bijhouden van een low-key image voor de angst gevangen te worden in sociale situaties, en projecteren vaak hun negatieve gevoelens op anderen, in de overtuiging dat ze denken dat hij nerveus of stom is. Dit is wat mensen over het algemeen weten. Wat mensen niet weten, is dat diep in hun hart deze mensen een brandend verlangen hebben om hun potentieel ten volle te benutten, maar door hun belemmering worden terughoudend om dit te doen. (Ik kan zeggen dat ik zelf een stotteraar ben). Maar dan zijn er mensen die een geheel andere route nemen en hun grootste probleem kunnen omzetten in hun grootste troef. Hier kijken we naar 10 van dergelijke mensen, en hoe ze hun weergaloze succesverhalen in hun respectieve velden hebben geschreven en hoe ze tot op de dag van vandaag blijven inspireren.

10

James Earl Jones

James Earl Jones is een Amerikaanse acteur van toneel en scherm, en is het best bekend voor het leveren van de stem van Darth Vader in de Star Wars-franchise, en Mufasa in The Lion King. Op de leeftijd van vijf ontwikkelde hij een zo ernstige stottering dat hij weigerde om hardop te spreken. Toen hij in latere jaren naar Brethren, Michigan verhuisde, begon een leraar op de Brethren-scholen hem te helpen met zijn stotteren. Hij bleef acht jaar functioneel stil totdat hij de middelbare school bereikte. Hij crediteert zijn middelbare schoolleraar, Donald Crouch, die ontdekte dat hij een gave had om poëzie te schrijven en hem uit zijn stilte te helpen. De leraar geloofde dat gedwongen spreken in het openbaar hem zou helpen vertrouwen te winnen en stond erop dat hij elke dag een gedicht in de klas reciteerde. In een interview zei hij: "Ik was een stotteraar. Ik kon niet praten. Dus mijn eerste schooljaar was mijn eerste stomme jaar en toen gingen die stomme jaren door tot ik naar de middelbare school ging. '

9

Bruce Willis

In 1972, terwijl Willis nog een tiener was, scheidden zijn ouders. Vervolgens woonde hij de Penns Grove High School bij in zijn geboortestad, waar hij problemen ondervond met stotteren. Vroeger had hij hatelijk de bijnaam Buck-Buck gekregen van zijn klasgenoten. Willis vond het gemakkelijk om zichzelf op het podium te uiten en verloor zijn stotteren in het proces, Willis begon op te treden op het podium en zijn activiteiten op de middelbare school werden gekenmerkt door dingen als de dramaclub en het zijn van studentenraadsvoorzitter. Uiteindelijk leverde zijn harde werk en doorzettingsvermogen zijn vruchten af, met als resultaat dat hij vandaag wordt gerekend tot de meest succesvolle acteurs aller tijden.

8

Somerset Maugham

Zijn moeder stierf op 41-jarige leeftijd, in Frankrijk. Twee jaar na de dood van Maughams moeder stierf zijn vader aan kanker. Hij werd gestuurd om verzorgd te worden door zijn oom, Henry MacDonald Maugham, de vicaris van Whitstable, in Kent, Engeland, die koud en emotioneel wreed bleek te zijn. Op The King's School, Canterbury, waar William op schooltijd een kostganger was, ontwikkelde hij de stamel die hem zijn leven lang bij zou blijven. Een carrière in de kerk werd afgewezen omdat een stamelende minister het gezin misschien belachelijk zou maken. Als gevolg daarvan ontwikkelde hij een talent om een ​​minachtende opmerking toe te voegen aan degenen die hem niet leuk vonden, wat vaak terug te vinden is in zijn werken. Maar zijn traumatische hapering belette op geen enkele manier hem een ​​van de meest populaire schrijvers van zijn tijd te worden, en naar verluidt de best betaalde auteur in de jaren dertig van de vorige eeuw.

7

Lewis Carroll

Lewis Carroll leed aan een stammer, een toestand die door zijn broers en zussen wordt gedeeld, die hem zijn leven lang heeft geteisterd. Hoewel de stammer van Carroll hem dwarszat, belette het hem nooit zijn andere persoonlijke kwaliteiten toe te passen om het goed te doen in de maatschappij. In een tijd dat mensen vaak hun eigen amusement bedachten en wanneer zingen en reciteren sociale vaardigheden vereisten, was de jonge Carroll goed uitgerust om een ​​boeiende entertainer te zijn. Hij kon redelijk goed zingen en was niet bang om dat voor een publiek te doen. Zijn ijver en enthousiasme eindigde hier niet en hij ging door met het schrijven van een van de grootste kinderklassiekers aller tijden: Alice in Wonderland.

6

Scatman John

Toen John ook stotterde, zei hij graag: dit was een proces waarbij "mijn grootste probleem in mijn grootste bezit veranderde". John Paul Larkin, beter bekend onder zijn artiestennaam Scatman John, was een Amerikaanse jazzmuzikant en dichter die een fusie van scat-zang- en -dansmuziek creëerde, vooral bekend van zijn hit "Scatman" uit 1994. Hij leed aan een hevige stameling die leidde tot een emotioneel traumatische jeugd. Toen hij twaalf was, begon hij piano te leren, wat hem een ​​middel tot artistieke expressie verschafte om zijn spraakproblemen te compenseren. Hij merkte in een interview in 1996 op dat "piano spelen me een manier gaf om te spreken ... ik verstopte me achter de piano omdat ik bang was om te praten." Hij heeft miljoenen opnames over de hele wereld verkocht en werd "Beste nieuwe artiest" genoemd in de Echo Awards in zowel Japan als Duitsland.

5

Anthony Hopkins

"Ik was een totale eenling, niet door zelfontwerp. Ik wist gewoon niet wat ik in vredesnaam tegen mensen moest zeggen. Ik was zo verlegen. Ik stamelde en lispelde en dribbelde aan de mond. "Een eenling met dyslexie, de schooldagen van Hopkins bleken niet productief te zijn en hij merkte dat hij liever zichzelf onderdompelde in kunst, zoals schilderen en tekenen of piano spelen, dan zich te houden aan zijn studies. Op 15-jarige leeftijd werd hij beïnvloed en aangemoedigd om acteur te worden door landgenote Richard Burton, en werd hij een van de grootste levende acteurs van de film met zijn portret van Dr. Hannibal Lecter die hem in 1992 een Oscar opleverde.

4

Claudius

Claudius was naar verluidt getroffen door een soort handicap in zijn jeugd, en zijn familie had hem vrijwel uitgesloten van openbaar ambt, tot zijn consulaat met zijn neef, Caligula, in 37 n.Chr. Hij stamelde en zijn toespraak was in de war.Toen hij boos of gestrest was, werden zijn symptomen erger. Maar ondanks zijn lijden bleek Claudius een bekwame bestuurder te zijn, en werd hij de vierde Romeinse keizer, een lid van de Julio-Claudiaanse dynastie, die van 24 januari 41 na Christus tot zijn dood in 54 nC regeerde.

3

Winston Churchill

Terwijl The Churchill Centre botweg de bewering weerlegt dat Churchill stotterde, noemt een groot aantal gedrukte materialen uit de jaren 1920-1940 door verschillende auteurs de stutter in termen die impliceren dat het een bekend Churchill-kenmerk was. Churchill beschreef zichzelf als iemand met een spraakgebrek die hij consequent probeerde te overwinnen. Maar het was kenmerkend voor de grit van de man dat hij, ondanks een spraakstoornis, een van de beste redenaars aller tijden was. De toespraken van Churchill waren een grote inspiratie voor de Britten in tijden van oorlog. De Stuttering Foundation of America gebruikt hem, afgebeeld op de startpagina, als een van zijn rolmodellen van succesvolle stotteraars.

2

Mozes

De Talmoed interpreteert Bijbelgedeelten om aan te geven dat Mozes een stotteraar was, en dat het plaatsen van een brandende steenkool in zijn mond ervoor had gezorgd dat hij 'langzaam en aarzelend van spraak' was (Exodus 4, v.10). De Koran heeft ook een verwijzing naar hoe Mozes God riep om hem te bevrijden van zijn spraakgebrek. (Soera Ta Ha 20:25.) Mozes werd in roerige tijden geboren en het leiden van de massa was geen gemakkelijke taak voor een persoon die leed aan een spraakstoornis. Toch bleek hij door zijn briljante en effectieve oratorium een ​​inspirerende leider te zijn.

1

Demosthenes

Demosthenes was een prominente Griekse staatsman en redenaar van het oude Athene. Als een jongen had Demosthenes een spraakgebrek, een onuitgesproken en stamelende uitspraak.
Volgens Plutarch, de Griekse biograaf, werd Demosthenes, toen hij zich voor het eerst tot het volk richtte, belachelijk gemaakt vanwege zijn vreemde en onaardige stijl, "die met lange zinnen werd opgezadeld en met formele argumenten werd gemarteld tot een zeer hard en onaangenaam overschot". Toen hij de ecclesia (de Atheense Assemblee) voor het eerst verliet, moede hij, moedigde een oude man genaamd Eunomus hem aan, zeggende dat zijn dictatie heel erg op die van Pericles leek. Aeschines, zijn aartsrivaal beschimpte hem en verwees hem in zijn toespraken naar de bijnaam "Batalus", blijkbaar uitgevonden door de pedagogen van Demosthenes. Demosthenes ondernam al snel een gedisciplineerd programma om deze tekortkomingen te verhelpen en zijn uitspraak te verbeteren. Hij praatte vaak met kiezels in zijn mond en reciteerde verzen tijdens het hardlopen. Om zijn stem te versterken, sprak hij aan de kust over het gebrul van de golven.

De Alexandrijnse Canon, samengesteld door Aristophanes van Byzantium en Aristarchus van Samothrace, erkende Demosthenes als een van de tien grootste Attic-sprekers. Volgens Longinus, heeft Demosthenes "de toon van verheven spraak, levende hartstochten, overvloed, bereidheid, snelheid ten volste geperfectioneerd". Cicero riep hem toe als "de perfecte redenaar", die niets miste, en Quintilian prees hem als lex orandi ("de standaard van welsprekendheid") en verklaarde dat inter omnes unus excellat ("hij staat alleen tussen alle redenaars").